12. เสียสาว

ทางด้านใบหม่อน กำลังหน้าเครียดไปกับคำบอกเล่าของธัญญาที่นำคำพูดของฐากูรมาบอกต่อ ธัญญาแนะนำให้ใบหม่อนรู้จักปล่อยตัวปล่อยใจให้สนุกสนานไปกับบรรยากาศรอบข้าง

“ใครจะไปสนุกได้ลงล่ะ อีตาตั้มนั่นพยายามจะลวนลามฉันตลอดเวลา เขาแกล้งมาลูบขาฉัน ถ้าฉันไม่รีบบอกว่าจะเข้าห้องน้ำเขาจะต้องกอดจูบลูบคลำฉันแน่นอน”

ใบหม่อนรีบบอกเพื่อนด้วยความไม่สบายใจ

“โธ่เอ๊ย..ใบหม่อน นี่เธอซื่อหรือแกล้งเซ่อกันแน่ยะ มาเที่ยวที่แบบนี้เธอจะให้เขานั่งจ้องเธอเฉย ๆ หรือยังไงล่ะ เธอลองหันไปมองรอบ ๆ สิ มีใครเขาหวงเนื้อหวงตัวอย่างเธอบ้างไหม ทุกคนเขามาผ่อนคลายมาสนุกทั้งนั้น ผู้หญิงที่ไม่มีผู้ชายสนใจน่ะมันน่าเศร้าใจนะจ๊ะ นี่คุณตั้มเขาสนใจเธอขนาดนี้แล้ว เธอยังจะเล่นตัวอีกหรือ เขาจะจับจะล้วงนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไรไปล่ะ เธอน่าจะปล่อยใจไปตามอารมณ์อย่าไปฝืนธรรมชาติหน่อยเลย”

ธัญญา อบรมให้เพื่อนคล้อยตาม

“ฉันทำไม่ได้..” ใบหม่อนบอกอย่างไม่ฝืน

“ถ้าเธอทำไม่ได้ เธอก็เป็นใบหม่อนคนเดิมที่ถูกผู้ชายปฏิเสธก็แล้วกัน ผู้หญิงที่หวงเนื้อหวงตัวทำเป็นดีเกินไปอย่างเธอก็สมควรแล้วที่ถูกผู้ชายทิ้ง รวมทั้งคุณตั้มด้วยที่กำลังจะเบื่อผู้หญิงอย่างเธอเพราะเธอทำให้เขาเซ็ง แล้วก็หมดสนุก” ธัญญา บอกอย่างไม่ถนอมน้ำใจเพื่อน

“เขาบอกเธออย่างนั้นเหรอ”

ใบหม่อนถามด้วยความรู้สึกโมโหที่ฐากูรเอาเธอไปนินทา

“ใช่..เขาบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงเวอร์จิ้นอินโนเซ้นท์ ไม่ชอบพวกหน่อมแน้มไร้ประสบการณ์ เขาไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป นี่ถ้าเขารู้ว่าเธอยังครองความเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ล่ะก็ คงได้เผ่นหนีแน่เลย”

“ฉันคงไม่รอให้เขาเป็นฝ่ายเผ่นหนีหรอก ฉันจะเป็นคนเผ่นไปเอง” ใบหม่อนบอกอย่างไม่ยี่หระ

“หมายความว่าไง”

“ฉันจะกลับบ้าน..ไปส่งฉันได้ไหมมีมี่”

ใบหม่อน บอกเสียงเหมือนจะร้องไห้ เธอรู้สึกว่าที่นี่ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอเลย เธอควรจะกลับไปเป็นใบหม่อนคนเดิมจะดีกว่า ไม่ต้องพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองอีกแล้ว เธอคงทำใจลำบากที่จะไปนั่งทำท่าก๋ากั่นให้ผู้ชายลูบไล้ลวนลามตามใจชอบ

“จะบ้าหรือใบหม่อน ฉันกำลังสนุกอยู่ ทุกคนก็กำลังสนุกจะให้ฉันไปส่งเธอได้ไงล่ะ” ธัญญาต่อว่าอย่างฉุน ๆ

“งั้นฉันจะเรียกแท็กซี่กลับเอง..ฉันไปล่ะ”

ใบหม่อนบอกพร้อมกับทำท่าจะผละไป

“กลับแท็กซี่ดึก ๆ ดื่น ๆ คนเดียวมันอันตรายแค่ไหนเธอไม่รู้หรือไง วันก่อนก็มีข่าวแท็กซี่พาผู้โดยสารผู้หญิงไปข่มขืน เธออยากจะโดนแบบนั้นใช่ไหม”

