กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม

ทุกก้าวเดินที่ปั้นสิบเดินเข้าไปในตึกกีรติแอคเซส มีสายตามากมายหลายคู่จ้องมองมาที่คนตัวเล็กไม่ขาดสาย แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็วางตัวได้ดี อกตั้งหลังตรงเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างสง่าผ่าเผยแม้ในใจจะหวาดหวั่นเพียงไรก็ตาม

"วันนี้คุณเล็กเข้าบริษัทไหมครับพี่ทิว?"

ปั้นสิบเอ่ยถามทิวสนในระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ เลขาหนุ่มไม่รอช้ารีบเอ่ยตอบทันทีหลังจากที่ส่งสายตาปรามก้านแก้ว ป้าอ้อยและพนักงานอีก 2 คน ที่เอาแต่จ้องมองแขกของเจ้านายจนเกินงาม

"คุณรามิลอยู่ในช่วงลาพักผ่อนครับคุณปั้นสิบ สัปดาห์หน้าถึงจะเข้าบริษัท"

"อ่อ ครับ ว่าแต่พี่ใหญ่สั่งน้ำมาเลี้ยงใครเยอะแยะเลยครับ? ในนี้รวมของพี่ทิวกับทุกคนรึยังครับ ให้ปั้นสั่งเพิ่มไหม?"

"รวมเรียบร้อยแล้วครับคุณปั้น แค่นี้ก็รบกวนคุณปั้นมากเกินไปแล้ว"

ติ๊ง!

ในระหว่างที่สนทนา ลิฟต์ก็ขึ้นมาหยุดที่ชั้นปลายทาง พร้อมกับส่งสัญญาณเตือนทุกคนที่อยู่ด้านในเพื่อให้เตรียมตัวขนย้ายสัมภาระ

"..."

"มาแล้วเหรอคะ จุ๊บ คิดถึงหนูจัง"

ทันทีที่ประตูเปิดออก ปั้นสิบถูกดึงตัวไปจุมพิตที่ริมฝีปากเบา ๆ ต่อหน้าทุกคนจนสติของคนตัวเล็กหลุดลอยออกจากตัว

"..."

ป้าอ้อยและพนักงานคนอื่น ๆ ต่างก็กระจ่างแจ้งต่อใจทุกอย่างแล้วว่า คนที่ทำให้ท่านประธานของพวกตนมีความสุข คงหนีไม่พ้นหนุ่มน้อยคนนี้เป็นแน่

"พะ...พี่ใหญ่ ปั้นอายคนอื่นนะ!"

"ไม่เห็นต้องอายเลย ผัวเมียที่ไหนก็กอดก็หอมกันทั้งนั้น"

"ขี้ตู่ ใครเป็นเมียพี่ ปั้นยังไม่ได้ตกลงซักหน่อย"

"หึ! เถียงฉอด ๆ แบบนี้ เห็นทีต้องรื้อฟื้นความทรงจำแล้วมั้ง"

พรึบ

ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นแล้วพาเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ทันที พนักงานในออฟฟิศของท่านประธานต่างก็อ้าปากค้างกับความคลั่งรักของประธานหนุ่ม ยิ่งสายตาที่จ้องมองไปยังร่างเล็กในอ้อมกอด ไม่ต่างจากราชสีห์ที่จ้องมองก้อนเนื้อสดใหม่เลยสักนิด

ปากหยักของคนพี่ประกบจูบแลกลิ้นอย่างเอาแต่ใจตั้งแต่บานประตูยังปิดไม่สนิทเสียด้วยซ้ำ ทิวสนจำต้องถอยให้ไกลจากห้องทำงานของท่านประธานเพื่อจัดการกับพนักงานในทีมให้แยกย้ายเพื่อความเป็นส่วนตัวของเจ้านาย

"แอร๊ย เห็นแล้วป้าอยากกลับไปเป็นสาวอีกครั้ง ความรักเร่าร้อนของเด็ก ๆ นี่มันทำให้คนแก่กระชุ่มกระชวยจริง ๆ"

