4 สตรีที่ถูกตามใจ

หลังจากที่องค์หญิงอันหนิงจากไป เรือนร้อยดอกไม้ตกเป็นของเฮ่อฟู่หลิงไปโดยปริยาย ผู้เป็นบิดาทำตามคำสั่งเสียของภรรยาอย่างเคร่งครัด แต่เดิมเรือนร้อยดอกไม้ก็เป็นสถานที่หรูหราเกินกว่าเรือนใด ๆ ในจวนโหว อีกทั้งยังมีพื้นที่กว้างขวาง มีเรือนบริวารอยู่ในพื้นที่เดียวกันอีกนับสิบ มีสวนหย่อมขนาดใหญ่ เฮ่อโหวเกรงว่าสถานที่จะคับแคบเกินไปจึงซื้อที่ดินที่อยู่ด้านหลัง ทุบกำแพงขยายเรือนให้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ประดับตกแต่งด้วยเครื่องเรือนราคาแพง ไม้ระแนงฉลุด้วยลวดลายงดงาม ยามเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่อง เกิดเป็นทิวทัศน์งดงามตระการตา เพียงพอให้บุตรีคนโตของจวนโหวสามารถพักอาศัยได้อย่างสบาย ๆ อีกทั้ง รอบ ๆ ตัวนางยังมีบ่าวรับใช้ชายหญิงอยู่เคียงข้างมิเคยขาด

เฮ่อฟู่หลิงมองตนเองในกระจกทองเหลืองขนาดใหญ่ หญิงสาวพลิกตัวหมุนไปหมุนมาอยู่นาน หญิงรับใช้ที่เฝ้ามองสถานการณ์ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก เวลาล่วงเลยผ่านไปแค่พริบตาเดียวนางก็เติบโตถึงเพียงนี้แล้วหรือ คนตัวเล็กกวาดสายตามองออกไปที่นอกหน้าต่าง ดอกไม้ผลิบาน สายลมโชยอ่อน ฤดูวสันต์ ฤดูแห่งการเริ่มต้นใหม่มาเยือนอีกครั้ง

ถ้าหากท่านแม่อยู่ที่นี่ด้วยก็คงจะดี ในพิธีปักปิ่นที่ใกล้มาถึงนั้น นางอยากให้ท่านแม่เป็นผู้ปักมวยผมให้แก่นาง ไม่ใช่เขา

เมื่อคิดถึงความหลัง คนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะตั้งสติและกลับมามองตนเองในกระจกอีกครั้งหนึ่ง นางเห็นหญิงรับใช้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับนางสองสามคน ยืนถือถาดไม้ที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับ เหงื่อตก หน้าซีด จะเป็นลมอยู่รอมร่อ

“เสื้อผ้าพวกนี้เก่าเกินไปแล้ว ข้าไม่ใส่” เฮ่อฟู่หลิงแผดเสียงดังใส่หญิงรับใช้ ในขณะเดียวกันหญิงรับใช้อีกคนก็นำอาภรณ์ชุดใหม่ที่เพิ่งตัดเมื่อเดือนที่แล้ว ออกมาให้ผู้เป็นนายพิจารณา

“แล้วชุดนี้ล่ะเจ้าคะ คุณหนูเพิ่งใส่ไปแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” หญิงรับใช้คนสนิทนามชุนเหลียน มือสั่นเล็กน้อย ตั้งแต่เป็นหญิงรับใช้ของคุณหนูใหญ่มา นางมิเคยเดาทางอารมณ์ของหญิงงามอารมณ์ร้ายเช่นนี้ได้เลยสักครั้ง ถ้าหากไม่เป็นเพราะนายท่านให้ค่าตอบแทนนางมากกว่าปกติ นางคงมิยอมอดทนเป็นกระโถนให้นางระบายอารมณ์อยู่เช่นนี้

“เสื้อผ้าพวกนี้ใส่ซ้ำแล้วข้าไม่ชอบ” นางกล่าวแล้วปัดถาดไม้ที่วางอาภรณ์และเครื่องประดับพวกนั้นจนตกลงกับพื้น

ชุนเหลียนขยิบตาให้หญิงรับใช้นำถาดเสื้อผ้าชุดใหม่เข้ามาในทันที

“ชุดนี้เจ้าค่ะ เป็นชุดที่ท่านสั่งให้ร้านภูษาตัดเมื่อเดือนที่แล้ว วันนี้เสร็จแล้ว ข้าเพิ่งให้คนไปรับมา คุณหนูชอบหรือไม่” ชุนเหลียนยังคงพยายามพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจผู้เป็นนายอย่างเต็มที่

