ตอนที่3 แรกพบสบตา

พาร์ท หมอก

“หมอกไปกันเถอะใกล้ถึงเวลานัดแล้ว”

ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้พบว่าเป็นเวลาเที่ยงครึ่งพอดี ซึ่งวันนี้รุ่นพี่นัดเด็กปีหนึ่งอย่างพวกผมเข้าห้องประชุมเวลาบ่ายโมงตรง ตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้ผมกับเจนยังคงนั่งคุยกันอยู่หน้าตึกคณะ มีเพื่อนหลายคนเดินเข้ามาทักบ้างแล้วก็ผ่านไป ยังคงมีแค่ผมกับเจนที่เกาะติดกันอยู่แบบนี้

“ไปดิ” เจนก็รีบลุกขึ้นมาเดินข้างๆ ผมทันที

“ตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ” เดินมายังไม่ทันได้ถึงไหนเลย ยัยเจนก็พูดออกมาอีกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างที่เจ้าตัวว่านั่นแหละ

“ตื่นเต้นอะไรของเธอ” มีอะไรให้ตื่นเต้นวะทำไมเขาไม่รู้เรื่องอะไร

“ก็เรื่องพี่รหัสไงฉันอยากได้สวยๆ แซ่บๆ” ยัยนี่รู้ทุกเรื่องของทางมหา’ลัยเลยรึเปล่าวะหรือเป็นเขาเองที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย

“ตามหาพี่รหัสวันนี้เลยหรอ” ผมถามออกไปตามมารยาทโดยที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนอย่างที่ยัยเจนกำลังเป็นอยู่

“ใช่”

“ตั้งแต่วันแรกเนี่ยนะ” ก็แปลกดีนะเท่าที่ได้ยินมาจากคนอื่นๆ เขาตามหาพี่รหัสแทบจะวันสุดท้ายเลยด้วยซ้ำแต่ทำไมคณะผมถึงได้ตามหากันตั้งแต่วันแรก

“แกนี่ไม่รู้อะไรเลยสินะหมอก คณะเราไม่เหมือนอย่างคณะอื่นหรอกนะที่จะรอเฉลยวันสุดท้ายน่ะ” เจนหันมาบ่นผมด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย คงจะหงุดหงิดตามสไตล์นั่นแหละที่ผมไม่เคยจะรู้อะไรเลย ยัยนี่เป็นคนช่างเม้าท์แต่ต้องมาสนิทกับผมที่ไม่ค่อยจะพูดมากเท่าไหร่

“ถามจริงไปรู้เรื่องพวกนี้มาแต่ไหนวะ ทำไมเราไม่รู้”

“โอ้ยยยแก! ไอ้หมอก!เขาก็ประกาศกันแบบออนไลน์ในอีเมลส่วนตัวแกไง หัดเปิดอ่านซะบ้างนะกำหนดการทุกอย่างอยู่ในนั้นหมดแล้ว” เจนว่าออกมาเสียงดังอย่างโมโห

“ก็ไม่รู้นี่หว่า” ผมเปิดโทรศัพท์มือถือมาเข้าดูในอีเมลก็จริงอย่างที่เจนมันบอก

“ทีนี้ก็แหกตาดูด้วย! ฉันเบื่อแกจริงๆ ไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับแกเลย” ว่าเสร็จคุณเธอก็เดินสะบัดตูดหนีไปไวๆ จนผมต้องรีบวิ่งตามให้ทัน

“ใจเย็นๆ น่าจะหัวรอนทำไมนักหนา” ผมเดินเข้าไปตบไหล่เธอเบาๆ ก็ได้รับสายตาอาฆาตมาทันที ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่หัวร้อนแบบร้อนชิบหายเลย อะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ชอบโวยวายแต่มันก็น่าคบดีนะ สีสันชีวิตที่มีเพื่อนแบบนี้ อารมณ์แบบปากร้ายใจดีน่ะ

“น้องๆ ที่มาถึงแล้วเข้ามานั่งรอเพื่อนๆ ด้านในได้เลยนะคะ”

ทันทีที่เดินเข้ามาถึงบริเวณหอประชุมใหญ่ก็เจอกับฝูงชนจำนวนมากอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้ทุกคนนั่งเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ยัยเจนจึงดึงมือผมเข้าไปนั่งด้านหลังแถวที่มีผู้ชายร่างบึกๆ พอๆ กับผมนั่งอยู่สามคน แล้วทำไมยัยนี่ชอบเข้าหาผู้ชายก่อนจังวะ ไหนมันว่าชอบผู้หญิงไง ดูอย่างตอนที่เข้ามาทักเขาก่อนสิ แล้วตอนนี้ยังเดินเข้าไปทักผู้ชายตัวใหญ่ๆ นั่นอีก ดีหน่อยที่รุ่นพี่ไม่ได้ให้แยกชายหญิง

