ผีสาวที่ 2(2)

“อู้ววว..ซีดดด..เร็วกว่านี้รั่วรั่ว”

ความจริงหรงเสียนอยากจะข่มศีรษะนางลงมาใช้ปาก แต่ติดที่ว่าเค้าส่งส่วนนั้นไปอยู่ที่บ้านเศรษฐีหวังแล้ว หากจะเรียกกลับมาก็ต้องทำพิธีวุ่นวาย ดังนั้นจึงทำได้เพียงให้นางใช้มือ ช่วยบรรเทาอาการปวดหนึบของแท่งลำตนเอง

“อืมมม อืมมม อืมมม”

ผีสาวรู้งานเป็นอย่างดี นางชักมือตามความต้องการเจ้านาย จนเรียกเสียงครางอีกฝ่ายได้ ปรนนิบัติเช่นนี้อยู่ไม่นาน แท่งเอ็นในมือก็สั่นกระตุก ฉีดพุ่งน้ำขาวขุ่น ราดไปตามลำคอที่ขาด ไหลอาบลงมาตามทรวงอกเล็กๆ ของนาง

“พรวด!...อู้ววว..พอก่อน พอก่อน แฮก แฮก”

หรงเสียนหอบหายใจหนักหน่วง มองหญิงสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใช้มือน้อยๆ ของตนปัดป่ายเช็ดคราบเหนียวข้นออกจากเต้านม หากแต่ยิ่งทำความสะอาดก็ยิ่งเลอะเทอะกว่าเดิม

เสื้อผ้าท่อนบนตั้งแต่ลาดไหล่ ถูกรูดมากองอยู่ที่หว่างเอว ผีสาวเพียงเหลือกระโปรงหรู่ฉวินปกปิด อิงเถาสีชมพูเล็กๆ ของนางสั่นไหว เนื่องจากมือทั้งสองของตนปาดเต้าซ้ายขวาไปมา

“ไม่ต้องปัดมั่วซั่วแล้ว เสร็จเรื่องเจ้าค่อยไปทำความสะอาดทีเดียว”

เพราะนางไม่มีหัว จึงไม่ได้ตอบรับคำเจ้านาย หากแต่มือเรียวก็หยุดเคลื่อนไหว ยืนนิ่งราวกับท่อนไม้ ไม่ขยับวุ่นวายอีกเลย

นักพรตหรงเสียนรอจนกระทั่งตนเองหายใจสะดวก เค้าอายุไม่น้อยแล้ว จำต้องใช้ระยะเวลาฟื้นฟูกำลังมากกว่าเดิม เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ จึงสั่งผีสาวให้หันหน้าเข้าหาผนัง จากนั้นค่อยลุกขึ้นเดินเข้าไปซ้อนอยู่ตรงบั้นท้ายนาง

“ถ่างขา แอ่นก้นขึ้น!”

หรงเสียนสั่งผีสาวให้จัดท่วงท่า มือก็ช่วยยกสะโพกให้นางเขย่งปลายเท้า เมื่อได้ความสูงระดับที่พอเหมาะ เค้าจึงคว้าเอาชายกระโปรงยาวขึ้นมาพาดไว้บนช่วงคอนาง ปกปิดจุดที่ขาด ทั้งยังเปิดเผยก้นขาวๆ ของร่างบางสาวน้อยไปในตัว

“เพี๊ยะ! เสร็จเรื่องแล้วเจ้าอย่าลืมตามไปหลอกเศรษฐีหวังให้ข้า”

ฝ่ามือหยาบของนักพรตหื่นหวดใส่บั้นท้ายน้อยๆ ของผีรับใช้ เค้ารู้สึกหมั่นเขี้ยวทุกครั้งเมื่อเห็นก้นนาง อยู่ด้วยกันมาแปดสิบกว่าปี ไม่มีซักวันที่นางทำให้เค้ารู้สึกเบื่อหน่ายเลยจริงๆ

“แปะ แปะ แปะ” ท่อนเอ็นขนาดเท่าแขนฟาดลงมายังกลางร่อง กลีบท้อเนียนไม่มีขนซักเส้นอ้าออก เจ้าของร่างก็ตั้งท่ารอคอยเมื่อไหร่จะใส่เข้ามาซักที แต่นางก็พูดออกไปไม่ได้ เพียงหมุนควงบั้นท้ายเป็นวงกลมยั่วยวน หวังจะให้เจ้านายสอดใส่เข้ามาภายใน

