ตอนที่ 5 ถูกหลอกซ้ำซาก

ร้านอาหารญี่ปุ่นใจกลางเมือง

ภายในห้องรับประทานอาหารส่วนตัวปิดทึบตกแต่งด้วยไม้อัดสีขาวตัดด้วยตะแกรงไม้สีน้ำตาล เขมทัตนั่งขัดสมาธิคีบเนื้อปลาซาชิมิในจานที่จัดตกแต่งสวยงามและอาหารอื่น ๆ บนโต๊ะญี่ปุ่นไม้ทรงเตี้ย เพียงไม่นานเสียงฝีเท้ากลุ่มคนจำนวนมากเดินมาหยุดที่หน้าห้องอาหารส่วนตัว เขมทัตเอาซาชิมิเข้าปากบดเคี้ยวเชื่องช้าเหล่หางตามองด้วยความพอใจ

ประตูห้องอาหารเปิดออกพร้อมกับหญิงสูงอายุกับชายแอ้บแมนและหญิงสาวแสนธรรมดาที่วันนี้ไม่ว่าจะการแต่งหน้าแต่งตัวสวยสะกดตาทำเอาคนที่มองหางตาต้องหันมามองเธอเต็มตา

“คุณ...” เสียงหวานแผ่วเบาแม้จะตกใจที่เจอเขาชายที่เธอเคยมีสัมพันธ์แลกเงิน

“เข้ามาคุยกันก่อนสิ” น้ำเสียงนุ่มลึกเอ่ยชวนซ่อนรอยยิ้มถูกใจกับของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาเลือกไว้ อัยยาสูดลมหายใจเข้าลึกเดินเข้ามาแล้วนั่งลงบนเบาะนั่งตรงหน้าของเขมทัต ด้านมยุรีกับสิงหาคลานตามเข้ามานั่งข้าง ๆ ลูกสาวด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนต่างจากอัยยาที่สงบนิ่งแม้ภายนอกจะดูอ่อนหวานทว่าความเด็ดเดี่ยวของผู้หญิงคนนี้ฉายออกมาทางแววตาแข็งขืนกระตุ้นให้เขาอยากรู้ลึกถึงอุปนิสัยใจคอที่ซ่อนอยู่ภายในของเธอ

ภายในห้องอาหารส่วนตัว

อัยยาเหลือบมองเขมทัตที่นั่งกินซาซิมิอย่างสบายใจ ทั้งที่เธอร้อนใจอยากคุยเรื่องหนี้สินให้มันจบ ๆ

“คุณจะสะดวกฟังธุระของฉันเมื่อไหร่คะ?”

“ไม่ต้องรีบ กินอาหารด้วยกันก่อนสิ”

“ขอรบกวนคุยเลยได้ไหมคะ ฉันมีหลายอย่างที่ต้องกลับไปทำ” อัยยาเสียงแข็งรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางใจเย็นของเขาจนทำให้เธอแทบสติแตก

“ฐกร” เขมทัตเรียกผู้ช่วยของเขาแล้ววางตะเกียบลงซับริมฝีปากช้า ๆ ทุกอิริยาบถเนิบนาบราวกับจะแกล้งให้เธอโมโหเล่น ฐกรเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมเอกสารปึกใหญ่ค่อย ๆ ย่อตัวลงข้างเจ้านายแล้วยื่นเอกสารหนี้ให้อัยยา

“ก่อนหน้านี้คุณแม่คุณได้นำเอกสารจำนองบ้านกับเจ้าหนี้และเรื่องการถูกปรับผิดสัญญาการประกวดมาให้ทางเราช่วย ทางคุณทัตไม่ตกลงช่วยเพราะการผ่อนชำระของคุณแม่คุณน้อยเกินไป” ฐกรพูดกับหญิงสาวสวยกำลังนิ่วหน้าอ่านและเปิดดูเอกสารทีละหน้า ความเคร่งเครียดไม่สามารถกลบความสวยบนใบหน้านั้นได้ฐกรใจสั่นรีบหลบตาลงมองอาหารแทนที่จะมองเธอ

“เขาไม่ช่วยแล้วแม่จะให้หนูมาที่นี่ทำไม?” อัยยาหันไปบ่นแม่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เพราะก่อนหน้านี้แม่บอกว่ามีคนสามารถให้ยืมเงินก้อนใหญ่ได้แต่อัยยาที่เป็นคนหาเงินมาจ่ายต้องมาคุยกับเขาเอง

