ตอนที่ 3 แสนธรรมดา

มหาวิยาลัยแห่งหนึ่ง

อัยยาแบกถุงสินค้าขนาดใหญ่ของแบรนด์เครื่องสำอางในช่วงลดราคากลางปีลงจากรถไฟฟ้าแล้วหอบลงบันไดรถไฟฟ้าเหงื่อไหลไคลย้อยหน้าแดงก่ำจากความร้อนและเหน็ดเหนื่อย เมื่อเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยร่างบางทรุดนั่งดูดเครื่องดื่มหวานซ่าชื่นใจแล้วซับหน้าด้วยกระดาษทิชชู่เตรียมตัวหยิบจัดเครื่องสำอางลดราคาที่เพื่อน ๆ ฝากหิ้วมาให้เพราะเพื่อนติดเรียนแล้วคิดค่าหิ้วสิบบาทต่อชิ้น

ไม่นานนักกลุ่มเพื่อนนักศึกษาสาวนับสิบคนเดินตรงมาหาเลือกเครื่องสำอางที่ตัวเองฝากซื้อตามป้ายชื่อที่เขียนแปะไว้เป็นระเบียบ บ้างก็กำลังเลือกเครื่องสำอางที่อัยยาหิ้วมาขายต่างหาก

“สีนี้เหมาะกับแกอ่ะ”

“แล้วอันนี้ล่ะ”

เพื่อนนักศึกษายื่นลิปสติกให้เพื่อนอีกคนช่วยกันดูช่วยกันเลือกช้อปกันสนุกไม่มีใครห้ามใคร บีนี่กับพลอยเพื่อนสนิทของอัยยาหยิบกองสินค้าที่เป็นชื่อตัวเองแล้วโอนจ่ายเงินตามจำนวนที่เขียนไว้

“โอนเรียบร้อย” พลอยหันหน้าจอโทรศัพท์ให้เพื่อนดู

“ขอบใจมากนะ” อัยยายิ้มหวานแม้สีหน้าเหนื่อยล้าแล้วช่วยกันขายของให้เพื่อนนักศึกษาคนอื่นเกือบหมดกลุ่มนักศึกษาจึงแยกย้าย สามสาวเพื่อนสนิทนั่งลงหายใจหอบเหงื่อไหลชุ่มใบหน้าขาวเนียนใสเป็นแก๊งสาวสวยระดับดาวมหาวิทยาลัย

“เมื่อไหร่อัยจะกลับมาเรียนสักที” พลอยเอ่ยถามพลางซับทิชชู่บนหน้าสวย

“เทอมนี้คงต้องดรอปไปก่อน อีกหน่อยพลอยกับบีก็เป็นรุ่นพี่อัยล่ะ”

“ที่จริงค่าเทอมไม่แพงมาก พวกเราช่วยออกให้ได้นะ ลดค่าเครื่องสำอางกับเที่ยวกลางคืนลงก็ออกค่าเทอมให้อัยได้แล้ว” บีนี่เสนอขึ้นทำให้พลอยตาลุกวาวพยักหน้าเห็นด้วย

“อย่าเลย อัยไม่อยากรบกวน”

“แต่เราอยากให้อัยเรียนจบพร้อมกันจะได้ไปสมัครดี ๆ ไม่ต้องเหนื่อยหิ้วของทำพาร์ทไทม์บาร์เทนเดอร์แล้วก็ต้องเดินสายประกวดอีก” พลอยมองเครื่องสำอางบางส่วนบนโต๊ะไม้ยาวที่กระจัดกระจายรู้สึกห่วงเพื่อนที่ต้องลำบากหาเงินดูแลครอบครัวเพราะพี่สาวที่เป็นเสาหลักช็อกแล้วกลายเป็นอัมพาต

“อัยชอบแบบนี้มากกว่า ถ้าทำงานประจำจะไม่มีเวลาดูแลพี่อุ่น” อัยยายิ้มอ่อนยืนขึ้นหยิบจับเก็บเครื่องสำอางลงถุง

“หอบของมาขายเพื่อนอีกแล้วเหรอ นางงามตกอับ” เนยเดินมากับกลุ่มเพื่อนแล้วกอดอกยกยิ้มเยาะชีวิตย่ำแย่ของนางงามล่ารางวัลที่เอาชนะเธอทุกเวที ถ้ามีอัยยาไปเวทีไหนเนยก็ทำใจได้เลยว่าต้องได้แค่ที่สอง อัยยา พลอยและบีนี่หันมองแล้วลุกช่วยกันเก็บของไม่สนใจเสียงนกเสียงกา

“อย่าทำเมินใส่นะ ฉันรู้ว่าพวกแกได้ยิน!”

