ตอนที่4​ โดนรอบทำร้าย​

    Ep 04...ผู้พิทักษ์​รักยัยอ้วน

TALTA

ช่วงเลิกเรียน​.... 

ผมให้พี่แท็กซี่​ ไปส่งเธอที่บ้าน​ แล้วให้พี่แท็กซี่กลับมาบอกผม​ ว่าบ้านของเธออยู่ตรงไหน​ ซอยไหน... เอาเป็นว่าบ้านของเธอ​ ห่างจากบ้านผมแค่3หลังคาเรือน​ เราอยู่ซอยเดียวกัน​ก็อย่างว่าผมเห็นเธอมารอรถเมย์​แทบทุกวันเลย​...

“  ไงว่ะ...มึงอย่าบอกนะ​ว่ามึงจะไปบ้านน้องอุ๋งๆ​”​ ไอ้บอยพูดขึ้น​ พร้อมกับทำหน้าตาตกใจ​.. ผมยิ้มให้มัน​ แล้วพยักหน้า​ตอบรับ​

“  เห้ยยเพื่อน​ ... มึงคิดดีๆนะมึงจะไปบ้านของเขาในฐานะอะไร​”​ไอ้บอยพูดขึ้นอีกครั้ง... ไอ้นี่ไม่รู้อะไรซ่ะแล้ว​

“  เอ๋อ... อย่าถามมากเดี๋ยวมึงก็รู้เอง​ ระดับกูแล้ว​ การที่จะเข้าหาบ้านของอุ๋งๆ​ มันง่ายนิดเดียวมึงรอดูฝีมือขั้นเทพ​ของกูได้เลย​ ”​ 

ผมเดินนำหน้าของไอ้บอย ไปขึ้นรถของมัน​ ก่อนที่มันจะขับพาผมไปที่บ้านของอุ๋งๆ​ ผมลืมชื่อของเธองั้นผมขอเรียกว่าอุ๋งๆแล้วกัน... ผมมีแผนของผม​ ถ้าผมเจอแม่ของเธอผมก็จะบอกว่าผมลืมผ้าเช็คหน้าไว้​ แค่นี้มันก็ชิวๆแล้ว​

“  ไอ้เซฟบ้านหลังนี้หรือเปล่าว่ะ​”​ ผมมองดูมันก็น่าจะใช่นะ​ พี่แท็กซี่บอกหน้าบ้านมีต้นดอกกุหลาบ​ 3ต้น

“  กูก็ไม่แน่ใจ​ แต่กูว่าน่าจะใช่... มึงจอดรถแอบๆก่อนสิมีคนกำลังออกมาจากในบ้าน​”​ ผมเห็นประตูบ้านเปิดออก​ คนที่เดินออกมาคืออุ๋งๆนั้นเอง... เธอออกมาพร้อมกับสุนัข​ตัวโต  สงสัยเธอจะพามันออกมาวิ่งเล่น​

“  ขับเข้าไปหาเธอเลยไหม​”​ ไอ้บอยถามผมพร้อมกับกำลังเร่งเครื่อง... ผมรีบบอกให้มันหยุดรถทันที​

“  ไม่ๆ​ มึงจอดตรงนี้แหละกูไปเอง​ กูฝากชุดนักศึกษากูด้วยนะ​”  ไอ้บอยมันคงจะ​ งง​ ว่าผมจะทำอะไร​ ผมรีบทอดกางเกงและเสือออก​ ให้เหลือแค่ชุดออกกำลังกาย​ ดีนะที่ผมเตรียมมาด้วย​ วันนี้ผมว่าจะไปฟิตเนส​พอดี​ ผมลงมาจากรถ​ บอกให้ไอ้บอยกลับไปได้เลย​ แล้วผมก็แกล้งวิ่งตามอุ๋งๆไป​

ไอ้บอยขับรถผ่านผมไป​.. พร้อมกับบีบแตรรถใส่ผม​ ผมโบ๊กมือให้กับมัน​ ผมวิ่งแป๊ปๆ​ ก็ตามมาทันเธอทันที​ ... 

