ตอนที่ 14

​

EP14

​

ปิ่นโตขึ้นรถเมล์จนมาถึงโรงเรียนหลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติแล้วเธอก็ตรงดิ่งมายังห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาทันทีเพราะเรื่องการถอนตัวจากการเป็นตัวแทนห้องในการประกวดดาวเดือนประจำปีนี้ เด็กสาวนั่งรอได้ไม่นานมาตินก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงตรงกันข้ามกับปิ่นโต

"มาห้องปกครองบ่อยนะ คราวนี้มีเรื่องอะไร"

"หนูอยากถอนตัวออกจากการประกวดดาวเดือนสัปดาห์หน้าค่ะ"

"เหตุผลล่ะ เพราะอะไร"

"หนูมีเรื่องสำคัญต้องจัดการหลายเรื่องเลยค่ะ จึงไม่ค่อยสะดวกที่จะซ้อม และกลัวจะทำได้ไม่เต็มที่"

"ฉันจะไม่บังคับหรอก ถ้าไม่สะดวกเดี๋ยวจะส่งคนอื่นในห้องลงประกวดแทน"

"ขอบคุณนะคะ"

ครืดดดด~~ ครืดดดด~~~

ในขณะที่ปิ่นโตกำลังยกมือไหว้ขอบคุณมาตินอาจารย์ที่ปรึกษาโทรศัพท์มือถือของเธอก็มีสายเรียกเข้า มือเรียวหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้า

"ทำไมไม่รับล่ะ"

"เบอร์แปลกค่ะ"

"ฉันขอดูหน่อย" ปิ่นโตยื่นโทรศัพท์ให้คนตรงน่าดู

"อาจารย์รู้จักหรอคะ" เมื่อเห็นสีหน้าของมาตินเธอจึงเอ่ยถามออกไป

"เบอร์จากสถานีตำรวจ เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า"

"เอ่อ…มีค่ะ" ใบหน้าอ่อนล้าพยักตอบ ก่อนจะกดรับปลายสาย

(สวัสดีครับ)

"สวัสดีค่ะ"

(โทรมาจากสถานีตำรวจ………นะครับ)

"ค่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ"

(มีผู้ต้องหามาแจ้งความว่าเป็นญาติของคุณ แต่เขาติดต่อไม่ได้เลยให้ทางเราช่วยติดต่อให้ครับ ช่วยมายืนยันที่สถานี……หน่อยนะครับว่าใช่ญาติของคุณรึเปล่า)

"ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้"

(ขอบคุณครับ)

ตู้ดดดด…

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จปลายสายก็ตัดไป ปิ่นโตปิดหน้าจอมือถือแล้วหย่อนมันลงกระเป๋านักเรียน

"อาจารย์คะ วันนี้หนูขอลาได้ไหม พอดีมีธุระสำคัญให้ต้องจัดการค่ะ"

"เรื่องอะไร"

"แม่กับยายหนูที่หายตัวไปติดต่อมาค่ะ หนูต้องรีบไปรับพวกท่าน" ปิ่นโตบอกความจริงไม่ได้ว่าทั้งสองถูกจับตัวไปแล้วนำมาปล่อยทิ้งเธอจึงตอบออกไปแบบนั้น

"เดี๋ยวฉันพาไป"

"จะดีหรอคะ"

"เธอเก็บตังค่ารถไว้ทำอย่างอื่นดีกว่านะ อีกอย่างเธอเป็นนักเรียนของห้องที่ฉันเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา มันคือความดูแลของฉันดูแล้ว" มาตินตอบแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำให้ปิ่นโตยอมลุกขึ้นตาม

"หนูขอบคุณมากๆ เลยนะคะอาจารย์"

"รถจอดอยู่ที่โรงจอด ตามมา" พูดแค่นั้นมาตินก็เดินนำร่างคนตัวเล็กมาที่โรงจอดรถ พอมาถึงก็กดเปิดรถคันหรูแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างใน ปิ่นโตจึงเปิดประตูแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างกาย เธอรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยแต่ก็ได้เพียงทำตัวนิ่งๆ และมองคนข้างกายที่กำลังจะเคลื่อนรถออกจากโรงจอด มือบางจิกลงที่กระโปรงนักเรียนของตัวเองแน่น

"…"

"เคยขึ้นรถฉันมาตั้งรอบนึง ยังเกร็งอยู่อีกหรอ"

"หนูเกรงใจค่ะ หนูรบกวนอาจารย์อีกแล้ว"

"บอกแล้วว่าไม่เป็นไร"

"แต่หนูก็ยังเกรงใจอยู่ดี"

"แปลว่าอยากตอบแทนแบบนั้นหรอ"

"หนูตอบแทนอะไรอาจารย์ได้บ้างคะ"

"เป็นพนักงานเสิร์ฟร้านฉันก็ได้นะ" มาตินตอบในขณะที่กำลังตั้งใจจดจ่อขับรถ

"ร้านอะไรหรอคะ"