"หนูอยากมีผู้แบบนี้เป็นของตัวเองจังเลยป้า ผู้กินจุ ผู้กินเก่ง กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ป้อนเท่าไหร่ก็ไม่พอ อร๊ายย ผัว ก้านต้องการผัว ใครก็ได้ช่วยหาผัวให้ก้านที"

สาว ๆ พูดคุยกันไม่นานก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน วันนี้พนักงานทีมของท่านประธานได้รับคำสั่งให้พักกลางวันนานถึง 2 ชั่วโมง นั่นไม่ใช่เพื่อลูกน้องจะได้กินข้าวกินขนมให้อิ่มท้อง แต่ทั้งหมดก็เพื่อท่านประธานจะได้จับเมียจ๋ากินให้อิ่มเอมต่างหาก

จุ๊บ จ๊วบ

ร่างเล็กของปั้นสิบถูกวางลงที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนที่เจ้าของห้องจะเริ่มลงมือปลุกปั่นอย่างช่ำชองเพื่อกระตุ้นให้คนตัวเล็กคล้อยตาม

"อืม พะ..พี่ใหญ่ พี่จะทำอะไร ไหนบอกให้เวลาปั้น 1 สัปดาห์ไง ตะ..แต่นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ"

ปั้นสิบเอ่ยถามเสียงกระเส่า เมื่อถูกคนพี่ปลุกเร้าจนเกิดอารมณ์ร่วม รามที่กำลังซุกไซ้ซอกคอระหงมิวายที่จะสร้างรอยเอาไว้เพื่อตีตราความเป็นเจ้าของจนลำคอของปั้นสิบเต็มไปด้วยรอยแดงเถือกทั้งเก่าและใหม่ปนเปกันไปหมด

"ไม่ไหวแล้วปั้นจ๋า พี่หิว! ขอพี่กินปั้นให้อิ่มเถอะนะ เรื่องคำตอบพี่รอหนูได้ แต่เรื่องหิว พี่ไม่ไหวจริง ๆ พี่ต้องการหนูนะคนดี"

เสียงแหบพร่าของรามที่เอ่ยกระซิบข้างหูของปั้นสิบทำเอาคนตัวเล็กเสียวซ่านไม่แพ้กัน

"ตะ..แต่ หิวก็เรียกเด็กของพี่ใหญ่มาช่วยสิครับ เด็กของพี่มีตั้งเยอะ"

แคว่ก

เสื้อของปั้นสิบถูกกระชากออกจากกันจนขาดวิ่น ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นเสื้อของตัวเองขาดจนไม่อาจต่อติด แบบนี้แล้วเขาจะใส่อะไรกลับ

"อย่าพูดอีกว่าให้พี่ไปนอนกับคนอื่น นับตั้งแต่เมื่อคืนที่พี่ได้หนูเป็นเมีย พี่ก็ไม่สามารถร่วมหลับนอนกับใครได้อีก อดีตแม้พี่จะเคยนอนกับคนอื่น แต่ก็เพื่อปลดปล่อยเท่านั้น นับแต่นี้พี่เป็นของหนู  พี่จะกินหนูทั้งวันทั้งคืนทุกครั้งที่พี่หิว เข้าใจไหมคะ"

ครืดด พลั่ว ตุบ ตุบ

รามใช้มือเพียงข้างเดียวปัดสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะออกทั้งหมด ตอนนี้โต๊ะทำงานตัวใหญ่มีเพียงร่างแน่งน้อยสีขาวนวลนอนแผ่หราอยู่ มองรวม ๆ ไม่ต่างจากอาหารอันโอชะที่ถูกจัดวางไว้ให้รามสูรได้สวาปาม

"อืม ขะ..เข้าใจ"

ปั้นสิบไม่ขัดขืนทั้งยินยอมพร้อมใจปลดเปลื้องกางเกงของตนออกไปให้พ้นทาง ใบหน้าหล่อเหลาของคนพี่เผยยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นคนน้อยคล้อยตาม ก่อนที่มือหนาจะเปิดลิ้นชักหยิบถุงยางที่มาสวมใส่อย่างรวดเร็วไม่ให้ปั้นสิบเห็นความผิดปกติบางอย่างได้

