บทที่ 3 -รักมันมากนักใช่ไหม

แพททินสันดูดดื่มกับโพรงปากน้อยอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะผละออกมาให้พักพริ้งได้หายใจก่อนจะเคลื่อนไล้ไซ้ซอกคอระหงไล้เลื้อยมายังแอ่งชีพจรที่เคลื่อนไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าหล่อน สองมือใหญ่ที่จับข้อมือเล็กกดกับเตียงก็คลายมือออกเคลื่อนมาจับไหล่เล็กกดกับเตียง

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว อือ...” หล่อนครางซ่านเมื่อคนเหนือร่างขบเม้มซอกคอของหล่อน

“อา...คิดว่ารักกันแล้วฉันจะสนใจเหรอ สิ่งที่ฉันต้องการคือเซ็กซ์ไม่ใช่ความรักไร้สาระแบบนั้น อ่า...เป็นของฉันแล้วฉันจะคิดดูอีกทีว่าเราควรจะแต่งงานกันหรือถอนหมั้นขึ้นอยู่กับฉัน”

แพททินสันพยายามเอ่ยอย่างใจเย็นเมื่อถูกกลิ่นกายสาวรบกวนใจ เพียงแค่ได้ลิ้มรสความหวานของปากน้อยและได้กลิ่นกายสาวเขาก็ปวดร้าวกลางกายแข็งแรงเสียแล้ว อยากเคลื่อนไหวกระแทกเร่าแรงๆ ให้หล่อนครางดังๆ ใต้ร่างของเขาเหลือเกินตอนนี้ และเขาคิดว่าเขาไม่สามารถอดทนรอได้นานขนาดนั้น เขาต้องสำเร็จโทษคนอวดดีคิดหนีงานแต่งงานให้ครางเป็นแมวน้อยให้จบ

“คนเลว คนไม่มีหัวใจ” หล่อนตัดพ้อน้ำตาคลอ

“ฉันมีหัวใจ แต่ฉันไม่ได้มีไว้รักคนอื่นนอกจากตัวฉันเองคนสวย” โต้สวนกลับทันควัน

“แฟนของฉันล่ะ คุณไม่ได้ฆ่าเขาใช่ไหม”

“คิดว่าไงล่ะ ถ้าคิดว่ามันตายก็ตาย ถ้าคิดว่ามันรอดก็คือรอด แต่ตอนนี้ฉันจะตายถ้าไม่ได้เอาเธอแรงๆ พักพริ้ง”

“ฉันต้องอยู่กับคุณนานแค่ไหนถึงจะปล่อยฉันกลับไปหาแฟน”

อุวะ!

สบถออกมาอย่างหัวเสีย อะไรๆ ก็แฟน หล่อนรักไอ้หน้าอ่อนนั่นมากขนาดนี้เชียวเหรอ

“รักมันมากขนาดนั้นเชียว ดี...รักมันแต่นอนถ่างขาให้ฉันเอาจนป่องแล้วมาดูสิมันยังจะรับเธออยู่ไหม”

“ใช่ ฉันรักภพ รักมาก ฉันไม่เคยคิดจะรักใครนอกจากเขา”

ยิ่งพักพริ้งพูดย้ำหัวใจแกร่งของเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เขาเจ็บปวดเพราะความโกรธหรือเพราะอะไรกันแน่ ทำไมเขาต้องไม่ชอบด้วยเวลาหล่อนพูดถึงชายหน้าอ่อนคนนั้น

“ดี! รักมันจนตายก็ไม่ได้อยู่กับมันหรอก เพราะเธอเป็นของฉันพักพริ้ง...กรอด!”

เสียงกัดฟันดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาอีกครั้ง สองมือใหญ่ของแพททินสันกอบกุมสองเต้าอวบหยุ่นที่ดุนดันเด่นนูนเบียดสีกับหน้าอกของตนเอง สองมือใหญ่บีบขยำหนักหน่วงเป็นจังหวะ โดยไม่สนใจว่าเจ้าของเต้านั้นจะบิดร่างดิ้นรนหนีแค่ไหน แถมมือเล็กก็ทุบตีมือของเขาให้ออกไปจากอกของเธอ

“คนเลว คนเขาไม่รักคนเขาเกลียดยังบังคับอีก คุณมันเลวคุณแพททินสัน” หล่อนตัดพ้อทั้งน้ำตาแล้วปล่อยร่างกายตัวเองให้เขาสำรวจได้อย่างชอบใจ น้ำตาใสๆ อาบล้นกรอบดวงตาสุกใสของเธอเปื้อนสองแก้มนวลและตามมาด้วยเสียงสะอื้นน้อยๆ ดังลอดออกมาให้ได้ยินตามมาติดๆ

“ฮือๆๆ คนเลว...”

