ปริศนา...แห่งดวงดาว

วาโยยืนนิ่งอยู่ริมกระจกหน้าต่างของห้องพักชั้นสิบ โรงแรมเล็ก ๆ ในเมืองลั่วหยาง ประเทศจีน ลมฤดูใบไม้ผลิพัดเบา ๆ ผ่านม่านสีขาวสะอาดตา กลิ่นฝนเก่าจากเมื่อคืนยังคงหลงเหลือในอากาศ เคล้ากลิ่นดินและกลิ่นไม้เก่าแก่จากถนนสายโบราณเบื้องล่าง

“ยินดีต้อนรับสู่โครงการศึกษาเมืองโบราณลั่วหยางนะคะคุณวาโย”

เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงจีนของเจ้าหน้าที่สาวดังขึ้นจากด้านหลัง

“รถจะมารับอีกสิบนาทีค่ะ กรุณาเตรียมตัวให้พร้อม”

วาโยพยักหน้าช้า ๆ แล้วหันกลับมามองเงาตัวเองในกระจก — ผมยาวดำขลับรวบไว้หลวม ๆ ใบหน้ารูปไข่ดูสงบนิ่ง แต่แววตาซ่อนความกังวลไว้ลึก ๆ

เธอไม่ใช่นักโบราณคดีโดยตรง แต่เป็นนักวิจัยเชิงวัฒนธรรมจากมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ได้รับคัดเลือกให้ร่วมโครงการระยะสั้น เพื่อศึกษาวัฒนธรรมกับชุมชนพื้นถิ่นที่ตั้งอยู่รอบซากเมืองโบราณเก่าแก่กว่าพันปี

สิ่งที่เธอไม่เคยเล่าให้ใครฟังก็คือ...

เมื่อครั้งยังเด็ก วาโยเคยฝันถึงสถานที่แห่งหนึ่งซ้ำ ๆ — เมืองที่รายล้อมด้วยหุบเขา หมอกบางปกคลุมยอดหลังคาโค้งมน และมีเสียงกระดิ่งเบา ๆ ดังทุกย่างก้าวที่เธอเดินเข้าไป

ในฝันนั้น เธอเคยได้ยินเสียงหนึ่งกระซิบอยู่เสมอ

“เจ้าจะกลับมาอีกครั้ง ในวันที่สายลมพาอดีตหวนคืน...”

---

พอถึงจุดนัดพบ เธอพบกับคณะนักวิจัยอีกห้าคนจากหลายประเทศ ต่างดูตื่นเต้นและกระตือรือร้น รอรถของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นมารับไปยัง “หมู่บ้านป๋ายหลิน” ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ซากเมืองที่ยังไม่ได้รับการขุดค้นทั้งหมด

รถบัสเก่า ๆ สะอาดแต่เงียบผิดปกติ เคลื่อนตัวออกจากตัวเมืองมุ่งสู่เส้นทางภูเขา หญ้าสีเขียวเข้ม และทุ่งชาขึ้นเรียงรายสองข้างทาง ท่ามกลางความเงียบ วาโยเริ่มรู้สึกเหมือนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน — ทั้งกลิ่นลม เสียงล้อรถกระทบทางหิน และเงาภูเขาเบื้องหน้า มันคุ้นเกินกว่าจะเป็นเพียงความรู้สึก

“คุณวาโย…”

เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกเบา ๆ เขาเป็นนักวิจัยชาวจีนชื่อ ‘หลี่เจิ้น’ ผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์ราชวงศ์ฮั่น

“คุณเชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิดไหม?” เขาถามด้วยรอยยิ้มประหลาด

วาโยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว

“…บางครั้งฉันก็คิดว่า ความฝัน อาจเป็นเศษเสี้ยวความทรงจำเก่าที่เราไม่เคยได้เล่า”

ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปมองภูเขาเบื้องหน้า

“บางคนเชื่อว่า…สถานที่บางแห่งสามารถจดจำวิญญาณของผู้คนได้ แม้เวลาจะผ่านไปพันปี”

เสียงลมจากหุบเขาเริ่มดังขึ้นเหมือนเสียงกระซิบ เสียงกระดิ่งบางเบา ลอยแผ่วมาในหูของวาโยอีกครั้ง

เธอหันไปมองหน้าต่าง แล้วตาเบิกโพลง —

เบื้องหน้ามีเจดีย์หินที่เธอเคยเห็นในฝัน…ตั้งอยู่เงียบงันกลางหุบเขา

เธอกำลังจะเดินทางกลับไปยังอดีต...

---