"คาเฟ่เปิดใหม่ข้างโรงเรียนนี่ไง ฉันเป็นเจ้าของ"

"ร้านนั้นเป็นของอาจารย์เองหรอคะ" เธอถามออกไปด้วยความสนใจ เพราะตนเองก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน เธอไปอยู่ในบ้านของคาวิลในฐานะลูกหนี้ ไม่ได้มีเงินใช้สักบาท ลำพังเงินเก็บก็เหลือก้อนเล็กๆ กับค่าใช้จ่ายตอนนี้มันก็เกินที่เธอกำหนดแล้ว ยิ่งแม่กับยายกลับมาแล้วเธอก็ต้องดูแลเพราะสองคนนั้นไม่ได้มีเงินเก็บเลย อีกทั้งสุขภาพของยายก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ไหนจะเรื่องที่พักอีก เธอต้องจัดการหาที่พักใหม่ให้กับทั้งสอง

"ใช่ กำลังหาพนักงาน เธอสนใจรึเปล่า"

"สนใจค่ะ"

"เดี๋ยวจัดการเรื่องยายกับแม่เธอเสร็จเราค่อยคุยรายละเอียดกัน"

"ได้ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบ พลันรอยยิ้มเล็กๆ ก็ผุดขึ้นบนใบหน้า ปิ่นโตรู้สึกดีใจที่จะได้เจอแม่กับยายและเธอก็ดีใจที่ได้อาจารย์ที่ปรึกษาดีเหมือนมาติน เขาคอยช่วยเหลือนักเรียนได้ดีมาก แถมยังทำให้เธอได้งานอีก ปิ่นโตนั่งคิดอยู่แบบนั้น หลังจากนั้นในรถก็เต็มไปด้วยความเงียบจนมาถึงสถานีตำรวจ ทั้งสองก็เดินเข้ามาข้างใน พอเดินเข้ามาสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นร่างของแม่และยายที่กำลังนั่งรออยู่

"แม่ ยาย…"

หมับ!

เธอโผล่เข้ากอดด้วยความเป็นห่วง แขนทั้งสองกอดแม่และยายคนละฝั่ง มาตินที่เห็นแบบนั้นจึงเดินไปเคลียร์กับเจ้าหน้าที่ตำรวจให้

"เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนกันบ้างไหม หนูเป็นห่วงมากๆ เลยรู้ไหม"

"แม่กับยายไม่ได้เป็นอะไร แล้วหนูเป็นยังไงบ้างปิ่น" ปิ่นโตผละร่างกายออกแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างกันแทน

"หนู…สบายดีค่ะ"

"แล้วนี่หนูมากับแฟนหรอลูก" เป็นยายของเธอที่ถามออกไปแบบนั้น ทำให้ปิ่นโตแทบจะหลบสายตาไม่ทัน รู้สึกอายมาตินที่ยายตนเองถามออกไปแบบนั้น

"ไม่ใช่นะคะยาย อาจารย์มาร์ชค่ะ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องหนูเอง อาจารย์อาสาพามา"

"สวัสดีครับคุณยาย คุณแม่"

"สวัสดีจ้ะ ขอบคุณนะพ่อหนุ่มที่พาหนูปิ่นมาหาเราสองคนแม่ลูก" ยายปิ่นโตตอบ

"ไม่เป็นไรเลยครับ"

"เอ่อ อาจารย์คะ หนูขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่พาหนูมา เดี๋ยวหนูจะพาแม่กับยายกลับแล้ว อาจารย์กลับเลยก็ได้ค่ะ"

"มาด้วยกันต้องกลับด้วยกันสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง เราต้องคุยเรื่องรายละเอียดงานอีก"

"เอ่อ…"

"ผมเต็มใจครับ หน้าที่ดูแลนักเรียนคือหน้าที่ของอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจนะครับ" มาตินพูดออกมาด้วยรอยยิ้มส่งให้แม่กับยายจนทั้งสองเริ่มรู้สึกเป็นกันเองมากกว่าเดิม

"แม่กับยายโอเครึเปล่าคะ"

"เอาแบบนั้นก็ได้ลูก"

"ถ้างั้นเรากลับกันเลยดีกว่าครับ ผมจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว"

"จ้ะ" ตกลงกันเสร็จสับก็พากันเดินไปที่รถของมาติน ก่อนกลับปิ่นโตก็เปิดห้องเช่าเล็กๆ ให้แม่กับยายได้พักผ่อนชั่วคราว ก่อนไปก็ไม่ลืมทิ้งเงินสดจำนวนหนึ่งไว้ให้ด้วย เธอไม่กล้าบอกเรื่องบ้านจึงได้แต่ตอบบ่ายเบี่ยงไป ระหว่างนี้ก็จะหาบ้านพักหลังใหม่ที่ถูกกว่าเดิมรอ หลังไหนก็ได้ที่พออยู่ได้และเหมาะกับเงินที่มีอยู่ตอนนี้ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสับเธอก็รีบเดินกลับเข้ามาในรถของมาตินที่จอดรออยู่หน้าตึกเช่าเพราะไม่อยากให้เขารอนาน