หึหึ

“ลืมมันซะไอ้หน้าอ่อนนั่น ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี สู้เอาเวลาจะมาร้องไห้เสียน้ำตามาทำลูกกันไม่ดีกว่าเหรอ เธอก็รู้ว่าพ่อกับแม่ของเราอยากอุ้มหลานแค่ไหนถึงต้องเร่งอยากให้ฉันแต่งงานกับเธอ และฉันคิดว่าตอนนี้ควรถึงเวลาแล้วแหละ เพราะฉันก็อายุเยอะมากแล้ว ส่วนเธอก็อายุกำลังน่าเอาแถมยังสวยน่าฟัดอีกเป็นบ้า...ว่าไหมล่ะ”

ยิ่งได้สัมผัสยิ่งได้พูดคุยและบีบขยำสองเต้าก็ยิ่งอยากเห็นเนื้อใน และมือใหญ่ก็เริ่มเคลื่อนไหวปลดกระดุมเสื้อของเจ้าหล่อนออกทีละเม็ดโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กระดุมของหล่อนหลุดลุ่ยไปแล้วสี่เม็ด เขายิ้มหยันมองพักพริ้งและมองน้ำใสๆ ที่ไหลออกจากหางตาของเธอแล้วก็อดยิ้มเยาะเย้ยไม่ได้กับความอ่อนแอของคนตัวเล็ก

“ฉันเกลียดคุณ ถึงแม้ว่าคุณจะทำฉันท้อง หรือได้ฉันเป็นเมียแล้วก็อย่าหวังว่าจะได้หัวใจฉัน ถึงจะแต่งงานคุณก็ได้แค่ร่างกายของฉัน ฉันรักภพ ได้ยินไหมฉันรักภะ...อะ...อื้อ”

ริมฝีปากหนาเคลื่อนมาปิดปากน้อยอย่างรวดเร็ว แพททินสันไม่อยากได้ยินชื่อของชายชั่วคนนั้นหลุดจากปากของพักพริ้งแม้แต่คำเดียว เรียวลิ้นสากซอกซอนเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างชำนาญ มือใหญ่เคลื่อนมาบีบคางเล็กให้แหงนเงยขึ้นรับแรงบดจูบร้อนเร่าและกรุ่นโกรธของตนเอง

“อ่ะ...อื้อ”

“จะทำจนกว่าจะรัก คนอย่างแพททินสันไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเกลียด และเธอก็ต้องรักฉันพักพริ้ง” ถอนจูบดิบเถื่อนออกมาพูดย้ำน้ำเสียงหนักแน่น แล้วกระชากเสื้อของสาวเจ้าออกจนกระดุมที่เหลือกระเด็นขาดหลุดออกพร้อมกับร่างเล็กดิ้นรนถีบเท้าถอยหนีหาทางเอาตัวรอด

กรี๊ดดด

“ปล่อยฉันนะ อย่าทำกับฉันแบบนี้” เมื่อเสื้อขาดแถมมือใหญ่ก็จับไหล่เล็กของหล่อนกดกับเตียงกว้างไว้ก็ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวและหมดทางหนีสองขาเตะไปมาเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่ก็ไม่เป็นผล

“มันสายไปแล้วเมียฉัน ยังไงเธอก็ลบคำว่าเมียฉันไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันแก่กว่าเธอเธอควรเรียกฉันพี่แพทไม่ใช่เรียกคนจะมาเป็นผัวห่างเหินแบบนี้ อา...สวยจริงๆ ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าเธอต้องสวยมากแน่ๆ” ยิ้มพึงพอใจกับสองเต้าที่ดุนดันบีบอัดอยู่ในยกทรงขนาดพอดีเต้า นิ้วใหญ่เคลื่อนไหวกรีดนิ้วไปมากับร่องหว่างอกที่เคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงหอบหายใจของเจ้าของเต้า

“ฉันไม่เรียก ฉันเกลียดคุณคนสารเลว! อะ...อือ”

แล้วพักพริ้งก็ต้องเผลอครวญครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อมือใหญ่ของบุรุษเคล้นคลึงเต้าของหล่อนหนักหน่วงเป็นจังหวะ สองมือเล็กจากที่ทุบตีและพยายามแกะมือใหญ่ออกก็อ่อนระทวยไม่มีแรงเมื่อต้านแรงเสียวซ่านและความแปลกใหม่ที่ได้รับไม่ไหวเธอก็เผลอครางตอบเร่าพร้อมกับแอ่นร่างเสียดสีโต้ตอบกลับอย่างไร้เดียงสา

“อ่า...แล้วสักวันเธอจะรักฉันพักพริ้ง อา...สวยเหลือเกิน อืม...” สองมือใหญ่เคล้นคลึงสองเต้าซุกไซ้ใบหน้าหล่อที่ประดับด้วยเคราสากตกแต่งสวยงามลงไปกับกลางหว่างอกอวบอูม พร้อมกับมือใหญ่อีกข้างกอดรั้งร่างเล็กที่แอ่นร่างบิดเร่าระทวยซ่านเสียวขึ้นมาบดเบียดกับหน้าหล่อของตนเองและใช้มือข้างที่โอบกอดนั้นปลดตะขอยกทรงจากทางด้านหลังของเจ้าหล่อนออกก่อนจะโยนมันทิ้งให้พ้นทาง

“อา...คนเลวอะ...อือ ฉัน...อ่า...ร้อนอือ...”

พักพริ้งครางกระเส่าแหบพร่าเม้มปากแน่นเมื่อไม่รู้ว่าความรู้สึกปั่นป่วนทรมานร้อนรนในช่องท้องของตัวเองคืออะไรสองมือเล็กที่เคยดันทุบตีมือใหญ่ก็กำแน่นข้างลำตัว ปากน้อยเม้มแน่นและเปิดปากไล่ปลายลิ้นน้อยของตัวเองเลียริมฝีปากสลับกันไปมาด้วยความทรมานร้อนรุ่ม