ผีสาวบำเรอรัก

ผีหัวขาดตระกูลหวัง

เสียงกู่เจิ้งและผีผาประสานสอดคล้อง คณิกาหลายนางส่ายเอวพลิ้วไหวแสดงท่วงท่า ร่ายรำอ่อนช้อยจนกระทั่งดนตรีประกอบจบลง แขกเหรื่อที่นั่งรับชมอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือชื่นชมออกมา

“แปะ แปะ แปะ”

“มีอะไรน่าดู เพียงเท่านี้เจ้าก็ไขว้เขวแล้ว เสียทีติดตามข้ามานาน ส่ายไปมาแบบนี้เรียกว่าร่ายรำได้หรือ”

ชายชราหนวดหนูเอ่ยกับศิษย์ด้วยความเหยียดหยาม เห็นเนื้อหนังแค่นิดหน่อยก็ทำตาโตหื่นกาม ช่างเป็นคางคกไม่เคยลิ้มรสเนื้อหงส์อย่างแท้จริง

“โถ่อาจารย์ พวกนางงามขนาดนั้นท่านยังต้องการอะไรอีก หากไม่เหลือบแลหน้าตาเช่นนี้ จะกล้าเรียกตนเองว่าเป็นบุรุษได้ยังไง”

ทั้งสองโต้เถียงเรื่องความงามอีกเล็กน้อย จนเห็นเป้าหมายขยับออกจากโต๊ะ เมื่อพบว่าเจ้าผู้นั้นเรียกคณิกานกต่อของตนขึ้นห้อง ศิษย์อาจารย์จึงได้วางใจ หลบออกมาจากหอนางโลม เพื่อไปดักรอเศรษฐีคนนั้นอยู่ด้านนอก ปฏิบัติการตามแผนที่ได้ร่ำเรียนมา

***

“นายท่านโปรดหยุดก่อน!”

เฒ่าหวังขณะเดินโซซัดโซเซจะไปขึ้นรถม้า เค้าพลันชะงักได้ยินเสียงเรียกข้างทาง เมื่อครู่เพิ่งจะเริงรักกับสาวแรกรุ่นอวบอัดมากไปหน่อย ขาทั้งสองจึงเกิดอาการอ่อนเปลี้ยอยู่บ้าง

“มีอะไรหรือท่านนักพรต”

พรตชราหนวดหนูไม่ตอบคำ เค้าเพียงมองสำรวจอีกฝ่ายขึ้นลงสองรอบ จากนั้นล้วงกระดาษยันต์แผ่นหนึ่งจากแขนเสื้อ บอกอีกฝ่ายว่าหากต้องการความช่วยเหลือ ตนเองอาศัยชั่วคราวอยู่อารามทิศเหนือนอกเมือง แล้วเดินจากไปปล่อยให้เศรษฐีหวังงุนงง

คฤหาสน์ตระกูลหวัง

“ปึง ปึง ปึง”

ประตูไม้หนานมู่หน้าคฤหาสน์ถูกเคาะเป็นรอบที่สามแล้ว บ่าวรับใช้เปิดออกดูก็ไม่พบผู้คน แรกๆ เค้ายังเดินสำรวจตรวจสอบ หากแต่ครึ่งคืนผ่านไปบ่าวเฝ้าประตูโชคร้ายก็จับไข้ตัวสั่นอยู่ในผ้าห่ม ร่ำร้องในใจหาบิดามารดา หลายวันต่อมา

“ไม่ไหวแล้วขอรับนายท่าน ตอนนี้ไม่มีใครกล้าไปเข้าเวรเฝ้าประตูแล้ว แต่ละคนล้วนถูกผีหลอกจนขวัญเสีย ป่วยนอนซมอยู่บนเตียงหมด”

พ่อบ้านรายงานเรื่องลี้ลับหลายวันมานี้ให้เจ้าบ้านทราบ เค้าเกิดมาเกือบหกสิบปีก็เพิ่งเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้เหมือนกัน

“เหลวไหล โลกนี้ไหนเลยมีผีสาง เจ้าเรียกนักบู้ตึกเรามารวมกันให้หมด คืนนี้ข้าจะพาพวกเจ้าจับผีด้วยตัวเอง” นายท่านหวังไม่เชื่อเรื่องเร้นลับ เค้ามั่นใจว่าต้องมีใครซักคนก่อกวนแน่ๆ

***

ครึ่งคืนต่อมา

“ไหนผีสางของพวกเจ้า แยกย้ายไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้จัดเวรยามเฝ้าประตูปกติ อย่าให้ข้าได้ยินเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก” รออยู่หลังประตูครึ่งค่อนคืน เสียงเคาะก็ยังไม่ดังขึ้นเหมือนวันก่อนๆ เพียงแต่ขณะทุกคนกำลังจะลุกออกจากที่ซุ่ม เสียง ปึง ปึง ปึง ก็ดังขึ้นทันที

“เอี๊ยด!” เฒ่าหวังไม่รอช้ารีบพุ่งไปเปิดประตูคฤหาสน์ตนเอง

“ว่างเปล่า” นายท่านใหญ่ของบ้านผู้ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนต้องขมวดคิ้ว เค้าสอดส่องส่ายตาฝ่าความมืดหน้าบ้าน แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยบุคคลอื่น เมื่อสำรวจหน้าประตูก็ไม่พบก้อนหินหรือกิ่งไม้ หากเป็นผู้คนขว้างปามาไหนเลยเก็บกลับได้ทัน

“ปึง ปึง ปึง”

เพียงแค่ปิดประตูได้ไม่นาน เสียงเคาะก็ดังขึ้นอีกครั้ง เฒ่าหวังเริ่มหวาดกลัวบ้างแล้ว เป็นเช่นนี้อีกสามสี่รอบ นายและบ่าวทั้งหมดก็กอดกันกลม จากนั้นไม่รอจนฟ้าสาง ต่างก็พากันมุดผ้าห่มคลุมโปงห้องใครห้องมัน

***

“ท่านนักพรตเป็นเช่นไรขอรับ ช่วยได้หรือไม่”

“อืมม ข้าดูไม่ผิดจริงๆ ท่านถูกวิญญาณตนหนึ่งอาฆาต โชคดีที่ยังเก็บยันต์แผ่นนั้นไว้ในบ้าน หาไม่ป่านนี่คงได้ไปพบยายเมิ่งในปรโลกแล้วละ”

เมื่อคืนพอเฒ่าหวังกลับเข้าห้องด้วยความหวาดกลัว เค้าก็นึกถึงคำพูดนักพรตที่พบกันครั้งก่อน ฝืนนอนตัวสั่นจนกระทั่งรุ่งเช้า จึงส่งคนไปเชิญอาจารย์ผู้นี้มา ยามนี้พอฟังว่าตนเองกำลังถูกผีร้ายอาฆาต ขาก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“นายท่านใจเย็นก่อน ช่วยเปิดแผ่นหลังให้ข้าดูหน่อยสิ”

อนุภรรยาสาวสองนางช่วยถอดเสื้อผ้าตามคำขอ เมื่อพวกนางเห็นรอยแดงเป็นเส้นริ้วๆ ต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกอกตกใจ

“ไฉนแผ่นหลังข้าเป็นเช่นนี้!”

พรตหนวดหนูส่ายหน้าเบาๆ สองที ขณะที่นายท่านหวังโวยวายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เค้ามองผ่านกระจกทองเหลือง ความมัวหมองยิ่งขับเน้นให้เส้นเหล่านั้นน่ากลัวกว่าเดิม

***

อารามร้างแห่งหนึ่ง