ผ่อนรัก หนี้มาเฟีย

INTO

SPR โรงเรียนมัธยมปลายเอกชน

การเคลื่อนไหวฝีเท้าปริศนาเดินเข้ามาท่านกลางเสียงคุยกันของเหล่านักเรียนมัธยมปลาย ร่างเล็กสมส่วนอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายแขนยาวพร้อมผมทักเปียผูกด้วยโบสีขาวสองข้าง บนบ่ามีกระเป๋าเป้สะพายหลังอยู่

"นักเรียนทุกคนคะ นี้คือปาริฉัตรนักเรียนคนใหม่ที่พี่งย้ายเข้ามา อาจารย์อยากให้นักเรียนต้อนรับเพื่อนด้วยนะคะ" เมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาของนักเรีนชั้นมัธยมปลายปีที่หกทุกคนก็ละสิ่งสนใจและมองมายังหน้าห้อง

"ครับ\ค่ะ" นักเรียนทั้งชายและหญิงขานรับ

"ปาริฉัตรเดี๋ยวเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์" ปิ่นโตยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์แล้วกวาดดวงตากลมโตมองหาที่นั่ง จนพบทีว่างก็เดินไปหย่อนตัวนั่งลง ซึ่งเป็นที่นั่งข้างกลุ่มเด็กเกเรลูกคนมีอำนาจของโรงเรียนนี้

"เธอชื่ออะไร" บรรยากาศในห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมและเสียงห้วนของใครบางคนก็เอ่ยถามขึ้น

"เราชื่อปิ่นโต"

"ทำไมถึงย้ายมาเทอมสองล่ะ มีปัญหาครอบครัวหรอ"

"มีเหตุผลจำเป็นนิดหน่อย"

"เธอจบไปแล้วนี้ ทำไมถึงเริ่มมาเรียนใหม่ล่ะ"

"…" ปิ่นโตช้อนตามองคนข้างกายแล้วลอบกลืนนํ้าลายลงคอ เธออุตส่าห์ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้แล้วเริ่มเรียนอย่างสงบแต่มันก็มีคนรู้จนได้

ใช่แล้ว เธอกลับมาเรียนเทอมสองใหม่เพราะมันใกล้จะจบแล้วแต่มันก็เกิดปัญหาขึ้น และที่เข้าโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้ก็เพราะเงินที่แพรวาให้ยืม ยืมรอบที่สองโดยที่แพรวาปิดบังคุณอาจอมโหดของตนเองเอาไว้อีกครั้ง

"ไม่อยากตอบแบบนั้นหรอ ถึงได้เงียบใส่กัน"

"เราตั้งใจเรียนดีกว่านะ" ปิ่นโตรีบตัดบทเพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้ ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากรับเงินจากแพรวาเป็นรอบที่สองเลยแม้น้อย เพียงแต่มันจำเป็นหากเข้าโรงเรียนรัฐบาลก็คงต้องเริ่มเข้ามัธยมศึกษาปีที่สี่ใหม่ซึ่งมันต้องเสียเวลาอีกตั้งสามปี ปิ่นโตเลยเลือกที่จะเข้าที่นี้เพื่อเรียนอีกเทอมเดียวแล้วรีบจบ

"เธอรู้รึเปล่าว่าไม่เคยมีใครเมินคำพูดของฉันขนาดนี้เลย" ริว ยังพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีของปิ่นโตที่ไม่ค่อยสนใจคำพูดของตนเองเท่าไหร่ ซึ่งเขาไม่ชอบเอาเท่าไหร่นักเพราะปกติ ทุกคนก็ต่างก้มหัวยอมตอบเขาทุกอย่างที่อยากรู้แม้จะรู้ว่ากำลังโดนปั่นประสาทแต่ก็ต้องตอบ หากไม่ตอบก็คงจะโดนรังควานมากกว่าเดิม นั้นก็แปลว่าปิ่นโตกำลังไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังเจอกับคนประสาทเข้าให้

"เราไม่ได้ตั้งใจจะเมินคำพูดของนายเลย แค่ตอนนี้มันเป็นเวลาเรียน หลังจากนั้นนายอยากรู้อะไรค่อยถามเราได้มั้ย" ปิ่นโตใช้นํ้าเย็นเข้าลูบ และการกระทำของกลุ่มริวนั้นก็เป็นที่สังเกตของอาจารย์จนเธอต้องเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะปิ่นโต

"ในคาบเรียนของอาจารย์นักเรียนไม่คุยกันนะคะ ปาริฉัตรย้ายมานั่งข้างหน้า พรุ่งนี้อาจารย์จะให้หัวหน้าห้องจัดที่ให้ใหม่"

"ค่ะ" ปิ่นโตพยักหน้าตอบแล้วหอบเอาข้าวของของตนเองย้ายไปนั่งด้านหน้าใกล้กับอาจารย์ และสิ่งที่อาจารย์ทำก็เพราะไม่อยากให้นักเรียนใหม่อย่างเธอถูกหาเรื่องและเพื่อจะตักเตือนให้ระวังตัว เพราะโรงเรียนแห่งนี้มันโรงเรียนของคนแข่งขันกันได้ดีและขี้อิจฉา นักเรียนทุกคนล้วนเป็นศัตรูกัน

17.00 น.