“เผื่อลูกจะตกลงค่างวดกับเขาได้ไง เมื่อเช้านี้ก็มีหมายศาลที่อัยโดนฟ้องเรื่องการประกวดมาแล้วนะลูก” มยุรีลากเสียงยาวอึกอักที่จะบอกปัญหากับลูกสาว อัยยาหน้าเสียใจหวิว ๆ เมื่อรู้ว่าเธอถูกฟ้องร้องเพราะก่อนหน้านี้มีจดหมายแจ้งเตือนจากกองประกวดว่าในสัญญาระบุไว้นางงามเจ้าของตำแหน่งของจังหวัดหนึ่งห้ามไปขึ้นประกวดเวทีอื่นภายในหนึ่งปี แต่เธอไม่เคยรู้ว่าในสัญญามีระบุไว้ทั้งที่อ่านทุกตัวหนังสือของสัญญาก่อนจะตกลงเซ็นชื่อ ส่งผลให้อัยยาถูกปรับเงินหนึ่งล้านบาทหากไม่ชำระต้องถูกจำคุก

“ค่าบ้านที่ติดจำนองรวมกับค่าปรับผิดสัญญา รวมทั้งสิ้นสองล้านแปดแสนบาทครับ” ฐกรยื่นใบสรุปรายการยอดยืมแจกแจงตารางผ่อนรายเดือนและระยะเวลาการผ่อนอย่างละเอียด

“จ่ายคืนเดือนละห้าหมื่น ยังไงฉันก็ไม่มีเงินจ่ายคุณ ขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลาทานอาหารนะคะ” หญิงสาวแค่นหัวเราะเยาะตัวเองพลางยกมือไหว้ขอบคุณเขมทัตที่สละเวลา

“ผมขอคุยกับเธอหน่อย” เขาปรายตามองคนอื่นที่อยู่ในห้องอาหารส่วนตัว ฐกรผายมือเชิญแม่กับพี่ชายของอัยยาออกไปข้างนอกกับเขา เมื่อทุกคนออกไปในห้องอาหารมีเพียงเขาและเธอเขมทัตจึงเสนอทางเลือกที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรก

“คุณเป็นคู่นอนของผมหกเดือนก็ได้นะ มาหาแค่ตอนที่ผมเรียกครบหกเดือนเมื่อไหร่หนี้ของเราเป็นอันว่าจบ”

“ฉันยอมติดคุกดีกว่าค่ะ” เธอสวนกลับทันควันไม่ยอมขายตัวอีกครั้งเพื่อแลกเงินแค่คืนนั้นครั้งเดียวก็เป็นตราบาปติดตัวแทบสูญเสียความมั่นใจกลัวจะมีใครรู้ว่าเธอเคยขายตัว

“ติดคุกหนึ่งปี แต่นอนกับผมแค่หกเดือนที่ไม่ใช่หกเดือนเต็มอาจจะเจอกันอาทิตย์ละครั้งสองครั้งและผมอาจจะเบื่อไวเจอกันไม่กี่ครั้งก็ไม่เรียกหาอีก”

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอนะคะแต่ฉันขอไม่รับ” ร่างบางเขยิบขึ้นจะลุกทำให้คนตัวโตหน้าตาตื่นรีบพูดดักด้วยความร้อนใจ

“เราเคยนอนด้วยกันไม่มีความจำเป็นอะไรที่คุณจะเล่นตัว ผมไม่เคยซื้อตัวใครด้วยเงินหลักล้านนี่เป็นครั้งแรกที่ผมยอมจ่ายหนักเพื่อช่วยคุณ”

“ขอบคุณค่ะ” อัยยาเหยียดยืนขึ้นสายตาแน่วแน่เดินไปเปิดประตูออกข้างนอกซึ่งมีคนของเขมทัตและแม่กับพี่ชายยืนรออย่างมีความหวัง

“ได้เรื่องว่าไง” แม่รีบปรี่มาหาแววตาเป็นประกายราวกับรู้ว่าคนในห้องจะเสนออะไรให้ลูกสาวและมั่นใจว่ายังไงลูกก็ต้องทำเพื่อครอบครัว

“หนูยอมติดคุก” หน้าสวยแข็งขืนมองผ่านแม่กับพี่ก่อนจะก้าวเท้าเดินหนีแต่แม่กับพี่ฉุดรั้งแขนเธอไว้