ตอนที่5 เลี้ยงสาย

พาร์ท หมอก

“หมอก!”

ผมที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าตึกคณะในตอนเช้าตรู่ ชื่นชมบรรยากาศอยู่คนเดียว ต้องมาสะดุ้งสุดตัวกับเสียงตะโกนอยู่ด้านหลังพร้อมแรงสะกิด? ที่รุนแรงเหมือนแรงช้างตกมันก็ไม่ปาน ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ไม่มีใครไหนอื่นหรอกนอกเสียจากยัยเจนคนดังประจำคณะ คนเดิมเพิ่มเติมคือมามหา’ลัยสายแทบทุกวัน ตั้งแต่วันรับน้องมานี่ก็เปิดเรียนมาได้จะสองสัปดาห์แล้ว...

“อะไร” ผมมองหน้ายัยเจนอย่างเบื่อหน่าย ทันทีที่ยัยนี่เดินมากระแทกก้นลงนั่งตรงข้ามกับผม

“คืนนี้พี่รหัสนัดอ่ะ แกรู้ยัง”

“นัดใคร”

“ก็พวกเราไง เลี้ยงสายน่ะ”

“ยังหนิ ไม่เห็นพี่แมนแกจะว่าไงเลย” ผมยกมือถือขึ้นมาเปิดเข้าไปดูก็ไม่เห็นมีแชทอะไรแจ้งเตือนเลย

“อ้าวหรอ”

“นัดคนละรอบป่าววะ”

“คงไม่หรอกมั้ง ถ้าไปก็น่าจะไปด้วยกันนั่นแหละพี่รหัสเราอยู่กลุ่มเดียวกันหนิ”

ก็จริงของยัยเจนถ้านัดรวมแบบนี้ก็จะได้เจอพี่พีชแล้วอ่ะดิ นี่เปิดเรียนมาตั้งนานไม่ยักจะได้เจอหน้าเลยแฮะ ก็อย่างว่าแหละพวกผมยังปีหนึ่งอยู่เลย ต้องเรียนปรับพื้นฐานกันก่อนคงจะได้เจอกับพวกรุ่นพี่ที่เรียนวิชาเอกกันอยู่หรอกมั้ง

“ทักไปถามดีไหมวะ”

“สาระแน”

“เฮ้ย! อยู่ดีๆ มาว่าฉันทำไมเนี่ยยัยเจน”

“ก็มันจริงไหมล่ะ ถ้านัดเดี๋ยวพี่แกก็ทักมาเองนั่นแหละ นี่อะไรอยากกินฟรีมากนักรึไง หรือว่าที่บ้านไม่ให้อาหาร”

ถ้ายัยนี่เป็นผู้ชายนะรับรองคงต้องมีชกกันสักหมัด ที่บ้านผมออกจะเลี้ยงดีเว้ย ทั้งที่ยัยบ้านี่ก็รู้นะว่าที่บ้านผมน่ะรวยมาก ยังจะมาแซะกันอีกมันน่านัก น่าถีบให้ร่วงลงพื้นถ้าไม่ติดว่าจะโดนมองว่ารังแกผู้หญิงน่ะนะผมทำไปนานแล้ว ยิ่งทุกวันนี้มันชอบมาตบมาตีผมตลอดมือแม่งก็หนักชิบหาย

“ปากหมา ก็จะได้เตรียมตัวไง” ถ้านัดรวมกันจริงกะได้แต่งหล่อไปหาพี่พีชไงล่ะ จะมาบอกตอนใกล้ๆ เวลานัดไม่ได้นะ

“ตอแหลจริง! แกจะเตรียมตัวอะไรไม่ทราบยะต้องขออนุญาตใครก่อนหรือไง”

“……..”

“หรือว่าแอบไปมีเมียแล้วไม่บอกฉันเหรอวะ ห้ะ!” ขี้มโนเป็นตุเป็นตะคิดเองเออเองเก่งไม่มีใครเกินมันเลย

“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ” แต่อนาคตอันใกล้นี้ไม่แน่อาจจะมีเร็วๆ นี้แหละ

“แน่นะ? ไม่ได้ซ่อนใครไว้ที่คอนโดนะ”

