ผู้ถูกเลือกให้เจ็บช้ำ

เรือนร่างขาวเนียนนอนคว่ำบนที่นอนคลุมด้วยผ้าปูสีขาวสะอาด เปลือกตาปิดสนิทก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่ใกล้ ๆ ดวงตาสวยค่อยๆ ลืมขึ้นเห็นผ้าม่านหนาสีเข้มกับอากาศเย็นวาบบนแขนทำให้ตกใจสะดุ้งลุกนั่งหน้าตาตื่นหันมองไปขวับไปยังต้นเสียงที่ทำให้เธอรู้สึกตัว

กายกำยำยืนหันหลังตรงโต๊ะเครื่องแป้งสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มกางเกงขายาวกำลังใส่นาฬิกาที่ข้อมือ รูปร่างหน้าตาของเขาสะท้อนบนกระจกบานใหญ่คิ้วเข้มดวงตาคมกริบจมูกโด่งสันรับกับริมฝีปากผิวกายสีน้ำผึ้งหล่อเข้มสะกดให้หญิงสาวมองเขาไม่วางตา ใบหน้าหล่อเหลานั้นเอียงมามองเชื่องช้ากระตุกรอยยิ้มร้ายก่อนจะเดินตรงมาหาเธอพร้อมกับเงินปึกใหญ่ในมือ อัยยาเงยมองรู้ดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองและรู้ด้วยว่าเงินในมือของเขาคือค่าจ้างที่ตกลงกับแม่ของเธอ

“มีดีแค่สวย ลีลาไม่ได้เรื่อง” เงินปึกใหญ่ถูกโยนลงบนผ้านวมสีขาวสะอาด อัยยาก้มมองเงินที่เป็นแบงก์พันด้วยแววตาสั่นไหวดีใจที่ได้เงินควบคู่ไปกับความเสียใจที่ไร้ค่าเอาตัวมาขายแลกเงิน

“ไม่คุ้มค่าเลย” เขมทัตกลอกตาเบื่อหน่ายหันหลังเดินไปไม่แยแส อัยยาถอนลมหายใจยาวริมฝีปากสั่นระริกน้ำตาร่วงยกสองมือโอบกอดปลอบโยนตัวเองที่กำลังสะอื้นอย่างเดียวดาย

ทาวเฮ้าส์สามชั้นใจกลางเมือง

มยุรีหญิงวัยกลางคนกับสิงหาลูกชายคนโตกำลังล้อมวงเล่นพนันกับเพื่อนบ้านห้าคนที่กลางบ้านคับแคบและปิดมิดชิดให้ลอดพ้นสายตาตำรวจ อัยยาลงจากรถแท็กซี่ถือถุงกับข้าวสองถุงเดินห่อเหี่ยวเข้ามาในรั้วบ้านมองประตูและหน้าต่างบ้านปิดสนิทผ้าม่านปิดบังไม่ให้เห็นข้างในบ้านเธอก็รู้ทันทีว่ามีการล้อมวง มือเรียวสั่นระฆังเล็ก ๆ ที่ห้อยอยู่ข้างประตูบ้านสักพักสิงหาก็เปิดประตูให้พร้อมกับกวาดสายตามองเหยียดหยันก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าไปนั่งร่วมวงต่อ อัยยาปิดประตูล็อกเหมือนเดิมแล้วเดินเลาะพื้นที่ว่างผ่านกลุ่มขาพนันที่กำลังนั่งล้อมวงกันบนพื้นบ้าน มยุรีรีบลุกขึ้นยิ้มแย้มให้ลูกสาวคนเล็กที่ไปทำงานมาเหนื่อย ๆ

“แม่หุงข้าวไว้ให้แล้วนะลูก” มยุรีรีบเดินไปประกบลูกสาวที่กำลังเดินเข้าไปในครัว อัยยายังเคืองที่ถูกแม่กับพี่หลอกไปขายตัวก้มหน้าก้มตายืนแกะถุงกับข้าวที่ซื้อมาใส่จาน มยุรีหน้าเจื่อนรู้ว่าลูกไม่พอใจ

“ได้เงินมาไหม?”

“....” อัยยาชะงักถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าสะพายส่งให้ มยุรียิ้มแป้นรอรับเงินก่อนจะนิ่วหน้านับเงินทีละใบมีแค่แปดพัน

“ทำไมได้แค่นี้!”

