ตอนที่2 พี่พีช

“ไอ้พีช! ขึ้นรถได้แล้วโว้ยยย”

‘แมน’ ชายหนุ่มรูปร่างล่ำบึก นั่งอยู่ในรถยนต์คันหรูสีดำของตัวเอง เลื่อนเปิดกระจกรถออกมาตะโกนเรียก ‘พีช’ หนุ่มร่างบางตัวเล็กที่ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าคอนโดตามเดิมเหมือนอย่างเช่นทุกวัน พีชคือเพื่อนในกลุ่มของเขาและยังเป็นญาติกันอีกด้วย ที่เขาได้ขับรถเทียวรับเทียวส่งมันอยู่แบบนี้ก็ไอ้เจ้าตัวมันขับรถไม่เป็น แต่อยากออกมาอยู่คอนโดคนเดียวน่ะสิ เขาซึ่งเป็นเพื่อนและพ่วงตำแหน่งญาติที่ดีจึงอาสามารับส่งมันเพราะยังไงทางนี้ก็เป็นทางผ่านไปคอนโดเขาเหมือนกันจึงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขานัก ออกจากคอนโดตัวเองก็มาแวะรับมันไปมหา’ลัยพร้อมกัน ปกติถ้าเขาไม่ว่างมารับหรือติดธุระด่วนที่ไหนก็จะมีเพื่อนคนอื่นในกลุ่มแวะมารับมัน ไอ้พีชมันเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กมากไม่รู้ว่าวันๆ มันทำอะไรทั้งๆ ที่ก็กินเก่งมากนะ แต่ไม่ยอมโตสักทีขนาดว่าแม่มันยังเคยมาบ่นกับเขาเลย บอกให้เขาชวนมันไปออกกำลังกายบ้าง แต่มีหรือที่คนตัวเล็กจะยอมไปวันๆ มันก็ชวนแต่เขาไปหาอะไรกินนั่นแหละทางถนัดของมัน กินเก่งนะแต่ไม่อ้วนไม่รู้ว่ามันเอาไปยัดใส่ที่ไหนไว้

“แมน!มึงจะโวยวายทำไมเนี่ย...อายคนอื่นเขาบ้างเถอะ”

พีชที่เห็นรถเพื่อนวิ่งเข้ามาแต่ไกลจึงรีบเดินออกมาจากยืนรอที่ริมทางทันที ก็รู้น่ะสิว่าปกติแมนมันชอบโหวกเหวกโวยวายจนคนที่เข้าออกคอนโดนี้ดูท่าจะชินกันแล้ว ที่เห็นชายหนุ่มท่าทางดูผู้ดีมีอันจะกิน แต่กิริยามารยาทมันช่างไม่เป็นไปในทางเดียวกันกับท่าทางเสียเหลือเกิน

“มึงยังไม่ชินอีกหรือไง? ขี้บ่นว่ะ” ทันทีที่พีชขึ้นรถมานั่งเรียบร้อยแล้ว แมนจึงหันไปยักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนๆ

“ก็ชิน! แต่กูอายน่ะเข้าใจไหม” พีชกระแทกเสียงใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างหงุดหงิด

“เข้าใจ”

“เข้าใจก็เปลี่ยนนิสัยด้วย”

“ไม่เว้ย! ก็กูสะดวกแบบนี้”

“เฮ้ออออออ” พีชถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะพูดยังไงกับเพื่อนตัวเองดี เรื่องโวยวายนี่เขาบ่นมันมาหลายครั้งแล้วแต่แมนก็ไม่เคยฟังสักที

“ทำใจน่าไอ้พีช ฮ่าๆๆ” เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนตัวเล็กแมนก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ พอใจที่แหย่ให้อีกคนอารมณ์เสียได้

“ออกรถได้แล้ว วันนี้เปิดเทอมวันแรกนี่คิดถึงเพื่อนอ่ะ”

“กูนี่ไงเพื่อนมึงไม่คิดถึงกูบ้างหรอ”

“ไม่อ่ะ เบื่อขี้หน้า” พีชส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

“นี่กูควรน้อยใจไหมวะ”

