ข้าอยากทำร้านอาหารเจ้าค่ะ

ซุนเหยานางยังนั่งคุยกับมารดาและพี่ชายอยู่ในห้องโถง นางบอกเรื่องที่หลีซื่อดูแลนางอย่างดี ทั้งซูเซวียนยังยกสมบัติให้นางครึ่งหนึ่งแต่หลีซื่อกลับยกให้นางเสียทั้งหมด

“เหอะ คุ้มกับชื่อเสียงของเจ้าเสียที่ไหน” เกาจิงถิงมองค้อนบุตรสาว นางเห็นแก่เงินตั้งแต่เมื่อใด

“ท่านแม่ ข้าอยากทำร้านอาหารเจ้าคะ”

ซุนเหยา ในเมื่อนางคิดจะหย่าออกมาใช้ชีวิตด้วยตนเองแล้วนางจึงได้พูดเรื่องการค้าของนาง

และนางไม่คิดจะกลับมาอยู่ที่จวนตระกูลจ้าว เพื่อเป็นภาระของบิดามารดา ต่อไปเมื่อนางมีพี่สะใภ้ หากนางอาศัยอยู่ในจวนด้วย ไม่รู้ว่านางจะมีความคิดเห็นเช่นไร

“เจ้าจะทำได้อย่างไร” เกาจิงถิงร้องอย่างตกใจ เพราะบุตรสาวของนางน้อยครั้งนักที่จะออกจากจวน ยิ่งเรื่องการค้านางไม่เคยได้หยิบจับหรือเรียนรู้มาก่อนแม้แต่เพียงน้อย

“เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันเถิด” เกาจิงถิงโบกมือบอกให้ซุนเหยานางหยุดพูดเรื่องนี้ก่อน

เมื่อทานมื้อเย็นกับครอบครัวแล้ว ซุนเหยานางก็กลับจวนตระกูลซูไป เพียงแค่ถึงหน้าประตูจวนก็พบหลีซื่อยืนรออย่างกระวนกระวายรอนางที่หน้าจวน

“อาเหยาเจ้ากลับมาแล้ว” หลีซื่อรีบเดินเข้ามาหาซุนเหยาพร้อมทั้งดึงมือของนางไปจับไว้แน่น

ซุนเหยานางรู้ดีว่าหลีซื่อของกังวลเรื่องหนังสือหย่า ตระกูลจ้าวจะผิดใจกับตระกูลซูด้วยเรื่องนี้

“ท่านแม่อย่าได้กังวล ท่านพ่อท่านแม่ของสะใภ้ เข้าใจเรื่องนี้ดีเจ้าค่ะ” ซุนเหยาตบไปที่หลังมือของหลีซื่อเบาๆ

“เป็นแม่ที่ไม่ดี ไม่ควรจัดการเรื่องแต่งงานของพวกเจ้า”

“อย่าได้โทษตนเองเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านล้มป่วย ข้าไม่ดูแลนะเจ้าคะ” ซุนเหยาหยอกเย้าจนหลีซื่อยิ้มออกมาได้

ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในเรือนด้วยกัน ซุนเหยาปรึกษาเรื่องซื้อร้านค้ากับพ่อบ้านซู เพราะที่ตระกูลจ้าวของนางไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

พ่อบ้านซูก็รีบจัดการให้นาง เพราะเห็นว่าหากซุนเหยานางได้ทำอะไรบ้าง คงจะลืมเลือนเรื่องหนังสือหย่าไป

แต่ทางตระกูลจ้าวไม่ลืมเรื่องนี้อย่างง่ายๆ จ้าวกงหยวนส่งจดหมายด่วนไปที่ชายแดนเหนือ เพื่อให้ซูเซวียนกลับมาจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะเขาไม่อยากให้บุตรสาวต้องเสียเวลา

ต่อไปหาบุรุษที่ไม่สนใจเรื่องหย่าของนาง ให้นางแต่งออกไปก็นับว่าไม่สาย แต่หากต้องรอซูเซวียนอีกหลายปี เห็นที่บุตรีคงได้แห้งเหี่ยวอยู่ในจวนตระกูลซู