ตอนนี้เป็นเวลาตกดินของวันแล้วหลังจากที่ไปเรียนวันแรกปิ่นโตก็นั่งรถบัสกลับมาและเดินเข้ามาในซอยของบ้านอีกนิด เธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อจะคว้าหากุญแจในกระเป๋าเป้ขึ้นมาเปิด แต่ค้นอยู่สักพักสายตาก็เหลือบเห็นจดหมายแปะที่หน้าประตู

'แม่กับยายออกมาตลาด ปิ่นอาบน้ำและรอกินข้าวเย็นได้เลยนะ'

ปิ่นโตฉีกยิ้มหวานรู้สึกได้รับความอบอุ่น ก่อนจะปรากฎเห็นว่ารั่วบ้านไม่ได้ล็อก เธอแอบแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน

คนตัวเล็กวางกระเป๋าเอาไว้แล้วคว้ามือขึ้นที่จะเปิดไฟ แต่พอจะกดโดนสวิตช์ก็มีมือของใครบางคนมาดันข้อมือเล็กติดกับผนังเอาไว้ก่อน

"อ๊ะ!" แผ่นหลังบ้างรับรู้ถึงความแข็งของแผงอก แขนถูกดันเอาไว้จนทำให้เธอตกใจหวาดกลัว

"…"

"คุณเป็นใคร ปล่อยนะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้นด้วยความตกใจ เธอหันหน้ากลับเพื่อที่จะมองเจ้าของการกระทำนั้น

"ฉันเอง คาวิล" พอได้ยินเสียงและชื่อ ปิ่นโตก็หยุดดิ้นในทันใด เธอเม้มปากแน่นทำตัวไม่ถูก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่รู้ว่าคาวิลนั้นกลับมาจากต่างประเทศตอนไหน เจอกันครั้งล่าสุดก็วันปัจฉิมของแพรวาและมันก็เป็นคืนที่เธอไม่อยากจดจำและทรมานมากที่สุดด้วย

"คะ…คุณ"

"ทำไมเรียกฉันซะห่างเหินแบบนั้นล่ะ"

"จะทำอะไรหนู คุณตัองการอะไรกันแน่ ไปจากหนูสักที…" ร่างเล็กสั่นเทา ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉากมันเหมือนฝันร้ายดีๆนี่เอง และเธอก็ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้อีกต่อไป

"ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันจะกลับมาหาเธออีก" มือหนาล้วงเข้าใต้กระโปรงนักเรียนแล้วลูบไล้ขาอ่อนด้วยอารมณ์ใคร่ ใบหน้าหล่อเหลาก้มคลอเคลียลำคอหอมกรุ่น

"แต่หนูไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว"

"ไม่ได้หรอกนะ เธอยังมีสิ่งที่ต้องชดใช้อีกเยอะ"

"คุณก็บอกมาสักทีสิว่าหนูไปทำอะไรให้ ถ้าคุณไม่อยากให้หนูคบกับปิ่น หนูก็จะถอยออกมาเองขอแค่คุณอย่าทำให้หนูกลัวแบบนี้ได้มั้ย" ปิ่นโตยังไม่รู้ว่าคาวิลทราบเรื่องทั้งหมดแล้วรวมถึงเงินรอบสองที่เธอได้ยืมแพรวาไปอย่างไม่มีทางเลือก และเหตุผลทีี่ทำให้เธอกลัวคาวิลมากขนาดนี้เพราะคืนนั้นเธอได้เสียความบริสุทธิ์ไปโดนไม่ได้จำยอมหรือที่เรียกเธอโดนผู้ชายคนนี้ 'ข่มขืน'

มันเจ็บแสนสาหัสร่างกายเหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น…

"ฉันจะบอกเธอก็ได้" คาวิลยื่นใบหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างใบหู ปิ่นโตแน่นิ่งตั้งใจฟัง

"…"

"เจ้าหนี้ตัวจริงของเธอไม่ใช่แพรวาแต่เป็นฉัน เงินที่เธอเอาไปก็เงินฉัน ฉันถึงได้เก็บดอกกับเธอเมื่อคราวก่อนยังไงล่ะ"

"แต่ แพรไม่ได้บอกแบบนี้" นํ้าตาแทบไหลพรากเมื่อได้ยินความจริงจากปากคาวิล

"เพราะแพรรักเธอจนกว่าจะบอกไง"

"…"

"ถึงคราวที่ฉันต้องเก็บต้นแล้วนะ เด็กน้อย"

สงสารหนูปิ่นจังเลยยยยย?