ตอนที่ 3 : พิธีตัดวันครั้งแรก

เสียงกลองไม้ดัง “ปัง! ปัง! ปัง!” สามครั้งกลางลานหมู่บ้าน ผู้คนถูกบังคับให้ออกมารวมตัว สีหน้าซีดขาวเหมือนกำลังเดินสู่หลุมศพของตนเอง เด็กเล็กเกาะแขนพ่อแม่ร้องสะอื้นเบา ๆ เสียงสวดมนต์โบราณแว่วดังจากมุมบ้านไม้

ซินเหยายืนอยู่แถวหน้า สายตาคมไม่ยอมละจากแท่นบูชาที่ปัก หมุดยึดกาล กลางลาน ดวงตาเงินบนหมุดสว่างขึ้นเป็นประกายเย็น หัวใจเธอเต้นแรง เพราะนั่นคือหมุดที่เธอเพิ่งฝาก “รอยเฉือน” ไว้เมื่อคืน

【ระบบแจ้งเตือน】

วัตถุ: หมุดยึดกาล (สถานะไม่เสถียร 3%)

ผลลัพธ์คาดการณ์: พิธีมีโอกาสผิดพลาดเมื่อใช้แรงสูงสุด

“ขอเพียงแค่รอยนี้ทำงาน…” ซินเหยาพึมพำในใจ

เสียงฝีเท้าหนักดังก้อง เหมินอี้ก้าวออกมาพร้อมทหารสิบกว่าคน เขาเงยหน้ามองชาวบ้านทีละคน ดวงตาเย็นเฉียบจนไม่มีใครกล้าสบตรง ๆ

“คืนนี้ ใครสักคนต้องถูกตัดวัน เพื่อชดใช้หนี้ค้าง” เขากล่าวเสียงเรียบ แต่ทุกถ้อยคำดังก้องในใจคนฟัง

ฝูงชนแตกฮือร้องไห้ บางคนก้มกราบ บางคนอ้อนวอน เสียงสั่นสะท้านทั้งลาน

ซินเหยากำเศษเฟืองในมือแน่น ใบหน้าสงบนิ่งเหมือนกำลังว่าความในศาล แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่ม เธอรู้ดีว่า—สิทธิ์ย้อนเวลาเธอจะได้ใช้อีกครั้ง “หลังเที่ยงคืน” นั่นหมายความว่าคืนนี้เธอต้องเผชิญด้วยสติทั้งหมด ไม่มีสิทธิ์แก้ไขซ้ำสอง

เหมินอี้ชี้นิ้วไปยังชายวัยกลางคนที่ยืนกอดลูก “บ้านเจ้าเป็นหนี้สิบห้าถังเกลือ ชำระไม่ได้ คืนนี้ตัดวันจากเจ้า”

เสียงร้องไห้ดังลั่น ชายคนนั้นทรุดลง เด็กสองคนเกาะแขนร้องเรียกพ่อ ซินเหยากัดฟัน เธอรู้—นี่คือภารกิจแรกที่แท้จริง

【ระบบภารกิจ】

เป้าหมาย: ปกป้อง “หลิวซาน” จากการถูกตัดวัน

รางวัล: เศษเฟือง x2, ปลดล็อกสกิลเสริม

ความเสี่ยง: 92%

ทหารสองนายเข้าลากหลิวซานขึ้นแท่นบูชา ซินเหยาก้าวออกไปทันที เสียงรอบตัวร้องห้าม “อย่า! มันฆ่าเจ้าแน่!” แต่เธอไม่หยุด

“หยุดมือเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเธอหนักแน่นจนทั้งลานเงียบงัน

เหมินอี้หันมาช้า ๆ ดวงตาเย็นลึกสะท้อนรอยยิ้มบาง “นางผู้พิทักษ์…กล้าขวางพิธีต่อหน้ากงล้อหรือ?”

ซินเหยาจ้องเขม็ง “กงล้อคือเครื่องมือ ไม่ใช่กฎหมาย และไม่มีสิทธิ์ตัดวันชีวิตใครเพื่อแลกหนี้”

คำพูดนั้นทำให้ฝูงชนฮือขึ้น บางคนพยักหน้าอย่างลังเล บางคนตะโกนเชียร์ เสียงความกล้าค่อย ๆ แทรกความหวาดกลัว

เหมินอี้ยกมือขึ้น เงียบทั้งลาน “ถ้าเจ้ากล้าพูดเช่นนี้…คืนนี้เจ้าก็พิสูจน์ ว่าเจ้ายืนหยัดแทนหมู่บ้านได้จริงหรือไม่”

กงล้อเหนือฟ้าเริ่มหมุนเร็วขึ้น แสงเงินส่องทาบลงบนหมุดกาล เสียงเสียดสีดังก้องเหมือนโลหะขบกันไม่สมบูรณ์

