ลูกต้องการหย่า

หลีซื่อเมื่อเห็นหนังสือหย่าในมือของพ่อบ้าน นางก็เกือบจะหงายหลังล้มไปกองกับพื้น ยังดีที่ซุนเหยานางมือไว คว้าตัวหลีซื่อไว้ได้ทัน

“ท่านแม่” นางเอ่ยเรียกเพื่อให้หลีซื่อมีสติ

“โอ๊ยข้าทำเวรทำกรรมอันใดไว้ อาเซวียนจึงได้ทำเช่นนี้” หลีซื่อทุบอกตนเองอย่างปวดใจ

“ท่านแม่ ท่านอย่าได้ทำให้ตนเองเจ็บตัวเจ้าค่ะ ไว้เมื่อบุตรชายของท่านกลับมาท่านค่อยทุบตีเขาก็ยังไม่สาย” ซุนเหยานางกระซิบบอก

คนที่สมควรต้องเจ็บตัว ไม่ใช่แม่สามีนางเสียหน่อย จะตีก็ต้องตีบุตรชายตนเองอย่างที่นางบอกต่างหาก

หลีซื่อพยักหน้าอย่างเห็นด้วย นางมองลูกสะใภ้อย่างเห็นใจ หากเรื่องนี้หลุดออกจากตระกูลซูไป ไม่รู้ว่าตระกูลจ้าวจะมีโทสะมากเพียงใด

หลีซื่อมองหน้าพ่อบ้านซู เขาก็รู้ทันทีว่าต้องจัดการเรื่องนี้เช่นไร พ่อบ้านซูหมุนตัวออกจากห้องโถง ซุนเหยานางรีบร้องเรียกไว้ก่อน

“ท่านพ่อบ้าน ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินมีเรื่องใดจะสั่งข้าน้อยขอรับ”

“ตามที่จดหมายหย่าระบุไว้ ข้าต้องได้สมบัติส่วนตัวของท่านแม่ทัพ รบกวนท่านนำไปให้ข้าที่เรือนได้หรือไม่เจ้าคะ”

“อาเหยา/ฮูหยิน” หลีซื่อกับพ่อบ้านร้องออกมาอย่างตกใจ

ทั้งคู่คิดว่าซุนเหยานางต้องเสียใจเรื่องที่ซูเซวียนทิ้งหนังสือหย่าไว้ให้นาง แต่เปล่าเลย นางเป็นห่วงว่านางจะไม่ได้สมบัติของซูเซวียนเสียมากกว่า

“มีอันใดเจ้าคะ” ใบหน้าที่ใสซื่อของซุนเหยาทำให้ทั้งสองคนพูดไม่ออก

“อาเหยา เรื่องหย่าแม่ไม่มีทางยอมเด็ดขาด”

ซุนเหยารีบโบกมือให้หลีซื่อทันที

“ยอมเถิดเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านแม่ทัพไม่มีใจให้ข้า หากอยู่กันไปก็มีแต่จะช้ำใจเปล่าๆ ข้าเห็นด้วยกับท่านแม่ทัพ ที่ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตนเองดีกว่าเจ้าค่ะ” เมื่อเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของซุนเหยา หลีซื่อก็เป็นลมไปทันที

ซุนเหยานางไม่รู้ว่านางพูดอะไรผิด จึงได้แต่มองสาวใช้กับพ่อบ้านอย่างมึนงง สาวใช้ที่อยู่ในห้องโถงทั้งหมดกับพ่อบ้าน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ

ตลอดเวลาที่หลีซื่อนางเป็นลม ซุนเหยานางเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง เมื่อนางตื่นขึ้นมาซุนเหยายังประคองนางลุกขึ้นเพื่อดื่มน้ำ

“อาเหยา แม่จะมีหน้าไปพบมารดาของเจ้าได้อย่างไร” หลีซื่อร่ำไห้ออกมาอย่างปวดใจ

“ท่านแม่อย่าได้กังวล เรื่องนี้ข้าจะพูดคุยกับท่านพ่อท่านแม่ด้วยตนเองเจ้าค่ะ” นางลูบหลังให้แม่สามี

“เช่นนั้น รอให้อาเซวียนกลับมาจากชายแดนเสียก่อน หากพวกเจ้าทั้งสองอยู่ด้วยกันไม่ได้จริง แม่จะยอมให้เจ้าหย่า”

