ตอนที่4 สายรหัส

“ตอนนี้ขอให้น้องๆ ปีหนึ่งทุกคนเดินเข้าไปหาพี่รหัสตัวเองได้เลยนะคะ”

“เพื่อให้ง่ายต่อน้องๆ พี่ๆปีสองรบกวนแยกออกมาเป็นสาขาใครสาขามันให้น้องทีนะครับ”

พี่ๆ พิธีกรที่หน้าจะอยู่ชั้นปีที่สามหรือปีสี่กันแล้วประกาศบอกกับพี่ๆ ปีสองที่เริ่มเดินเข้ามาหากันเป็นกลุ่มก้อนพร้อมกับมีป้ายกำกับไว้ด้วยว่าอยู่สาขาอะไรกัน ซึ่งแน่นอนว่าผมกับพี่น่ารักคนนั้นอยู่เอกเดียวกัน แล้วยัยเจนเพื่อนผมยังได้พี่แกเป็นพี่รหัสอีกโอกาสที่จะได้เจอก็มีมากขึ้น อีกทั้งผมยังมีพี่รหัสดูท่าว่าจะอยู่กลุ่มเดียวกันกับพี่น่ารักคนนั้นด้วยแบบนี้ก็สามารถเข้าทางพี่รหัสผมได้น่ะสิ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าพรมลิขิต สงสัยคงต้องรีบไปตีสนิทกับพี่รหัสไว้แล้วล่ะ

“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ทุกคนเริ่มทยอยเดินเข้าไปหาพี่รหัสตัวเองทันทีที่พี่ๆ บอกรายละเอียดเสร็จ

“หมอกไปกันถอะ”

“เดินดิ”

“แกฉันเขินพี่รหัสฉันว่ะ ไม่กล้า” ยัยเจนมองหน้าผมกระซิบมาเบาๆ อีกหน่อยคงจะบิดม้วนลงตรงนี้แล้วมั้ง

“เขินทำไมไหนว่าชอบผู้หญิง พี่รหัสเธอเป็นผู้ชายไม่ใช่รึไง” ยัยนี่จะมาเขินอะไรกับผู้ชายร่างบางแบบนั้นวะ ปกตินี่เห็นผู้ชายรีบวิ่งแจ้นเข้าไปคุยไม่ใช่รึไง

“ก็พี่แกน่ารักนี่หว่าแกดูดิตัวเล็กๆ งุ้ยยยยยน่าจับมาฟัด” มันพูดออกมาอย่างมันเขี้ยวพี่เขาจริงๆ ดูจากที่มันดึงกระโปรงตัวเองไปด้วย

“ไร้สาระน่า รีบไปเถอะพี่เขารออยู่” ผมว่ามันเอือมๆ ก่อนจะดันหลังให้มันเดินไปหาพี่รหัส

“เออก็ได้วะ”

“สวัสดีครับผมชื่อหมอกเป็นน้องรหัสพี่ครับ” ผมเดินเข้าไปหาพี่ผู้ชายในรูปพร้อมยกมือไหว้พี่แก ส่งมือถือไปให้ดูเพื่อยืนยันว่าผมมาทักไม่ผิดคน แกก็ยื่นมือมารับไปดูก่อนจะพยักหน้ายิ้มมาให้ผมอย่างเป็นกันเอง

“เออๆ ยินดีที่ได้รู้จักไอ้น้องพี่ชื่อแมนนะ” พี่รหัสผมหรือว่าพี่แมนแนะนำตัวกลับมา ยื่นมือถือคืนมาให้ผม

“ยินดีที่ด้รู้จักเช่นกันครับพี่แมน” ผมก้มหัวให้พี่แกอย่างนอบน้อมดูท่าพี่แกน่าจะคุยง่ายแฮะ

“มึงมีปัญหาอะไรก็ปรึกษากูละกัน” โห่วว พี่รหัสผมนี่ขนาดพึ่งจะได้รู้จักกันขึ้นกูมึงแล้วว่ะ

“ขอบคุณครับ”

“เดี๋ยวมีของขวัญจะให้ต้อนรับเข้าสายแต่วันนี้ลืมว่ะ วันนัดเลี้ยงสายค่อยเอานะ” นี่พี่มันเต็มใจมีน้องรหัสไหววะ ทำไมชิวแบบนี้

“ได้ครับผมไม่มีปัญหา”

“ไปนั่งตรงนั้นกับเพื่อนกูดีกว่า ขี้เกียจยืนว่ะปวดขา” พี่แมนชวนผมให้เดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ ของแก ที่มองไปก็เจอยัยเจนกับพี่คนนั้นที่กำลังคุยกันอยู่ด้วย ตื่นเต้นว่ะจะได้เข้าใกล้อีกก้าวแล้ว

พาร์ท พีช

“พีช ที่มาจากลูกพีชหรอคะ”