ศีรษะเผิงรั่วรั่วที่วางอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลหวังต้องขมวดคิ้วน้อยๆ นางเสียวจะตายอยู่แล้วแต่นายท่านก็ยังไม่มอบเอ็นให้ จะออกปากขอร้องก็พูดไม่ได้เพราะหัวกับตัวอยู่คนละที่

“นางผีน้อย เจ้าไฉนร่านเช่นนี้ ยังไม่ทันเข้าไปก็หลั่งออกมาตั้งมากมาย”

ผีสาวในห้องได้ยินคำพูดเจ้านายทุกคำ แต่นางกล่าวตอบออกไปไม่ได้ นางอยากจะบอกอีกฝ่ายเหลือเกิน ไม่ใช่เป็นเค้าเองหรือที่ทำให้ตนเป็นเช่นนี้ เทียวมอบไอ หยางให้นางกระทั่งเสพติด จนตนเองต้องกลายเป็นผีสาวร่านสวาท ขาดหยาดพิรุณหล่อเลี้ยงไม่ได้แม้แต่วันเดียว “…”

***

“พั่บ พั่บ พั่บ” เสียงกระทบของหน้าขาและบั้นท้ายถี่รัว ภายในห้องเกิดไอความร้อนบางอย่าง แผ่พุ่งกระจายออกจากจุดเชื่อมต่อ ส่งกลิ่นรัญจวนแบบที่มนุษย์ทั่วไปไม่สามารถกระทำได้

“ยกขาขึ้น!” เมื่อได้ยินคำสั่ง ร่างของผีสาวก็ยกขาขวาขึ้นตามคำขอ เปิดทางให้กายหอยแคบๆ ของนางอ้ากว้างขึ้น ทำให้แท่งเนื้อผู้เป็นนายเข้าออกได้ง่ายกว่าเดิม

“อู้วววว อู้วววว ทรมาณเหลือเกิน ทรมาณเหลือเกิน ฮือ ฮือ ฮือ”

เสียงร้องโหยหวนดังลอยออกจากห้อง เพียงไม่ได้ดังออกมาจากห้องของนักพรตหรง หากแต่ดังอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลหวัง จนชาวบ้านร้านตลาดบริเวณนั้นเผ่นหนี คิดในใจว่ากลางวันแสกๆ ยังหลอกหลอนผู้คน ช่างเป็นผีที่ร้ายกาจจริงๆ “…”

“คลานลงไปกับพื้น!”

“พั่บ พั่บ พั่บ” ผีสาวค่อยๆ รูดตัวลงจากผนัง ครู่เดียวเข่าทั้งสองก็ค้ำยันร่างตนเองอยู่ข้างตั่งเตียง

หรงเสียนใช้มือหยาบประคองบั่นท้ายนางไว้มั่นกระแทกส่งแท่นเอ็นเข้าสู่จุดที่ลึกที่สุด ยามกระชากออกก็ดูดกลืนไอหยินของผีสาวเข้ามาในตัว โคจรพลังลมปราณไปตามจุดต่างๆ จากนั้นก็ส่งไอหยางของตนกลับเข้าร่างนางเป็นการตอบแทน

“พั่บๆ พั่บๆ พั่บๆ” เสียงเสพสมดังหยาบคายมาก ลูกศิษย์เฝ้าประตูต่างก็ยืนบิดตัวขาแข็ง พวกเค้าอิจฉาอาจารย์ยิ่งนัก ที่มีกระโถนบำเพ็ญเพียรเป็นของตัวเอง ไม่ทราบพวกตนต้องฝึกอาคมอีกนานแค่ไหน ถึงจะควบคุมวิญญาณเร่ร่อนมาเป็นผีรับใช้ จะได้ใช้วิชาบำเพ็ญคู่ฝึกตบะเฉกเช่นอาจารย์

“พี่ซานหู ข้าไม่ไหวแล้ว พวกเราลงจากเขาไปซ่องนางโลมกันเถอะ ปวดจะตายแล้ว”

นักพรตน้อยชวนรุ่นพี่ที่ยืนเข้าเวรอยู่ข้างๆ เค้าบิดไปบิดมานานแล้ว ไฉนตนเองโชคร้ายเช่นนี้ กับต้องมาเข้าเวรในวันที่อาจารย์ฝึกวิชากับพี่รั่วรั่ว เพียงแค่ได้ยินเสียงก็จิตนาการถึงเรือนร่างอ้อนแอ้นของนาง จะให้ตนทนความรัญจวนนี้ได้ยังไง “…”

***