ตอนที่4อ้อมกอดที่คุ้ยเคย

ตอนที่4อ้อมกอดที่คุ้ยเคย

ภิญญาพัชญ์ก้มหน้าลงพร้อมกับน้ำใสที่คลอเคล้าไปทั่วดวงตา อติวิชญ์ยังคงยิ้มแย้มออกมาเหมือนเช่นเคย เธอรู้ดีว่ารอยยิ้มของชายหนุ่มไม่เหมือนดังเก่า และมันคงจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป รอยยิ้มการค้าที่เขามอบให้เธอเสียดแทงเข้าไปถึงดวงใจ หากเลือกได้เธอก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เสีย

"คำถามที่สองล่ะครับ" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงเงียบอยู่นาน ไอดอลหนุ่มก็ทวงคำถามนั่นจากเธอเสียเอง

"เอ่อ...ที่ผ่านมาเหนื่อยไหม..ค่ะ" หญิงสาวมองสบตาของชายหนุ่ม บรรยากาศของทั้งคู่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก แต่พิธีกรสาวกลับตีความหมายไปว่า ภิญญาพัชญ์ตื่นเต้นที่ได้เจอกับไอดอลที่ทุกคนรักและเอ็นดู

อติวิชญ์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาแอบกำมือแน่น ใจอยากจะเข้าไปกระชากและเขย่าเธอแรง ๆ เธอมีสิทธิ์มาถามคำถามบัดซบนี้กับเขาอย่างนั้นหรือ

"เหนื่อยครับ กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวัน เหนื่อยจบแทบหมดแรง แต่มันก็ผ่านก็มาได้ และผมเชื่อว่าความผิดพลาดในวันวานจะสอนให้ผมก้าวเดินต่อไปอย่างเข้มแข็ง" ภิญญาพัชญ์ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่อาจจะห้ามเอาไว้ได้

"โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะ วันนี้พี่ทรอยของน้องคงจะไม่เหนื่อยแล้วใช่ไหมคะทรอย" พิธีกรสาวรีบแก้สถานการณ์ตรงหน้าทันที พิธีกรสาวอดจะยิ้มเอ็นดูไม่ได้ ภิญญาพัชญ์คงเป็นประเภทสาวน้อยวัยใสที่หลงรักไอดอลหนุ่มอย่างหมดใจกระมัง

"ใช่ครับ ตอนนี้สบายมากเลย" อติวิชญ์หันไปยิ้มตอบ และไม่ลืมที่จะโบกมือให้กับแฟนคลับที่นั่งอยู่ด้านล่างของเวทีอีกด้วย ซึ่งนั่นก็เรียกเสียงกรี๊ดขึ้นมาเป็นอย่างดี

"เห็นไหมล่ะ นี่แสดงว่าน้อง..เอ่อ..น้องชื่ออะไรนะคะ" พิธีกรพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะหันไปหาหญิงสาวที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกไป

"ขิงค่ะ"

"ใช่ ๆ น้องขิง นี่แสดงว่าน้องขิงคงจะรักพี่ทรอยมากเลยใช่ไหม เป็นแฟนพันธุ์แท้เลยใช่ไหมล่ะ"

"ค่ะ.." ภิญญาพัชญ์พยักหน้าตอบ จะให้ตอบอย่างไรได้ล่ะนอกจากว่าเธอเป็นแฟนคลับของเขา แต่หากจะว่าไปแล้วตั้งแต่วันนั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอก็คอยตามสอดส่องดูความเคลื่อนไหวเขามาตลอดเช่นกัน อย่างนี้จะบอกว่าเธอเป็นแฟนพันธุ์แท้ก็คงจะไม่ผิดนัก

"ขิงไม่มีคำถามแล้วค่ะ แต่..อยากจะบอกว่าจะคอยเป็นกำลังให้ตลอดไปนะคะ ขอให้ทรอย...จงประสบแต่ความสำเร็จ"

"ขอบคุณมากครับ" ชายหนุ่มตอบกลับไปเช่นกัน ใบหน้ายิ้มแย้มทว่าดวงตากลับไม่ยิ้มตามไปด้วย ผู้หญิงสารเลว นังงูพิษ คำนี้เท่านั้นที่ชายหนุ่มให้นิยามสำหรับผู้หญิงตรงหน้านี้

"เอาล่ะค่ะในเมื่อหมดคำถามแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รับอ้อมกอดแห่งรักของพี่ทรอยไปได้เลยค่ะ" อติวิชญ์พยักหน้าให้พิธีกรสาว

ชายหนุ่มก้าวไปข้าง เขายกแขนทั้งสองข้างโอบกอดหญิงเอาไว้หลวม ๆ ภิญญาพัชญ์ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา และสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้เช่นกัน อ้อมกอดที่ห่างหายไปนานถึงห้าปี อ้อมกอดที่ไม่มีไว้ให้เธออีกต่อไปแล้ว

"หึ!!.." อติวิชญ์เอ่ยเยาะอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นสมควรว่าพอแล้ว ชายหนุ่มก็ผละตัวออกอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่าร่างบางคือของที่ไม่อยากจะแตะต้องเลยสักนาที

ภิญญาพัชญ์เดินลงมาจากเวที หญิงสาวยังคงร้องไห้ไม่หยุด เมื่อได้ร้องก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมจะต้องร้องออกมามากมายเช่นนี้ เหมือนกับว่าต่อมน้ำตาจะไม่ยอมรับฟังคำสั่งจากเธอเลย