“ไม่ควร! แล้วตอนนี้ก็ควรรีบไปมหา’ลัยได้แล้วพูดมากจริง”

“สั่งจังวะมาขับเองดิ” แมนมองหน้าพีชอย่างท้าทาย

“ขับเองได้ไม่ให้มารับหรอก”

พีชว่าอย่างเพลียๆ กับชีวิตตัวเองที่ขับรถก็ไม่เป็น ไม่ใช่ว่าไม่เคยหัดขับนะแต่หัดแล้วมันน่ากลัวนี่ เขาเลยไม่กล้าขับ สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ไงจะไปไหนแต่ละทีก็ลำบากคนอื่นเขาไปทั่ว แต่จะให้นั่งรถสาธารณะเขาก็ไม่ชอบกลิ่นควันพวกนั้นมันทำให้เขาปวดหัว เฮ้ออออ

“เหอะๆ น่าสงสารจริงๆ นะพีชน้อย” แมนใช้มือไปผลักที่หัวคนตัวเล็กเบาๆ?

“พีชน้อยพ่อง! แล้วนี่จะผลักอะไรแรงขนาดนี้” พีชบ่นออกมา มันคิดว่ามันทำเบาล่ะสิ แรงควายขนาดนั้นตัวก็ใหญ่ แล้วดูเขาสิตัวเล็กนิดเดียวโดนแรงมันแค่นั้นหัวเขาก็แทบจะหลุดออกจากบ่าแล้ว

“โอ๋ๆๆๆ”

“รีบขับรถเลยนะ มองทางด้วย!”

“เออๆ”

“ลงไปสิ จะรอให้กูไปเปิดประตูให้หรือยังไง” เมื่อแมนมาจอดรถบริเวณลานจอดที่ประจำเรียบร้อยแล้ว จึงหันไปมองอีกฝั่งยังเห็นอีกคนนั่งนิ่งอยู่

“น้องปีหนึ่งเยอะจัง”

พีชมองออกไปนอกรถที่ตอนนี้หันไปทางไหนก็เจอแต่เด็กปีหนึ่งเต็มไปหมด ถามว่าแยกออกยังไงน่ะหรอ ก็เด็กปีหนึ่งจะแต่งชุดนักศึกษาอย่างเต็มยศแบบถูกระเบียบเลยน่ะสิ ซึ่งจะแตกต่างจากปีอื่นๆ ที่ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่อย่างเช่นไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานี่ไง ชายเสื้อก็ไม่ยอมยัดเข้าในกางเกง

“ก็ปกตินั่นแหละ วันนี้เปิดเทอมวันแรกคงมีกิจกรรมกันเหมือนปีพวกเรานั่นแหละ”

“นั่นสินะ แล้วเราต้องทำอะไรไหม”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวลองไปถามไอ้พวกนั้นดู” ว่าจบแมนก็เปิดประตูรถออกไป พีชเองก็เดินตามลงไป เดินตรงลิ่วไปตึกคณะทันที

“มาแล้วหรอวะพวกมึงมาๆ นั่งๆ” ‘อาร์’ หนุ่มหล่อหน้าตาดี หุ่นล่ำบึกพอๆ กันกับแมนดังขึ้น นี่ก็อีกคนเสียงดังแบบไม่คิดจะอายใครจริงๆ

“มึงตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะไอ้อาร์” แมนว่าพร้อมนั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนที่มีเก้าอี้ว่างอยู่ ขยับให้พีชนั่งลงข้างๆ อีกคน

“ก็จะอะไรอีกล่ะ นอกจากมาส่องน้องปีหนึ่ง” ‘ดิว’ เพื่อนอีกคนในกลุ่มว่าพลางส่ายหน้าใส่อาร์ที่บังคับเขาให้มานั่งส่องสาวเป็นเพื่อนมัน

“มึงดูดิไอ้แมน มึ๊งงน่ารักมาก” อาร์ชี้ให้แมนดูสาวสวยน่ารัก ที่เดินผ่านหน้าเขาไปอย่างตื่นเต้น ก็ตอนนี้เขาอยู่ปีสองแล้วเป็นธรรมดาที่ต้องตื่นเต้นเวลาที่เจอเด็กใหม่เข้ามา อาหารตาชั้นดีเลยล่ะ

