ตอนที่ 2 : คืนแรกแห่งการท้าทาย

เสียงกลองไม้ยังสะท้อนอยู่ในอก ซินเหยาหอบหายใจหลังวิ่งออกจากลานพิธี ท้องฟ้าเหนือศีรษะยังคงเรืองด้วยแสงกงล้อสีเงินจาง ๆ ราวกับจับจ้องเธอ

เธอหยุดที่เพิงไม้ร้างริมทุ่งเกลือ ยกมือแตะไหล่ที่ยังเจ็บแปลบจากการต่อสู้เมื่อตอนกลางวัน “แค่สิบวินาที…มันช่วยได้ แต่ก็หมดเร็วเหลือเกิน”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังจากด้านหลัง “สิบวินาทีที่เจ้าช่วยเด็กสองคนนั้น มีค่ามากกว่ากฎหมายทั้งห้องศาลเสียอีก”

ซินเหยาหันขวับ ชายหนุ่มร่างโปร่งผูกผ้าแดงที่คอ—ซ่งเจี้ยน โผล่ออกมาจากเงา เขายกมือยอมรับ “อย่าตกใจ ข้าเห็นกับตาว่าเจ้าสู้พวกทหารเจ้าเหมินได้ยังไง”

“แล้วเจ้าจะรายงานข้าไหม” เธอถามเสียงเรียบ

เขาหัวเราะหยัน “ถ้าจะขายเจ้า ข้าทำไปแล้ว ข้าแค่อยากรู้…ผู้หญิงจากไหนที่กล้าเอาชีวิตสู้กับพวกมัน”

ซินเหยาจ้องเขาแวบหนึ่ง ก่อนลดเสียง “เรียกข้าว่าคนที่ไม่ทนเห็นความอยุติธรรมอีกต่อไปก็แล้วกัน”

ซ่งเจี้ยนยกคิ้ว “ถ้างั้นฟังนะ พรุ่งนี้กลางคืน พวกมันจะทำพิธีใหญ่ที่โรงงานเกลือ ทุกครั้งต้องมีการใช้ หมุดยึดกาล เป็นศูนย์กลาง ถ้าเจ้าหาโอกาสแตะมันได้ พิธีจะสั่นคลอน”

หัวใจซินเหยาเต้นแรงทันที คำว่า “หมุดยึดกาล” สอดคล้องกับสิ่งที่เธอเคยเห็นในแสงระบบ

【ระบบบันทึก】

เบาะแสใหม่: หมุดยึดกาล – จุดรวมพลังพิธีตัดวัน

ความสัมพันธ์: หากเสียหาย พิธีจะล้มเหลว

เธอกำหมัด “เจ้ารู้ตำแหน่งมันหรือไม่”

ซ่งเจี้ยนพยักหน้า “ใต้แท่นบูชากลางโรงงาน ข้าเคยเข้าไปซ่อมกลไกไฟฉายพวกมัน จึงเห็นตาเงินบนหมุดนั้น”

ซินเหยาหายใจลึก “…คืนนี้เราจะไปดู”

“เจ้าแน่ใจหรือ” เขาขมวดคิ้ว “ยามมันเฝ้าเข้มกว่าโจร”

“ถ้าข้าไม่แน่ใจ คงไม่มายืนตรงนี้หรอก” เธอเอ่ยเย็นชา

สายลมกลางคืนพัดแรงขึ้น กลิ่นเกลือแสบจมูก ซินเหยาเงยหน้ามองกงล้อเหนือฟ้า สาบานในใจ—คืนนี้เธอจะไม่ปล่อยให้ใครถูกตัดวันอีก

ลมกลางคืนพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นเกลือแสบจมูกจนซินเหยาต้องยกแขนเสื้อปิดปาก ข้างหน้าเป็นรั้วไม้สูงที่ล้อมโรงงานเกลือไว้ เสียงยามเดินย่ำเท้าเป็นจังหวะดังชัดในความเงียบ

ซ่งเจี้ยนก้มกระซิบ “ตรงมุมรั้วตะวันตกมีช่องผุ เราเล็ดลอดเข้าไปได้ แต่ต้องรอจังหวะเปลี่ยนเวรยาม”

