๔ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด (๒)

คนที่เดินตามหลังถือกระเป๋าเรียนของลูกเข้าไปไว้ในบ้าน ส่วนตนก็มานั่งทำงานที่ยังไม่เสร็จกับลูกน้องอีกสามคนที่เหล่มองเขาเป็นตาเดียว พอจะทราบว่าหัวหน้าของตนเป็นพ่อของเด็กหญิง ทั้งยังเคยมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับพี่สาวคนสวยอีกต่างหาก

ไม่มีใครถามเรื่องราวมากกว่านั้นเนื่องจากเห็นสีหน้าของชัชชนว่าไม่อยากตอบอะไรมากนัก ทุกคนจึงรู้เพียงว่าเขาเป็นพ่อของเด็กหญิงจงกลณี แต่เรื่องสามีภรรยายังไม่แน่ชัดมากเท่าไหร่ คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา

“พ่อชัช” จากที่บอกให้ไปนั่งรออยู่บ้านแต่เหมือนว่าหนูน้อยจะอยากใช้เวลากับบิดาจึงมานั่งจ้องหน้าอีกฝ่ายพร้อมเรียกเสียงดัง จนร่างสูงหันมามองพลางเลิกคิ้วแล้วตอบรับเสียงเรียบ หัวใจพองโตกับสถานะพ่อที่หน้าตาของหนูน้อยบ่งบอกยี่ห้อว่าเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของพวกเขา

“ครับ” ยิ่งได้ยินคำตอบรับก็ยิ่งขยับเข้ามานั่งใกล้พ่อมากกว่าเดิม

“พ่อชัช” ยังคงเรียกไม่หยุดเสียง คนในร้านก็หันมามองพลางอมยิ้มกับความอบอุ่นของพ่อลูกที่แผ่ล้อมไปทั่วบริเวณ

“ว่า” ยังคงตอบรับเช่นเดิม

“พ่อชัชชชช” คราวนี้หนูน้อยลุกจากเก้าอี้แล้วเรียกเสียงดังข้างหู ทำเอาคนที่กำลังทำงานถึงกับสะดุ้ง แต่พอเห็นหน้าลูกสาวก็ไม่กล้าดุอะไร บอกเลยว่าเขาแพ้ทางจงกลณีเข้าเต็มเปา

“อะไร เรียกบ่อยขนาดนี้ไม่พูดสักที” อยากอุ้มลูกมานั่งตักแต่เพราะมือเปื้อนจึงไม่อาจจับลูกสาวได้ ทำเพียงยิ้มหวานให้คนตัวเล็กกว่า

“หนูมีพ่อเหมือนคนอื่นด้วย ดีใจจังเลย ทำไมพ่อไม่มาให้เร็วกว่านี้ล่ะ หนูโดนเพื่อนล้อตั้งนาน” บอกความในใจให้ได้ทราบทำเอาชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก ช่วงเวลานั้นเขาหลงแสงสีอยู่เมืองหลวง มีคนมากมายล้อมรอบ

งานที่ดี คนรักแสนสวย...

ไม่นึกเลยว่าตัวเองได้ไข่ทิ้งไว้แล้วไปหลงระเริงกับความสุข

แต่จะโทษว่าเป็นความผิดของตนก็ไม่ได้ เรื่องทั้งหมดเพราะมะลิไม่ยอมบอกอะไรสักอย่างต่างหาก คิดแล้วก็นึกโกรธเคืองหญิงสาวที่ทำให้เขาเป็นพ่อไม่ดีอยู่ตั้งนาน

“ตอนนี้พ่อก็มาแล้วไง ต่อไปก็จะอยู่กับบัวไม่ไปไหน...แบบนี้ดีหรือเปล่า” ทำได้แค่มองเพราะตอนนี้มือไม่สะอาด เด็กหญิงได้ฟังอย่างนั้นก็ดีใจยิ้มแก้มปริ พยักหน้าขึ้นลงราวตุ๊กตาปริงที่ติดไว้หน้ารถ เขามองลูกสาวด้วยแววตาเอ็นดูยิ่งกว่าเดิม

“ดีค่ะ แล้วทำไมพ่อไม่ไปนอนบ้านหนูล่ะ เตียงหนูกว้างนะพ่อนอนได้” คำพูดน่าเอ็นดูเพื่อชวนบิดาให้ไปนอนด้วยที่บ้าน กลับต้องโดนปฏิเสธเพราะความไม่เหมาะสม

“พ่องานยุ่ง นอนที่นี่สะดวกกว่า” เขาเป็นแค่พ่อของหล่อนไม่ใช่สามีมะลิจะให้ไปนอนที่นั่นคงไม่ใช่เรื่องควรทำเท่าไหร่ หนูน้อยถอนหายใจด้วยความเสียดายแต่ก็ไม่คะยั้นคะยอ ขอแค่มีพ่อก็ทำให้มีความสุขมากแล้ว

