บทที่ ๔ - 2

นี่คือ...พ่อครูน้อยสิงห์คำ

สิงห์คำเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเหนือเมฆ เขายืนนิ่งๆ กอดอกมองชายหนุ่มจากเมืองกรุงที่นั่งตัวสั่นอยู่ด้วยสายตาที่เรียบเฉยและเย็นชา

ความเงียบนั้นกดดันเหนือเมฆเสียยิ่งกว่าการถูกตะคอกใส่ เขากลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

“คือ...ผม...ผมชื่อเหนือ...เอื้องผึ้งบอกว่าคุณ...เอ่อ...พ่อครู...ช่วยผมได้” เขาพูดตะกุกตะกัก

สิงห์คำยังคงนิ่งเงียบ สายตาคมปลาบคู่นั้นยังคงจ้องมองมาไม่วางตา ราวกับกำลังประเมินและอ่านทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า

“ข้าเจ้าปาเปิ้นมาเอง...พ่อครูน้อย” เอื้องผึ้งที่เดินตามออกมาเอ่ยขึ้น

“เปิ้นไปเรือนคำจันทร์มา...แล้วท่าจะไปเจอของบ่าดีเข้า”

(หนูพาเขามาเองค่ะ...พ่อครูน้อย...เขาไปเรือนคำเที่ยงมา...แล้วท่าทางจะไปเจอของไม่ดีเข้า)

ในที่สุด ริมฝีปากหยักได้รูปของพ่อครูน้อยแห่งเวียงสิงห์แก้วก็ขยับเอื้อนเอ่ยประโยคแรกออกมา น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและราบเรียบ แต่กลับทรงพลังจนน่าหวาดหวั่น

“ไปยะหยังตี้ฮั่นมา?” (ไปทำอะไรที่นั่นมา?)

คำถามสั้นๆ แต่ตรงประเด็นจนเหนือเมฆสะอึก เขาละล่ำละลักตอบพลางหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา

“ผม...ผมเป็นช่างภาพ ผมแค่จะไปถ่ายรูป...ผมเจออันนี้...แล้วผมก็ถ่ายรูปมัน...แล้ว...แล้วมันก็...”

เขาเปิดภาพตุ๊กตาไม้ขึ้นมา ยื่นให้สิงห์คำดู

สิงห์คำเพียงแค่เหลือบมองภาพบนจอ LCD แวบหนึ่งโดยไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกอะไร จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนมาจับจ้องที่ต้นแขนของเหนือเมฆแทน

“ถลกแขนเสื้อขึ้น” เขาออกคำสั่งเสียงเรียบ

เหนือเมฆรีบทำตามอย่างว่าง่าย เผยให้เห็นรอยนิ้วมือห้านิ้วที่เป็นจ้ำสีแดงคล้ำน่ากลัว

สิงห์คำย่อตัวลงมา เขาไม่ได้สัมผัสรอยนั้นโดยตรง แต่ใช้นิ้วชี้ลากผ่านอากาศเหนือรอยช้ำนั้นอย่างช้าๆ เหนือเมฆรู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากปลายนิ้วของพ่อครูน้อย มันเป็นความเย็นที่แตกต่างจากไอเย็นของวิญญาณร้าย...มันเป็นความเย็นที่บริสุทธิ์และทรงพลัง

“บ่าใจ้ผีแม่นายคำจันทร์” (ไม่ใช่ผีแม่นางคำจันทร์) สิงห์คำเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

“ไม่ใช่เหรอครับ? แล้วมันคืออะไร?” เหนือเมฆถามอย่างมีความหวัง

พ่อครูน้อยแห่งคุ้มสิงห์คำเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาโดยตรง ดวงตาคมกริบคู่นั้นฉายแววจริงจังและเย็นชาจนน่ากลัว