“หนูแบ่งไว้ครึ่งหนึ่งเก็บไว้เป็นซื้อของใช้ให้พี่อุ่น”

“ยังไม่ต้องใช้เงินตอนนี้ก็เอามาหมุนกันก่อนสิ” มยุรีเสียงเหวี่ยงหงุดหงิดจนเผลอใช้เสียงดังทำให้สิงหาลูกชายคนโตได้ยิน

“ถ้าเราใช้เงินหมดจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของใช้กับค่ายารักษาพี่อุ่นล่ะแม่” อัยยาลากเสียงเบื่อหน่ายแทนที่จะประหยัดแต่กลับใช้เงินมือเติบพอเงินหมดก็เป็นเธอที่ต้องหามาจุนเจือ

“แม่บอกแล้วไงให้อุ่นใช้สิทธิ์รักษาฟรีจะได้ไม่ต้องเปลืองค่ายา”

“แม่เอาไปแค่นั้นแหละ หนูจะเก็บเงินให้พี่อุ่น”

“เงินไม่พอแกก็ไปทำงานอย่างเมื่อคืนสิ ได้ทีตั้งหลายบาท” สิงหาเดินปรี่มาสมทบ อัยยาหันขวับจ้องตาเขม็ง

“ยังกล้าพูดเนอะ อัยไม่เอาเรื่องที่พี่มอมยาหลอกอัยไปขายก็ดีเท่าไหร่แล้ว!”

“ก็แกลีลาทำหวงตัวตอนเอากับแฟนไม่ได้เงินแต่นี่ได้เงินเป็นหมื่น พี่อุตส่าห์เหนื่อยไปหาซื้อยามาปลุกเซ็กซ์ให้แกมีอารมณ์จะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจที่ต้องนอนกับคนอื่น”

“ก็ไปขายตัวเองสิ ปกติผัวพี่ก็เอาฟรีนี่”

“ทำดีด้วยยังไม่ขอบใจแถมด่าอีก ทำคุณคนไม่ขึ้นจริง ๆ”

“พอแล้ว จะให้คนเขาได้ยินเอาไปนินทากันหรือไง” มยุรีขึงขังดุลูกทั้งสองที่เถียงกันพูดหมดเปลือกกลัวว่าเพื่อนบ้านที่ล้อมวงได้ยิน

“อัยมันว่าหนูนะแม่” สิงหาหน้ามุ่ยสะบัดตัวหงุดหงิดที่ถูกแม่บ่น มยุรีหันหน้าหนีจากลูกสาวไปคุยกับลูกสาวคนเล็ก

“หาข้าวแล้วเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อุ่นด้วย ป่านนี้นอนจมฉี่แล้วมั้ง” มยุรีพูดจบแต่ลูกทั้งสองไม่จบ สิงหากับอัยยามองตาขวางใส่กันไม่เลิก สิงหาหมั่นไส้ยกมือผลักหน้าผากน้องสาว อัยยาปัดมือพี่ออกแล้วเอื้อมไปผลักหน้าผากพี่คืน

“แม่บอกให้พอไง เดี๋ยวเถอะ!” มยุรีเสียงแข็งดุลูก ๆ ที่ไม่มีทีท่าว่าจะฟังแม่กันเลยสักนิด

ชั้นสามของทาวเฮ้าส์

อัยยาถือถาดอาหารมีกับข้าวสองอย่างและข้าวสวยสองจานเข้ามาในห้องนอนขนาดเล็กมีเตียงผู้ป่วยกับร่างผอมซูบผิวขาวซีดใบหน้าตอบแต่ยังมีเค้าโครงหน้าสวยไม่ว่าจะดวงตาโตขนตางอนจมูกโด่งริมฝีปากเล็กหากไม่เจ็บป่วยก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง อัยยานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยวางสะกิดแขนเรียกไออุ่นพี่สาวที่แพ้ยาอย่างหนักจนเป็นอัมพาตครึ่งตัวลิ้นแข็งพูดสื่อสารได้เป็นคำ ๆ สามารถรับรู้ดื่มกินอาหารได้แม้จะมีไหลออกข้างปาก

“คิดถึงหนูไหม” อัยยายิ้มตาหยีราวกับมีความสุขมากมายทั้งที่ความทุกข์ท่วมหัว ไออุ่นกะพริบตาถี่มีรอยยิ้มบาง ๆ ให้กับน้องสาวที่คอยเฝ้าดูแลทำความสะอาดป้อนข้าวป้อนน้ำให้เสมอ

“ไป ไหน”

“ไปประกวดมาได้เงินรางวัลมาซื้อของกินเยอะด้วย อยากกินอะไรบอกได้นะหนูจะซื้อให้กินทุกอย่างเลย” อัยยาพูดเสียงเจื้อยแจ้วกับพี่สาวพลางหยิบถาดอาหารมาวางบนโต๊ะเตรียมตักให้พี่สาวกิน ตอนเล็ก ๆ พ่อออกไปทำงานแม่เล่นการพนันไม่มีเวลาดูแลลูกเล็กมีแต่ไออุ่นวัยเจ็ดขวบเลี้ยงน้องสาววัยสองขวบป้อนอาหารอาบน้ำเช็ดอึเช็ดฉี่ให้และตอนนี้น้องสาวก็ดูแลพี่สาวเหมือนกับที่พี่เคยเลี้ยงเธอ............