4.ห้องที่จำเธอได้

คณะนักวิจัยรวมตัวกันในเช้าตรู่ ก่อนที่หมอกจะจางลง

จุดหมายของวันนี้คือบ้านโบราณอายุหลายร้อยปี ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขาทางทิศเหนือของหมู่บ้าน

บ้านไม้ทั้งหลังตั้งตระหง่านอยู่กลางลานกว้าง มีต้นหม่อนเก่าแก่ปกคลุมด้านหนึ่ง

หลังคากระเบื้องเก่า สีซีดด้วยเวลา

แต่ความสง่างามและกลิ่นอายแห่งอดีตยังคงชัดเจน

"บ้านหลังนี้...เคยเป็นของบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงในราชวงศ์ฮั่นปลาย"

หลี่เจิ้นอธิบาย ขณะเดินนำคณะเข้าไป

"บันทึกบางฉบับบอกว่า เขาเคยหายตัวไปอย่างลึกลับในช่วงสงคราม..."

คำพูดของเขาทำให้วาโยรู้สึกหน่วงในอก

ไม่ใช่แค่เรื่องเล่า...

แต่เธอรู้สึกเหมือน กำลังกลับบ้าน

---

เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้าน เสียงไม้เก่าลั่นเบา ๆ ใต้ฝ่าเท้า

กลิ่นไม้ชื้นและหมึกจีนลอยแตะปลายจมูก เธอเดินอย่างช้า ๆ มองรอบตัว

ภาพวาดจีนบนผนัง โต๊ะเตี้ยกลางห้อง พัดโบราณแขวนไว้ข้างหน้าต่าง...

ทุกอย่างดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด

แต่ไม่ใช่แค่จากฝัน — มันลึกกว่านั้น เหมือนบางอย่างในสายเลือดจำมันได้เอง

---

เมื่อคนอื่น ๆ กำลังสนใจโถงหลัก วาโยกลับเหลือบไปเห็นทางเดินแคบด้านข้าง

ปลายสุดมีประตูไม้เก่า ๆ ปิดสนิท และมีฝุ่นจับหนา

เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงเดินไปทางนั้น แต่เท้ากลับก้าวไปเอง

ยังไม่ทันแตะลูกบิด…

ประตูกลับเปิดออกเองเบา ๆ

เหมือนเชื้อเชิญ

---

ห้องภายในมีแสงลอดจากช่องไม้เก่าเพียงริบหรี่

ฝุ่นในอากาศลอยวนในแสงเหมือนละอองเวลา

เธอหยุดชะงักทันทีที่เห็น รูปวาดบนผนัง

เป็นภาพชายหนุ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าสงบนิ่ง ดวงตาลึกเย็น

เส้นผมถูกรวบไว้หลวม ๆ เหมือนในฝันไม่มีผิด

มันคือเขา...คนในฝันของเธอ

วาโยเดินเข้าไปใกล้ ภาพนั้นดูสดราวกับเพิ่งวาด

เหมือนกำลังจ้องเธอกลับ

---

ข้าง ๆ โต๊ะเครื่องแป้งเก่า มีสมุดปกหนังสีน้ำตาลวางอยู่

เหนือสมุด...วางไว้คือ กำไลหยกสีเขียวอ่อน

วาโยมองมันอย่างตกตะลึง — เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน

แต่หัวใจกลับเต้นแรง ราวกับกำลังมองของรักของตัวเอง

เธอกำลังจะยื่นมือไปเปิดสมุด

แต่แล้ว...

“อย่าแตะมัน”

เสียงของหลี่เจิ้นดังขึ้นจากข้างหลัง

วาโยสะดุ้งเฮือก หันกลับทันที

เขายืนอยู่ในเงา แววตานิ่งลึก

> “ห้องนี้มีเจ้าของ”

“และบางความทรงจำ…ก็ไม่ใช่ของเราทั้งหมด”

---

วาโยยืนนิ่ง ฝ่ามือยังค้างกลางอากาศ

หลี่เจิ้นเดินเข้ามาช้า ๆ สายตาเขามองไปรอบห้อง ราวกับรู้ดีว่าที่นี่เคยเป็นอะไร

ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

> “ถ้าเธอรู้สึกว่าที่นี่คุ้น…บางที เจ้าของห้องนี้ก็อาจจะรู้สึกเช่นเดียวกัน”

เสียงกระดิ่งจากนอกหน้าต่างดังแผ่วในวินาทีนั้น

ลมพัดม่านไม้ไผ่ปลิวเข้ามา…พาเอากลิ่นเก่ากลับมาอีกรอบ

และในดวงตาของวาโย — มีคำถามมากมายที่เริ่มจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป

---