จับผิดผมอย่างกับเมียก็มันนี่แหละ สู่รู้ไปซะทุกเรื่องนี่รู้จักกันไม่ถึงสามวันมันขอขึ้นคอนโดผมคิดดูเถอะ ผู้หญิงบ้าอะไรวะน่ากลัวชิบหาย มันอ้างว่าเวลาผมป่วยไม่สบายจะได้มาเยี่ยมมาตามถูก เพราะยัยเจนน่ะพักอยู่ที่บ้านมีคนขับรถมารับมาส่งทุกวัน บ้านมันก็มีอันจะกินลูกคุณหนูดีๆ นี่เองแต่อย่ามองที่การกระทำมันนะเดี๋ยวจะมองไม่ออกกันว่ามันเป็นลูกผู้ดี

“ไม่มี ถ้ามีจะบอก”

“เออๆ”

[ไลน์~~~~~]

นั่งคุยกันอยู่สักพักเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชันไลน์ของผมก็เด้งขึ้นมา ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนพี่รหัสผมเอง ผมรีบหยิบขึ้นมาเปิดอ่านข้อความทันที

แมน: มึง!คืนนี้มีนัดเลี้ยงสายนะ ว่างไหมวะ

หมอก: ว่างครับพี่

แมน: เออๆ งั้นเจอกันที่ร้าน K บาร์นะสามทุ่ม

หมอก: ได้ครับพี่

เยส!! ในที่สุดพี่รหัสผมก็ทักมานัดจนได้สินะผมที่กำลังยิ้มๆออยู่กับหน้าจอมือถือเงยหน้าขึ้นมาถึงกับผงะตกใจ ก็จะใครอีกล่ะยัยเจนไงอะไรมันจะขี้เสือกปานนั้นวะ ส่องมาได้แถมยังมองหน้าผมอย่างมีคำถามนั่นอีก

“มึงคุยกับใครวะ? ทำไมต้องยิ้มกว้างขนาดนั้น”

“พี่รหัสน่ะ...ว่าแต่พี่แกนัดที่ไหน”

“ร้าน K บาร์สามทุ่ม แล้วแกล่ะพี่แมนว่าไงบ้าง”

“ที่เดียวกัน”

“กูว่าแล้วยังไงพวกพี่ๆ เราก็ต้องไปด้วยกัน”

“อืม ไปเรียนกันเถอะ”

“อือๆ”

ตอนนี้เวลาเกือบจะสามทุ่มแล้วจวนจะถึงเวลานัดอยู่รอมร่อ แต่ผมยังไม่ออกจากห้องเลย นี่ก็พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ว่าจะออกไปแล้วแต่วันนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยจะมั่นใจเท่าไหร่ ผมเดินไปมาส่องกระจกวนอยู่หลายรอบมากจนยัยเจนที่ไปถึงก่อนแล้ว โทรมาตามผมยิกๆ ถ้าถามว่าทำไมยัยบ้านั่นรีบไปก่อนก็ไม่ต้องแปลกใจมันตามตูดพี่รหัสมันไง รายนั้นก็ไม่รู้ว่าจะรีบอะไรนักหนาสงสัยไปจองโต๊ะไว้รอพวกผม เห็นแววแสนดีมาแต่ไกลอนาคตเมียผม หึหึ

21:00 น. K บาร์

“กว่าจะได้นะแก!!! นี่ยังต้องลำบากฉันเดินออกมารับอีก” มาถึงผมก็โทรตามยัยเจนให้ออกมารับทันที ยืนรอมันอยู่ไม่นานก็เดินออกมาด้วยใบหน้ายุ่งๆ บ่นมาแต่ไกล

“บ่นจังวะ”

“ก็แกช้า! ทำอะไรอยู่นักหนา” มันใช้สายตามองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะส่ายหน้าไปมา หมายความว่าไงวะ หรือว่าที่ผมใช้เวลาแต่งตัวนานๆ มันไม่หล่อ?

“ก็แต่งตัวนี่ไง”

“นี่คือแต่งแล้ว?”

“ทำไมวะ มันแย่?” เห็นสีหน้ามันผมก็เริ่มจะหวั่นๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว

“ก็ดี”

“นี่ชม?”

“อืมม จริงๆ มันก็เหมือนอย่างเช่นทุกวันนั่นแหละ แปลกตาแค่วันนี้ไม่ใช่ชุดนักศึกษา” ก็วันนี้ผมก็ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มาเหมือนกันกับยัยเจน ต่างแค่ผมใส่เป็นสีดำล้วนทั้งตัวส่วนยัยนี่ขาวดำ

“เข้าไปกันเถอะ”