“  อุ๋งๆ​”​ ผมเรียกเธอจากด้านหลัง​ แต่เธอไม่หันกลับมามอง​

“  อุ๋งๆ​”​ ผมเรียกเธออีกครั้ง​ แต่เธอยังเงียบอยู่​

เธอใส่หูฟัง​ เธอก็เลยไม่ได้ยินที่ผมเรียก​... ผมคิดอะไรออกแล้ว​ ผมวิ่งไปกระซากสายจุงของสุนัข​เธอ​ แล้วผมก็วิ่งนำหน้าเธอไปอย่างเร็ว​ เธอตกใจมาก​ ร้องตระโกนตามหลังผม​

“ โมกุล​ เอาโมกุลคืนมานะ​ ช่วยด้วยย​ค่ะ​ ช่วยด้วยย​ โมกุลคืนมานะ​”​ เธอยังคงวิ่งตามผม​ จนเธอสะดุด​ล้ม​ ผมรีบหยุดแล้ววิ่งกลับไปดูเธอ​ เธอร้องไห้​ นี้ผมแกล้งเธอหนักไปหรอเนี่ย​

“   อุุ๋งๆ​ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ​”​ เธอมองหน้าผม​ เธอเงียบ​

“  เจ็บมากไหม​... พี่ขอโทษนะ​”​ อุ่งๆเธอทำหน้าบึงตึก​

“  โมกุลกลับบ้าน​ ไม่วิ่งแล้ว​”​

“  เดี๋ยวสิ​  โกรธ​พี่หรอ​พี่ขอโทษนะนะ​ พี่แค่จะแกล้งอุ๋งๆเล่น​”​

“  อุบอิบนะ​ ไม่ใช่อุ๋งๆ​ ใครบอกพี่ว่าอุบอิบชื่ออุ๋งๆ”​ ผมยิ้ม​ พร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาที่หน้าออกให้เธอ​

“  หายงอน... พี่แล้วใช่ไหม​”​

“  อุบอิบไม่ได้งอน​ อุบอิบแค่ไม่อยากคุยกับพี่”​   มันต่างกันตรงไหนหรอ งอนกับไม่อยากคุยด้วย​

“  พี่ทำอุบอิบล้ม​ อุบอิบเจ็บ...แผลเก่ายังไม่หายดีเลย​ อุบอิบได้แผลใหม่มาอีกแล้ว​ ไหนบอกจะดูแลอุบอิบไง​ ทำไมถึงทำให้อุบอิบเจ็บตัวแบบนี้”​

ผมถึงกับเงียยเลย​...มันก็จริงแบบที่อุบอิบพูดผม

ทำให้เธอเจ็บ​ ทั้งๆที่ผมสัญญากับเธอ ว่าผมจะดูแลเธอ​ ไม่ให้ใครมารังแกเธออีก แต่ผมกับเป็นคนรังแกเธอเองซะงั้น... ผมรู้สึกผิดหวังกับตัวเองจริงๆ​...

“  พี่ขอโทษ​... พี่รู้สึกผิดแล้วจริงๆ​”​ อุบอิบมองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม​

“  55555​   อุบอิบล่อเล่นค่ะ​ โมกุลไปวิ่งกันต่อ​ อุบอิบหายเจ็บแล้ว​”​ ผมงง​ อารมณ์​ไหนของเธอเนี้ย​

“  แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าวิ่งนะ​... เขาเรียกว่าเดินตามโมกุล​”​

“  อุบอิบอ้วน​ วิ่งไม่ไหวหรอก​ อุบอิบเหนื่อยค่ะ​ เดินรอบหมู่บ้านก็เหนื่อยพออยู่แล้ว​”​

“  แล้วออกมาเดิน!!  ทุกวันไหม​ ”​ ผมถามเธอ​ ถ้าวันไหนผมว่างๆ​ ผมจะได้ออกมาวิ่ง​ เป็นเพื่อนเธอ​

“  ไม่ค่ะ​... ทุกวันจะเป็นน้องชาย​ แต่วันนี้น้องชายซ้อมบอลที่โรงเรียน​ อุบอิบเลยพาโมกุลมาวิ่งค่ะ”​ 

“  โมกุล​ น่ารักเหมือนคนเลี้ยงเลยนะ​ อ้วนจ้ำม่ำเลย”​ เธอมองหน้าผม​ ด้วยสีหน้างงๆ​

“  คืออะไรคะ​”​

“  อ้วนน่ารักไง​... เหมือนอุ๋งๆ​ อุ๋งๆอ้วนแต่อุ๋งๆก็น่ารัก​ ก็เลยมีคนชอบอุ๋งๆมาก​”​

