บทที่ 4 แผนการ

“มาแล้วสินะ” แป้งร่ำเอ่ยขึ้นแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินขณะมองดูคนมาใหม่ แววตาที่มองกรองทองเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและชิงชัง จนอยากบดขยี้คนเหล่านั้นให้แหลกสลายเป็นผุยผง

“นี่มันอะไรคะคุณ” กรองทองมองแป้งร่ำด้วยแววตามาเป็นมิตรราวกับต้องการขย้ำหญิงสาว

“คุณพ่อจะยกตำแหน่งประธานบริษัทให้ใครก็ไม่รู้เหรอคะ” ซินเดียลูกสาวของกรองทองเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“นั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่แป้งคือลูกสาวอีกคนของพ่อ”

“อะไรกันคะคุณ มันเป็นลูกชู้ไม่ใช่เหรอ” กรองทองแทรกขึ้น

“แป้งไม่ใช่ลูกชู้ แต่แป้งเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของผม” อำพลรับซองเอกสารสีน้ำตาลจากผู้ช่วยยื่นให้แก่ภรรยา หญิงวัยกลางคนรับมาเปิดอ่านด้วยใบหน้าซีดเผือด คาดไม่ถึงสามีจะแอบตรวจดีเอ็นเอ

“ตอนนั้นผมโง่ที่เชื่อคำพูดของคุณ แล้วไม่ตรวจสอบให้ดีเอง” เนื่องจากเรื่องราวในอดีตที่ได้เห็นแม่ของแป้งร่ำนอนเปลือยกับชายอื่น บวกกับเชื่อคำยั่วยุของกรองทอง เลยปานปลายตั้งมากมาย

“นี่คุณอำพล คุณกำลังกล่าวหาฉันนะ”

“คุณออกไปก่อนเถอะ ตอนนี้ผมอยากคุยกับแป้ง” อำพลชี้นิ้วไล่กรองทอง

“นี่คุณไล่ฉันเหรอ”

“นั่นสิคะ นี่คุณพ่อกล้าไล่คุณแม่เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ” ซินเดียแทรกขึ้นพร้อมไปทางแป้งร่ำด้วยสายตาไม่พอใจ

“ออกไปทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ อย่าทำให้รำคาญไปมากกว่านี้เลย”

แป้งร่ำเหยียดยิ้มใส่สองแม่ลูกด้วยความสะใจ แผนการมากมายผุดขึ้นในหัวทำเอาเธออารมณ์ดียิ่งนัก

“นี่แกเยาะเย้ยฉันเหรอ นังเด็กแป้ง”

“อย่าพาลสินะน้ากรอง แป้งก็อยู่ของแป้งเฉย ๆ”

“ตอแหล!!”

“หยาบคายเกินไปแล้วนะกรองทอง ซินเดียพาแม่ของลูกออกไปซะ” อำพลทนฟังถ้อยคำหยาบคายไม่ไหว จึงสั่งลูกสาวคนเล็กให้พากรองทองอย่างโมโห

“ค่ะ คุณพ่อ”

สุดท้ายซินเดียจำใจต้องพากรองทองออกไป แป้งร่ำมองสองแม่ลูกอย่างเหยียดหยาม ก่อนสายตาจะสะดุดกับชายหนุ่มสองคนหนึ่ง ซึ่งอีกคนทันเห็นพฤติกรรมของเธอ

“อ้าว! กล้า แทนมาได้ไง”

“ผมเอาของฝากจากฝรั่งเศสมาฝากครับ” กล้าตะวันเอ่ยขึ้นกก่อนไปหาชายวัยกลางคนพร้อมกับแทนไท ซึ่งไม่วายชำเลืองมองแป้งร่ำ เพราะได้เห็นสิ่งที่แป้งร่ำทำกับกรองทองกับซินเดีย

“ไม่เห็นต้องลำบากมาฝากให้ลุงเลย”

“แค่เล็กน้อยเองครับ ผมยินดี”

“เอ่อ กล้ากับแทนจำแป้งลูกสาวคนโตของลุงได้ไหม” อำพลไม่รอช้าแนะนำหญิงสาวให้ชายหนุ่มทั้งสอง

“จำได้สิครับ” แทนไทตอบอย่างสดใส แล้วตวัดสายตามองแป้งร่ำ “อย่าบอกนะว่านี่คือแป้ง”