เมื่อเห็นว่านี่ก็เลยเวลานัดมาเกือบห้านาทีคนอื่นน่าจะมาครบแล้ว ผมจึงชวนยัยเจนเข้ามาในร้าน มันก็เดินนำหน้าพาผมมาที่โต๊ะด้านในที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเลยทีเดียว ร้านเป็นบาร์ไม่เล็กไม่ใหญ่มากแต่คนก็เยอะพอควร พอเข้าไปก็เจอกับกลุ่มเพื่อนๆ พี่เขา วันนี้มีแค่ปีหนึ่งปีสองมาแค่นั้น ในโต๊ะมีแค่ยัยเจนที่เป็นผู้หญิงคนเดียว ทำให้ยัยนี่ได้นั่งติดกับผมอีกข้างก็เป็นพี่รหัสตัวเล็กของมันที่วันนี้แต่งตัวได้น่ารักมาก

“สวัสดีครับพี่ๆ” ผมเดินเข้าไปยกมือไหว้รุ่นพี่ทุกคน ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นก็แต่พยักหน้าทักทายกันนิดหน่อย

“เออดีๆ มาๆ นั่ง” พี่

ดิวเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะบอกนิ่งๆ ตามสไตล์แก เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดค่อนไปทางนิ่งเงียบเสียมากกว่า ซึ่งต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ โดยเฉพาะพี่อาร์กับพี่แมนพูดมากชิบหาย หน้าม่ออีกด้วยนะสองคนนี้

“มาครบแล้วก็สั่งอาหารกันเลยนะ”

พี่พีชว่าขึ้นมาคนนี้อ่ะผมอยากได้มาเป็นเมีย แสนดีที่หนึ่งคงจะกลัวคนอื่นจะหิวล่ะสิ หรือว่าหิวเองวะ? ก็ตรงหน้าพี่แกมีจานขนมและของว่างหลายจานเลยทีเดียวที่สำคัญของพวกนั้นหายไปครึ่งจานแล้ว

“ขอเหล้าด้วยได้ไหมวะ” นั่นไงพี่รหัสผมเริ่มมาก็ไม่ค่อยจะรักสุขภาพแล้ว

“เอาๆ กูเอาด้วย” พี่อาร์กระดี๊กระด๊าใหญ่กว่าใคร

“เอาดิ” พี่ดิวก็เอากับเขาว่ะ

“อย่าเมาล่ะกันพวกมึง”

พี่พีชว่าออกมาอย่างเอือมๆ เพื่อนตัวเอง ก็คงจะรู้ว่าห้ามยังไงก็คงจะไม่มีใครฟังแน่ๆ จึงเลยตามเลย ทุกคนช่วยกันสั่งอาหารกันมาจนเต็มโต๊ะ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็พร้อมจนเวลาผ่านไปอาหารก็เริ่มหมดลงตามกาลเวลาจวบจวนจะเที่ยงคืน...

“หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ ที่บ้านให้คนมารับแล้ว”

อยู่ๆ ยัยเจนก็ลุกขึ้นบอกลารุ่นพี่ที่ตอนนี้เริ่มกรึ่มๆ กันบ้างแล้วพี่พีชเองก็ดื่มกับเขาด้วย เอาจริงๆ ทุกคนก็ดื่มหมดนั่นแหละ หน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์กันทุกคนดีหน่อยที่ยังไม่มีใครหมอบไปกับโต๊ะ

“กลับดีๆ นะน้อง”

“เดี๋ยวพี่เดินออกไปส่ง” พี่พีชทำท่าจะลุกออกไปส่งน้องรหัสตัวเองอย่างเซๆ สงสัยว่าคนที่หนักสุดก็คงจะพี่พีชนี่แหละสงสัยจะเมา คออ่อนแต่ไม่เจียมตัวไง

“พี่นั่งเถอะเดี๋ยวผมออกไปส่งยัยนี่เอง”

“งั้นหรอ” พี่พีชนั่งลงเก้าอี้ตามเดิมที่มีพี่แมนคอยพยุงไว้ไม่ให้ล่วงลงไป

“ครับ” ผมพยักหน้าให้พี่แก ก่อนที่ผมกับยัยเจนจะเดินออกมา ถึงรถก็เจอกับลุงคนขับรถที่บ้านมัน ที่มารับส่งประจำนั่นแหละ

“เดินทาปลอดภัยนะถึงแล้วก็แชทมา” ผมบอกมันที่กำลังก้าวขึ้นรถ

“อือ แกก็อย่าดื่มเยอะล่ะเดี๋ยวจะขับรถกลับไม่ไหว” ผมพยักหน้ารับมันเบาๆ ก่อนที่จะยืนรอให้รถขับออกไปก่อนจึงเดินกลับเข้าไปในร้าน