“ตี้เกาะดวงเจ้าอยู่ตอนนี้...มันหนักกว่านั้น” (ที่เกาะดวงชะตาของเธออยู่ตอนนี้...มันหนักหนากว่านั้น) เขากล่าว “มันบ่าใจ้แค่วิญญาณผูกเวรธรรมดา...แต่เป๋น ‘พราย’ ตี้มีคนจงใจเลี้ยงไว้ใช้งาน...แล้วเจ้า...ก็ไปฮับมันมาเอง” (มันไม่ใช่แค่วิญญาณผูกเวรธรรมดา...แต่มันเป็นพรายที่มีคนจงใจเลี้ยงไว้ใช้งาน...แล้วเธอ...ก็ไปรับมันมาเอง)

เหนือเมฆทวนคำนั้นราวกับคนละเมอ ดวงตาว่างเปล่าของเขาหันไปมองเอื้องผึ้งเพื่อหาคำตอบที่พอจะเข้าใจได้

“พราย...พรายคืออะไรครับ?”

สิงห์คำเป็นฝ่ายตอบ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับคมมีด

“วิญญาณตี้บ่ามีตั๋วตน...ตี้ถูกจับมาขังไว้ด้วยมนต์ดำ” (วิญญาณที่ไม่มีตัวตน...ที่ถูกจับมาขังไว้ด้วยมนต์ดำ) เขาอธิบายสั้นๆ

“วิญญาณธรรมดามันมีแต่ความแค้น...แต่พราย...มันมีนาย”

เอื้องผึ้งขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงของเธอสั่นเทาด้วยความกลัวและความสงสารที่ปะปนกัน

“เปิ้นหมายถึง...มันบ่าใจ้วิญญาณของแม่นายคำจันทร์เจ้า” (เขาหมายถึง...มันไม่ใช่วิญญาณของแม่นายคำจันทร์ค่ะ) เธออธิบายเสริม

“เปิ้นเอาดวงวิญญาณตี้มีแต่ความทุกข์ทรมาน...มาทำพิธีผูกไว้กับมนต์ดำ...บังคับหื้อมันไปทำร้ายคนอื่นตี้เปิ้นสั่ง...มันบ่ามีวันได้ไปผุดไปเกิด...มันเป็นทั้งปีศาจ...และเป็นทาสไปพร้อมๆ กั๋น” (เขาเอาดวงวิญญาณที่มีแต่ความทุกข์ทรมาน...มาทำพิธีผูกไว้กับมนต์ดำ...บังคับให้มันไปทำร้ายคนอื่นที่เขาสั่ง...มันไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิด...มันเป็นทั้งปีศาจ...และเป็นทาสไปพร้อมๆ กัน)

ราวกับมีใครมาสับสวิตช์ปิดโลกทั้งใบ เสียงรอบข้างเงียบงันไปในทันที เหลือเพียงเสียงทุ้มต่ำของสิงห์คำและเอื้องผึ้งที่ตอกย้ำความจริงอันน่าสะพรึงกลัว เขาไม่ได้เป็นแค่คนที่โชคร้ายไปผิดที่ผิดเวลา...แต่เขาคือเป้าหมายที่ถูกเลือกไว้ ภาพตุ๊กตาไม้ที่สะอาดผิดปกติแวบเข้ามาในหัว...มันไม่ใช่ของเก่า...แต่มันคือ เหยื่อล่อ...และเขาก็คือปลาโง่ๆ ที่ฮุบเหยื่อนั้นอย่างเต็มใจ

“ช่วยผมด้วย...ได้โปรดช่วยผมด้วย” เขาวิงวอนเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่อัดอั้นไว้เริ่มไหลออกมา ความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของคนเมืองได้พังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี

“คุณจะเอาเท่าไหร่ผมยอมจ่ายหมด...ขอแค่ให้เขาไม่มายุ่งกับผม...ได้โปรด...”

สิงห์คำลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขามองชายหนุ่มที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่แทบเท้าของเขาด้วยสายตาที่ยากจะอ่านความรู้สึก ก่อนจะหันหลังให้...แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

“ของตี้เจ้าไปยุ่งมันมา...มันบ่าได้ต้องการเงิน” (ของที่เธอไปยุ่งมันมา...มันไม่ได้ต้องการเงิน)

“...”

“มันต้องการชีวิต...แล้วนี่ก็บ่าใจ้เรื่องของข้า” (มันต้องการชีวิต...แล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องของข้า)