ตอนที่ 4 อยากหลับไม่ตื่น

“เป็นอะไรอ่ะ เสียงสองทำไม” พลอยนิ่วหน้าถามตรงไม่อ้อมค้อม บีนี่ยิ้มแห้งขยิบตาสะกิดเพื่อนประมาณว่าอย่าแซวก่อนจะผายมือแล้วหันไปยิ้มสดใสกับเขมทัต

“พี่ทัตเป็นอดีตคู่หมั้นของพี่จีน่า นี่เพื่อน ๆ ที่มหาวิทยาลัยของบีนี่ค่ะ คนนี้ชื่อพลอย คนนี้ชื่ออัยยา”

“สวัสดีค่ะ” พลอยกับอัยยายกมือไหว้เขมทัตที่ยกมือรับไหว้สายตาจ้องมอง อัยยาที่เหลือบมองเขาอย่างประหม่ากลัวว่าเขาจะพูดว่าเธอเคยขายตัวให้

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่ขอตัวก่อนไว้เจอกันนะ” เขมทัตพูดคุยเป็นมิตรแล้วเอ่ยขอตัวทันทีเพราะไม่อยากให้หญิงสาวที่เคยนอนกับเขาอึดอัด บีนี่ยิ้มเขินแววตาเปี่ยมสุขมองร่างหนาเดินห่างออกไปแค่ได้พูดคุยกับชายที่แอบชอบก็มีความสุขตัวแทบลอย

“แหมดูสายตาก็รู้นะว่าชอบอดีตคู่หมั้นของพี่สาวน่ะ” พลอยดันไหล่กระแซะเพื่อนอย่างรู้ทัน

“มองรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ?” บีนี่ตกใจที่เพื่อนดูรู้

“ไม่รู้ก็บ้าแล้ว”

“แย่ล่ะ คราวหลังต้องเก็บอาการหน่อยเดี๋ยวคนที่บ้านจับโป๊ะได้หมดว่าชอบอดีตคู่หมั้นของพี่”

“พวกเขาเป็นแค่อดีตกันแล้วนี่ บีก็มีสิทธิ์ป่ะ”

“ไม่มีสิทธิ์หรอกพี่ทัตมีแต่พี่จีน่าทั้งใจ ไม่ชายตาแลเราหรอก” บีนี่เบะปากหน้างอน้อยใจเกิดมาช้าทำให้เจอชายในฝันช้าไปหัวใจเขาเลยโดนพี่สาวเธอครอบครองไปแล้ว

“โอ๋ ๆ นะ” พลอยแกล้งกอดปลอบหยอกเพื่อน ในขณะที่เพื่อน ๆ กำลังหยอกกันเล่นอัยยายืนหน้าซีดสายตาหลุกหลิกใจเต้นแรงเครียดจัดค่ำคืนเลวร้ายที่ถูกหลอกไปขายตัวกลายเป็นตราบาปติดตัวเธอไปตลอดชีวิต

เขมทัตหันกลับไปมองหญิงสาวรูปร่างบอบบางยืนบีบมือตัวหน้าเสียวิตกกังวลอยู่ข้างหลังเพื่อน ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แสนธรรมดาที่มีดีแค่สวยทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย..............

เสียงเอะอะโวยวายของชายหญิงดังลั่นทาวเฮ้าส์สามชั้นที่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เย็นจนพลบค่ำ บ้านใกล้เรือนเคียงต้องมาตะโกนต่อว่าถึงจะหยุดสักพักก็ทะเลาะกันอีกทำให้ข้างบ้านเอือมระอาเปิดเสียงโทรทัศน์ดังแข่งกับเสียงทะเลาะกันไปซะเลย

ภายในบ้านมยุรี สิงหาและอัยยานั่งแยกกันคนละมุมตาขวางหอบหายใจเหนื่อยผมเผ้ายุ่งเหยิงมุมปากฮ้อเลือดจากการหยุมหัวตบตีกันระหว่างพี่น้องโดยมีแม่คอยห้ามศึกจนแขนช้ำเพราะเรื่องที่พี่กับแม่จะให้อัยยาไปขายตัวให้เขมทัตอีกครั้งซึ่งแน่นอนว่าอัยยาไม่ยอมเลยมีปากเสียงกันหนัก

“ถ้าบังคับกันมาก ๆ หนูจะหนีออกจากบ้านทิ้งทุกคนไม่รับผิดชอบดูแลทุกอย่าง” อัยยาเสียงแหบแห้งโกรธจนทนไม่ไหวกับปัญหาที่ถาโถมและความงี่เง่าของแม่กับพี่เรียกร้องเอาจากเธอมากเกินจะรับไหวจนอยากทิ้งปัญหาไว้ข้างหลังแล้วหนีไปคนเดียวติดแค่เรื่องเดียวคือเป็นห่วงพี่สาวที่นอนป่วยหากไม่มีเธอคงนอนจมกองฉี่กองอึไม่มีใครดูแล

“เนรคุณ”

“หรือจะเอา!” อัยยาขึงขังจะพุ่งตัวไปตีกับพี่ชายที่ลุกขึ้นจะตีกับน้องแต่แม่ลุกพรวดมาขวางก่อน

“เลิกทะเลาะกันได้แล้วแม่เหนื่อย ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องทำแต่อัยต้องหาเงินมาไม่ให้ขาดโอเคมั้ย!”

