ตอนที่ 7 ช่วงกอบโกย

เช้าวันรุ่งขึ้น

อัยยาตื่นแต่เช้าอาบน้ำสวมเสื้อคลุมยืนรีดชุดนักศึกษาที่เตรียมมาในกระเป๋าสะพายใบใหญ่อยู่ภายในห้องซักรีดของคอนโด เขมทัตสวมเสื้อคลุมสีดำออกมาชงกาแฟแล้วปิ้งขนมปังใส่แฮมชีสเตรียมไว้ให้อัยยา

“ผมเตรียมแซนด์วิชไว้ให้ที่โต๊ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ทีหลังเอาชุดนักศึกษาไว้ที่นี่ก็ได้แม่บ้านจะได้ซักรีดให้” เขามองหญิงสาวรีดเสื้อผ้าคล่องแคล่วต่างจากเขามีคนทำให้ตลอดเลยรีดผ้าไม่เป็น

“ไม่เป็นค่ะเผื่อวันไหนไม่ได้มาขี้เกียจซักชุดที่บ้านบ่อย” อัยยารีดเสื้อพร้อมกับพูดคุย ชุดนักศึกษาของเธอมีไม่กี่ชุดหากแบ่งมาไว้ที่นี่ก็ต้องซักเสื้อผ้าที่บ้านบ่อยขึ้น

“ชุดนักศึกษามันจะสักกี่บาท ผมซื้อเพิ่มให้ก็ได้” เขาเสียงขุ่นเบื่อหน่ายความมัธยัสถ์ของเธอทั้งที่เขาให้เงินใช้ไม่ขาด อัยยานิ่งเงียบเหลือบมองเล็กน้อยไม่อยากเถียงเขมทัตชะงักรู้ว่าถ้าเธอเงียบไม่ตอบโต้แสดงว่ากำลังเคือง

“พึ่งกลับไปเรียนต่อ เรียนทันเพื่อนไหม?” เสียงทุ้มอ่อนลงเปลี่ยนเรื่องคุย

“ทันอยู่ค่ะ อาจารย์ที่ปรึกษาแจ้งอาจารย์ท่านอื่นว่าอัยมีปัญหาทางบ้านท่านเลยช่วยทบทวนและให้ส่งงานตามหลังได้ค่ะ”

“ก็ดี พยายามเข้าล่ะ” เขายิ้มอ่อนที่เธอยอมพูดด้วยปกติถ้าเคืองจะไม่ได้ยินเสียงพูดของเธอเป็นชั่วโมง ฐกรเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับซองสีน้ำตาลขนาดกลาง

“ขออนุญาตครับ” ฐกรยื่นซองสีน้ำตาลให้เจ้านายแล้วหันมาก้มหน้าเล็กน้อยทักทายอัยยา ๆ ก้มหน้าลงรับตามมารยาทอับอายไม่ค่อยกล้าสบตากับคนที่รู้ว่าเธอขายตัวแลกหนี้ เขมทัตเห็นท่าทางเหนียมอายของฐกรทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าอัยยาแล้วหงุดหงิด

“นายไปหาของกินข้างล่างก่อน แต่งตัวเสร็จเมื่อไหร่จะโทรไปหา” เขมทัตเสียงเข้มหน้าตึงไม่พอใจผู้ช่วยคนสนิท

“ครับ” ฐกรรับคำแล้วรีบเดินออกจากห้องพัก เขมทัตเหล่มองหงุดหงิดก่อนจะเดินหน้าบึ้งวางซองเงินบนโต๊ะรีดผ้า

“ค่าใช้จ่ายเดือนนี้”

“ทบกับเงินที่เป็นหนี้หรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจหลังจากถูกหลอกเรื่องการเซ็นสัญญาประกวดทำให้เธอต้องรอบคอบมากขึ้น

“อันนี้เป็นรางวัลของคนเก่ง ไม่รวมกับหนี้ที่ติดค้าง”

“ขอบคุณค่ะ” มือเรียวยกขึ้นไหว้แต่คนให้หันหลังเดินจากไปไม่ได้มอง อัยยาหยิบซองเงินขึ้นมาเปิดดูเงินปึกใหญ่มือเรียวหยิบเงินออกมาเป็นธนบัตรหนึ่งพันจำนวนห้าปึกเดาว่าน่าจะห้าหมื่นบาท หน้าสวยแย้มยิ้มช่วยกอบโกยหากเขาให้เธอจะรับไว้ตั้งใจเก็บเงินไว้รักษาพี่สาวและดำเนินชีวิตหลังจากหมดสัญญาหนี้กับเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น

อัยยาตื่นแต่เช้าอาบน้ำสวมเสื้อคลุมยืนรีดชุดนักศึกษาที่เตรียมมาในกระเป๋าสะพายใบใหญ่อยู่ภายในห้องซักรีดของคอนโด เขมทัตสวมเสื้อคลุมสีดำออกมาชงกาแฟแล้วปิ้งขนมปังใส่แฮมชีสเตรียมไว้ให้อัยยา

“ผมเตรียมแซนด์วิชไว้ให้ที่โต๊ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ทีหลังเอาชุดนักศึกษาไว้ที่นี่ก็ได้แม่บ้านจะได้ซักรีดให้” เขามองหญิงสาวรีดเสื้อผ้าคล่องแคล่วต่างจากเขามีคนทำให้ตลอดเลยรีดผ้าไม่เป็น