“สวัสดีพวกนาย! เราขอนั่งด้วยหน่อยสิ...นั่งลงสิหมอก” ยัยเจนนั่งลงก่อนได้รับอนุญาตจากคนพวกนั้นเสียด้วยซ้ำ แล้วอีกประโยคหลังจึงหันมาบอกกับผมที่ก็รีบนั่งลงตามยัยนี่

“ดีๆ นั่งเลยตามสบาย” ผู้ชายคนนี้มองมาที่ยัยเจนแล้วเบนสายตามาที่ผมก่อนที่จะยิ้มให้

“ขอบใจนะ ว่าแต่ชื่ออะไรกัน” ดูเอาเถอะนิสัยมันคิดว่าจะทำความรู้จักกับคนอื่นไปทั่วมหา’ลัยเลยมั้ง

“ฉันชื่อวิน ส่วนไอ้พวกนี้มาร์คกับภีม” วินแนะนำตัวก่อนจะหันไปหาเพื่อนเขาอีกสองคนที่ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ผมกับเจนตามสไตล์เด็กปีหนึ่งนั่นแหละ ต้องเป็นมิตรไว้ก่อนเดี๋ยวไม่มีใครคบเอาจะแย่ แต่สองคนนั่นก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา

“ฉันเจนนะ ส่วนไอ้นี่ชื่อหมอกเพื่อนเอกเดียวกันน่ะ”

“แล้วเรียนสาขาอะไรกัน”

วินคือคนที่คุยกับยัยเจนคนเดียวนั่นแหละที่ถามกลับมา เอาจริงๆ ก็เหมือนพวกมันคุยกันอยู่สองคนมากกว่าผมก็แค่บังเอิญได้ยินบทสนทนา ส่วนมาร์คกับภีมก็หันไปสนใจเกมส์ในมือถือกันอย่างเมามันส์ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย

“การจัดการน่ะ แล้วพวกนายล่ะ”

“การเงิน ไอ้พวกนี้ก็ด้วยกัน”

“เจอกันทักบ้างนะ ชวนไปปาร์ตี้ก็พร้อมข้ามเอกเสมอ ฮ่าๆๆๆ”

ยัยเจนว่าอย่างขบขันกับเพื่อนใหม่ของเธอที่คุยกันอย่างถูกคอ ยัยนี่คุยกับคนแทบทั้งคณะแล้วตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามามหา’ลัย เจอใครก็ชอบทักเขาไปทั่วจนได้เพื่อนมาเยอะมาก ผมก็ได้แค่ยิ้มให้ทุกคนที่ยัยเจนแนะนำให้รู้จัก

“ได้ดิ ไว้นัดเจอกัน”

“เอ่าล่ะค่ะตอนนี้น้องๆ ก็มากันครบแล้วเนอะ ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่คณะบริหารทุกเอกทุกสาขาวิชานะคะ ที่เรามารวมกันวันนี้เพราะจะมีการจับพี่รหัสน้องรหัสกันตามประเพณีของคณะเราค่ะ” เมื่อคนมากันครบแล้วพี่ผู้หญิงคนหนึ่งแกก็เดินขึ้นไปพูดที่หน้าเวทีด้วยรอยยิ้ม

“ก่อนมาที่นี่ทุกคนคงจะได้เปิดดูตารางกิจกรรมมาบ้างแล้วใช่ไหมครับ” พี่ผู้ชายอีกคนที่รับบทเป็นพิธีกรพูดขึ้น

“ใช่ค่ะ/ครับ” ปีหนึ่งทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกันหนึ่งในนั้นก็มีผมด้วย ต้องขอบใจยัยเจนนั่นแหละที่คอยบอกผมไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่รู้

“ก่อนอื่นพี่ๆ ต้องบอกก่อนว่าถึงแม้คณะเราจะไม่ได้มีการรับน้องเป็นเวลานานเหมือนกับคณะอื่นๆ แต่สายสัมพันธ์ของพวกเราก็แน่นแฟ้นไม่แพ้ใครเหมือนกันนะคะ” พี่พิธีกรที่เป็นผู้หญิงกวาดสายตาไปมาจนทั่วทั้งหอประชุม

“ใช่ครับ!ดูได้จากตัวอย่างของรุ่นพี่หลายๆ รุ่นหลายๆคนที่ผ่านมาว่าสายสัมพันธ์คณะเราก็ค่อนข้างดีทีเดียว คณะเราจะคอยดูแลน้องๆ อย่างดี ใครที่รู้จักพี่รหัสตัวเองแล้วก็รีบๆ เข้าไปทักทายแนะนำตัวทำความรู้จักกันไว้นะครับ ตอนนี้พี่ขอให้ทุกคนเปิดมือถือแล้วเข้าไปในอีเมลเลยครับ”

