บทที่ 5 คืนผิดพลาด Nc+

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงไปยังเตียงขนาดคิงไซซ์ หลังจากกล้าตะวันพาแป้งร่ำมาถึงห้องสวีทของโรงแรม

“โอ๊ย!!” เธอร้องเสียงหลงกับการกระทำของคนตัวโต

กล้าตะวันขึ้นคร่อมร่างเล็กพร้อมตรึงแขนขาวเนียนกับที่นอน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยู่ ๆ ถึงอยากทำแบบนี้กับเธอ

“ทำอะไรของพี่กล้าคะ”

“อย่ายุ่งกับแทน”

“ถ้าแป้งจะยุ่ง ใครจะทำไม” เธอบอกอย่างท้าทาย ไม่เกรงกลัวคนเหนือร่างสักนิด

“อ๋อ…ที่แท้ก็เป็นพวกชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของนี่เอง” นัยน์ตาคมกริบกวาดมองทั่วกรอบหน้าสวยอย่างเหยียดหยาม “หน้าตาก็ดีแต่ทำตัวไร้ค่าชะมัด”

“แป้งจะเป็นยังไงก็เรื่องของแป้ง ไม่เกี่ยวกับพี่กล้าสักหน่อย” ลึก ๆ แอบน้อยใจกับถ้อยคำของเขา คาดไม่ถึงอีกคนจะพ่นวาจาร้ายกาจ ถึงกระนั้นพยายามไม่หวั่นไหวกับคำพูดของเขา

“เธอจะเป็นยังไงฉันไม่สน แต่อย่ายุ่งกับน้องชายฉัน”

“เรื่องความรักห้ามกันไม่ได้หรอกค่ะ พี่กล้า”

“แป้งร่ำ!!”

“ทำไมล่ะคะ พี่กล้าคงรู้สึกเสียศักดิ์ศรีอยู่สินะ ที่มีคนชอบน้องชายมากกว่าตัวเองทั้งที่หน้าตาดีกว่า” ส่งยิ้มยียวนแก่คนเหนือร่างราวกับเธอคือผู้ชนะ ก่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จู่ ๆ กล้าตะวันประกบปากจูบกลีบปากอวบอิ่ม

“อื้อ” เมื่อตั้งสติได้ แป้งร่ำพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์

ด้วยความโมโหส่งผลให้ชายหนุ่มบดขยี้ปากนุ่มอย่างดิบเถื่อน ไม่มีความปรานีเพื่อหวังให้แป้งร่ำยอมจำนนต่อตนเอง ทว่าพอได้ลิ้มลองปากนุ่ม ความปรารถนายิ่งพุ่งทะยาน

“อื้อ” จากเดิมแป้งร่ำพยายามผลักไสคนตัวโต กลายเป็นว่าอ่อนระทวยให้เขาอย่างง่ายดาย เพราะจูบป่าเถื่อนที่เปลี่ยนเป็นจูบแสนหวานละมุน ทำเธอรู้สึกดียิ่งนักแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับจากแป้งร่ำ กล้าตะวันไม่อาจหยุดง่าย ๆ ใบหน้าคมคายเลื่อนไปซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น จมูกโด่งคมสันถูไถลำคอระหงอย่างหลงใหลในกลิ่นกายสาว

“อื้อ พอเถอะค่ะ”

“อยู่เฉย ๆ สิ” กระซิบบอกข้างใบหูขาวสะอาด จากนั้นขบเม้มติ่งหูแผ่วเบา ส่งผลให้แป้งร่ำสะดุ้งโหยง

“อย่าทำแบบนี้นะคะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้ เธอเองก็ต้องการไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องพวกนั้นต้องทำกับคนที่รักเท่านั้นนะคะ”

“ความรักอะไรพวกนั้น ฉันไม่สนใจหรอก” เหยียดยิ้มมุมปาก ปลายลิ้นสากเลียลำคอระหง กลิ่นกายเฉพาะจากตัวเธอทำเอาคลั่งไคล้ยิ่งนัก

“แต่แป้งสน แป้งจะไม่ทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้รัก” มือเรียวผลักหัวไหล่แกร่ง

“อยากทำกับแทนมากสินะ”

“ใช่!! ได้ยินแล้วก็ปล่อยแป้งสิคะ”

“อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยผู้หญิงแบบเธอไป” จบประโยค กล้าตะวันประกบปากจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง เม้มปากนุ่มทั้งบนและล่างอย่างหนำใจ เขาอาศัยจังหวะที่เธอเผยอปากส่งลิ้นเร่าร้อนเข้าในโพรงปากสาว

“อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ สติของเธอใกล้เลือนรางเต็มที สัมผัสของเขาช่างร้อนแรงเหลือเกิน ขณะเดียวกันทำเธอรู้สึกดีมาก

มือใหญ่ลูบไล้บริเวณขาเรียว สอดเข้าในกระโปรงชุดเดรส ไต่เต้าไปยังกลีบกุหลาบงดงาม จากนั้นแหวกแพนตี้น้อยไปด้านข้างและส่งนิ้วยาวเข้าในร่องคับแน่น

“อ๊ะ” เธอสะดุ้งเฮือกหนึ่งเพราะเป็นครั้งแรกที่มีสิ่งแปลกปลอมเข้าในร่างกายเธอ

“แฉะขนาดนี้เลย” เอ่ยขึ้นหลังถอนจูบออก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะพี่กล้า” เธอพยายามดันแขนกำยำออกห่างร่องรัก แต่นิ้วแกร่งที่เข้าออกในตัวเธอทำเอาหญิงสาวไร้เรี่ยวแรง

“อยากให้หยุดจริงเหรอ” พูดพลางขยับนิ้วให้ระรัวกว่าเดิม ขณะเดียวกันบี้ปุ่มกระสันเล่น

“ทำแบบนี้กับแป้งทำไมคะ”

“เธอจะได้เลิกยุ่งกับแทนไง”

“แป้งจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับพี่กล้า อย่ายุ่งได้ไหม”

“เฮอะ! ท่าทางจะไม่สำนึกผิดเลย” กล้าตะวันนำนิ้วยาวออกจากร่องรัก จากนั้นถกกระโปรงไปกองกับเอวคอดกิ่ว รูดชั้นในลงตามขาเรียวก่อนโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนแป้งร่ำตั้งรับไม่ทัน กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีตอนอีกคนซุกหน้าหล่อเข้าใกล้กลีบกุหลาบงดงาม

“จะทำอะไรคะพี่กล้า”

“ทำให้เธอเลิกยุ่งกับแทนไง” จบประโยค เขานำปลายลิ้นเร่าร้อนเลียติ่งเสียวสลับกับการดูดดื่ม

“อื้อ อย่าทำแบบนี้นะคะ แป้งขอร้องละ” ไม่อยากหวั่นไหวกับสัมผัสของคนตัวโต มือเล็กพยายามดันศีรษะอีกคนออกไปให้พ้น

ชายหนุ่มไม่สนใจปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก นอกจากอยากทำตามอารมณ์ของตนเอง

นับจากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงมากมาย นี่เป็นครั้งแรกมีความต้องการทางเพศรุนแรงขนาดนี้ เธอเปรียบเสมือนอาหารแสนโอชะที่ได้ลิ้มลองแล้วก็ไม่อิ่มหนำสักที

“ฉันไม่ไหวแล้ว” กล้าตะวันผละออกห่างคนตัวเล็ก ไม่รอช้าจัดการเปลือยท่อนล่าง แป้งร่ำหันหน้าหนีอย่างไวทันทีที่สายตาปะทะกับท่อนลำขนาดใหญ่ชี้ผงาดพร้อมกระแทก

“คงไม่เคยเห็นของใหญ่แบบฉันมาก่อนใช่ไหม ไม่แปลกที่เธอจะตกใจ” ชายหนุ่มไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่าแป้งร่ำไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายใด จึงเข้าใจว่าที่เธอหันหน้าหนีเพราะท่อนลำใหญ่เกินมาตรฐาน

“แป้งอยากกลับบ้าน ปล่อยแป้งไปเถอะ” ส่งสายตาเว้าวอนคนเหนือร่าง

“เสียใจด้วยนะ เธอเป็นคนทิ้งโอกาสนั่นเอง” ชายหนุ่มแยกขาเรียวออกจากกันกว้าง ๆ

ความงดงามเบื้องหน้าทำเอาลมหายใจติดขัด เขาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูไถร่องรักเปียกแฉะ