ซุนเหยาเม้มปากแน่น เมื่อเห็นแววตาที่อ้อนวอนของหลีซื่อนางจำต้องพยักหน้ารับอย่างจำยอม

หลีซื่อให้พ่อบ้านซูนำสมบัติของซูเซวียนไปส่งที่จวนของซุนเหยา แต่ที่นางให้ไม่ใช่ครึ่งหนึ่งตามหนังสือหย่า แต่นางยกทั้งหมดในคลังของซูเซวียนให้ซุนเหยานางทั้งหมด

เรื่องนี้นับว่าสร้างความพอใจให้ซุนเหยาอยู่ไม่น้อย

เมื่อแต่งออกมาสามวัน ซุนเหยานางต้องกลับไปที่จวนตระกูลจ้าว วันนี้บิดาของนางไม่ได้ไปที่กรมคลัง แต่อยู่รอซุนเหยาที่จวนตระกูลจ้าว

เพียงแค่ซุนเหยาลงจากรถม้าก็เห็นบิดามารดารวมทั้งพี่ชายของนางยืนรออยู่ที่หน้าจวน ใบหน้าของทั้งสามไม่ต่างจากครอบครัวเดิมของนางเมื่อชาติที่แล้ว

ดวงตาคู่สวยของซุนเหยาน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร นางรีบเดินเข้าไปสวมกอดมารดาด้วยความคิดถึง ไม่รู้ว่าตอนนี้ครอบครัวของนางจะเป็นเช่นไรบ้าง

แต่ตอนนี้นับว่าทั้งสามที่ยืนอยู่ต่อหน้านาง นับว่าเป็นครอบครัวของนางในชาตินี้แล้ว จ้าวกงหยวนรีบพาทั้งหมดเข้าไปห้องโถง เพื่อไม่ให้ชาวเมืองที่กำลังมองดูอยู่หน้าจวนสงสัย

"เจ้าลูกเต่าซูเซวียนทำกันเกินไปแล้ว” จ้าวหลิงเฮ่อ พี่ชายของซุนเหยา ตบที่โต๊ะเสียงดังด้วยโทสะ

“อาเฮ่อ” จ้าวกงหยวนตำหนิบุตรชาย

“ท่านพี่แล้วจะทำอย่างไรดี” เกาจิงถิงกอดบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของนางแน่น

“เหยาเออร์ ลูกคิดเห็นเช่นไร”

“ลูกจะหย่าเจ้าค่ะ” ซุนเหยาเอ่ยขึ้นอย่างมุ่งมั่น

“พี่เห็นด้วย” สองพี่น้องพยักหน้าให้กัน

“แล้วชื่อเสียงของเจ้าเล่า” เกาจิงถิง กลัวว่าผู้อื่นจะหัวเราะบุตรสาวของนาง

“ไม่เห็นจะต้องสนคำผู้ใดเลยเจ้าค่ะ หากข้าไม่มีความสุข ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ พวกท่านทนได้หรือเจ้าคะ” ซุนเหยาแสร้งบีบน้ำตา

จากความทรงจำของร่างเดิมทั้งสามรักนางอย่างที่สุด นางจึงลองใช้วิธีนี้ เพื่อทำให้พวกเขาเห็นด้วยกับนาง

“เช่นนั้นก็หย่าเสีย ข้าไม่สนคำผู้อื่น” กงหยวนเอ่ย บุตรีของตนอ่อนแอมาตั้งแต่น้อย นางไม่เคยแม้แต่จะได้รับความชอกช้ำ เรื่องเช่นนี้นางจะทนได้อย่างไร

“แล้วเจ้าจะกลับจวนเมื่อใด” หลิงเฮ่อ คิดจะไปช่วยน้องสาวขนของที่จวนตระกูลซู

“ท่านแม่สามี รอให้ท่านแม่ทัพกลับมาที่จวนก่อนเจ้าคะ หากเขายังคิดที่จะหย่า นางก็จะไม่เอ่ยห้าม” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นางกังวลเช่นกัน

“รังแก กันเกินไปแล้ว เรื่องเช่นนี้ก็ต้องรอให้เจ้าลูกเต่ากลับมาอีกหรือ หากอีกห้าปี สิบปีไม่กลับมา เจ้าไม่ต้องรอจนตายอยู่ในตระกูลซูรึ” กงหยวนโมโหจนหนวดกระตุก

เขาลุกขึ้นเดินออกไปที่ห้องตำรา โดยไม่ได้บอกผู้อื่นว่าไปด้วยเรื่องอันใด