ซินเหยาพยักหน้า เธอใช้เวลาสังเกตทิศทางแสงคบไฟ เห็นว่าทุกครึ่งก้านธูป ยามจะสับเปลี่ยนและทิ้ง “หลุม” เงียบเพียงไม่กี่ลมหายใจ

ทันใดนั้น เงาสีขาวสะอาด ปรากฏจากอีกด้าน—หญิงสาวร่างสูงสง่าในชุดผ้าเรียบขาว ปักปิ่นเงินแวววาวก้าวออกมาราวกับไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย เธอคือ เซียวซินเหยา ที่ยังปรับตัวเข้ากับร่างใหม่ไม่ทัน แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ยามสองนายหันมา “เจ้าเป็นใคร!”

ซินเหยาชูตราไม้ที่เก็บได้จากศาลาว่าการเมื่อช่วงบ่าย—ตราผู้ไต่สวนพิเศษ เธอตอบเสียงเรียบ “ข้าได้รับมอบหมายให้ตรวจสอบการเก็บเกลือ มีข้อร้องเรียนว่ามีการยักยอก”

คำโกหกนั้นหนักแน่นพอให้ยามลังเล ก่อนหันมาปรึกษากันแล้วเปิดประตูโรงเรือนให้เข้า

ซ่งเจี้ยนอ้าปากจะพูด แต่ซินเหยาหันมาสบตา ส่ายหน้าเบา ๆ สื่อให้เข้าใจว่าเธอกำลังสร้าง “ช่องโหว่” ให้พวกเขาเล็ดลอดเข้าด้านใน

—

ภายในโรงงานมืดทึบ กลิ่นเค็มคละเหล็กสนิมตลบอบอวล แสงคบไฟสะท้อนบนแท่นบูชากลางโถง โต๊ะยาวตั้งหมุดโลหะมหึมา ปักลึกกับพื้น มี ดวงตาเงิน สลักกลางหัวหมุด มันเรืองแสงเย็นยะเยือกราวกับเฝ้าจับตาทุกการเคลื่อนไหว

ซ่งเจี้ยนหอบเบา ๆ “นั่นแหละ…หมุดยึดกาล”

【ระบบวิเคราะห์】

วัตถุ: หมุดยึดกาล

จุดเปราะ: ดวงตาเงิน

ผลหากเสียหาย: พิธีตัดวันผิดพลาดสูง

ซินเหยาขบฟัน เธอก้าวเข้าใกล้ช้า ๆ ใช้ปลายเหล็กงัดที่ได้จากลุงหูเคาะเบา ๆ รอยขีดบางปรากฏบนขอบตาเงิน—เส้นผมเล็กจิ๋ว แต่เพียงพอจะเป็น “เมล็ดแตกหัก”

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นจากทางเดิน “ใครอยู่ตรงนั้น!”

ยามสองนายกรูกันเข้ามา ซ่งเจี้ยนสะดุ้ง ซินเหยาคว้าแขนเขา กระซิบแผ่ว “อย่าสู้—ตามข้ามา” เธอหมุนตัวพาเขากลิ้งหลบเข้าเงาเสาไม้ หัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัดในหู

ยามชะเง้อมอง แต่เห็นเพียงเงาไฟสั่นไหว จึงบ่น “หนูสกปรกอีกแล้ว” ก่อนถอยกลับ

เมื่อเงียบลง ซ่งเจี้ยนกัดฟัน “เกือบไปแล้ว”

ซินเหยาเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก “คืนนี้เราแค่ฝากรอย ไม่ใช่ทำลาย…ถ้าพิธีเริ่ม พวกมันจะไม่รู้ว่ารอยนี้คือจุดจบของตัวเอง”

เธอมองหมุดกาลอีกครั้ง ดวงตาเงินยังส่องวาวเหมือนหัวเราะเยาะ แต่ในใจซินเหยากลับได้คำตอบชัดเจน—เส้นทางการต่อสู้เพิ่งเริ่มต้น