ร่างเล็กถูกจัดให้อยู่ในท่าโก้งโค้ง น้ำหวานที่ปริมล้นอยู่บนปลายหัวหยักเล็กจิ๋ว ถูกปาดมาถูหล่อลื่นเพื่อเบิกช่องทางสีหวานก่อนที่ท่อนเนื้ออวบยาวใหญ่จะถูกส่งให้มุดเข้าไปช้า ๆ เพราะช่องทางค่อนข้างบีบรัดสดใหม่

"อ๊ะ! อื้อ"

"เจ็บไหมคะ พี่หยุดไม่ได้แล้วนะเด็กดี หนูต้องอดทน เป็นเมียพี่ต้องอดทน!"

"ดะ..ได้ ปั้นทนได้ เจ็บแต่เสียวปั้นทนได้ อ๊าส์"

เพี๊ยะ

"ดื้อ! ดื้อกับผัวได้ แต่ห้ามไปดื้อกับคนอื่น"

ฝ่ามือหนาฟาดลงที่แก้มก้นขาวเนียนจนเกิดรอย ก่อนจะโยกส่งโถมตัวเข้าใส่บั้นท้ายของปั้นสิบรัวเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์จนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดัง ตั่บ ตั่บ ตั่บ สนั่นไปทั่วห้อง

รามไม่สนใจเลยสักนิดว่าประตูห้องไม่ได้ล็อกเอาไว้ ด้วยมั่นใจว่ายังไงก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะเข้ามารบกวนตนเองในเวลานี้ ยกเว้นแต่ผู้เป็นบิดาและน้องชายสุดที่รักเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นทั้งสองคนที่เปิดประตูเข้ามาในตอนนี้ยิ่งเป็นการดี เมียตัวน้อยของเขาจะได้สบายใจเสียที

แรงกระแทกส่องจากด้านหลังทำเอาปั้นสิบตัวโยกจนหัวสั่นหัวคลอน ใจหนึ่งก็เสียวซ่านรู้สึกดีกับทุกสัมผัสที่รามมอบให้ แต่อีกใจก็หวาดระแวงกลัวว่าจะมีใครพรวดพราดเดินเข้ามาเห็น จะเรียกว่าตื่นเต้นแต่เสียวไม่สุดก็ว่าได้

ลีลาสวนสะโพกอันแสนพลิ้วไหวที่รามมอบให้ ทำเอาคนตัวเล็กเผลอหลุดลอยไปในห้วงสวาทอันร้อนฉ่า จนหูตาพร่าเบลอไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก

อุณหภูมิร่างกายของทั้งคู่พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนแอร์ที่เย็นเฉียบไร้ซึ่งประสิทธิภาพในการทำงาน

"อื้มม ซี๊ดด ปวดฉิบ แน่นรัดไปหมด โอ้วเมียจ๋า"

เสียงเจ้าของห้องครางกระหึ่มในลำคอ เลือดลมของทั้งคู่สูบฉีดปวดหนึบจนแทบจะระเบิดออกไปเสี่ยง ๆ

ทว่า!

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

ในวินาทีเร่งด่วน รามจับคนตัวเล็กยัดเข้าไปใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ทั้งที่ท่อนเนื้อของตนเองยังเสียบคาอยู่ในโพรงนุ่มที่กำลังตอดรัดหนุบหนับ ขาเรียวยาวเกี่ยวเอาเก้าอี้มานั่งเหมือนปกติ แต่มือข้างหนึ่งโอบหน้าท้องคนที่อยู่ได้โต๊ะเอาไว้ เพื่อให้ส่วนอ่อนไหวเชื่อมต่อกันได้สะดวก

"เข้ามา"

ทิวสนเดินเข้ามาในห้องเมื่อได้รับอนุญาต เมื่อพบว่าข้าวของบนโต๊ะทำงานถูกปัดตกกระจัดกระจาย จึงก้มเก็บพร้อมกับเอ่ยถามถึงแขกของผู้เป็นนาย

"คุณปั้นละครับเจ้านาย"

"เข้าห้องน้ำ ซี๊ด นายไม่ต้องเก็บหรอก มีอะไรก็รีบว่ามา"

สายตาไม่รักดีของทิวสนเหลือบไปเห็นมือเล็ก ๆ 2 ข้างที่ค้ำยันอยู่ใต้โต๊ะ ไม่ไกลนักมีชายเสื้อของปั้นสิบโผล่พ้นโต๊ะทำงานของเจ้านายออกมา  กว่าเลขาหนุ่มจะละสายตาขึ้นมามองหน้าผู้เป็นนายก็พบว่าอีกฝ่ายรู้ตัวเสียแล้ว

"..."

