3.เส้นทางในม่านหมอก

วาโยสะดุ้งตื่นอีกครั้งในเช้ามืด ราวกับยังไม่หลุดพ้นจากฝันเมื่อคืน

ฝันนั้นยังชัดเจน…ชายหนุ่มกับแววตาเย็นชาในบ้านไม้เงียบงัน ยังตราตรึงในหัวใจอย่างไม่อาจลบเลือน

เธอหันไปมองนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่ข้างหมอน

05.00 น.

เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

หญิงสาวลุกจากเตียงช้า ๆ สวมเสื้อคลุมบาง ก่อนเดินไปเปิดหน้าต่าง

ทันทีที่บานไม้ถูกผลักออก อากาศเย็นยะเยือกก็พัดเข้ามาปะทะใบหน้า

หมอกหนาทึบ ปกคลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน ราวกับโลกทั้งใบถูกกลืนโดยความฝันขาวโพลน

เธอกำลังจะปิดหน้าต่างเมื่อสายตาเหลือบไปเห็น

เงาร่างหนึ่ง… เดินวนอยู่กลางลานหญ้าหน้าบ้าน

ท่วงท่าของเขาดูไม่เร่งรีบ แต่เต็มไปด้วยความครุ่นคิด เหมือนกำลังสนทนากับความเงียบ

วาโยเบิกตากว้าง

“เขา...”

ชายในฝันเมื่อคืน — คนเดียวกันทุกกระเบียดนิ้ว

เธอคว้าเสื้อคลุมหนาขึ้นสวม แล้วรีบลงจากบ้านอย่างไม่ลังเล

---

ลานหน้าบ้านถูกหมอกกลืนเกือบหมด เธอวิ่งฝ่าความหนาวเย็นมาโดยไร้เสียง

ชายคนนั้นหายไปแล้ว…

เหลือเพียงเงาไกล ๆ ราง ๆ ที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางเล็ก ๆ ข้างแนวต้นไผ่

เธอเพ่งมองอย่างระวัง แล้วตัดสินใจเดินตามไปห่าง ๆ

เท้าเปล่าของเธอย่ำบนหญ้าเปียก เสียงฝีเท้าเบาหวิวราวกับกลัวจะปลุกอดีตให้ตื่น

ทางแคบพาเธอเลี้ยวโค้ง ผ่านต้นไม้สูงใหญ่ จนมาถึงบริเวณเจดีย์หินเก่า

ที่นั่น…เสียงกระดิ่งดังขึ้นเบา ๆ

กิ๊ง…กิ๊ง…

เสียงนั้นอ่อนหวาน คุ้นเคยราวกับเธอเคยยืนอยู่ตรงนี้นับพันครั้ง

วาโยกำลังจะก้าวเข้าไปใกล้

แต่แล้ว...

“คุณไม่ควรออกมาเดินคนเดียวในขณะที่หมอกหนาขนาดนี้”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมแรงคว้าเบา ๆ ที่แขน

วาโยหันขวับ

หลี่เจิ้น ยืนอยู่ตรงนั้น แววตาจริงจังและแฝงความกังวล

“เพราะคุณไม่คุ้นทาง มันจะทำให้คุณหลงได้ง่ายมาก”

เธอเม้มปากแน่น หัวใจยังเต้นแรง

“…ฉันแค่…เดินตามใครคนหนึ่งมา”

เธอหันไปชี้ทิศที่เธอเห็นเขาครั้งสุดท้าย แต่บัดนี้...

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว

แม้แต่ เสียงกระดิ่ง...ก็เงียบงัน

---

หลี่เจิ้นมองเธอนิ่ง ๆ สายตาไม่ถาม…แต่คล้ายรู้

เขาหันไปมองเจดีย์หินตรงหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ

> “เจดีย์นี้…มีตำนานว่าเป็นจุดเชื่อมต่อของเวลา

ผู้ที่เคยผูกพันกับอดีต จะได้กลับมาเดินบนเส้นทางเดิมอีกครั้ง…”

คำพูดของเขาคล้ายปล่อยควันบาง ๆ ลงในอกของวาโย

เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร

แต่เธอรู้ว่า…นี่ไม่ใช่แค่ความฝันอีกต่อไปแล้ว