คืนคลี่คลายสู่ความเงียบ แต่ในอกซินเหยากลับดังเหมือนกลองรบ เธอเดินกลับหมู่บ้านพร้อมซ่งเจี้ยน เสียงฝีเท้าสองคู่ก้องไปตามเส้นทางดินเปียก

“คืนนี้เราทำได้มากแล้ว” ซ่งเจี้ยนพูดเหมือนปลอบใจ “แค่ฝากรอยเล็ก ๆ ไว้ พรุ่งนี้พิธีจะสั่นเอง”

ซินเหยาไม่ตอบทันที เธอยังคงกังวล “แต่หากมันไม่พัง รอยที่เราทำก็แค่ลมปาก กงล้อจะไม่เมตตาเราอีก”

ทันใดนั้น เสียงทารกในบ้านไม้ใกล้ ๆ ร้องไห้ แม่วัยสาวอุ้มลูกออกมาตรงหน้าพวกเขา น้ำตาไหลพราก “ท่านหญิง…คืนนี้ขอบคุณที่ช่วยเด็ก ๆ ของบ้านอื่น ข้าไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ครอบครัวข้าจะถูกเลือกหรือไม่ แต่ขอให้ท่านรับของนี้”

เธอยื่นถุงผ้าเล็ก ๆ ให้ ข้างในคือ เศษเฟืองโลหะเล็กเท่าปลายนิ้ว

【ระบบแจ้งเตือน】

ตรวจพบเศษเฟือง +1

คลังปัจจุบัน: 2

ซินเหยากำของนั้นแน่น “…นี่คือความหวังของพวกเขา”

ซ่งเจี้ยนพยักหน้า “ใช่ แต่ความหวังไม่พอ ต้องมีแผน พรุ่งนี้ถ้าเจ้าเหมินเอาคนจากบ้านนี้ไปจริง เจ้าจะใช้สิบวินาทีนั้นอย่างไร”

คำถามนั้นทิ่มแทงใจ เธอนิ่งไปนาน ก่อนตอบเสียงเบา “สิบวินาที…อาจไม่มากพอช่วยทุกคน แต่ถ้าเลือกได้ ข้าจะใช้มันเพื่อเปิดทางให้คนอื่นหนี แม้จะแลกด้วยชีวิตข้าเองก็ตาม”

ซ่งเจี้ยนชะงัก หันมองเธอด้วยแววตาตกใจ “เจ้า…พูดจริง?”

“ข้าเป็นทนาย” เธอตอบนิ่ง “หน้าที่ทนายคือยืนแทนคนที่ไม่มีเสียง ในโลกนี้ หากไม่มีศาล ข้าก็จะเป็นศาลให้เอง”

—

รุ่งเช้า ฟ้าสีเทาอึมครึมเหมือนรู้ชะตาของวันนี้ ชาวบ้านรวมตัวกลางลานด้วยใบหน้าซีดเผือด เสียงกลองไม้ดังสามครั้ง ธงเฟืองครึ่งซีกโบกสะบัด ขบวนทหารก้าวเข้ามาอย่างสง่า

เหมินอี้ปรากฏกายอีกครั้ง ดวงตาเย็นลึกจนเหมือนเหล็ก “เมื่อคืนมีมือสกปรกแตะต้องหมุดกาลของเรา…” เขายกชิ้นเหล็กโค้งขึ้นสูงให้ทุกคนเห็น “แต่พิธีคืนนี้…จะดำเนินต่อไป”

เสียงฝูงชนแตกฮือ ความกลัวซัดซ้อนหนักหน่วง

ซินเหยากำเฟืองในมือแน่น ใจเต้นระรัว เธอรู้—คืนนี้จะเป็นสนามจริง ไม่มีทางหนีอีกแล้ว

【ระบบแจ้งเตือน】

ภารกิจหลัก: ป้องกันการตัดวัน (ครั้งที่ 1)

เวลาเริ่มนับถอยหลัง: 12 ชั่วโมง

เสียงกงล้อเหนือฟ้าดังก้องเบา ๆ ราวกับเสียดสีหัวใจ

และนี่คือการทดสอบครั้งแรกจริง ๆ ของ ผู้พิทักษ์กงล้อเวลา