ซินเหยากำเฟืองในมือแน่น หัวใจเธอเต้นรัว—

คืนนี้ เธอจะต้องใช้ทุกเสี้ยววินาทีให้คุ้มที่สุด

เสียงกงล้อเหนือฟ้าเสียดสีดังครืนเหมือนฟ้าคำราม เส้นแสงเงินทอดลงจับที่ร่างหลิวซาน ชายผู้ถูกเลือกคุกเข่า มือถูกตรวนเหล็กล็อกไว้แน่น ลูกทั้งสองร้องไห้กอดมารดาที่ล้มทรุด

ซินเหยาก้าวขึ้นแท่นไม้ เธอรู้ทุกสายตากำลังจับจ้อง หากพลาดเพียงเสี้ยววินาที เธออาจไม่เหลือโอกาสใด ๆ อีก

เหมินอี้มองเธอเหมือนนักล่ามองเหยื่อ “เจ้ามีสิบวินาทีที่เจ้าหวงนัก…แต่นี่ไม่ใช่เวลาของเจ้า นี่คือเวลาของกงล้อ”

เขายกมือ เสียงสวดแผ่วต่ำของทหารเจ้าเหมินดังขึ้นพร้อมกัน ราวกับบทคาถาเรียกวิญญาณ สายหมอกสีเงินไหลออกจากหมุดกาล ม้วนพันรอบตัวหลิวซาน

【ระบบแจ้งเตือน】

สถานะหมุดกาล: ไม่เสถียร (รอยเฉือนเริ่มทำงาน 7%)

ผลคาดการณ์: หากมีแรงสั่นสะเทือนเพิ่มเติม อาจหยุดการตัดวันได้ชั่วคราว

หัวใจซินเหยาเต้นแรง “นี่คือจังหวะเดียวที่ข้ามี…”

เธอตะโกนก้อง “หยุดพิธีเดี๋ยวนี้! การชั่งวันคืออาชญากรรมต่อชีวิต!”

เสียงดังสะท้านลาน ผู้คนที่ก้มหน้าค่อย ๆ เงยขึ้น แววตาหวาดกลัวเริ่มปะปนด้วยความลังเล และความกล้าที่ซ่อนลึก

เหมินอี้ยิ้มเย็น “คำพูดไม่เปลี่ยนชะตา…การกระทำต่างหาก”

เขาส่งสัญญาณ ทหารสองนายตรงเข้าหาเธอ

ซินเหยาไม่ถอย เธอจับเศษเฟืองในมือแน่น สัมผัสพลังประหลาดแล่นเข้ามา

【ระบบเสริม: การรับรู้เสี้ยววินาที +20% ทำงาน】

โลกช้าลง ทุกการเคลื่อนไหวเหมือนถูกยืดออก เธอเห็นทหารชักกระบองจากซ้าย แรงลมแหวกมาก่อนตัวอาวุธ เธอก้าวเฉียงครึ่งก้าว หลบพ้นอย่างแม่นยำ แล้วใช้ปลายศอกกระแทกซี่โครงอีกฝ่ายจนร้องลั่น

อีกคนฟันดาบลงจากขวา เธอก้มต่ำ ฟาดไม้กระแทกข้อเท้า เสียงเหล็กล้มกระทบพื้นดังสนั่น

ฝูงชนอึ้ง—ไม่มีใครคาดว่าหญิงสาวที่เพิ่งมาถึงหมู่บ้านจะกล้าขัดขืนเช่นนี้

เหมินอี้ปรบมือเบา ๆ “ดี…แต่เจ้ายังหยุดกงล้อไม่ได้”

หมุดกาลสั่นไหว รอยเฉือนที่ฝากไว้เมื่อคืนเริ่มเปล่งแสงแผ่ว ๆ ซินเหยาเห็นโอกาส เธอตะโกนเรียกซ่งเจี้ยนที่แอบอยู่ชายลาน “ตอนนี้!”

ซ่งเจี้ยนจุดกองฟืนชื้นตรงหอคอยควันทันที กลุ่มควันหนาทึบพุ่งขึ้น ฟุ้งไปทั่ว ทหารบนหอคอยโกลาหล วิ่งไปดับไฟ ความวุ่นวายเบี่ยงกำลังคนออกจากพิธี

【ระบบคำนวณ】

โอกาสขัดขวางพิธีเพิ่มขึ้น: +15%

ซินเหยากัดฟัน เธอก้าวตรงไปยังหมุดกาล ดวงตาเงินตรงกลางเรืองสว่างสั่นคลอน เหมือนสิ่งมีชีวิตที่เจ็บปวด

เธอยกเศษเหล็กงัดที่ซ่อนในแขนเสื้อ เคาะลงบนรอยเฉือน ติ๊ก! เสียงเบาราวเส้นผมขาด แต่กงล้อเหนือฟ้าสะท้านสั่นทันที

สายหมอกที่พันรอบหลิวซานหยุดไหลวูบ เด็กสองคนร้องเรียกพ่อดังขึ้นพร้อมเสียงฮือจากชาวบ้าน

เหมินอี้ขมวดคิ้ว รอยยิ้มเย็นหายไปแทนที่ด้วยแววตาเย็นยะเยือก “เจ้ากล้าแตะต้องกงล้อ…”