“พี่สิงก็ต้องทำงานหาเงินเหมือนกันไม่ใช่เอาแต่เล่นไพ่”

“บอกว่าให้เรียกเซีย มาสิง เสิงอะไร ห๊ะ!” สิงหาหัวเสียฉุนเฉียวยิ่งกว่าตอนทะเลาะกันเพราะน้องพูดชื่อจริงของตัวเอง

“คุยกันให้มันเหมือนพี่น้องคนอื่นเขาเป็นมั้ย”

“แม่บอกลูกสาวแม่เหอะ ชอบแขวะหนูตลอดเลย” สิงหากอดแขนออเซาะแม่ อัยยากลอกตาเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปยังบันไดบ้าน

“อัย แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะเลือกทางลำบากได้เงินแค่หยิบมือแทนที่จะเลือกทางสบายแค่นอนก็ได้เงินก้อนเน้น ๆ” แม่เอ่ยถามตามหลัง อัยยาชะงักสีหน้าเคร่งเครียดเอียงมองแม่กับพี่ชายที่อยู่ด้านหลัง

“แม่รู้ได้ไงว่าทางนั้นสบายกว่า” อัยยาเสียงแข็งส่งท้ายแล้วก้าวเดินขึ้นบันไดหนีความวุ่นวาย ในค่ำคืนเลวร้ายนั้นความเร่าร้อนของเขาไม่ใช่ในแบบอ่อนโยนทว่ามันดิบเถื่อนยาวนานจนเธออ่อนล้าครางเสียงแหบเสียงแห้งอ้อนวอนก็ยังสนองความต้องการของเขาไม่พอต่างหาก

ในห้องน้ำแคบ

อัยยาอาบน้ำล้างหน้าเช็ดคราบเลือดที่ติดมุมปากแล้วทาครีมรองพื้นปกปิดรอยฟกช้ำบนใบหน้าน้ำตาซึมไหลเหนื่อยล้ากับภาระหนักอึ้งถาโถมด้วยความไม่เห็นใจของคนในครอบครัวเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอ้างว้างไร้ที่พึ่ง ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าตัวเองด้วยความสั่นไหวจิตใจบอบช้ำมากแค่ไหนก็ต้องฮึดสู้เพื่อพี่สาวที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้และมีชะตากรรมที่สาหัสกว่าเธอหลายเท่า มือเรียวปาดน้ำตาสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามฉีกยิ้มจัดการอารมณ์ตัวเองให้ดีขึ้นก่อนจะขึ้นไปหาพี่สาวไม่อยากให้พี่เห็นว่าเธอกำลังเศร้า

ห้องทำงานของซีอีโอ

เขมทัตหน้าเคร่งขรึมกอดอกเอนหลังพิงเบาะรับฟังรายงานจากฐกรว่าไม่อาจนำสิ่งที่เขาต้องการมาให้ได้ด้วยสาเหตุอะไร คนเอาแต่ใจอย่างเขาถูกกระตุ้นให้กระปรี้กระเปร่าอยากเอาชนะยิ่งเล่นตัวยิ่งสนุกในเมื่อเขาเลือกจะเล่นกับเธอแล้วไม่ว่ายังไงเขาต้องได้

ผ่านไปไม่ถึงสองอาทิตย์

ความวุ่นวายในบ้านก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อกลุ่มชายหนุ่มฉกรรจ์โยนข้าวของภายในทาวน์เฮ้าส์ออกมาหน้าบ้าน อัยยาขี่มอเตอร์ไซต์หน้าตาตื่นกลับมาบ้าน

“เฮ้ย! บุกบ้านคนอื่นแบบนี้มันผิดกฎหมายนะโว้ย” หน้าสวยขึงขังตะคอกใส่ผู้บุกรุกด้วยความโมโหต้องยกเลิกงานพริตตี้กลางคันเพื่อมาช่วยแม่ที่โทรไปบอกว่ามีคนเข้ามารื้อข้าวของในบ้าน กลุ่มชายฉกรรจ์หันขวับมามองเห็นหญิงสาวรูปร่างสูงระหงบนสวมชุดราตรีเกาะอกผ้าซ้อนทับกระโปรงหน้าสั้นข้างหลังยาวเกือบถึงข้อเท้าใบหน้าสวยงดงามไร้ที่ติแต่คำพูดคำจาเอาเรื่องใช่ย่อย

“เจ้าของบ้านสั่งให้พวกข้าไล่คนในบ้านนี้ออกไป!”

“เข้าผิดหลังแล้วล่ะ บ้านนี้เป็นของแม่ฉัน” อัยยาตั้งหน้าสวนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราว มยุรีรีบเดินมาเกาะแขนลูกแล้วพูดเบา ๆ กลัวความผิด

“แม่เอาบ้านไปจำนอง”

“แม่!” อัยยาอ้าปากค้างจ้องมองแม่ด้วยสายตาผิดหวังพูดไม่ออก

“เงินมันหมุนไม่ทันแม่เลยไปกู้เจ้าหนี้รายวันมาโป๊ะแต่มันไม่ไหวดอกดวงเพิ่มขึ้นทุกวันแม่ไม่รู้จะทำยังไง!” มยุรีหน้าบิดเบี้ยวร้องไห้เสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้บ้านถูกยึด อัยยาตัวเย็นเฉียบขาแข้งอ่อนแรงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นปูนหน้าบ้านหมดอาลัยตายอยากแววตาเลื่อนลอยน้ำตาร่วงเหนื่อยเหลือเกินกับปัญหามากมายไม่เว้นแต่ละวันไม่เคยได้พบความสบายใจเลยตั้งแต่พี่สาวล้มป่วยจนเธอเองก็อยากนอนหลับไม่ต้องตื่นมารับรู้เรื่องอะไรอีกแล้ว