ผู้พิทักษ์กงล้อเวลา

เสียงเคาะค้อนดังสนั่น “ปัง!” กลางห้องพิจารณาคดี เงียบลงเหลือเพียงเสียงฝนโปรยนอกหน้าต่าง

“คดีนี้ ศาลมีคำพิพากษายกฟ้อง เนื่องจากพยานหลักฐานไม่เพียงพอ”

เสียงโห่ร้องทั้งดีใจทั้งโกรธดังระงมทั่วห้อง ฝ่ายโจทก์ร่ำไห้ด่าทอ ส่วนทนายหญิงร่างสูงในชุดสูทเข้มเพียงก้าวถอยหายใจยาว เธอคือ เซียวซินเหยา—ทนายสาวชื่อดังวัยสามสิบต้น ๆ ผู้ไม่เคยแพ้คดีใหญ่ แต่คราวนี้ชัยชนะกลับขมขื่น เพราะเธอรู้ดี…เธอเพิ่งช่วยให้ “คนผิด” รอดโทษเพราะกฎหมายมีช่องโหว่

ขณะเก็บเอกสารออกจากศาล เสียงนักข่าวยังไล่ถาม “คุณซินเหยา! คุณเชื่อว่าความยุติธรรมเกิดขึ้นจริงหรือไม่!”

เธอเพียงยิ้มบาง หยิบร่มกางแล้วก้าวออกท่ามกลางสายฝน

—

คืนนั้น เธอนั่งคนเดียวในสำนักงาน แสงไฟนีออนวูบวาบ แฟ้มคดีกองสูงเต็มโต๊ะ เธอหัวเราะแห้ง ๆ “ความยุติธรรม? มันแค่ ‘เวลา’ ที่ซื้อให้คนผิดอยู่รอดนานกว่าเหยื่อเท่านั้นเอง”

ทันใดนั้นไฟดับวูบ ความมืดกลืนห้องทั้งห้อง เสียงโลหะ “กร๊อบ กร๊อบ” ดังขึ้นเหมือนฟันเฟืองกำลังหมุน

【ระบบกงล้อเวลา กำลังทำงาน】

【ตรวจพบจิตสำนึกไม่ยอมจำนนต่อความอยุติธรรม】

【จะรับหน้าที่ ผู้พิทักษ์กงล้อเวลาหรือไม่】

ซินเหยาขมวดคิ้ว “นี่ฉันเพ้อไปเองหรือ?”

แต่เสี้ยววินาทีถัดมา กระจกหน้าต่างแตกเป็นเสี้ยว เธอเห็นเงา “กงล้อโลหะมหึมา” หมุนกลางท้องฟ้ามืด ซี่เฟืองเรืองแสง ตัวเลขนับถอยหลังไหลย้อนราวสายน้ำ

เลือดในกายพลุ่งพล่าน ราวกับชีวิตทั้งชีวิตที่เธอเคยทุ่มให้กฎหมายกำลังรอคำตอบ

“…รับ”

คำเดียวเท่านั้น โลกทั้งใบแตกออกเป็นชิ้นกระจก ร่างของเธอดิ่งลงในห้วงมืด

—

ซินเหยาสะดุ้งตื่นอีกครั้งบนพื้นดินชื้นโคลน ลมหนาวพัดกรูเข้ามา เธอมองรอบตัว—ไม่ใช่เมือง ไม่ใช่ศาลา หากเป็น หมู่บ้านชนบทแปลกตา เต็มไปด้วยบ้านไม้ไผ่และทุ่งเกลือสีขาวที่ทอดยาว

เธอก้มลงมองเงาในน้ำ ร่างกายยังเป็นเธอ แต่เปลี่ยนชุดเป็นผ้าฝ้ายเรียบง่าย

แผ่นหน้าต่างโปร่งใสลอยขึ้นตรงหน้า

【ยืนยันเอกลักษณ์: เซียวซินเหยา】

【สถานะ: ผู้พิทักษ์กงล้อเวลาลำดับที่ 108】

【สิทธิ์: ย้อนเวลา 10 วินาที / วันละ 1 ครั้ง】

【ภารกิจแรก: ช่วยผู้ที่กำลังจะถูกพราก “วันชีวิต” ภายในวันนี้】

【รางวัล: เศษเฟือง x3】

【โทษล้มเหลว: เส้นชีวิตของท่านจะถูกตัดทอนลงอย่างถาวร】

ซินเหยากัดริมฝีปากแน่น “…สิบวินาที ก็พอ ถ้าใช้ให้ถูก”

—

เสียงกรีดร้องดังจากลานกลางหมู่บ้าน “ปล่อยน้องข้า!”