ซินเหยาสูดหายใจลึก ใจเต้นแรงราวจะระเบิด เธอรู้ว่าตัวเองเพิ่งจุดชนวนศึกจริงระหว่าง “ผู้พิทักษ์” กับ “เจ้าเหมิน”

และเสี้ยววินาทีต่อมา เงาทหารจำนวนมากก็ล้อมเธอไว้ทุกด้าน

วงล้อมทหารบีบเข้ามาทีละก้าว เสียงดาบกระทบโล่ดังก้อง ลานหมู่บ้านที่เคยเงียบกลับเต็มไปด้วยแรงกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

ซินเหยายืนนิ่งกลางวง เศษเฟืองในมือส่องประกายสลัวราวตอบรับหัวใจที่เต้นรัว เธอรู้—ถ้าขยับผิดพลาดแม้แต่วินาทีเดียว ทุกอย่างจะพัง

เหมินอี้เดินฝ่าทหารออกมา สีหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตาแหลมคมดั่งมีด “ผู้พิทักษ์ใหม่…เจ้าคิดว่ารอยขีดน้อยนิดจะทำให้กงล้อสะดุดได้หรือ”

เสียงเขาก้องดังพร้อมกับแสงเงินจากหมุดกาลที่ปะทุอีกครั้ง สายหมอกเริ่มเคลื่อนไหวจะพันรอบหลิวซานต่อ

ซินเหยากัดฟัน เธอยกมือสูงแล้วตะโกนก้อง “นี่ไม่ใช่เวลาแห่งความกลัว—แต่คือเวลาแห่งการเลือก!”

ฝูงชนที่เคยก้มหน้าสั่นสะท้าน บางคนเงยขึ้น ดวงตาเริ่มมีประกาย เด็กสองคนร้องเรียก “ช่วยพ่อข้าด้วย!”

เสียงกงล้อเหนือฟ้าสั่นสะเทือนอีกครั้ง ราวกับรับรู้ความหวังที่ก่อขึ้นจากผู้คน

【ระบบแจ้งเตือน】

เส้นเวลาสั่นคลอน – โอกาสหยุดพิธีเพิ่มขึ้น 25%

เหมินอี้ชักดาบยาว ก้าวตรงเข้าหาเธอ “ถ้าเจ้าอยากยืนแทนหมู่บ้าน งั้นจงพิสูจน์ด้วยเลือด”

โลหะเย็นวาบสะท้อนคบไฟ ซินเหยาเหยียบพื้นแน่น ใช้ทุกการรับรู้เสี้ยววินาทีที่มี เธอเบี่ยงกายหลบคมดาบเฉียดเพียงเส้นผม ฟาดศอกเข้าที่ข้อมือเขา—แต่แรงสะท้อนกลับแข็งราวเหล็ก

“แค่เสี้ยววินาทีไม่อาจโค่นกงล้อ” เหมินอี้เย้ย

ซินเหยาหอบหายใจแรง แต่รอยยิ้มบางผุดบนริมฝีปาก “บางที…เสี้ยววินาทีเดียวก็พอที่จะเริ่มเปลี่ยนชะตา”

ทันใดนั้นหมุดกาลส่งเสียง แครก! รอยเฉือนที่ฝากไว้ปริแตก แสงเงินพลุ่งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเหมือนสายฟ้า พิธีหยุดชะงัก หลิวซานล้มลงแต่ยังมีลมหายใจ

เสียงชาวบ้านฮือดังก้อง ฝูงชนโห่ร้องด้วยน้ำตา เหมือนเพิ่งเห็นปาฏิหาริย์ครั้งแรกในชีวิต

เหมินอี้ยืนค้าง มองหมุดกาลแตกสว่างด้วยดวงตาแข็งกร้าว เขาชี้ดาบมาที่ซินเหยา “เจ้าคือศัตรูของกงล้อ…และจากนี้ไป เจ้าจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตสงบสุขอีก”

ทหารล่าถอยตามสัญญาณ เขาทิ้งท้ายเสียงก้อง “เตรียมตัวไว้ พรุ่งนี้…ข้าจะกลับมา”

—

ลานหมู่บ้านกลับสู่ความเงียบ แต่เต็มไปด้วยเสียงสะอื้นและความหวังใหม่ เด็กสองคนวิ่งมากอดพ่อที่รอดตาย ซินเหยาหอบเหนื่อยจนแทบล้ม แต่ในดวงตาเปล่งประกายมั่นคง

【ภารกิจสำเร็จ】

รางวัล: เศษเฟือง x2

ปลดล็อกสกิลเสริม – “ตรึงเสี้ยววินาที” (หยุดเวลาได้ครึ่งลมหายใจ วันละครั้ง)

ซินเหยามองแสงจากกงล้อบนฟ้า สาบานกับตัวเอง—

นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น และเธอจะไม่ถอยจนกว่าความยุติธรรมแท้จริงจะเกิดขึ้น