ธัญญา รีบเดินไปดึงแขนใบหม่อนเอาไว้พร้อมกับคำขู่ที่ทำให้ใบหม่อนกลัวขึ้นมา

“แล้วอยู่ที่นี่..ฉันจะไม่ถูกข่มขืนหรือไงล่ะ”

ใบหม่อน อดพูดประชดเพื่อนไม่ได้

“ไม่มีใครเขาข่มขืนเธอหรอก โดยเฉพาะคุณตั้ม เพราะผู้ชายอย่างเขาน่ะแค่ส่งสายตาพวกสาว ๆ ก็พร้อมจะถอดผ้าขึ้นเตียงกับเขาแล้ว ขนาดฉันยังแอบชอบเขาเลย ถ้าไม่ติดว่ามีคุณกรล่ะก็ฉันเปลี่ยนคู่กับเธอไปแล้วล่ะ ถามจริงเธอไม่ชอบคุณตั้มบ้างเหรอ เขาทั้งหล่อทั้งดูดีขนาดนั้น คุณกรบอกว่าเขาเพิ่งมาจากเมืองนอกขับรถราคาเหยียบสิบล้านเชียวนะ”

“ฉันไม่สนความรวยของเขาหรอก .ฉันกลัวเขาจะลวนลามฉันมากกว่า..”

“ไร้เดียงสาจริง ๆ นะใบหม่อน มัวแต่กลัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่เธอจะมีความมั่นใจเสียทีล่ะ เลิกหัวโบราณหวงเนื้อหวงตัวได้แล้ว ไม่ใช่เพราะเธอหวงตัวนี่หรือถึงทำให้อีตาเมธนั่นทิ้งเธอไป”

ธัญญา พูดด้วยความเมาแบบไม่เกรงใจเพื่อน

“นี่เลิกทำหน้าเศร้าแบบนี้ได้แล้วนะ ไป..เข้าไปนั่งดื่มกับคุณตั้ม..เขากำลังรออยู่นะ”

“แต่...ฉันไม่อยากไป”

ใบหม่อนยืนยัน แต่ธัญญาไม่สนใจกลับลากแขนของเพื่อนไป แม้ใบหม่อนขืนตัวเอาไว้ตลอดทางแต่ก็ต้องแพ้แรงของธัญญาที่ออกแรงดึงเธอไปจนถึงที่นั่ง

“มาแล้วหรือครับคุณใบหม่อน ผมนึกว่าคุณจะหนีกลับบ้านไปแล้วเสียอีก”

พอมาถึงใบหม่อนก็ถูกฐากูรพูดแซวขึ้นมา แต่ใบหม่อนไม่แน่ใจว่าเขาพูดประชดหรือเปล่าเพราะเขาพูดราวกับรู้จริง

“นั่งสิใบหม่อน อย่าทำให้เขาจับได้นะว่าเธอมันไม่ได้เรื่อง ฉันอุตส่าห์คุยอวดกับเขาไว้ดิบดี” ธัญญาแอบกระซิบเพื่อน

ใบหม่อนจำต้องเดินไปนั่งข้าง ๆ ฐากูร ธัญญาเรียกบริกรเข้ามาเพื่อสั่งเครื่องดื่มชนิดใหม่มาให้กับใบหม่อนโดยเฉพาะ แล้วก็คะยั้นคะยอให้ดื่ม ซึ่งใบหม่อนก็ไม่ได้เฉลียวใจแม้แต่น้อยว่าเพื่อนจะแอบใส่อะไรในเครื่องดื่มให้เธอบ้าง

“รับรองว่าเหล้าแก้วนี้เธอดื่มแล้วจะสนุกสนานคักคักขึ้นมาอย่างแน่นอน”

ธัญญา บอกเช่นนั้นหลังจากเคี่ยวเข็ญให้ใบหม่อนดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นธัญญาก็ควงคู่กับทินกรออกไปเต้นยักย้ายส่ายสะโพก ปล่อยให้ฐากูรได้นั่งดื่มอยู่กับใบหม่อนตามสบาย

การกลับเข้ามานั่งดื่มต่อของใบหม่อนครั้งใหม่ ฐากูรแอบสังเกตดูเธอเงียบ ๆ และเพียงไม่นานนักเขาก็ได้เห็นใบหม่อนเริ่มมีท่าทางสนุกสนานคึกคักราวกับได้ยากระตุ้นชูกำลัง สร้างความแปลกใจให้กับฐากูรไม่น้อย แต่เขาก็รู้สึกคึกคักตามใบหม่อนไปด้วย และเข้าคลอเคลียลูบไล้สะโพกเธอไปมาโดยที่ใบหม่อนก็ไม่ได้ขัดขืนทำให้ฐากูรเริ่มอยากจะพาใบหม่อนกลับออกไปจากผับนี้เร็ว ๆ เขารอจนธัญญาเดินกลับมาพร้อมกับทินกร

