ตอนที่ 9 ได้ไม่คุ้มจ่าย

“ไม่เป็นไรค่ะ อัยไม่อยากแบมือขอเงินจนเคยตัว” ริมฝีปากสีส้มอิฐแย้มยิ้มสดใสประกอบกับดวงหน้าสวยหวานทำให้คนเอาแต่ใจต้องยอมทนรอให้เธอทำตามที่ต้องการ

เขมทัตออกมานั่งรอดูอัยยาที่ด้านหน้าเวที ผู้คนมากมายแห่กันหอบดอกไม้เดินกันขวักไขว่เตรียมจะเอาดอกไม้มอบให้กำลังใจนางงามประกวดบนเวที เขมทัตหันซ้ายหันขวางง ๆ ก่อนจะสะกิดแขนป้าหอบดอกไม้เต็มมือกำลังเดินผ่านไปเลยได้คำตอบว่าเอาดอกไม้ให้กำลังใจนางงามและจะมีการนับคะแนนจากดอกไม้ใครได้มากสุดจะได้ตำแหน่งขวัญใจมหาชนด้วย เขมทัตตาโตรู้สึกแปลกใหม่กับกติกาที่เขาไม่เคยรู้เลยลุกเดินไปยังจุดขายดอกไม้ที่คนมารอต่อแถวยาวเหยียด

“รับโอนไหมครับ?” เขมทัตเอ่ยถามเมื่อถึงคิวตัวเอง

“รับค่ะ” เจ้าหน้าที่ตอบกลับพลางหยิบคิวอาร์โค้ดมาวางให้สแกน

“เหมาทั้งหมดเท่าไหร่?”

“เอ่อ...ต้องแบ่งให้คนอื่นบ้างนะคะ” เจ้าหน้าที่ชะงักหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กเคยมีคนซื้อเยอะแต่ไม่มีใครกล้าเหมาเพราะดอกไม้ที่มีอยู่มูลค่าเป็นหมื่น เขมทัตหันมองคนที่ต่อแถวข้างหลังกำลังเหล่มองเคืองเขาเลยยิ้มแหยชะเง้อนับจำนวนคนที่ยังต่อคิวอยู่

“พี่ ๆ ครับ แฟนผมขี้เหร่สุดบนเวทีผมไม่อยากให้เธอเสียใจเลยอยากขอเหมาดอกไม้ทั้งหมดให้เธอ ผมจะมีสินน้ำใจเป็นการขอบคุณให้พี่ ๆ คนละหนึ่งพันบาทด้วยนะครับ” เขมทัตตะโกนต่อรองคนที่ต่อแถวอีกสิบสี่คน เมื่อได้ยินอย่างนั้นคนที่มาต่อคิวก็พยักหน้าตกลงอยู่ ๆ ก็ได้เงินหนึ่งพันใครจะไม่เอา

“ผมเหมาได้ยัง?” เขาหันมายกยิ้มยักคิ้วกับเจ้าหน้าที่อย่างผู้ชนะแล้วทำการโอนเงินจ่ายค่าดอกไม้และเอาเงินให้เจ้าหน้าที่เป็นทิปวานให้ช่วยขนดอกไม้ของเขาไปหน้าเวที จากนั้นก็หันมาแจกเงินให้กับคนที่ต่อคิว

“พ่อบุญทุ่มจ่ายหมดกระเป๋าเลยนะ แฟนรักแย่” ป้าร่างท้วมอมยิ้มเอ่ยแซวพ่อหนุ่มใจป้ำ

“ถ้าเธอรู้ว่าจ่ายหนักไม่รู้จะรักหรือจะด่านะครับ” เขมทัตอมยิ้มขำตัวเองที่ต้องมาจ่ายเงินทำอะไรแบบนี้แม้แต่เดินในงานวัดนั่งดูการประกวดนางงามจังหวัดล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน

หน้าเวทีเหล่าสาวงามเดินเลาะขอบเวทีรับดอกไม้ อัยยาถือดอกไม้เต็มมือเดินมาตรงหน้าเขมทัตที่ยื่นดอกไม้ดอกเดียวให้กับเธอหน้าสวยหลุกหลิกตกใจที่เขาให้ดอกไม้ก่อนจะเอื้อมมือหยิบส่งรอยยิ้มละมุนก่อนจะเดินไปเรียงลำดับกับนางงามคนอื่น ๆ