“เออน่ารักจริงว่ะ”

“พอๆ พวกมึงเลิกส่องเขาไปทั่วเถอะ ว่าแต่วันนี้เราต้องทำอะไรไหมวะ” พีชถามเพื่อนออกมาบ้าง หลังจากที่นั่งฟังพวกมันส่องสาวมาได้สักพัก

“วันนี้น่าจะไม่ได้เรียนหรอกวันแรก ได้ยินมาว่าอาจารย์จะให้ไปดูแลน้องที่ร่วมกิจกรรมน่ะ” ดิวเป็นคนที่หันมาบอกกับพีช ส่วนไอ้สองตัวนั้นก็ไม่คิดจะสนใจอะไรนอกจากส่องสาวๆ ของพวกมัน

“งั้นหรอ แล้วนัดที่ไหนล่ะ? กี่โมงวะ?”

“หอประชุมใหญ่ช่วงบ่ายมั้ง”

“อ้าว แล้วทำไมเรามาเช้ากันจังวะ” เช้ามากนี่มันพึ่งจะเก้าโมงครึ่งเองนะ นัดมาทำไมวะเสียเวลานอน

“ถามไอ้อาร์มันดูดิ”

“ก็นัดให้มานั่งส่องน้องปีหนึ่งไงวะ เห็นว่าพวกน้องๆ เขาต้องมาดูห้องเรียนดูสถานที่กันก่อนเรียนจริง”

“ไอ้เพื่อนเวร” ดิวสบถออกมามองอาร์ด้วยความเอือมระอา

“เสียเวลานอนชิบ” พีชก็บ่นออกมาเหมือนกัน

“เจริญหูเจริญตากูดีจริงๆ” ก็คงมีแมนนั่นแหละที่เห็นดีเห็นงามด้วยกับอาร์ ก็สองคนนี้มันชอบนักล่ะเรื่องแบบนี้ เรื่องหญิงนี่ไม่เป็นสองรองใครเลย

“งั้นเราไปหาอะไรกินกันไหม” พีชที่ยังไม่ทันได้กินอะไรรองท้องมาเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสาม

“เอาดิ”

“อื้อไปๆ”

“ป่ะๆ” แล้วคนทั้งสามก็เดินตรงไปที่โรงอาหารทันที

คงต้องไปนั่งเล่นที่โรงอาหารรอเวลาจนถึงช่วงบ่ายสินะ เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมและดูแลน้องๆ ปีหนึ่ง เหมือนอย่างปีที่แล้วพวกเขาเข้ามาปีหนึ่งใหม่ๆ เวลาที่เข้าร่วมกิจกรรมก็จะมีรุ่นพี่ปีสองมาคอยดูแลอยู่ตลอด พวกเขาเรียนคณะบริหารกันอาจจะมีการรับน้องที่ไม่ได้เข้มข้นอะไรมากมายเหมือนอย่างคณะอื่นหรือคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่จะมีการรับน้องกันเป็นเวลาที่ยาวนานกว่าคณะอื่น

แต่สำหรับคณะเขานั้นแค่ให้รุ่นพี่รุ่นน้องพบปะ แนะนำตัวกันพอหอมปากหอมคอก็พอแล้ว หลักๆ ก็น่าจะเน้นไปที่การตามหาพี่รหัสที่คอยไว้ให้คำปรึกษา ไว้ให้ดูแลแนะนำน้องๆ ทำให้สังคมในมหา’ลัยไม่เหงาเท่าไหร่ซึ่งเขาว่าวิธีนี้ดีนะ เขากับพี่รหัสก็เข้ากันได้ดีพี่แกแนะนำอะไรต่างๆ ให้เยอะเลย ไม่ว่าจะเรื่องเรียนเรื่องการใช้ชีวิตในมหา’ลัย ปีนี้ถ้าเขามีน้องรหัสก็จะดูแลให้ดีๆ เลยล่ะ ว่าแล้วก็ตื่นเต้นแล้วนะอยากรู้จังว่าน้องรหัสตัวเองจะเป็นใครผู้ชายหรือผู้หญิง