เธอรีบวิ่งตามเสียงไป เห็นเด็กหญิงกอดน้องชายแน่น ขณะที่ชายฉกรรจ์สองคนในชุดเกราะหยาบกำลังลากเด็กชายไปยังรถเข็น ตราบนอกเสื้อพวกมันคือ “เฟืองครึ่งซีก”

ชาวบ้านกระซิบตัวสั่น “ใครค้างภาษี…มันจะมาหยิบ ‘เวลา’ ของคนในบ้านไปชดใช้ วันเดือนปีถูกชั่งเหมือนเกลือเม็ด…”

ซินเหยาใจเย็นลงทันทีเหมือนอยู่ในศาล เธอก้าวออกมาขวาง “หยุดมือเดี๋ยวนี้”

ชายฉกรรจ์หัวเราะหยัน “นางผู้หญิงบ้านนอกยังกล้าขวาง ข้าจะสั่งสอนเอง!” หมัดใหญ่พุ่งตรงมาแรงดั่งฆ้อนเหล็ก

ซินเหยาเบี่ยงกาย แต่ช้าไปเสี้ยววินาที ความเจ็บแล่นผ่านไหล่ เธอแทบทรุด

【สิทธิ์ย้อนเวลา 10 วินาที – ใช้หรือไม่】

【ยืนยัน / ยกเลิก】

“ยืนยัน!”

โลกทั้งใบรีไวน์กลับ ราวกับฟิล์มกรอถอย น้ำฝนพุ่งขึ้นฟ้า หมัดที่ควรจะถึงตัวเธอกลายเป็นยังไม่ทันยกขึ้น ซินเหยาก้าวเฉียงครึ่งก้าว ฟาดปลายไม้ที่เก็บได้จากพื้นใส่ข้อมือศัตรู เสียงกระดูกหักดังกร๊อบ อีกคนเงื้อกระบอง เธอก้มวูบ แทงศอกเข้าซี่โครงอย่างแม่นยำ

“วิ่ง!” ซินเหยาตะโกน เด็กหญิงกับน้องชายฉวยโอกาสหนีเข้าตรอกแคบ

ชายฉกรรจ์สบถลั่น พยายามตาม แต่เธอกางแขนขวาง “คืนนี้ ใครแตะต้องเด็กพวกนั้นไม่ได้”

ทั้งสองมองหน้ากันแค้นเคือง แต่ไม่กล้าประชิดทันที ซินเหยาฉวยจังหวะถอยหลบเข้าพงไม้ หัวใจเต้นแรงราวกลองรบ

ไม่นาน เธอเห็นเด็กทั้งสองกับมารดาซ่อนตัวในเพิงไม้ แม่ม่ายวัยกลางคนทรุดลงกอดลูก ร่ำไห้สั่นเครือ “ขอบคุณท่านหญิง…หากไม่ได้ท่าน น้องจิ่นคงถูกตัดวันไปแล้ว”

เธอยื่นสิ่งเล็ก ๆ มาในมือซินเหยา—เศษเฟืองโลหะโค้ง เล็กเท่าปลายนิ้ว

【ตรวจพบเศษเฟืองกงล้อเวลา】

【คลัง: 1】

【ผล: การรับรู้เสี้ยววินาที +10%】

ซินเหยาจ้องโลหะนั้น หัวใจหนักอึ้ง “…นี่แหละ กุญแจของโลกนี้”

—

เสียงลือกระจายทั่วหมู่บ้าน “คืนนี้เจ้าเหมินจะมาตัดวัน!” ผู้คนแตกตื่น หลบเข้าบ้าน ปิดประตูแน่น เสียงกรีดร้องของเด็กดังแผ่วจากหลายมุม ราวกับทุกคนต่างรู้ว่าบ้านใดค้างภาษีจะถูกเลือก

ซินเหยากำเฟืองในมือแน่น ยืนบนเนินมองหมู่บ้าน เธอรู้ว่าโอกาสย้อนเวลาเหลือเพียงวันละครั้ง และเธอใช้ไปแล้วในวันนี้ หากมีศึกใหญ่ในค่ำนี้ เธอจะไม่อาจพึ่งสิทธิ์นั้นได้อีก

【ระบบแจ้งเตือน】

ภารกิจหลัก: ป้องกันการตัดวันเย็นนี้

เงื่อนไข: ผู้ที่ถูกเลือกต้องรอด

ความล้มเหลว: เส้นชีวิตหมู่บ้านจะถูกยึดโดยอ๋องเงา

คำว่า “อ๋องเงา” ทำให้ใจเธอสั่นแผ่ว ราวกับมีเงามืดคลี่ทับบนหัว

แล้วเสียงทุ้มเย็นก็ดังจากด้านหลัง “ผู้พิทักษ์ใหม่…เจ้าทำได้ดีที่ยื้อเด็กสองคน แต่กงล้อไม่ใจดีนักหรอก”

ซินเหยาหันขวับ ชายคลุมผ้าสีหมึกยืนพิงต้นสน หน้ากากครึ่งซีกประดับเฟืองทาบเงาขนลุก

“กติกาง่าย ๆ” เสียงเขาเรียบเย็น “ก่อนอาทิตย์ตก เราจะตัดวันหนึ่งคนในหมู่บ้าน หากเจ้าหยุดได้—ก็หยุดไป”

ดินใต้เท้าแยกออกเป็นเงาลึก ร่างนั้นถอยหาย ทิ้งความหนาวยะเยือก

ซินเหยากำไม้ในมือแน่น ใจเต้นแรง เธอรู้แล้ว—คืนนี้คือสนามพิสูจน์แรก หากพลาด แม้สิบวินาทีก็ไม่มีความหมาย