“ค่ะ” พยักหน้ารับพลางส่งยิ้มอ่อนให้แก่ชายหนุ่ม ก่อนชำเลืองมองกล้าตะวันที่ไม่ได้สีหน้าใด

“ถ้าคุณลุงไม่บอก พี่ไม่รู้เลยนะครับ สวยขึ้นเยอะเลย”

“พี่แทนก็พูดเกินไป” เผยยิ้มหวานให้แก่แทนไท

“แล้วกล้าล่ะ จำแป้งได้ไหม” อำพลหันไปถามกล้าตะวัน เนื่องจากอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ

“เป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่กล้าจะจำแป้งไม่ได้ ตอนแป้งเด็ก ๆ ติดแจพี่กล้าแค่คนเดียว ขนาดผมอยากเล่นกับพี่กล้าด้วยก็ไม่ยอม”

“ขอโทษนะครับคุณลุง แต่เรื่องในอดีตผมยังไม่ได้แล้ว” กล้าตะวันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำคนฟังอย่างแป้งร่ำชาวาบราวกับถูกของแข็งทุบกลางศีรษะ คาดไม่ถึงจะได้ยินคำพูดนั้นจากปากพี่ชายแสนดีในวัยเด็ก

“ห๊ะ! นี่พี่กล้าจำแป้งไม่ได้เหรอ”

“อืม”

“ขอตัวกลับก่อนนะคะ” แป้งร่ำลุกขึ้นพรวดพรวด

“แป้ง ลูกไม่นอนที่เหรอ”

“ไม่ค่ะ”

“แต่พ่อเตรียมห้องให้ลูกแล้ว” อำพลบอกอย่างเสียดาย เขามีหลายเรื่องอยากคุยกับลูกสาว

“ไว้เอาคราวหลังนะคะ แป้งขอตัวกลับก่อนนะพี่แทน” เธอเหลือบมองกล้าตะวันแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยลาแทนไทและหมุนตัวจากไป

กล้าตะวันมองแผ่นหลังเล็กแป้งร่ำอย่างโหวงเหวง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้ทำเอาชายหนุ่มสับสนชั่วขณะ

ท่ามกลางร้านอาหารของโรงแรมหรูยังชั้นดาดฟ้า แป้งร่ำที่นั่งอยู่มุมหนึ่งคอยสังเกตพฤติกรรมแทนไทกับซินเดีย

จุดประสงค์ของเธอ คือต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอาเธอค่อนข้างคิดหนัก

คาดไม่ถึงแทนไทจะรักซินเดีย จากข้อมูลที่ได้มาคือพวกเขาหมั้นกันเพราะความต้องการของผู้ใหญ่

“ท่าทางพี่แทนจะรักยัยเด็กนั่นมากสินะ” เสียงหวานพึมพำอย่างเซ็ง ๆ

ทันใดนั้นดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อแทนไทลุกขึ้นออกจากโต๊ะไปจากลำพัง ซึ่งเธอคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีจะได้ใกล้ชิดชายหนุ่ม

หญิงสาวแอบตามแทนไทไปเงียบ ๆ แทนไทย่างเท้าเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

เธอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งไม่นานเขาเดินออกมา ก่อนจะออกอุบายโดยการแกล้งเดินชนเขา และทำเหมือนมองไม่เห็นอีกฝ่าย

“โอ๊ย!”

“เป็นอะไรไหมครับ ผมขอโทษนะ” แทนไทรับร่างเล็กที่กำลังจะล้มไว้ในอ้อมแขน

“ไม่เป็นไรค่ะ” ส่ายหัวไปมาอย่างเชื่องช้า แล้วเงยหน้าขึ้นคนตรงหน้า “อ้าว! พี่แทนเองเหรอคะ”

“แป้ง”

“เอ่อ ขอบคุณนะคะที่ช่วยรับแป้งไว้”

“เจ็บตรงไหนมากไหม” แทนไทรีบปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระพลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“แป้งไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” จบประโยค แป้งร่ำหันหลังให้ชายหนุ่มและเตรียมพร้อมจะจากไป แต่ก้าวไม่ได้ไม่กี่ก้าวเกือบล้มลงคาพื้น

“แป้ง” ตะโกนเรียกหญิงสาวอย่างตกใจ ก่อนก้าวยาว ๆ ไปรับคนตัวเล็ก “เจ็บเท้าเหรอ”

“น่าจะข้อเท้าแพลงตอนชนกันค่ะ”

“ขอโทษนะครับ ที่พี่เดินไม่ดูทางทำแป้งเจ็บแบบนี้” เอ่ยบอกอย่างสำนึกผิด

“พี่แทนช่วยพาแป้งไปโรงพยาบาลได้ไหมคะ”

“เอ่อ คือ…”

“ถ้าพี่แทนไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ แป้งไปคนเดียวได้” แสร้งตีหน้าเศร้า มือเรียวออกแรงผลักคนตรงหน้าพร้อมกับถอยหลังออกห่าง “โอ๊ย!!”