ผลการประกวดอย่างเป็นทางการประกาศตำแหน่งอัยยาได้รางวัลขวัญใจมหาชนและเป็นไปตามคาดเธอได้ครองอันดับหนึ่งเป็นนางงามของจังหวัดในปีนี้ ส่วนเนยยังคงได้อันดับสองตามเคยเนยยืนรับรางวัลยิ้มปากสั่นผิดหวังซ้ำ ๆ ถูกแย่งตำแหน่งเหมือนที่เคยอยากกำจัดอัยยาไปให้พ้น ๆ จากการประกวดสักที อัยยายิ้มหวานมีความสุขกับตำแหน่งที่ได้รับเขมทัตยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ภูมิใจในความสวยของผู้หญิงของเขา

หลังการประกวด

อัยยาหน้าเพลียสะพายกระเป๋าใบใหญ่ถือดอกไม้ที่เขมทัตให้และถุงคลุมชุดไทยเดินเปลี้ยออกมาจากหลังเวที เขมทัตเห็นเธอแบกสัมภาระก็เข้ามาช่วยสะพายกระเป๋าใบใหญ่กับถุงเสื้อคลุมทันที

“รถจอดอยู่หน้างาน”

“ค่ะ”

“ได้รางวัลมาไม่คุ้มที่จ่ายเลย” สายตาคมเหล่หางตามองคนตัวเล็กเดินห่อไหล่หมดเรี่ยวแรง

“ดอกไม้เยอะ ๆ หน้าเวทีของคุณเหรอคะ?”

“ใช่ เหมามาเผื่อว่าเธอไม่ได้รางวัลอะไรเลย”

“ถึงว่าอัยได้ดอกไม้น้อยกว่าคนข้าง ๆ แต่ได้รางวัลขวัญใจมหาชน แล้วนี่จ่ายไปเท่าไหร่คะ” คิ้วเรียวขมวดตอนรับรางวัลเธอแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ตำแหน่งขวัญใจมหาชนเพราะเธอไม่มีญาติที่จะมาทุ่มเงินซื้อให้

“หมื่นกว่าบาท” คำตอบของเขมทัตทำให้อัยยาหูผึ่งหันขวับมองตาขวาง

“หมื่นกว่าบาท ได้รางวัลมาแค่สามพันขาดทุนไปตั้งเยอะ ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะคะเอาเงินให้อัยดีกว่าตำแหน่งไม่สำคัญเท่าเงินนะ เสียดาย...” หน้าสวยง้ำงอเดินบ่นกระปอดกระแปด

“ว่าแล้วว่าต้องโดนบ่น” เขาอมยิ้มขำคิดถูกว่าอัยยาต้องบ่นเรื่องเงินแต่เขาไม่สนหากเงินแค่หลักหมื่นซื้อความพอใจได้ก็ถือว่าไม่แพง อัยยาเดินหน้ามุ่ยเคียงข้างมากับเขาเหมือนคู่รักที่มารับแฟนกลับบ้าน ทั้งสองเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวที่มีเนยนั่งอยู่กับแม่ เนยมองอัยยาไม่วางตาแอบอิจฉาที่มีหนุ่มหล่อทรงรวยมารับถึงที่

“มีผู้มารับแล้วอีกหน่อยก็ท้อง จะได้ไม่ต้องมาประกวดแข่งกับเรา” แม่ของเนยเบะปากไปทางอัยยาคู่แข่งที่ดักหน้าลูกสาวเธอเสมอ

“เมื่อก่อนนางก็มีผู้มารับไม่เห็นจะท้องเลย หนูนี่แช่งให้นางขี่มอเตอร์ไซต์ล้มหน้าเสียโฉมไปเลย” เนยตาขวางภาวนาทุกวันให้อัยยาประสบเหตุจะได้หน้าพังไม่ต้องมาแข่งกับเธอ

“เมื่อไหร่จะมีวันนั้นนะ” แม่ลากเสียงเหนื่อยได้แต่หวังว่าจะมีวันที่ลูกสาวได้แต่อันดับหนึ่งไม่ต้องมีคนมาแย่ง สองแม่ลูกหน้าบึ้งได้แค่มองเดียดฉันท์แต่ทำอะไรไม่ได้