“ไม่เป็นค่ะเผื่อวันไหนไม่ได้มาขี้เกียจซักชุดที่บ้านบ่อย” อัยยารีดเสื้อพร้อมกับพูดคุย ชุดนักศึกษาของเธอมีไม่กี่ชุดหากแบ่งมาไว้ที่นี่ก็ต้องซักเสื้อผ้าที่บ้านบ่อยขึ้น

“ชุดนักศึกษามันจะสักกี่บาท ผมซื้อเพิ่มให้ก็ได้” เขาเสียงขุ่นเบื่อหน่ายความมัธยัสถ์ของเธอทั้งที่เขาให้เงินใช้ไม่ขาด อัยยานิ่งเงียบเหลือบมองเล็กน้อยไม่อยากเถียงเขมทัตชะงักรู้ว่าถ้าเธอเงียบไม่ตอบโต้แสดงว่ากำลังเคือง

“พึ่งกลับไปเรียนต่อ เรียนทันเพื่อนไหม?” เสียงทุ้มอ่อนลงเปลี่ยนเรื่องคุย

“ทันอยู่ค่ะ อาจารย์ที่ปรึกษาแจ้งอาจารย์ท่านอื่นว่าอัยมีปัญหาทางบ้านท่านเลยช่วยทบทวนและให้ส่งงานตามหลังได้ค่ะ”

“ก็ดี พยายามเข้าล่ะ” เขายิ้มอ่อนที่เธอยอมพูดด้วยปกติถ้าเคืองจะไม่ได้ยินเสียงพูดของเธอเป็นชั่วโมง ฐกรเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับซองสีน้ำตาลขนาดกลาง

“ขออนุญาตครับ” ฐกรยื่นซองสีน้ำตาลให้เจ้านายแล้วหันมาก้มหน้าเล็กน้อยทักทายอัยยา ๆ ก้มหน้าลงรับตามมารยาทอับอายไม่ค่อยกล้าสบตากับคนที่รู้ว่าเธอขายตัวแลกหนี้ เขมทัตเห็นท่าทางเหนียมอายของฐกรทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าอัยยาแล้วหงุดหงิด

“นายไปหาของกินข้างล่างก่อน แต่งตัวเสร็จเมื่อไหร่จะโทรไปหา” เขมทัตเสียงเข้มหน้าตึงไม่พอใจผู้ช่วยคนสนิท

“ครับ” ฐกรรับคำแล้วรีบเดินออกจากห้องพัก เขมทัตเหล่มองหงุดหงิดก่อนจะเดินหน้าบึ้งวางซองเงินบนโต๊ะรีดผ้า

“ค่าใช้จ่ายเดือนนี้”

“ทบกับเงินที่เป็นหนี้หรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจหลังจากถูกหลอกเรื่องการเซ็นสัญญาประกวดทำให้เธอต้องรอบคอบมากขึ้น

“อันนี้เป็นรางวัลของคนเก่ง ไม่รวมกับหนี้ที่ติดค้าง”

“ขอบคุณค่ะ” มือเรียวยกขึ้นไหว้แต่คนให้หันหลังเดินจากไปไม่ได้มอง อัยยาหยิบซองเงินขึ้นมาเปิดดูเงินปึกใหญ่มือเรียวหยิบเงินออกมาเป็นธนบัตรหนึ่งพันจำนวนห้าปึกเดาว่าน่าจะห้าหมื่นบาท หน้าสวยแย้มยิ้มช่วงกอบโกยหากเขาให้เธอจะรับไว้ตั้งใจเก็บเงินไว้รักษาพี่สาวและดำเนินชีวิตหลังจากหมดสัญญาหนี้กับเขา

มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ใต้ตึกคณะ

กลุ่มเพื่อนนั่งเลือกสำอางในโทรศัพท์เพื่อส่งให้อัยยาไปหิ้วมา อัยยาวางกระเป๋าสะพายใบใหญ่ไว้บนเก้าอี้ไม้แล้วเดินไปซื้อน้ำดับกระหาย เพื่อนนักศึกษาที่พึ่งเดินมาบังเอิญชนกระเป๋าสะพายของอัยยาร่วงลงพื้นข้าวของกระจาย

“อุ้ย! ขอโทษนะ” เพื่อนรีบเก็บกระเป๋าพลอยก็ลุกมาช่วยเก็บข้าวของที่ร่วงเข้ากระเป๋ามีทั้งเครื่องสำอางชุดชั้นในและเสื้อผ้าอยู่ในถุงพลาสติกสามใบ อัยยารีบวิ่งหน้าตาตื่นกลัวเพื่อนเจอซองเงินที่เขมทัตให้มา

“กระเป๋าใบใหญ่ไม่ปวดไหล่เหรอ?” บีนี่ช่วยหยิบจับกระเป๋ามาวางบนเก้าอี้

“ก็นิดหน่อย”

“พกถุงเสื้อเยอะได้กลับบ้านบ้างไหม?” พลอยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่าเพื่อนต้องทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวและพี่สาวที่ป่วย

“ได้กลับสิบางทีก็ไม่ได้ใช้หรอก เตรียมพร้อมไว้เผื่อกะทันหัน” อัยยายิ้มเจื่อนหลุกหลิกความห่วงใยของเพื่อนทำให้เธอรู้สึกผิดที่มีความลับปิดบังเพื่อนสนิทที่หวังดีกับเธอ