“ผมจะพาใบหม่อนกลับแล้วนะ คุณมีมี่” ฐากูรบอกกับธัญญา

“คืนนี้คุณจะพาใบหม่อนไปค้างที่ไหนคะ”

ธัญญา รู้ดีว่าหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น เธอก็กำลังจะออกไปกับทินกรเช่นกัน แต่ก็อยากจะรู้ว่าฐากูรจะพาเพื่อนเธอไปเข้าโรงแรมหรือว่าจะพาไปนอนที่ไหน

“ที่คอนโดผมครับ..ว่าแต่คุณไปพูดอะไรกับใบหม่อนหรือครับ ทำไมเธอดูเปลี่ยนไปได้ ผมเห็นเธอสนุกสุดเหวี่ยงจนแปลกใจ” ฐากูรอดสงสัยไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่...ใส่อะไรนิดหน่อยลงในเครื่องดื่มให้ใบหม่อนคึกคักเท่านั้นเองค่ะ” ธัญญาหัวเราะร่วน

“คุณใส่อะไร” ฐากูรทำหน้าเหมือนตกใจ

“แหม..ไม่ต้องทำท่าตกใจแบบนี้หรอกค่ะ กลุ่มของมีมี่น่ะเวลาต้องการความสนุกสนานก็ใช้ยานี้ใส่ลงในเครื่องดื่มบ่อยไปค่ะ คุณกรกับเพื่อน ๆ ก็ดื่มเหมือนกันนะคะ”

“ผมรู้ ว่าแต่คุณใช้ยาอะไร” ฐากูรถามตามตรง

“ก็แค่ยากระตุ้นให้คักคักมีชีวิตชีวาน่ะ ฉันรู้ว่าคนที่อยู่ใกล้คุณไม่ต้องใช้ยาปลุกหรอกค่ะ แค่เห็นสายตาของคุณก็พร้อมที่จะพลีกายให้แล้ว”

ธัญญา ทำเสียงเซ็กซี่หยอกเย้าหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ทินกรเดินเข้ามากอดธัญญาก่อนจะยื่นหน้าไปซุกไซ้ใบหน้าอย่างไม่สนใจสายตาของเพื่อน

“ไปกันเถอะมีมี่ ผมอยากจะอยู่กับคุณสองคนแล้วล่ะ ปล่อยให้เจ้าตั้มมันพาใบหม่อนไปก็แล้วกัน โชคดีนะเพื่อน”

ทินกรหันไปขยิบตากับฐากูรเป็นที่รู้กัน ส่วนปวัฒน์กับคเณศก็เดินกอดประคองคู่ของตัวเองมากล่าวลาฐากูรเช่นกันก่อนจะแยกย้ายกันออกไป ฐากูรจึงเดินไปหาใบหม่อนที่กำลังเต้นรำตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน

“คุณใบหม่อนครับ..เราไปกันเถอะ”

“ไปไหนคะ..ฉันกำลังสนุกอยู่เลย เต้นด้วยกันก่อนสิคะ”

ใบหม่อนหัวเราะร่วน ฐากูรรู้ว่าที่ใบหม่อนคึกคักสนุกสนานก็เพราะว่ายากระตุ้นที่ธัญญาใส่ลงในเครื่องดื่มให้ดื่มมากกว่า แต่เขาก็พอใจที่เธอไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวกับเขา

“แต่ตอนนี้ทุกคนกลับกันหมด มีมี่ก็ไปกับนายกรแล้ว” ฐากูรบอกให้เธอรับรู้

ใบหม่อนหยุดเต้นหันมามองรอบตัว เธอเริ่มเซเพราะความเมา ฐากูรรับร่างของเธอเอาไว้พอดี เขาพยุงเธอเดินออกไป

“เราจะไปหนาย..กันคะ...”

ใบหม่อนปรือตาถามแบบคนเมา พอออกมาข้างนอกไม่มีเสียงเพลงกระตุ้นให้คึกคักเหมือนด้านในใบหม่อนก็ชักจะหงอย ๆ เดินเซไม่ตรงทางจนฐากูรต้องประคองไปที่รถของเขา

“ไปนอนไงครับ”

เขาบอกให้เธอเป็นการส่งสัญญานให้รู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

“นอน..ที่หนาย..”