ลุกไปหยิบขนมที่ย่าอุบลทำไว้ให้มากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย เป็นโรตีสายไหมที่ห่ออย่างดี รสชาติแสนหวานเล่นเอากินเพลินก่อนหันไปมองบิดาที่กำลังทำงาน จึงเดินไปหาพร้อมยื่นขนมไปตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วสั่งเสียงเข้ม

“พ่ออ้า” เขาหันมามองแล้วเห็นว่าขนมอยู่ตรงหน้า หากปฏิเสธลูกคงไม่ชอบใจเป็นแน่ จึงได้อ้าปากตามคำสั่ง

“อ้าม” เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเรียกรอยยิ้มจากหนูน้อยได้ในทันที สองพ่อลูกอยู่ด้วยกันทำให้ร้านกลายเป็นสีชมพูเสียอย่างนั้น เวย์จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวเจ้านายของตัวเอง เมื่อก่อนเห็นหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา พอมีลูกกลับยิ้มแก้มปริได้ทั้งวัน

เห็นแล้วก็เริ่มอยากมีลูกกับเขาบ้าง...

“โหพี่ ตั้งแต่มีลูกสาวอะไรจะหวานปานนั้น” มือทำงานแต่ปากก็ยังแซวไม่หยุด ร่างสูงหันมามองแต่ก็ไม่คิดสนใจ ต่างจากหนูน้อยที่เปลี่ยนเป้าหมายขยับเข้ามาหาคุณน้าพลางยื่นขนมไปให้ด้วยความเอื้อเฟื้ออย่างที่ถูกสอนมา

“น้าเวย์กินไหม” คนที่ทำงานเหนื่อยถึงกับยิ้มเอ็นดูกับลูกสาวของเจ้านาย พยักหน้าทันทีแล้วอ้าปากเพราะมือเปื้อนกินเองไม่ได้

“ป้อนด้วยสิ” เจ้าตัวเล็กพร้อมจะป้อนไม่เกี่ยงงอน แต่เป็นคุณพ่อเสียเองที่ไม่ชอบใจ ไม่อยากให้ลูกสาวไปยุ่งกับเพศตรงข้ามมากนักถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกน้องของตัวเองก็ตาม จึงรีบขัดพร้อมกวักมือเรียกจงกลณีให้มาหาตัวเอง

“มือก็มีกินเอง บัวป้อนพ่อเร็ว” ขนมที่กำลังจะเข้าปากเวย์ก็เปลี่ยนไปเข้าปากบิดาอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ” ร่างหนายักคิ้วให้คนที่ทำได้เพียงมองขนมตาละห้อย เขาพูดคุยกับบุตรสาวอย่างออกรสก่อนที่คุณย่าจะมาตามหลานให้เข้าไปเล่นในบ้าน ดวงตาคมมองตามลูกแล้วค่อยกลับมาสนใจงานของตัวเอง

ทำไปสักพักคนอื่นก็ขอตัวกลับกันหมด เหลือเพียงเขาคนเดียวที่ต้องเคลียร์งานให้จบ เพื่อที่พรุ่งนี้ลูกค้าจะได้มารับตามนัด

กว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อยก็ปาเข้าไปเกือบสิบแปดนาฬิกา ตะวันใกล้ลับขอบฟ้านภาก็ถูกทาด้วยสีส้มจนอดที่จะเงยหน้ามองไม่ได้ สูดอากาศยามเย็นที่เริ่มมีลมพัดหนาว อีกไม่นานก็ใกล้เข้าสู่ฤดูฝนแล้ว อากาศร้อนกำลังจะหายไปทำให้เขารู้สึกดีเป็นอย่างมาก

เดินไปล้างมือแล้วเช็ดให้แห้ง ค่อยปิดร้านเพื่อจะได้ไปหาลูกสาวที่กำลังนั่งเขียนหนังสือโดยมีนางอุบลอยู่เคียงข้าง หญิงวัยกลางคนยิ้มกริ่มมีความสุข

“เล่นอะไรกับหลานเหรอแม่” เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะถามด้วยความอยากรู้

“ดูบัวทำการบ้านน่ะ เรียนเก่งเหมือนแม่เลยลูก” คนฟังนึกถอนหายใจที่มารดาของเขายังชมมะลิไม่ขาดปาก แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าหญิงสาวเรียนเก่ง ทั้งยังสอนเก่งอีกต่างหาก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สอบผ่านทุกวิชาและไม่เคยสอบตกสักวิชาตลอดการเรียนมัธยมปลาย

เพราะได้หญิงสาวช่วยติวให้ตลอด...

“กลับบ้านหรือยังตัวเล็ก” ไม่อยากคิดถึงเรื่องในอดีต จึงได้ถามลูกสาวที่ทำการบ้านเสร็จแล้วเงยหน้าสบตาผู้เป็นบิดาพอดี