สองวันต่อมาพ่อบ้านซูก็มาแจ้งซุนเหยาเรื่องร้านค้าที่นางให้ไปหาให้

“ฮูหยิน ท่านจะไปดูด้วยตนเองหรือไม่ขอรับ”

“ไปเจ้าค่ะ” นางรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“เสี่ยวกุ้ย หากเจ้านำเรื่องนี้ไปแจ้งท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปอยู่ที่จวนตระกูลจ้าวเสีย” ซุนเหยาเอ่ยเตือนสาวใช้ข้างกายที่ตามมาจากบ้านเดิม

เพราะเรื่องของนางทั้งหมดที่บิดามารดาล่วงรู้ก็คงเป็นเพราะสาวใช้ของนางปากมากเป็นแน่

เสี่ยวกุ้ยเมื่อเห็นแววตาที่ดุดันของเสี่ยวกุ้ยนางก็รีบก้มหน้ารับปากทันที นางไม่เคยเห็นคุณหนูของนางแข็งกร้าวเช่นนี้มาก่อน

“บ่าวไม่พูดแล้วเจ้าค่ะ”

“ดีมาก” ซุนเหยาเห็นว่าเสี่ยวกุ้ยเชื่อฟังคำพูดนางแล้ว ก็ลูบหัวนางอย่างเอ็นดู

ก่อนที่จะพากันออกจากจวนตระกูลซูไปที่ตลาด เพื่อดูร้านค้า ร้านที่พ่อบ้านซูหาให้นางมีอยู่สองแห่ง นางชอบร้านที่มีสามห้องติดกัน อยู่ใกล้ที่ว่าการ ศาลต้าฉี นางจึงเลือกร้านแห่งนั้น

และยังให้พ่อบ้านซูพานางไปเลือกซื้อทาสด้วยตนเอง ซุนเหยาเมื่อเห็นโรงค้าทาสใบหน้าของนางก็หมองลง

ยิ่งเห็นมนุษย์ด้วยกันแต่ถูกกระทำต่างกัน หากคนจากยุคของนางได้มาเห็นย่อมต้องมีความรู้สึกเช่นเดียวกับนางอย่างแน่นอน

ซุนเหยานางเลือกแม่ครัวพ่อครัวมาสามคน และคนงานที่จะทำหน้าที่เก็บกวาด ยกอาหารอีกสิบห้าคน

ร้านที่นางซื้อไว้ ด้านหลังมีเรือนสำหรับให้คนงานได้พัก นางจึงไม่กังวลเรื่องที่อยู่ของพวกเขา ในตอนนี้นางเพียงแค่สอนงานพวกเขาเท่านั้น

ร้านที่ซื้อมาเมื่อก่อนเคยทำเหลาอาหารมาก่อน ตกแต่งเพียงเล็กน้อยก็พร้อมเปิดได้แล้ว ก่อนที่จะพาทาสที่ซื้อมาไปซื้อเสื้อผ้า เครื่องนอนใหม่ทั้งหมดแล้วพาไปส่งที่ร้าน

“พวกเจ้าพักผ่อนกันเสียก่อน อีกสองวันข้าจะมาพบอีกครั้ง”

ซุนเหยานางต้องไปคิดก่อนว่านางจะขายอาหารอะไร จึงได้แต่ปล่อยให้พวกเขาพักผ่อนไปก่อน นางยกตำแหน่งหลงจู๊ให้ อาหมานบุรุษวัยกลางคนที่อ่านออกเขียนได้ ทั้งยังคำนวณได้นิดหน่อย เป็นหลงจู๊

หลีซื่อนางก็ไม่คิดจะเอ่ยห้ามซุนเหยา เพราะถือว่าชดเชยให้นางเรื่องที่บุตรชายนางได้กระทำไว้

ซุนเหยานางเก็บตัวอยู่ในห้องเพียงลำพัง เพื่อใช้ความคิดเขียนรายการอาหารขึ้นมา นางกุมขมับอย่างเคร่งเครียด เพราะลืมนึกเรื่องวัตถุดิบ ทั้งยังเครื่องปรุงว่ายุคนี้กับยุคของนางมันต่างกันมากนัก

“แล้วจะหาเครื่องปรุงจากที่ไหน” นางเอ่ยพึมพำเบาๆ พร้อมทั้งลูบกำไลหยกที่ข้อมืออย่างใช้ความคิด