บทที่ 2 -กินข้าวไม่ได้กินหญ้า

กรี๊ดดดดด

เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เธอดึงแกะมือใหญ่ที่โอบกอดร่างตัวเองออกพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียงเพื่อมองหาทางหนีเอาตัวรอดเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนวานแทรกเข้ามาในหัวและเธอก็จำหน้าของชายที่เธอขอความช่วยเหลือได้ดี

“ฮือ...เป็นอะไรเมียฉัน ส่งเสียงดังแต่เช้ารึว่าอยากได้ฮึ” น้ำเสียงทุ้มห้าวเปล่งถามพร้อมกับปรือตามองคนเสียงดังแต่เช้าด้วยท่าทางสบายๆ

กรี๊ดดดด

พักพริ้งกรีดร้องอีกครั้งพร้อมกับเดินไปหยิบหมอนแล้วทุบตีคนตัวใหญ่รัวๆ โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะได้รับภัยตอบกลับมา

“ปล่อยนะ” เธอสั่งให้เขาปล่อยหมอนที่เธอทุบตีแต่เขาก็จับไว้มั่น

“ปล่อยก็โดนตีสิ เป็นอะไรพักพริ้ง จำผัวไม่ได้เหรอคนสวย”

ว้าย!

มือใหญ่กระตุกดึงหมอนแล้วร่างเล็กก็ปลิวตามแรงดึงแล้วเสียหลักล้มปะทะกับร่างใหญ่โตอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หึหึ

“แรงเท่ามดทำเป็นเก่ง อยากรู้ไหมว่าเมื่อคืนผัวทำยังไงบ้าง ทำยังไงกับร่างสวยๆ นี่บ้าง” มือใหญ่ตวัดโอบกอดรัดร่างเล็กรัดรึงลงมาเบียดแนบร่างใหญ่ของตนอย่างตั้งใจ

“นายแค่ขู่ฉัน นายไม่ได้ทำหรอกใช่ไหม” พยายามดันร่างออกห่างแต่ยิ่งพยายามยิ่งถูกรัดแน่นกว่าเดิม

“แน่ใจว่าคิดแบบนั้นจริงๆ คิดจะหนีงานแต่งงานผัวไม่ง่ายหรอกนะพักพริ้ง” เขาพูดย้ำท้ายความพร้อมกับคลายอ้อมแขนแล้วผลักร่างเล็กออกห่าง แล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ด้านพักพริ้งเมื่อได้ยินแบบนั้นสมองน้อยๆ ก็ประมวลทุกอย่างแล้วเบิกตากว้างเมื่อรู้แล้วว่าเขาคือใคร

“คะ...คุณคงไม่ใช่คู่หมั้นฉันหรอกนะ” เธอขยับตัวถอยห่างจ้องมองหน้าหล่อๆ ที่มีส่วนผสมของไทยและต่างชาติอย่างลงตัว

“แล้วคิดว่าไงล่ะ คิดว่าใช่ไหมล่ะ พ่อกับแม่ของเรารู้แล้วว่าตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน มีหลานให้ท่านแล้วค่อยกลับดีไหมเมียฉัน”

“ภพล่ะ แล้วภพแฟนฉันไปไหน” หล่อนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองนัดกับแฟนหนุ่มจะหนีไปด้วยกัน

กรอด!

แพททินสันกัดกรามแน่นทันทีเมื่อคู่หมั้นแสนสวยถามถึงชายอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง

“ตายแล้ว อย่าไปสนใจมันเลยไอ้หน้าอ่อนนั้น”

“ไม่จริง ภพเขารักฉัน คุณทำอะไรกับเขา” หล่อนส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อพร้อมกับเคลื่อนไหวไปหมายจะง้างมือตบหน้าของอีกฝ่าย แต่ถูกมือใหญ่คว้าจับไว้ทัน

“คิดจะตบหน้าพ่อของลูกมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอพักพริ้ง ฉันเป็นเจ้าของเธอคนเดียวเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์” กำข้อมือเล็กแน่นพร้อมกับบิดแรงๆ ให้เธอเจ็บ

โอ๊ย!

หึหึ

“สารเลว...”

“ฉันเลวได้กว่านี้อีก แฟนเธอมันจะไม่เจอเธออีก ถ้าไม่อยากให้มันตายยอมเป็นเมียฉันสิ ฉันไม่ชอบให้ของของฉันไปอยู่กับคนอื่น เธอเป็นของฉันจำไว้ เป็นตั้งแต่แรกเกิดแล้วพักพริ้ง” น้ำเสียงกระด้างดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา แพททินสันเหวี่ยงร่างเล็กล้มลงมาบนเตียงแล้วเคลื่อนตัวคร่อมทับอย่างรวดเร็ว

“นะ...นายจะทำอะไรฉัน”

“ทำลูกไงล่ะ อยากรู้ไม่ใช่เหรอ”

“ฉันเป็นของภพแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันท้องกับภพแล้วตอนนี้” คิดว่าการโกหกแบบนี้จะช่วยให้ตัวเองรอด แต่ยิ่งเพิ่มไฟโทสะให้แพททินสันขึ้นอย่างไม่รู้ตัว สันกรามแกร่งของชายหนุ่มปูดโปนขึ้นอย่างน่ากลัว มือใหญ่กำข้อมือเล็กทั้งสองกักไว้ข้างลำตัวกดแน่นพร้อมกับเสียงฟันกรามกระทบกันอย่างน่ากลัว ดวงตาสีนิลก็ดุดัน

“เจ็บ ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ” หล่อนอ้อนวอนเสียงแผ่ว

“ท้องกับมันงั้นเหรอ คิดว่าฉันโง่เหรอพักพริ้ง ฉันกินข้าวไม่ได้กินหญ้าที่จะดูไม่ออกและจะไม่สืบอะไร เธอยังบริสุทธิ์ จนกว่าฉันจะเอาเธอ” มุมปากหนาหยักลึกยิ้มแล้วก้มลงไปปิดปากน้อยอวบอิ่มทันทีโดยที่ยังไม่อยากให้หล่อนพูดคำลวงออกมาอีก

“อ่ะ...อือ...”

เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากทั้งสองที่ประกบบดเบียดกัน แพททินสันพยายามสอดเรียวลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากน้อยแต่ก็ยากเมื่อปากน้อยเม้มแน่น เขาจึงขบเม้มปลายจมูกโด่งของคนดื้อรั้นเพื่อให้เธอเจ็บและอ้าปากร้อง และในจังหวะนั้นเองเขาก็ฉวยโอกาสดุนดันปลายลิ้นสากเข้าไปควานหารสหวานของโพรงปากน้อย

“อะ...อือ...อา”

ร่างเล็กของพักพริ้งเกร็งด้วยความตื่นตระหนกพร้อมกับบิดร่างเล็กไปมาเพื่อหาทางเอาตัวรอด แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งทำให้แพททินสันทำกับร่างกายเธอได้สะดวก