“  อุบอิบก็ชอบค่ะ​ แต่ที่บ้านอุบอิบไม่มี​ มันแพงไปแม่ไม่ให้ซื้อ​”​

“  เดี๋ยวพี่เอามาให้​ เอาไหม​”​ อุบอิบเงียบ​ เหมือนกับเธอกำลังหยุดคิด​ อะไรสักอย่าง​ อยู่ๆก็มีผู้หญิง​ ที่ไหนก็ไม่รู้3คน​ นั่งรถมอเตอร์ไซค์​เอาน้ำเน่าๆ​ โยนมาใส่ตัวของเธอ​ แล้วก็ขับรถหนีออกไป​ ผมตกใจกับเหตุการ์ณที่​เกินขึ้นมันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมตั้งตัวแบบไม่ทัน​

อุบอิบยืนนิ่งพร้อมกับร้องไห้​ ผมถอดเสือแล้วก็เอาเสือของผมเส็ดที่หน้าของเธอออกมันเหม็นมาก​ ผมโมโหด้วย​ ผมพอจำหน้า3คนนั้นได้​ถึงไม่จะไม่ชัดเจนแต่ผมก็พอรู้ว่าใคร

ผมประคอง​ตัวอุบอิบพาเธอเดินไปที่บ้านผมรู้สึกดีมากๆเวลาอยู่ใกล้ๆเธอ​ แต่ผมผิดหวังในตัวของผมมาก​ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้

“  อุบอิบเจ็บตา​ อุบอิบมองอะไรไม่เห็นเลย​”​ ผมรีบประคองเธอเข้าไปในบ้านของเธออย่างไว้​

“  อุบอิบ อุบอิบเป็นอะไรลูก​ ใครทำลูกสาวฉัน”​

“  คุณแม่อุบอิบเจ็บตามากเลยค่ะ​ อุบอิบลืมตาไม่ได้เลย​”​

“  อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะครับ ผมขอกุญแจรถได้ไหมผมจะพาอุบอิบไปหาหมอ”​ แม่ของอุบอิบยืนกุญแจรถให้กับผม​ แล้วผมก็พาทั้งสองมาที่โรงพยาบาลทันที​

“  เกิดอะไรขึ้นคะ​ อุบอิบทำไมถึงเป็นแบบนี้”​

ผมไม่รู้จะตอบแม่ของเธอยังไงดี เพราะผมก็เสียใจเหมือนกัน ผมก็เลยตอบตามความจริงออกไป​

“  มีผู้หญิง 3 คนขับมอเตอร์ไซค์มาคับ แล้วก็เอาถุงน้ำอะไรก็ไม่รู้มาโยนใส่อุบอิบ​ ผมขอโทษนะครับ ที่ช่วยเหลืออุบอิบไม่ได้​ ผมขอโทษจริงๆครับ​”​

“  ไม่ต้องขอโทษแม่หรอก​ แค่คุณช่วยลูกของแม่แม่ก็ดีใจมากแล้ว​  แม่ต้องขอบคุณคุณจริงๆ​ ที่ช่วยลูกของแม่​ ฮึก... ฮือ... ฮือ.. ลูกของแม่ไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน​ แต่ทำไมถึงมีคนจ้องจะทำร้ายลูกของแม่ตลอดเวลาเลย​ ฮึก... แม่ไม่เข้าใจ​

ผมแทบอดร้องไห้ไม่ได้ ผมสงสารแม่ของอุบอิบมาก​ ชีวิตเธอน่าสงสารจริงๆ ตอนเธอเล็กเล็กแม่เธอเล่าว่า เธอโดนพ่อตีบ่อย จนคนหาว่าเธอสติไม่ดี บางคนก็บอกว่าเธอเป็นบ้า เพราะเธอชอบพูดคนเดียว เธอก็เลยไม่เคยมีเพื่อนเลย ทุกคนบูลลี่เธอหมด ทุกคนบอกเธอเป็นตัวน่ารังเกียจ ทุกคนบอกเธอว่าอ้วนเหมือนช้าง ทุกคนมองเธอในมุมที่มันทำให้จิตใจเธอย่ำแย่ ผมนั่งฟังไป ผมก็น้ำตาไหลไป ขนาดแม่ของเธอที่เล่าให้ผมฟัง แม่ของเธอก็ยังร้องเลย

“ ผมเป็นลูกเจ้าของมหาลัยที่นั่น คุณแม่ไม่ต้องย้ายเธอไปไหนหรอกนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะโทรให้พ่อของผมจัดการ 3 คนนั้นให้ถึงที่สุด​ครับ​”​

