2.แววตาในเงา

คืนแรกในหมู่บ้านป๋ายหลินเงียบกว่าที่วาโยคาดไว้

แสงจันทร์ครึ่งดวงส่องผ่านหน้าต่างไม้เก่า กระทบกับผนังห้องสีซีดของเรือนพักที่สร้างจากไม้สักทั้งหลัง เงาไม้ไหวเอนจากต้นหลิวด้านนอก พาดทอดลงบนพื้นราวกับพู่กันเก่าในภาพหมึกจีน

วาโยหลับตาลงท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดไกล ๆ

และในห้วงความฝันนั้น…

เธอก็กลับมาอีกครั้ง

---

คราวนี้ไม่ใช่เมือง ไม่ใช่วัด ไม่ใช่ภูเขา

แต่เป็น บ้านหลังหนึ่ง ที่เธอไม่เคยเห็นในความจริง แต่รู้สึกคุ้นราวกับเคยอยู่มาเนิ่นนาน

ประตูไม้เปิดอ้าเล็กน้อย ลมพัดกลิ่นไม้แห้งและหมึกจีนเข้าจมูก

ภายในบ้านสงบเงียบ เพียงได้ยินเสียงกระดาษพลิกเบา ๆ

เมื่อเธอก้าวเข้าไป... ก็พบว่าเขาอยู่ที่นั่นแล้ว

ชายหนุ่มในชุดคลุมยาวสีหม่น นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะใกล้หน้าต่าง

เขากำลังอ่านหนังสือเล่มหนาปกหนัง

ผมดำขลับถูกรวบไว้หลวม ๆ ด้วยด้ายเส้นเล็ก

เงาของคิ้วเรียวยาวทอดทับเปลือกตา เส้นกรามคมชัด แสดงความเด็ดขาดแต่ไม่หยิ่งยโส

มีเพียงแววตาคู่นั้น…ที่วาโยจำได้ทันที

แววตาเรียบเย็น ราวกับเฝ้ามองโลกที่หมุนเวียนมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง

เขามองผ่านหน้าต่างออกไปยังต้นหลิว และภูเขาในม่านหมอก ราวกับรอคอยบางสิ่ง

วาโยยืนนิ่ง ไม่กล้าเอ่ย

แต่ชายหนุ่มกลับพูดขึ้นโดยไม่หันมา

"เจ้ามาแล้ว…เร็วกว่าที่ข้าคิด"

เสียงของเขานุ่ม ลึก แฝงเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในคำพูด

วาโยเม้มริมฝีปาก พยายามเอื้อนเอ่ย แต่กลับพูดไม่ออก

“เจ้าจำข้าไม่ได้…เช่นเดิมสินะ”

เขาหันมาช้า ๆ แววตาเย็นเฉียบกระทบกับดวงตาของเธอโดยตรง

แต่วินาทีนั้นเอง —

เสียงกระดิ่งจากภายนอกดังขึ้น

ทุกอย่างสั่นไหว เหมือนภาพฝันกำลังแตกเป็นเสี่ยงกระจก

---

วาโยสะดุ้งตื่น

เหงื่อซึมเล็กน้อยบนหน้าผาก ลมหายใจยังติดขัด

หน้าต่างยังคงเปิดไว้ ลมยังคงพัด

แต่ไม่มีบ้านหลังนั้น ไม่มีชายหนุ่ม ไม่มีเสียงพูดใด

มีเพียงเงาของต้นหลิวที่ส่ายไหว…ราวกับกำลังเตือนเธอว่าบางสิ่งจากอดีตเริ่มหวนกลับมาแล้ว