“คุณอยากไปโรงแรมหรือว่าที่คอนโดผมล่ะ”

ฐากูรเสนอทางเลือกให้ เขาอยากจะไปที่คอนโดมากกว่าเพราะเป็นส่วนตัว แล้วก็รู้สึกสะดวกใจด้วย เขาจะได้ตื่นสายได้

“ไม่..ไม่อาว...เค้าจะกลับบ้าน..เอ๊ย..ใช่ช่าย..กลับคอนโด...”

“ได้ ผมจะพากลับคอนโด”

ฐากูรเข้าใจว่าใบหม่อนเลือกที่จะไปคอนโดของเขา แต่คอนโดในความคิดของใบหม่อนนั้นเธอหมายถึงห้องเช่าของเธอที่คอนโด แต่เวลานี้ใบหม่อนไม่ได้มีสติพอที่จะรับรู้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ใด

ฐากูร รีบเปิดประตูรถพาใบหม่อนเข้าไปนั่งข้างหน้า ก่อนจะอ้อมกลับมาประจำที่คนขับ แล้วก็ขับออกไปจากผับแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว เขาหันมองร่างที่เอนอยู่เบาะรถของเขาด้วยความรู้สึกพอใจ

เวลานี้ใบหม่อนเริ่มหลับตาพริ้มแล้ว เขาจะปล่อยให้เธอนอนไปก่อนจนกว่าจะถึงที่หมายจึงจะปลุก

ฐากูร โอบประคองใบหม่อนเข้ามาในห้องนอนของเขาที่คอนโด พอเขาพาร่างที่โงนเงนด้วยความเมาของใบหม่อนถึงเตียงเธอก็ล้มตัวลงนอนตะแคงไปทันที กระโปรงสั้นที่ร่นจนเห็นขาอ่อนทำเอาฐากูรต้องกลืนน้ำลายก่อนจะรีบจัดแจงถอดรองเท้าให้กับคนเมาแล้วเขาก็ไปอาบน้ำเพื่อให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่า

เขาใช้เวลาอาบน้ำอย่างรวดเร็วไม่ถึงสิบนาทีก็เรียบร้อยออกมาในชุดเสื้อคลุม เดินไปที่เตียงเพื่อจะปลุกให้ใบหม่อนได้อาบน้ำให้สบายตัวเหมือนเขาด้วย ใบหม่อนมีท่าทางงัวเงียไม่อยากลุก

“ใบหม่อน..อาบน้ำก่อนนะ ผมอยากให้คุณอาบน้ำก่อน”

เขาบอกพร้อมกับช้อนตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่ง ใบหม่อนปรือตามองเขาอย่างงง ๆ หัวเราะแบบคนที่ไม่ค่อยจะมีสติจากความเมา

“อาบน้ำเหรอ..ม่าย..ฉันม่ายอาบ”

เธอส่ายหน้ายิ้ม ๆ ตอบเสียงยานคาง

“แต่ผมอยากให้คุณอาบน้ำก่อนนะครับ”

เขาบอกเสียงทุ้มหวานสายตาสื่อความหมาย

“คุณเป็นคราย..คะ” ใบหม่อนปรือตาถาม

“ตั้ม..นี่คุณจำผมไม่ได้แล้วเหรอ”

เขาถามเสียงกลั้วหัวเราะกับท่าทางที่ดูเหมือนเด็กของใบหม่อน แต่เป็นเด็กขี้เมาเสียแล้ว ฐากูรนึกถึงคำพูดของธัญญาที่บอกว่าใบหม่อนแอ๊บแบ้ว แต่เวลานี้ใบหม่อนเมาจริงไม่ใช่อาการของคนที่เสแสร้งแกล้งทำแน่นอน

“คุณตั้ม..อ๋อ..จะ..จำได้แล้ว..คุณน่ะเอง..คุณไม่ชอบผู้หญิงอินโนเซ้นท์ไร้เดียงสา..ช่ายไหมคะ”

แม้จะเมาใบหม่อนก็ยังอุตส่าห์จำคำพูดที่ธัญญาบอกได้ดี ฐากูรทำหน้าขมวด

“ใช่..คุณคงไม่อินโนเซนท์หรอกใช่ไหม”

ฐากูรถามเสียงขบขันเป็นการหยอกเย้าคนเมา

“ถ้าฉันอินโนเซ้นท์คุณคงไม่อาว ช่ายม้า..”