“แป้ง!” รีบเข้าประชิดตัวอีกคนอย่างรวดเร็ว

“แป้งไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ โอ๊ย!!”

“เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอเอง”

“จริงเหรอคะ” นัยน์ตารคู่งามเบิกกว้างอย่างดีใจ

“ครับ” พยักหน้ารับเล็กน้อยพร้อมส่งยิ้มอ่อน

“เดี๋ยวฉันพาไปเอง” จู่ ๆ เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นแทรกขึ้น ก่อนคว้าข้อมือเล็กของแป้งร่ำ

“พี่กล้า” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแทบไม่ได้ยิน กล้าตะวันเหลือบมองแป้งร่ำด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แล้วตวัดสายตามองน้องชาย

“พี่ยังไม่กลับอีกเหรอ”

“ฉันเพิ่งเคลียร์งานเสร็จ” เพราะที่นี่คือโรงแรมของกล้าตะวัน ไม่แปลกจะเจอชายหนุ่มที่นี่

“อ๋อ”

“รีบกลับไปหาซินเดียสิ วันนี้นายอุตส่าห์พาซินเดียมาเดต”

“ผมฝากแป้งด้วยนะครับ” แทนไทพูดจบรีบพุ่งไปหาคู่หมั้นสาวทันที ด้วยความกลัวจะทำให้ซินเดียคอยนาน

“พี่แทนคะ อย่าเพิ่งไปสิ” แป้งร่ำทำท่าจะเดินตามหลังแทนไท แต่ไม่วายถูกกล้าตะวันกระชากแขน

“จะไปไหน เจ็บเท้าไม่ใช่เหรอ”

“แป้งไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณพี่กล้ามากนะคะ” หญิงสาวพยายามจะแกะมือหนาออกห่าง กล้าตะวันไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น จึงรัดแน่นกว่าเดิม

“ที่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะไม่ได้เจ็บตั้งแต่แรกสินะ”

“พูดอะไรของพี่กล้าคะ” หันขวับมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ

คำพูดของเขาเมื่อหลายวัน เธอยังคงจดจำใจดีและรู้สึกน้อยใจมาก แต่ในเมื่ออีกคนจำเรื่องราวระหว่างกันไม่ได้ ฉะนั้นเธอจะมาเก็บมาใส่ใจนัก เนื่องจากมีเรื่องสำคัญมากกว่าต้องทำ

แป้งร่ำจำเป็นขัดขวางการแต่งงานระหว่างซินเดียกับแทนไท เธอไม่ต้องการให้กรองทองมีอำนาจมากขึ้น เพียงเพราะลูกสาวได้แต่งงานกับตระกูลมหาเศรษฐี

“เมื่อกี้ฉันเห็นหมดแล้ว เธอจงใจแกล้งเดินชนแทน”

“พูดอะไรของพี่กล้าคะ แป้งแค่สะดุดล้มเฉย ๆ” เบี่ยงสายตาไปทางอื่นเพื่อไม่ให้อีกคนจับได้

“เธอต้องการอะไรกัน ฉันว่าเธอทำตัวน่าสงสัย”

“แป้งแค่ข้อเท้าแพลงถึงกับน่าสงสัยขนาดนั้นเลยเหรอคะ คนอะไรโตมานิสัยเสีย” ประโยคท้ายพูดเบา ๆ แต่คนหูดีได้ยินชัดเจน

“ฉันได้ยินนะแป้งร่ำ”

“ขอตัวก่อนนะคะ” แป้งร่ำถอนหายใจยืดยาว พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกคน กล้าตะวันไม่สนใจคนตัวเล็กจะแสดงท่าทีอย่างไร ก่อนกระชากเธอให้เดินตามหลัง