ตอนที่ 8 ใครทำให้หงุดหงิด

รีสอร์ตริมทะเล

เสียงคลื่นกระทบฝั่งยามค่ำคืนคลอกับเสียงเพลงงานปาร์ตี้สุดเหวี่ยงของบรรดาเพื่อนไฮโซของเขมทัต นางแบบสาวชื่อดังหลายสิบคนร่วมงานปาร์ตี้กินดื่มเคลื่อนไหวเรือนร่างตามจังหวะเพลงไปพร้อมกับการเล่นเกมตามซุ้มที่จ้างมาจัดงานนอกสถานที่ของรางวัลเป็นสินค้าแบรนด์เนมไม่ว่าจะเครื่องสำอาง กระเป๋า เครื่องประดับมูลค่าสูง เสียงกรี๊ดลุ้นดีใจได้ของรางวัลราคาแพงของสาว ๆ สนุกสนานเฮฮาไม่เข้ามารบกวนสมาธิของคนที่กำลังนั่งแชทส่งข้อความไปหาผู้หญิงซื้อกินที่เขมทัตคอยส่งข้อความหาแต่เธอตอบล่าช้าทำให้เขาระแวงว่าจะหนีเที่ยวกับผู้ชายอื่น หน้าหล่อเคร่งเครียดจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์เฝ้ารอการตอบกลับไม่ว่าจะข้อความหรือโทรกลับมา

วสุกับทิวาถือแก้ววิสกี้เสื้อผ้าเปียกโชกหลังจากลงไปแหวกว่ายในสระว่ายน้ำกับสาว ๆ เดินมานั่งข้างเขมทัตที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่มีความสุข

“ทำหน้าเครียดอยู่ได้ พวกเรามาสนุกกันนะ”

“มีคนทำให้หงุดหงิด” เขมทัตเสียงเหวี่ยงไม่สบอารมณ์ ทิวามองเพื่อนแปลก ๆ ปกติเขมทัตจัดการกับความรู้สึกได้ดีไม่ค่อยแสดงอาการให้ใครรู้ว่ารู้สึกยังไงโดยเฉพาะเวลาโมโห

“คนนั้นเป็นใคร สำคัญยังไงถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกนาย”

“ไม่ได้สำคัญ ไม่มีผลอะไรกับเรา” คำถามของเพื่อนทำเขมทัตสะดุ้งสีหน้าแววตาหลุกหลิก

“งั้นเหรอ” ทิวากับวสุลากเสียงยาวหยอกเพื่อนไอ้ที่บอกว่ามีผลมันตรงกันข้ามทุกอย่าง เขมทัตหน้าเจื่อนหลบเลี่ยงสายตาก่อนจะเห็นแสงสว่างวาบจากโทรศัพท์ในมือขึ้นชื่อภาษาอังกฤษว่า No Name ทันใดนั้นสีหน้าของเขมทัตก็เปลี่ยนไปวสุยกแก้วดื่มวิสกี้แล้วเหล่มองชื่อแล้วยักคิ้วกับทิวา

“เดี๋ยวมา” เขมทัตลุกพรวดเดินหนีออกจากกลุ่มเพื่อนเพื่อไปรับโทรศัพท์ทันที

“ฮัลโหล ทำอะไรอยู่ทำไมไม่รับสายข้อความก็ไม่อ่าน!”

“อัยทำงานไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัวค่ะ” เสียงปลายสายคล้ายตะโกนกลับมาแข่งกับเสียงเพลง

“ผมจะให้มาหาที่รีสอร์ต เดี๋ยวส่งคนขับรถไปรับที่บ้านเดินทางมาที่นี่ประมาณสองชั่วโมง” เขมทัตพูดเสียงดังรอติดต่อกับเธอจนหงุดหงิดพะวงว่าเธอกำลังทำอะไรกับใครทำให้เขาไม่สนุกกับงานปาร์ตี้

“อัยติดงานอยู่ค่ะ”

“ค่าตัวเท่าไหร่จะให้มากกว่าหลายเท่า ไม่ต้องทำแล้วออกมาเลยไม่อยากรอนาน!”

“อัยมาประกวดค่ะอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ประกวดเสร็จแล้วจะรีบไปหา”

“ประกวดที่ไหน”

“.......” อัยยานิ่งเงียบลังเลที่จะตอบ

“ถามว่าที่ไหน!” เขมทัตตะคอกฉุนเฉียวเมื่อรู้ว่าเธออยู่ไหนเขาก็รีบเดินกลับไปหยิบกุญแจรถแล้วขับรถออกจากรีสอร์ตไม่บอกกล่าวเพื่อน ๆ

รถยนต์สปอร์ตคันหรูขับกลับมายังชานเมืองใกล้กรุงเทพแล้วตรงไปยังหน้าศาลากลางจังหวัดซึ่งเป็นสถานที่ประกวดมีกิจกรรมงานวัดติดไฟหลากสีร้านค้าขายอาหารมากมายและรถจอดหนาแน่นผู้คนเดินกันขวักไขว่ เขมทัตเดินฝ่าผู้คนจำนวนมากไปทางเสียงดนตรีมีเวทีแสงสีเสียงอลังการ ผู้ประกวดบนเวทีกำลังอยู่ในช่วงแสดงความสามารถ