"ทำไมไม่พาแม่กับยายกลับบ้านล่ะ" ขึ้นมาในรถได้ไม่ทันไรก็มีคำถามแรกมาจากคนข้างกาย

"หนูมีปัญหานิดหน่อยค่ะ"

"ปัญหาอะไรหรอ"

"เอ่อ…"

"บอกฉันได้"

"บ้านหนูถูกประกาศขายค่ะ"

"แล้วเธออยู่ไหน"

"หนูอาศัยอยู่ในบ้านเจ้านายของญาติค่ะ แต่จะพาแม่กับยายไปอยู่ด้วยก็คงจะหลายคนเกินไป"

"แบบนี้นี่เอง ไปร้านกันเลยมั้ย"

"ได้ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบ พอรถเริ่มเคลื่อนตัวก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะตอนนี้เธอไม่กล้าบอกความจริงกับใครทั้งนั้น…

•••

(ปิ่นโต)

อาจารย์พาฉันมายังร้านคาเฟ่ที่ตนเองกำลังเป็นเจ้าของเขาเดินนำไปเปิดประตูหน้าร้าน ส่วนฉันก็ได้แต่ตามเข้าไปเงียบๆ ตอนนี้ร้านยังไม่เปิดให้บริการภายในร้านเลยมีเพียงแค่ฉันกับอาจารย์สองคน

"ร้านจะเปิดอาทิตย์หน้า ฉันกะว่่าจะรอให้งานโรงเรียนจบก่อน ถึงจะเปิดอย่างเป็นทางการ"

"อาจารย์ยังไม่เปิดรับสมัครพนักงานเลยหรอคะ" ฉันถามออกไปสายตาก็กวาดมองบริเวณรอบร้านไปด้วย ภายในร้านถูกตกแต่งเป็นแนวมินิมอล มีมุมถ่ายรูปอยู่หลายมุม

"ใช่ เธอนั่งก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปเอารายละเอียดงานมาให้"

"ได้ค่ะ" ปากเอ่ยตอบออกไปก็หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนึ่งตัว สายตาก็มองตามร่างหนาที่เดินหายเข้าไปในห้องออฟฟิศของร้าน ไปได้ไม่นานอาจารย์ก็เดินออกมาพร้อมกับเอกสารหนึ่งฉบับวางลงไว้ข้างหน้า

"มันคือรายละเอียดของงาน เธอเป็นพนักงานคนแรก สามารถเลือกเวลาลงงานได้"

"ร้านเปิดถึงสามทุ่มหรอคะ" ฉันถามออกไปสายตาก็กวาดมองรายละเอียดงานไปด้วย ส่วนอาจารย์ก็หย่อนตัวนั่งลงข้างกาย

"เปิดตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงสามทุ่มทุกวัน แต่เสาร์อาทิตย์จะเปิดตั้งแต่เที่ยง"

"งั้นหนูขอเป็นจันทร์ถึงศุกร์ก็แล้วกัน เสาร์อาทิตย์รับงานอื่นบ้างตอนว่าง"

"งั้นก็ตามนี้ ร้านเปิดก็เริ่มมาทำงานเลยนะ ส่วนรายละเอียดพวกนี้จะส่งให้อ่านในไลน์อีกที"

"ได้เลยค่ะ^^"

ครืดดดด~~~ ครืดดดดด~~~

ในขณะที่เรากำลังตกลงรายละเอียดงานกันอยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็มีสายเรียกเข้า พอหยิบขึ้นมาดูก็ไม่มีรายชื่อบอก ใครโทรมากันนะ?

"หนูขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ"

"ครับ" บอกอาจารย์เสร็จฉันก็เดินเลี่ยงออกมารับโทรศัพท์

"สวัสดีค่ะ"

(ปิ่น แม่เองนะลูก)

"มีอะไรรึเปล่าคะแม่" นํ้าเสียงแม่ดูสั่น เหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น

(ยายเข้าโรงพยาบาล อยู่ๆ อาการก็ทรุดลงอย่างหนัก ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาล)

"ยาย เข้าโรงบาลตั้งแต่ตอนไหนหรอคะ"

(เดี๋ยวแม่เล่านะปิ่น ตอนนี้ยายอยู่ห้องฉุกเฉิน)

"แม่รอหนูหน่อยนะคะ เดี๋ยวหนูจะรีบเข้าไป" ฉันตอบออกไปแบบนั้นก็กดตัดสายด้วยความเร่งรีบ ยายพึ่งกลับมาเองแต่กลับเข้าโรงพยาบาลกะทันหันซะงั้น ตอนยายกับแม่ถูกส่งตัวไปต่างประเทศแค่ไม่กี่วัน ไปเจออะไรมากันแน่…?

•••

คาวิลแกจะทำร้ายจิตใจน้องทุกทางไม่ได้นะ

​