“อื้อ ปล่อยแป้งเถอะ”

“คงไม่ทันแล้วแหละ ฉันจะใส่แล้วนะ” พูดจบ กล้าตะวันสอดแทรกความเป็นชายเข้าในช่องทางรัก เพียงแค่ส่วนหัวส่งผลให้แป้งร่ำกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“กรี๊ด!! เจ็บเหลือเกิน เอามันออกไป” มือเรียวดันอกกว้าง หวังให้อีกคนผละออกห่าง แรงอันน้อยนิดไม่ทำให้เขาขยับเลย

“อ๊ะ แน่นชะมัด” กล้าตะวันยังคงดื้อรั้นสอดความเป็นชายเข้าในโพรงอ่อนนุ่ม เข้าได้ครึ่งลำแป้งร่ำดิ้นพล่านไปมาอย่างทรมานพร้อมปล่อยน้ำตาไหลพราก

“อึก แป้งเจ็บเหลือเกิน...”

“ครั้งแรกเหรอ”

“อืม” พยักหน้าหงึก ๆ

คำยืนยันจากคนตัวเล็กส่งผลให้เขาชาวาบ คาดไม่ถึงเธอจะไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก่อน

“ปล่อยแป้งไปเถอะ” เธอทรมานเหลือเกินราวกับร่างกายจะฉีกขาด

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำอย่างนุ่มนวลที่สุด” จะให้เขาหยุดกลางคันเป็นเรื่องยากมาก ฉะนั้นจำเป็นต้องไปต่ออย่างไม่มีทางเลือก

“อื้อ ไม่เอา” ส่ายหัวไปมาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับผลักกายแกร่ง

ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงทาบริมฝีปากหยักได้รูปลงบนกลีบปากอวบอิ่ม หวังทำให้เธอเคลิบเคลิ้มและลืมความเจ็บ ซึ่งได้ผลเมื่อแป้งร่ำเริ่มผ่อนคลาย เขาจึงดันอีกครึ่งลำเข้าไปในตัวเธอจนสุดมิด

“อ๊ะ” เขาทรมานไม่น้อยไปกว่าเธอ เพราะร่องรักตอดแท่งเอ็นถี่ยิบ

“อย่าเกร็งแป้ง ผ่อนคลายกว่านี้หน่อย”

“แป้งเจ็บเหลือเกิน” มองอีกคนทั้งน้ำตา

ชายหนุ่มจูบซับน้ำตาจนหมดเกลี้ยง จากนั้นช่วยถอดชุดเดรสออกจากเรือนร่างงดงาม ก่อนถอดเสื้อตัวเองตามกัน ขณะนี้เธอกับเขาอยู่ในสภาพไร้อาภรณ์ทั้งคู่

ยอดปทุมตั้งตระหง่านเด่นยั่วยวนสายตาคมกริบ กล้าตะวันไม่รอช้าดูดดื่มยอดถันสีหวานพร้อมนำมือใหญ่ข้างหนึ่งบีบขยำอย่างเมามัน

“อื้อ อ๊ะ”

เมื่อเห็นว่าร่องสวาทปรับสภาพคุ้นชินกับท่อนลำ เขาเริ่มละเลงบทรักด้วยการกระแทกแท่งร้อนอุ่นเข้าออกในตัวเธอด้วยจังหวะเนิบนาบ พยายามทำอย่างระมัดระวังไม่ทำให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้

“ตอนนี้ยังเจ็บอีกไหม”

“ไม่ค่ะ” ตอบเสียงแผ่วพร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาคมตรง ๆ เพราะเขินอายกับสิ่งที่กำลังทำกับเขา

“ถ้าเจ็บก็บอกละกัน ฉันกลัวเผลอทำรุนแรง”

“…” แป้งร่ำไม่ตอบโต้คนเหนือร่าง พยายามกลั้นเสียงร้องอันน่ารังเกียจไม่ให้ดังเล็ดลอดให้เขาได้ยิน

จากตอนแรกเธอไม่ปรารถนาในตัวเขาสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงไม่อยากผลักไสอีกคนราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ มิหนำซ้ำร่างกายกลับตอบสนองเขาเป็นอย่างดี