“  ขอบคุณมากๆนะ ขอบคุณที่ยังมีคนดีๆ ที่ไม่รังเกียจลูกของแม่ แม่เคยคิดว่าอยากจะให้ลูกของแม่ออกจากที่นั่น ลูกเข้าใจใช่ไหม คนเป็นลูกเจ็บมากเท่าไหร่ คนเป็นแม่แบบแม่แทบขาดใจตาย ฮึก.. ฮือ... ฮือ...”​

ผมได้แต่ปลอบใจแม่ของอุบอิบ​ ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดของแม่อบอิบเป็นอย่างดี​ ทำไมคนเราถึงมองคนแค่ภายนอก​ ทำไมต้องดูถูกคนอื่นด้วย​ ทำไมต้องมาทำร้าย​ คนที่เขาไม่มีทางสู้แบบนี้​ ผมโมโห​ กดมือถือโทรออกหาไอ้บาส​ ให้มาหาผมที่โรงพยาบาลด่วนๆ​ ผมมีเรื่องจะให้มันทำ​...

ผมเดินกลับมาหาแม่ของอุบอิบ​ ที่นั่งรอหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน​  พอดีกับที่ผมมาถึง​ หมอก็ออกมาทันที​

“  ญาติ​คุณเกศินี​ครับ​”​

“  ฉันค่ะ​ ฉันเป็นแม่ของเขา​ เขาเป็นไงบางคะคุณหมอ​”​ 

“  หมอต้องให้อยู่ดูอาการที่โรงพยาบาล 5 ถึง 10 วัน ในระยะนี้หมอจะปิดตาทั้งสองข้าง ของผู้ป่วยไว้เพื่อทำการรักษา จะเปิดตาอีกครั้ง ก็วันที่หมออนุญาต​ให้ผู้ป่วยกลับบ้านได้นะครับ​”​

“โถ...ลูกแม่​ ฮึก... ฮือ... ฮือ..”​

“  ไม่มีอันตรายอะไรใช่ไหมครับคุณหมอ​”​

“  ต้องรอดูอาการครับ​ หมอยังตอบไม่ได้หมอขอตัวก่อนนะครับ​”​ ผมกลัวเหลือเกิน​ กลัวว่าเธอจะตาบอด​

“  อุบอิบลูกแม่​ ฮึก... ฮือ.. ฮืิอ..”​  แม่ของอุบอิบทั้งร้องไห้เสียใจ​ กับสิ่งที่เกิดขึ้น​ผมแม่งโง่​ ถ้าผมรู้เร็วกว่านี้เรื่องแบบนี้คงไม่เกินขึ้นหรอก​

“  แม่นั่งลงก่อนนะครับ ผมเชื่อว่าอุบอิบจะไม่เป็นอะไรครับ​”​

“  ฮึก... ฮือ.. แม่สงสารลูกสาวแม่... ทำไม​ ทำไมต้องทำลูกสาวแม่ด้วย​ ลูกสาวแม่ไปทำอะไรให้​ ฮึก...ฮือ...ทำไมใจร้ายแบบนี้​ ”​

ยิ่งเห็นน้ำตาของแม่อุบอิบ​ ผมยิ่งโกรธ​เลือดขึ้นหน้า​ ผมจะเอาผิดทั้ง3คนนั้นให้ได้​ ถ้าไม่โดนจับ​ คงจะไม่สำนึก... ผมบอกกับแม่ของอุบอิบว่าผมจะมาใหม่​ ผมขอไปทำธุระก่อน​ ถ้าเพื่อนผมมา​ บอกให้มันรอผมอยู่ที่นี่​... ผมจะไปเอาหลักฐาน​จากกล้องวงจรปิด​ตรงนั้น​ แล้วผมจะกลับมารับคุณแม่ไปที่สถานีตำรวจ​ เราจะไปแจ้งความเอาผิดกับพวกมันทั้ง3คน​ ข้อหา พยายามฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา และไต่ตรองไว้ก่อน​ คดีนี้หนักแน่ๆ​ ผมไม่เคยคิดจะตัดอนาคตใคร​ แต่สิ่งที่ผมทำ... ผมทำให้เป็นตัวอย่างสำหรับใครที่มันคิดจะทำร้ายอุบอิบอีก​ มันจะโดนแบบนี้มันถึงจะหลาบจำ​ อนาคตมึงดับแน่ๆ