เสียงน้องรหัสผมหรือว่าน้องเจนนั่นเอง ถามออกมาเสียงใสจนผมนึกเอ็นดูไม่ได้ ผมดีใจนะที่ได้น้องคนนี้มาเป็นสายรหัส ดูน้องจะคุยเก่งแต่ดูแล้วท่าทางโคตรจะแมนนี่คืออะไร ดูเป็นคนห้าวๆ แก่นๆ ดี จากที่เราคุยกันน้องเข้ามาแนะนำตัวกับผมได้สักพักน้องก็ถามเกี่ยวกับชื่อเล่นของผมออกมาอย่างสงสัย

“อืมม ประมาณนั้น” ก็ชื่อผมมาจากลูกพีชนั่นแหละ

ด้วยความที่พ่อกับแม่อยากได้ลูกผู้หญิงมากไงเลยตั้งชื่อไว้รอ แต่พอผมออกมาก็ไม่ยอมเปลี่ยนชื่อใหม่ให้อีก พ่อกับแม่บอกว่าชื่อนี้เหมาะกับผมดีด้วยรูปร่างหน้าตาผมที่ค่อนข้างได้แม่มาเยอะจะออกไปทางหน้าหวานอย่างกับผู้หญิง มีหลายครั้งที่โดนผู้ชายเข้ามาจีบแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรไง จริงๆ ผมไม่ได้จำกัดเพศหรอกนะสำหรับเรื่องความรักความรู้สึก ถ้ารักมันก็คือรัก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน วันๆ ก็เรียน เที่ยว กับพวกเพื่อนๆ ชอบหาของอร่อยๆ กินไปวันๆ

“พี่พีชน่ารักมากเลยนะคะ หนูแทบไม่กล้าเดินเข้ามาหาแหน่ะ” น้องเจนว่าออกมาจนผมทำอะไรไม่ถูกเลย อะไรคือการมาชมผมต่อหน้าขนาดนี้ ก็มีหลายคนที่มาชมผมแบบนี้แต่ผมก็ยังไม่ชินสักที

“ขอบใจนะ เราก็น่ารักเหมือนกัน” ผมยิ้มให้น้องอย่างเอ็นดู

“งื้ออออ พี่อย่ายิ้มให้หนูแบบนี้สิ”

“หืออ”

“ยิ่งพี่ยิ้มยิ่งน่ารักอ่ะ” น้องเจนยืนบิดไปมาอย่างขวยเขิน จนผมหลุดขำออกมากับท่าทางแบบนั้นของน้อง

“อ้าว นี่พี่ยิ้มก็ผิดหรอ”

“ไม่ผิดค่ะๆ พี่แค่น่ารักมากๆ แค่นั้นเอง”

“นี่กะจะชมพี่ทั้งวันเลยหรือเปล่าเนี่ย” มาชมกันบ่อยขนาดนี้ผมก็เขินอยู่นะ

“แฮ่ๆ หนูดีใจมากนะคะที่ได้พี่เป็นพี่รหัสอ่ะ”

“พี่ก็ดีใจนะที่ได้เราเป็นน้องรหัส มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ตลอดเลย”

“ขอบคุณค่ะ” น้องเจนโค้งให้ผมอย่าขอบคุณ

“อ่ะนี่ไลน์พี่” ผมยื่นมือถือไปให้น้อง น้องเจนก็ไม่รอช้ารีบยกมือถือตัวเองมาสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อเพิ่มเพื่อนในไลน์กับผมทันที

“หนูทักไปแล้วนะคะพี่รหัส” น้องเจนส่งมือถือมาตรงหน้าผมที่ปรากฏรูปสติ๊กเกอร์หมีน่ารักมาให้ดู

“โอเคครับ” ผมก็เปิดอ่านก่อนจะส่งส่งสติ๊กเกอร์กลับไปหาน้องเพื่อทักทายเหมือนกัน เรายืนคุยกันสักพักผมจึงชวนน้องไปนั่งที่โต๊ะว่างๆ ริมหอประชุมรอเพื่อนคนอื่นที่ยังคงคุยกับน้องรหัสตัวเองอยู่

“อ่ะนี่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากพี่นะ” ผมยื่นกล่องของขวัญไปตรงหน้าน้อง น้องเจนก็ยื่นมือมารับไปเก็บไว้ในกระเป๋า

“ขอบคุณมากค่ะพี่พีช”

“น่าจะมีการนัดเลี้ยงสายอีกทีนะ ยังไงเดี๋ยวพี่จะทักแชทไปหาอีกทีแล้วกัน” คงจะตามประเพณีที่ต้องมีการนัดน้องๆ ไปทานข้าวกันเหมือนอย่างเช่นทุกปี

“ได้ค่ะ”

“ว่าแต่....หนูขอถามอะไรพี่พีชสักอย่างได้ไหมคะ” อยู่ๆ คนที่นั่งเงียบมาสักพักก็เอ่ยออกมา

“ว่ามาสิ เรื่องอะไรล่ะ”