“จะไปไหนก็ไป รำคาญ” พลอยเสียงเหวี่ยงไม่สบอารมณ์

“ฉันจะฟ้องฝ่ายกิจการว่ามีนักศึกษาแอบเอาของไม่มีคุณภาพมาขายและไม่ขออนุญาต”

“ที่นี่ไม่มีกฎห้ามนักศึกษาขายของจะไปฟ้องเพื่อ?” อัยยาแย้งขึ้นพยายามเก็บกดความเคืองสุด ๆ

“อยู่ดี ๆ ก็เดินมาให้ตอกหน้า ตลก” บีนี่แค่นหัวเราะทำเสียงดัดเยาะเย้ย เนยโมโหจะโต้เถียงแต่พลอยชี้หน้าสั่งให้หยุดแล้วจ้องมองดุ ๆ เนยเลยชะงักไม่กล้าหาเรื่อง

“ไปกันเถอะ แถวนี้มลพิษแย่มาก” บีนี่คว้าแขนอัยยาแล้วเดินไปด้วยกัน เนยหน้ามุ่ยตาขวางไม่เคยเอาชนะกลุ่มนางฟ้าทั้งสวยและรวยมากได้เลย

สามสาวเดินควงช่วยกันถือถุงเครื่องสำอางไปตามทางเดินคอนกรีตในรั้วมหาวิทยาลัย

“ไปเดินเที่ยวห้างกันอยากกินอาหารญี่ปุ่นเจ้าใหม่ที่เพิ่งเปิดสาขาใกล้มหาวิทยาลัยเลย”

“งั้นเรากลับดีกว่า”

“ไปกินด้วยนี่แหละเดี๋ยวออกให้ ห้ามปฏิเสธด้วยถือว่าเลี้ยงวันเกิดของบีนี่ล่วงหน้าเพราะวันเกิดปีนี้ต้องบินไปหาพี่สาวที่ต่างประเทศ” บีนี่กับพลอยรีบเกี่ยวรัดแขนเพื่อนกลัวจะหนีกลับบ้าน อัยยาอมยิ้มน้อยๆ ช่วงชีวิตแย่ ๆ ที่เจอเธอยังโชคดีที่มีเพื่อนแท้ที่แสนดีและคอยช่วยเหลือเสมอ

หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้า

เนื่องจากร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังเปิดร้านวันแรกที่สาขานี้ทำให้ผู้คนหลั่งไหลกันมาล้นหลาม คิวเต็มต้องต่อบัตรคิวกันยาว พลอยปวดท้องเลยชวนอัยยาไปเข้าห้องน้ำส่วนบีนี่นั่งเล่นโทรศัพท์ระหว่างรอคิว

“บีนี่” เสียงทุ้มกังวานของชายหนุ่มขายาวกลิ่นน้ำหอมโชยอ่อนทำให้บีนี่สะดุ้งเงยมองตาเบิกกว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มหล่อที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกำลังโน้มหน้าลงมาหาเธอ

“พี่ทัต”

“เลิกเรียนยังไม่กลับบ้านหนีเที่ยวอีกแล้วนะ” หน้าหล่อยกยิ้มหยอกล้อกับน้องสาวของหญิงคนรักที่ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก

“ไม่มีพี่จีน่าอยู่คุมเลยเที่ยวได้สบาย ๆ ค่ะ ต้องภาวนาให้พี่จีน่ายังไม่กลับมาไม่งั้นอิสระของบีนี่จะหายไปทันที”

“แต่พี่อยากให้จีน่ากลับมา”

“พี่น่าจะเปิดใจรับผู้หญิงคนอื่นดูบ้างนะคะ” บีน่าค่อย ๆ ยืนขึ้นแววตาเป็นประกายแอบชอบอดีตคู่หมั้นของพี่สาวตั้งแต่เธอยังเรียนแค่ชั้นมัธยมต้น

“เปิดยังไงก็ไม่ได้ข้างในใจพี่มีแต่พี่สาวของบีน่าเต็มหัวใจ” เขมทัตยิ้มอ่อนเสียงเศร้า ๆ เฝ้าคิดถึงหญิงคนรักที่ไปตามหาความฝันนานหลายปี ด้านพลอยกับอัยยาเดินมาจากห้องน้ำสะกิดแขนเรียกเพื่อน

“ถึงคิวยังบี”

“ยังเลย” บีนี่หันมายิ้มหวานลากเสียงอ่อนนุ่มจนพลอยแปลกใจแต่อัยยามือเย็นเฉียบหน้าซีดก้มหน้าก้มตานำไปก่อนแล้ว