"ยัยขิงไหวไหมเนี่ย แหมๆ ตอนแรกบอกไม่ยอมมานะแก ที่ไหนได้แฟนตัวยงยิ่งกว่าฉันกับเจ๊แตงอีก ร้ายนะยะหล่อน ว่าแต่ทรอยตัวหอมไหมวะ"

หอมไหมอย่างนั้นหรือ หอมสิหอมเหมือนเช่นเดิมที่ผ่านมา ภิญญาพัชญ์หันไปพยักหน้าให้กลับเพื่อนสาว ฟ้าระดากรี๊ดออกมาอีกครั้งก่อนจะหันขึ้นไปบนเวทีอีกหน เมื่อไอดอลหนุ่มเริ่มร้องใหม่ขึ้นมา

"...ขิงมาช่วยเลือกหน่อยสิ ทรอยเบื่อน้ำหอมกลิ่นเดิมแล้วว่ะ อยากได้กลิ่นใหม่บ้าง" ภิญญาพัชญ์หันไปมองแฟนหนุ่มที่เดินเลือกน้ำหอมในช็อปอยู่นานมากแล้ว เธอรู้ดีว่าอติวิชญ์เป็นพวกที่ขาดน้ำหอมไม่ได้ ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเขาจะต้องใช้ไปทำไม ในเมื่อกลิ่นกายเขาก็หอมธรรมชาติอยู่แล้ว

"ก็เอาแบบที่ทรอยชอบสิ ขิงไม่ได้ใช้ด้วยสักหน่อย" หญิงสาวตอบออกไป แต่ก็ยังคงยืนรอแฟนหนุ่มเช่นเดิม อติวิชญ์เห็นเช่นนั้นก็ขยับใบหน้าลงไปใกล้ ๆ ใบหูของเธอ

"รู้แหละว่าขิงไม่ได้ใช้ด้วย แต่อย่าลืมสิว่าขิงน่ะเป็นคนดม ดมทุกส่วนของทรอยเลยด้วย" ใบหวานซับสีแดงระเรื่อขึ้นมา เธอหันไปมองซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นคนอื่นอยู่อีกก็ถอนหายใจออกมา และไม่ลืมที่หยิกไปบนหน้าท้องแฟนหนุ่มออกไป

"ดมบ้าอะไรล่ะ ทรอยเนี่ยบ้าจริง ไหนมาดู"หญิงสาวเดินเข้าไปช่วยเลือกอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะโดนแฟนหนุ่มแกล้งไม่เลิก เมื่อดมน้ำหอมจนครบทุกกลิ่นเธอก็ได้น้ำหอมขวดสีแดง ที่มีกลิ่นหอมและมีแฝงความเย้ายวนขึ้นมาหนึ่งขวด อติวิชญ์ไม่ดมกลิ่นซ้ำ ในเมื่อเธอเลือกกลิ่นนี้เขาก็จะใช้กลิ่นนี้ ตามความชอบของแฟนสาวของเขานั่นแหละ....

และกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ในวันนี้ก็เป็นกลิ่นเดียวที่เธอเคยเลือกให้เขาในวันนั้น ภิญญาพัชญ์ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ แต่สิ่งนี้ก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

งานมิตติ้งดำเนินมาจนถึงในช่วงท้ายสุด ไอดอลหนุ่มกล่าวขอบคุณบรรดาแฟนคลับจบแล้ว ก็เดินหายกลับไปที่หลังเวที เพราะหากว่าเขาจะยืนรอส่งทุกคน ก็คงจะไม่มีใครก้าวเดินออกไปจากHall แห่งนี้เป็นแน่

"ไปกันเถอะฟ้า ไม่ไปเหรอ" ภิญญาพัชญ์หันไปชวนเพื่อนสาว

"รอให้คนไปหมดก่อน ขี้เกียจเบียดอ่ะ" หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย เพราะมองไปที่ประตูทางออกผู้คนต่างยืนแออัดกันเต็มไปหมด ฟ้าระดายกโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะส่งคลิปวิดีโอ และภาพนิ่งของภิญญาพัชญ์กับอติวิชญ์บนเวทีเมื่อสักครู่ไปที่โทรศัพท์ของภิญญาพัชญ์ และไม่ลืมที่จะโพสต์ลงโซเชียลและแท็กหญิงสาวไปด้วยเช่นกัน

ภิญญาพัชญ์พยักหน้ายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเซฟทุกอย่างเก็บเอาไว้ เมื่อรอจนคนออกไปจนหมด หญิงสาวทั้งสองก็เดินออกไปยังด้านนอกบ้างเช่นกัน สองสาวเดินออกไปรอรถแท็กซี่ที่หน้าโดม

ในจังหวะที่ภิญญาพัชญ์จะหยิบกระเป๋าเงินออกมาให้กับเด็กขอทานที่นั่งอยู่แถวนั้น เธอก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเพราะถ้าจำไม่ผิด เธอคงจะลืมไว้ตรงที่นั่งของเธอในHall เธอจำได้ว่าหยิบมันออกมา และตั้งไว้ข้างตัวแทนที่จะใส่มันลงไปในกระเป๋าสะพาย

"ฟ้า!!..เธอรอฉันแป๊บหนึ่งนะ ฉันลืมกระเป๋าเงิน รอตรงนี้อย่าไปไหนนะ"

ไม่รอให้เพื่อนสาวตอบสิ่งใดออกมา ร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปในHallอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่ากระเป๋าเงินเธอจะหาย เธอมั่นใจว่ายังไม่มีใครเห็นแน่นอนนอกจากทีมงานเท่านั้น เพราะเธอออกมาเป็นคนสุดท้าย