“พี่พีชมีแฟนยังอ่ะ” น้องเจนจ้องมาที่ผมอย่างรอคอยคำตอบ

“………”

“เอ่อ หนูขอโทษค่ะที่เสียมารยาท” เมื่อน้องเห็นว่าผมเงียบไปจึงเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่ได้โกรธอะไร” แค่คิดว่าทำไมอยู่ๆ น้องมาถาม ถ้าหลงตัวเองหน่อยก็น่าจะคิดว่าน้องเจนถามเพื่อจะจีบ แต่สำหรับผมคงไม่คิดแบบนั้นเพราะน้องดูท่าว่าจะไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างผมหรอก

“พี่ยังไม่มีแฟนครับ”

“จริงอ่ะ?” น้องเจนมองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“จริงครับ โสดสนิท”

ผมว่าย้ำออกไปอีกพร้อมๆ กับที่ไอ้แมนมันเดินมาถึงที่โต๊ะพร้อมกับผู้ชายตัวสูงพอๆ กับมัน คนนี้น่าจะเป็นน้องรหัสมันแต่... เอ๊ะ!คนนี้ที่เขาเผลอไปจ้องตาด้วยตอนที่เดินเข้ามาในหอประชุมหนิ พอผมพูดจบประโยคนั้นไม่แน่ใจว่าตาตัวเองฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นรอยยิ้มพอใจจากเด็กปีหนึ่งคนนั้นแวบเดียวเท่านั้นก็ทำหน้านิ่งเหมือนเดิมอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมน่าจะตาฝาดไปเองจริงๆ

“สวัสดีครับ” เด็กปีหนึ่งคนนั้นยกมือไหว้ผมอย่างมีมารยาทตามที่ควรจะเป็น

“อือ สวัสดี”

“นี่น้องรหัสกูเองมันชื่อหมอก ส่วนนี่เพื่อนกูชื่อพีช”

เป็นไอ้แมนที่แนะนำน้องมันให้ผมได้รู้จัก แต่ประโยคหลังหันกลับไปพูดกับน้องรหัสตัวเองที่ยืนมองมาที่ผมยิ้มๆผมจึงต้องยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท

“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่พีช” สายตาที่มองมาอย่างแพรวพราวนั่นคืออะไร!

“อืม”

“แล้วนั่นน้องมึงหรอ? ไม่แนะนำ?” ไอ้แมนมองผ่านผมมาหยุดที่น้องเจนที่ยืมมองหน้าไอ้แมนอยู่อย่างสงสัย

“สวัสดีค่ะหนูชื่อเจนเป็นน้องรหัสพี่พีช และเป็นเพื่อนกับหมอกน้องรหัสของพี่ค่ะพี่แมน” น้องเจนว่าออกมาอย่างรวบรัดนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากไอ้แมนได้เป็นอย่างดี

“เออๆ แปลกๆ ดี” ไอ้เพื่อนเวรมาว่าน้องเขาทำไมวะ

“แล้วพวกไอ้ดิวไอ้อาร์ล่ะ ยังไม่เสร็จหรอวะ”

ไอ้แมนหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาไอ้สองตัวนั่นมันเสร็จไปนานแล้วจนไอ้ดิวได้เดินมาบอกเขาว่าจะกลับไปนอนนั่นแหละ ส่วนไอ้อาร์ก็น่าจะไปส่องสาวอยู่แถวไหนอีกเขาไม่อาจรู้ได้ พวกมันสองคนได้น้องรหัสเป็นผู้ชายไงเลยไม่ค่อยสนใจอะไร ไอ้ดิวก็ปกติแต่ไอ้อาร์น่าจะเสียใจที่มันไม่ได้ดั่งใจหวัง ก็มันหวังว่าจะได้ผู้หญิงสวยๆ เป็นน้องรหัสไง

“พวกมันกลับไปแล้ว”

“ไม่รอเลยว่ะพวกเวร!” ไอ้แมนสบถออกมาเบาๆ แต่พวกเขาทั้งสามคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยินทั้งหมดนั่นแหละว่ามันสบถอะไรออกมา

“แล้วมึงเรียบร้อยยัง จะกลับเลยไหม?” มันหันมาถามผมที่นั่งคุยกับน้องรหัสอยู่

“อืม กลับเลยก็ได้”

“งั้นก็ไปกันเถอะ”

“พี่กลับก่อนนะน้องเจน” ผมบอกกับน้องรหัสตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ

“โอเคค่ะ”

“งั้นเดี๋ยววันไหนนัดเลี้ยงสายกูจะทักหานะหมอก วันนี้ขอไปนอนก่อนละกัน”

“ครับพี่”

“พวกพี่กลับแล้วนะ” ผมกับไอ้แมนลุกขึ้นก่อนที่จะมองหน้าน้องๆ ทั้งสองพร้อมโบกมือให้หน่อยๆ

“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”