เฮ่อฟู่หลิงลุกขึ้นยืนและเดินไปพิจารณาชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อน เหมาะกับช่วงต้นฤดูวสันต์ อย่างที่สุด มือเรียวเล็กวางทาบทับไปบนเนื้อผ้านุ่มลื่นอย่างคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตกลงตัดสินใจเลือกมันมาสวมใส่

เมื่อเห็นเจ้านายพยักหน้า เป็นสัญญาณให้บรรดาสาวใช้ พวกนางจึงรีบกุลีกุจอสวมอาภรณ์หลายชั้นให้กับเจ้านายของพวกนางในทันที

ตั้งแต่วันที่องค์หญิงอันหนิงจากไป นิสัยของคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ราวกับว่าความตายของมารดาพรากเอาความสดใสใจดีของนางไปเสียหมด

จากคุณหนูที่เป็นมิตร เรียบร้อย อ่อนหวาน ใจดีกับบ่าวไพร่ เปลี่ยนไปในพริบตา หลังที่ศพขององค์หญิงถูกฝัง น่าเสียดายที่หลังแต่งงานออกเรือน นางมิใช่สตรีสูงศักดิ์ที่อยู่ภายใต้เศวตฉัตรของราชวงศ์อีกต่อ ตัวฮ่องเต้เถียนตี้เองก็มิได้คิดจะนำร่างของพระเชษฐภคินี เข้าไปฝังในสุสานหลวง

ข่าวลือที่ว่าสองพี่น้องบาดหมางกันนั้น เป็นความจริงอยู่กึ่งหนึ่ง ไม่เป็นความจริงอยู่อีกกึ่งหนึ่ง เพราะหลังจากที่องค์หญิงจากไป ฝ่าบาทและฮองเฮานั้นแสดงออกชัดเจนยิ่งว่าโปรดปรานคุณหนูใหญ่แห่งจวนเฮ่อโหวเพียงไร ทรัพย์สินเงินทองที่ทรงพระราชทานมอบให้นั้นมิเคยขาดแคลน เสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนเป็นของมีค่า หรูหรา ราคาแพง รวมถึงยังจ้างครูที่มีชื่อเสียงให้มาอบรมสั่งสอนนาง จนบัดนี้กลายเป็นสตรีที่เพียบพร้อม

สิ่งเดียวที่ไม่น่าอภิรมย์เกี่ยวกับนางนั่นก็คือนิสัย

เฮ่อฟู่หลิงมีผู้คอยหนุนหลังเช่นฮ่องเต้และฮองเฮา ถือว่าตนนั้นเป็นพระราชหลานคนสำคัญ บวกกับท่านโหวตามใจนาง ตามคำสั่งเสียขององค์หญิงก่อนจากไป จึงทำให้เด็กหญิงเติบโตกลายมาเป็นสตรีร้ายกาจเอาแต่ใจ นางอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ เรื่องความงามก็ต้องยกให้นางเป็นอันดับหนึ่งของแผ่นดิน เป็นสตรีที่งามหาผู้ใดเปรียบ

ในระหว่างที่หญิงรับใช้กำลังสวมใส่เสื้อผ้าให้กับเฮ่อฟู่หลิงอยู่นั้น หญิงรับใช้นางหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาในเรือนร้อยดอกไม้อย่างเร่งรีบ

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูเจ้าคะ”

“อะไร?” เฮ่อฟู่หลิงมองตนเองผ่านกระจกทองเหลือง ไม่ได้หันไปสนใจหญิงรับใช้ที่เพิ่งวิ่งเข้ามา

“ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะเจ้าคะ อีกไม่นานแม่ทัพเฉาก็จะผ่านมาทางนี้แล้วนะเจ้าคะ”

“ทำไมถึงรีบมาบอกเวลานี้” เฮ่อฟู่หลิง ฟาดมือลงบนใบหน้าของหญิงรับใช้ที่เพิ่งวิ่งเข้ามาไปหนึ่งที โทษฐานที่ทำให้นางเสียเวลา “ส่วนพวกเจ้ารีบแต่งตัวให้ข้าเดี๋ยวนี้” คนตัวเล็กโวยวายเสียงดังลั่น หญิงรับใช้ต่างก็เร่งมือ พวกนางเองก็ไม่อยากถูกลงโทษ เพราะทำงานไม่ได้ดังใจ

ส่วนหญิงรับใช้ที่ถูกตบนั้น ร้องไห้กระซิก ๆ วิ่งหนีออกไปจากเรือนร้อยดอกไม้อย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูปทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยตามที่นางต้องการ