พี่ผู้ชายคนนั้นว่าขึ้นมาอีกก่อนที่จะมีแจ้งเตือนมาในอีเมลของเด็กปีหนึ่งที่นั่งรวมกันอยู่ดังขึ้นมาพร้อมกัน ทุกคนก้มหน้าก้มตากดมือถือดู พอผมลองเปิดเข้าไปดูก็มีรูปภาพของใครก็ไม่รู้เด้งขึ้นมาในรูปคือเขาใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย

“เจน! นี่ใครวะ” ผมเปิดรูปที่มีผู้ชายหน้าตาดีหนุ่มล่ำๆ หน่อยคนหนึ่งส่งให้ยัยเจนดูเผื่อยัยนี่จะรู้จัก

“ไหนๆ ไม่รู้จักว่ะแต่หน้าตาดีใช้ได้นะ” ยัยเจนรับไปดูก่อนที่จะส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“แล้วเขาส่งมาทำไมวะ”

“แกดูของฉันสิก็ได้เหมือนกันนะ แต่ไม่ใช่คนนี้”

เจนมันส่งมือถือมาให้ผม รับมาดูก่อนจะเบิกตากว้างออกมา น่ารักชิบหายเลย! นี่มันใครวะ? นี่เขาเป็นผู้ชายจริงๆ ใช่ไหม? หน้าตาสวยมากๆ ดูน่ารักน่าทะนุถนอมแต่การแต่งตัวบ่งบอกว่าเขาคนนี้เป็นผู้ชาย แต่หน้าตาแบบจะบอกว่าสวยก็ได้น่ารักก็ดี

“อะไรกันแน่เนี่ย” นี่พี่ๆ เขาเล่นอะไรกัน

“เอาละค่ะทุกคนคงจะเห็นแจ้งเตือนในมือถือกันครบหมดแล้วใช่ไหมคะ”

“ค่ะ/ครับ”

“สงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่าที่พวกเราส่งไปให้เขาเป็นใคร”

“ใช่ค่ะ/ครับ”

“นั่นแหละค่ะคนในรูปถ่ายคือพี่รหัสของน้องๆ นะคะ พวกพี่ๆ เขาคือพี่ปีสองจะมาดูแลเรานะ” สิ้นเสียงพี่ผู้หญิงเพื่อนที่นั่งอยู่ก็ส่งเสียงร้องแบบดีใจกันใหญ่ รวมไปถึงยัยเจนด้วยอีกคน

“มึ๊งงงง ทำไมพี่รหัสกูน่ารักจังวะอยากเจอตัวจริงแล้วอ่ะ” ยัยเจนว่าพลางเขย่าแขนเขาไปมา ผมก็อยากเห็นเหมือนกันแต่ไม่ใช่พี่รหัสตัวเองนะ แต่เป็นพี่รหัสยัยเจนมากกว่า ตัวจริงจะเหมือนในรูปหรือเปล่า

“เชิญน้องๆ ปีสองเข้ามาได้เลยค่า น้องๆ ปีหนึ่งคงอยากเจอแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ/ครับ”

ทุกคนต่างปรบมืออย่างดีใจ ก่อนที่ประตูห้องประชุมจะเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับมีคนกลุ่มใหญ่เดินเรียงแถวกันเข้ามา ผมที่พยายามมองหาพี่รหัสยัยเจนเท่าไหร่ก็ไม่เจอ คนเยอะมากแบบนี้จะมีใครหาพี่รหัสตัวเองเจอไหม แต่ทว่า....

“หมอกๆ คนนั้นๆ ใช่พี่รหัสฉันไหมวะ”

“ไหน?”

“นั่นไงๆ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่คนตัวใหญ่ๆ นั่นน่ะ”

ผมมองตามนิ้วของเจนไปก็สบสายตาพอดีกับคนตัวเล็กที่มองมาทางนี้ก่อนแล้ว ทำไมใจผมมันเต้นแรงแบบนี้วะ ทำเอาผมต้องหยุดสายตาไว้ที่เขาคนเดียวเราจ้องตากันอยู่อย่างนั้นจนพี่แกเบนสายตาหลบไป ตัวจริงไม่เห็นจะเหมือนในรูปเลย แบบนี้สินะคือคำว่าไม่ตรงปก! แม่งเอ้ย!! ตัวจริงน่ารักมาก ดวงตากลมโตนั่น จมูกรั้นๆ ริมฝีปากบางได้รูป ตัวเล็กน่าอุ้มชิบหายเลย! ทำไมเขาไม่ได้พี่คนนี้เป็นพี่รหัสนะ

“แก! นั่นไงพี่รหัสแกใช่ไหมวะ? แกดูดิ๊”

เจนสะกิดผมยิกๆ ให้มองไปที่ผู้ชายตัวใหญ่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างกับพี่น่ารักคนนั้น เพื่อนกันสินะ หรือว่า...คงไม่หรอกแค่เพื่อนนั่นแหละ แค่เพื่อน!