ท้องฟ้ายามเย็นค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแดงคล้ำ แสงสุดท้ายทาบเงายาวบนลานกลางหมู่บ้าน เสียงกลองไม้ดังก้องเป็นสัญญาณรวมตัว ผู้คนถูกบังคับให้มารวมกันด้วยใบหน้าหวาดหวั่น

ซินเหยาเดินแทรกในฝูงชน แววตาเธอกวาดรอบ—ทุกครอบครัวกอดลูกแน่น หญิงชราพึมพำบทสวด ราวกับรู้ดีว่าคืนนี้ใครบางคนจะต้องเสีย “วันชีวิต” ไป

เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นพร้อมขบวนทหารเกราะหยาบธงเฟืองครึ่งซีกโบกสะบัด ชายผู้มีนัยน์ตาเย็นเฉียบก้าวออกมา เขาคือ เหมินอี้ ตัวแทนโรงงานเกลือ

“ชาวบ้านฟังให้ดี!” เสียงเขาก้องดังกว่าเสียงลม “คืนนี้ เราจะตัดวันจากหนึ่งชีวิต เพื่อชดใช้หนี้ค้าง”

ฝูงชนสั่นสะท้าน บางคนกรีดร้องขอชีวิต บางคนก้มหน้าสั่นสะอื้น

ซินเหยาเม้มปากแน่น ใจเต้นรัว แต่ก้าวออกมาอยู่แนวหน้า

เหมินอี้กวาดสายตาเจอเธอ ดวงตาคมลึกปรากฏรอยยิ้มเย็น “นางผู้พิทักษ์หน้าใหม่…เจ้าเลือกขวางทางกงล้อ แทนที่จะปล่อยให้มันหมุนไปตามครรลอง”

“กงล้อที่ขูดรีดชีวิตคนไม่ใช่ครรลอง” ซินเหยาตอบเสียงมั่นคง “มันคือความอยุติธรรมที่แฝงในชื่อของเวลา”

เสียงซุบซิบดังทั่วฝูงชน บางคนเริ่มมีแววกล้าเพราะคำพูดของเธอ

เหมินอี้หัวเราะต่ำ “ดี…คืนนี้ข้าจะให้เจ้าได้เรียนรู้ ว่าสิบวินาทีของเจ้ากับพลังของกงล้อ ขวางความตายได้หรือไม่”

เขายกมือ สัญญาณถูกส่งออก ทหารลากชายชราผอมแห้งออกมากลางลาน เสียงร้องของครอบครัวดังสะท้าน “ไม่! เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว!”

ซินเหยากำเศษเฟืองแน่น ระบบแจ้งเตือนทันที

【ระบบแจ้งเตือน】

เป้าหมายตัดวัน: ชายชรา (อายุเหลือ 3 ปี)

ภารกิจ: ป้องกันไม่ให้วันชีวิตถูกพราก

ความเสี่ยง: 87%

รางวัล: เศษเฟือง x2

หัวใจเธอรัวเหมือนกลองศึก สิทธิ์ย้อนเวลาเธอใช้ไปแล้วในวันนี้ เหลือเพียงทักษะเล็กน้อยที่ระบบเสริมให้กับ “เศษเฟือง” ในมือ

ท้องฟ้ามืดสนิท กงล้อเรืองแสงจาง ๆ เหนือหมู่บ้าน เสียงประกาศดังก้อง

“เริ่มพิธีตัดวัน!”

เสาไม้ตรงกลางสว่างขึ้น ดวงตาเงินบนหมุดกาลเปล่งแสง สายหมอกแห่งเวลาเริ่มไหลวนรอบตัวชายชรา

ซินเหยาก้าวออกมา เสียงตะโกนดังจากฝูงชน “อย่า! เจ้าจะถูกฆ่า!”

เธอเพียงยกคางขึ้น ตาไม่ละจากแสงเงินที่กำลังจะพรากชีวิตคนบริสุทธิ์

【ระบบเสริม: การรับรู้เสี้ยววินาที +10% ทำงาน】

โลกของเธอช้าลงนิดเดียว จังหวะลมหายใจของทุกคนเหมือนยืดออก เธอเห็นเส้นเวลาหลายสายพาดตัดกัน—หนึ่งคือเส้นที่ชายชราถูกตัดวัน อีกเส้นคือเส้นที่เธอก้าวเข้าไปขัด

ซินเหยากัดฟันแน่น “ถ้ากฎหมายในโลกเดิมช่วยใครไม่ได้… ข้าจะใช้เวลาในโลกนี้ช่วยเอง”

เธอพุ่งไปข้างหน้า ฝ่าฝูงชน เสียงตะโกนดังไล่หลัง

และเสี้ยววินาทีนั้นเอง กงล้อเหนือฟ้าเริ่มหมุนเร็วขึ้น ราวกับกำลังรอดูว่า ผู้พิทักษ์กงล้อเวลาคนใหม่ จะทำได้จริงหรือไม่