เธอถามลากเสียงจ้องหน้าเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มแบบคนเมา

“คุณมากับผมขนาดนี้แล้วผมไม่คิดว่าคุณไร้เดียงสาอ่อนประสบการณ์แล้วล่ะ ลุกไปอาบน้ำก่อนนะครับจะได้สดชื่นแล้วเราก็ค่อย..มานอนกัน”

เขาทอดเสียงในตอนท้ายพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้ให้ ในสมองของใบหม่อนมีแต่คำพูดของธัญญาที่ปรามาสต่อว่าเธอเอาไว้ว่าผู้หญิงที่ดีเกินไปผู้ชายไม่เอา

“ช่วยดึงฉันขึ้นหน่อยสิคะ..ฉันจะไปอาบน้ำ”

ใบหม่อนยื่นมือให้ฐากูรช่วย แต่พอเขาฉุดแขนเธอให้ขึ้นมานั่งได้ ใบหม่อนก็ตัวอ่อนล้มลงไปนอนบนเตียงตามเดิม

ฐากูร จึงก้มไปช้อนตัวใบหม่อนขึ้นมาอีก คราวนี้ใบหม่อนเกาะคอเขาแน่นหวังว่าจะให้เขาช่วยเป็นหลักให้เธอนั่งได้ แต่ฐากูรกลับคิดว่าใบหม่อนกำลังต้องการให้เขาแสดงบทรักกับเธอ

“ใบหม่อน..”

ฐากูร อดใจไม่ไหวที่จะรอให้ใบหม่อนลุกไปอาบน้ำเขาทิ้งน้ำหนักตัวพาร่างของหญิงสาวเอนลงนอนพร้อมกับกอดจูบเธออย่างคนที่เกิดอารมณ์เสน่หา ใบหน้าซุกไซ้ไปตามปากคออย่างเร่าร้อนเขาคิดว่าใบหม่อนจะสนองตอบเขาเป็นอย่างดี แต่..

“อื้อ..อย่านะ..อย่าทำแบบนี้ซี้..ปล่อย..”

ใบหม่อน พยายามผลักไสเขาให้ออกห่างตามสัญชาตญาณ

แม้สติจะเลือนรางไปเพราะความเมา แต่จิตสำนึกที่ถูกปลูกฝังมาเนิ่นนานก็ทำให้เธอไม่คิดที่จะยอมให้ใครเข้ามารุกรานร่างกายได้ง่าย ๆ

“นี่คุณขัดขืนผมจริง หรือแกล้งขัดขืนกันแน่”

ฐากูรถามในขณะที่ทั้งปากและมือของเขาก็ไม่ได้หยุดรุกรานร่างกายของใบหม่อนแม้แต่น้อย และเธอก็ไม่มีแรงพอที่จะผลักไสเขาให้ห่างออกไปได้ ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เข้ามาทำให้เธอคล้อยตามความชำนาญของฐากูรไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เพียงไม่นานฐากูรก็สามารถถอดชุดของใบหม่อนออกไปได้สำเร็จ เขากำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไปไกลเกินกว่าจะหยุดยั้งได้ แม้ไม่ได้รับการตอบสนองอย่างที่เขาวาดหวังไว้ แต่เวลานี้เขารู้ว่าใบหม่อนกำลังอ่อนระทวยด้วยรสพิศวาสอันเชี่ยวชาญของเขาที่ทำให้เธอหมดแรงต่อต้าน ฐากูรแปลกใจแต่ไม่ได้มีเวลาใส่ใจกับคู่นอนที่ตอบสนองเขาราวกับสาวน้อยที่ไม่ประสาในโลกีย์

“นี่คุณจะทำอะไรฉัน”

ใบหม่อนรับรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในบ่วงพิศวาสของชายแปลกหน้า สติที่เหลือน้อยนิดนั้นก็ยังทำหน้าที่ต่อต้านแม้จะแผ่วเบาจนแทบจะไร้พลังก็ตาม แต่ฐากูรไม่สนใจคำพูดของใบหม่อน เขากำลังหน้ามืด หูอื้อตาลายด้วยตัณหาที่ครอบงำเกินกว่าที่จะรับฟังคำถามนั้น

“ปล่อยฉัน..ฉันจะกลับบ้าน..มีมี่..ช่วยด้วย”

ใบหม่อน ร้องเรียกหาเพื่อน ฐากูรชะงักไปเล็กน้อยด้วยความแปลกใจแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งเพลิงพิศวาสที่ลุกโพลงในขณะนี้ได้เช่นกัน เขาลืมตัวไปด้วยซ้ำว่าพฤติกรรมของเขานั้นเข้าข่ายข่มขืนผู้หญิงไปเสียแล้ว เมื่อใบหม่อนดูเหมือนไม่ได้ยินยอมพร้อมใจกับเขาเลย เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอเป็นเพียงเสียงที่แว่วให้ได้ยินอยู่แสนไกลเมื่อเขาได้บรรลุถึงความปรารถนาของร่างกาย