เขมทัตพยายามโทรศัพท์ติดต่ออัยยาจนสายตัดเธอก็ยังไม่รับสาย หน้าหล่อเคร่งขรึมอารมณ์เสียเหนื่อยกับการเดินฝ่าผู้คนมากมาย สักพักพิธีกรบนเวทีประกาศชื่ออัยยา ออกมาทำการแสดงความสามารถพิเศษ เขารีบมองบนเวทีประกวดขนาดใหญ่เห็นอัยยากำลังซอยเท้ารำตั้งวงมาออกมาหน้าเวที อัยยาสวมชุดไทยสไบเฉียงปักด้วยลายสีทองขับผิวขาวให้เปล่งปลั่งผสานดวงหน้าสวยอย่างไทยรอยยิ้มหวานร่ายรำท่วงท่าอ่อนช้อยงดงามราวกับนางในวรรณคดี เขมทัตนิ่งมองตาค้างนางงามบ้าน ๆ ของเขาสวยเลอค่าน่าหลงใหลยิ่งกว่าตอนที่ร่วมรักกันเสียอีก สีหน้าเคร่งเครียดของเขาคลายลงกลายเป็นเคลิ้มแววตาเป็นประกายมองทุกท่วงท่าการรำอย่างเผลอไผล ริมฝีปากหนายกยิ้มคิดเตลิดไปไกล

เมื่อเสียงดนตรีสิ้นสุดลงพร้อมกับการก้มกราบบนเวทีอย่างอ่อนช้อย อัยยาค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินเข้าข้างหลังฉากเขมทัตหลุดจากภวังค์รีบเดินปรี่ฝ่าผู้คนไปข้างหลังเวทีทันที

หลังเวทีการประกวด

เหล่านางงามประกวดที่ยังไม่ได้ขึ้นแสดงกำลังนั่งรอการเรียกลำดับต่อไป ส่วนบางคนที่แสดงแล้วแยกไปนั่งเติมหน้าซับเหงื่อในมุมของตน อัยยาลงจากเวทีปุ๊บก็รีบไปยังเก้าอี้ส่วนตัวหยิบโทรศัพท์มาดูมีมิสคอลของเขมทัตขึ้นหลายสาย หน้าสวยเปลี่ยนสีรีบโทรศัพท์หาเขาอย่างกังวล

"อยู่ข้างหลัง” เขมทัตยืนอยู่ข้างรั้วที่สูงระดับเอวป้องกันไม่ให้บุคคลภายนอกเข้ามารบกวนผู้ประกวด อัยยารีบเดินตรงไปหาด้วยความร้อนรนจนลืมไปว่าการประกวดคืนนี้มีเนยคู่แข่งตลอดกาลซึ่งเป็นเพื่อนเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันร่วมอยู่ด้วย

“มาจากพัทยาเลยเหรอคะ?”

“ใช่ ขับรถมาหาเป็นชั่วโมงเมื่อยไปหมด” น้ำเสียงทุ้มเหวี่ยง ๆ เหล่มองไม่พอใจที่เธอไม่ไปหาทันทีที่เรียก

“อัยกะว่าประกวดเสร็จจะนัดคนขับรถมารับแล้วรีบไปหา” อัยยาค่อย ๆ สนทนาเพราะเริ่มเรียนรู้นิสัยของคนใจร้อนใครขัดใจอะไรไม่ได้อย่างเขมทัตไม่ชอบให้ใครโต้เถียงและเขาจะไม่ลงให้คนพวกนั้นเด็ดขาดนอกจากคู่กรณีจะยอมอ่อนลงเอง

“ตอนเราคุยโทรศัพท์กันเสียงเพลงดังเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วก็อยากรู้ว่าเธอโกหกหนีเที่ยวกลางคืนแต่บอกว่ามาประกวดหรือเปล่า”

“อัยไม่ว่างพอจะทำอย่างนั้นหรอกค่ะ”

“แล้วจะกลับกันได้หรือยัง” สายตาคมเหล่หางตาหน้าตึงพอใจกับการอ่อนข้อของเธอทำให้คลายความฉุนเฉียวลงไปบ้าง

“รอประกาศตำแหน่งก่อนนะคะ อัยเช่าชุดนั่งหลังแข็งให้ช่างแต่งหน้าทำผมตั้งแต่เย็นขอมีเงินรางวัลติดไม้ติดมือกลับบ้านสักหน่อย” หน้าสวยออดอ้อนทำตาปริบ ๆ ขอความเห็นใจเพราะแข็งขืนกับเขมทัตไม่ได้ผลต้องใช้ไม้อ่อนเท่านั้น

“ทีหลังอยากได้เท่าไหร่ก็บอก ผมจะเปย์เอง”