"จะมองอีกนานไหม มือเมียฉันนายก็ไม่มีสิทธิ์มอง หรือชีวิตนี้ไม่อยากมองอะไรแล้ว"

ผู้เป็นนายถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ไม่รู้ทำไมยิ่งได้ครอบครองปั้นสิบ ยิ่งทำให้เขาหวงแหนอยากเก็บคนตัวเล็กไว้เชยชมเพียงคนเดียว แม้แต่เล็บหรือมือก็ไม่อยากให้ใครมอง

"ขะ..ขอโทษครับท่านประธาน ผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับ"

"มีอะไรก็รีบพูดมา"

"ผมแค่จะเข้ามาถามว่าท่านประทานต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม วันนี้ผมสั่งใครคนในทีมพักกลางวัน 2 ชั่วโมง กลัวว่าท่านประทานเรียกหาแล้วจะไม่พบใครครับ"

"ไม่เป็นไร ไปเถอะ ล็อกประตูให้ด้วย"

"ครับ"

ทิวสนรีบถอยออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เขาไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจสำรองมาล็อกห้องให้ท่านประธานเพื่อความเป็นส่วนตัว ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ก็ถูกสั่งให้ถอยห่างออกไปจากห้องทำงานของท่านประธานทั้งหมด

.

หลังจากจัดการกับลูกน้องเสร็จ คนพี่ไม่รอช้ารีบมุดใต้โต๊ะเข้าไปเปลี่ยนบรรยากาศ สะโพกหนาโถมกระแทกกระทั้นเข้าไปจนมิดด้าม เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายขึ้นมาตามกรอบหน้าราวกับว่าเขาผ่านการวิ่งมานับสิบกิโล

ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาวเนียน ก่อนจะรั้งร่างบางประชิดแนบแน่นเน้นหนักจังหวะกระแทกส่งจนเกิดเสียงดัง ปั่ก  ปั่ก ปั่ก หลายครั้งก่อนที่ร่างของทั้งสองจะสั่นเกร็งเมื่อได้รับการปลดปล่อยน้ำพิสุทธิ์ราวเขื่อนแตก

แม้จะเพิ่งปลดปล่อยไปหมาด ๆ แต่รามก็เริ่มบทรักครั้งใหม่ทันทีซึ่งกินเวลานานนับชั่วโมงกว่าความเร่าร้อนจะจบลง กว่ารามจะพาคนตัวเล็กไปกินอาหารที่จัดเตรียมเอาไว้ทุกอย่างก็เย็นชืดไปหมดแล้ว

ดอกไม้ช่อใหญ่ที่เตรียมไว้หวังว่าจะสร้างความโรแมนติกเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ ก็ยังคงวางอยู่ที่เดิม จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อความหิวกระหายที่เขามีต่อเมียจ๋ามันมากล้นเกินกว่าจะนั่งป้อนคำหวานให้กันได้ เช่นนั้นรามจึงได้ข้ามขั้นตอนไปป้อนส่งน้ำหวานแทนเสียเลย

กว่าปั้นสิบจะได้กลับออกจากห้องของรามก็เป็นช่วงเวลา 5 โมงเย็น เพราะความเหนื่อยเป็นเหตุ คนตัวเล็กจึงเผลอหลับไปในอ้อมกอดของคนพี่ พอตื่นมาอีกทีรามก็ยังอุ้มปั้นสิบไว้บนตักเหมือนเดิม ทั้งยังนั่งตรวจงานไปด้วยโดยไม่ปริปากป่นสักคำ