ep5

รถสปอร์ตเฟอรารี่ค่อยเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านพักอย่างช้า ๆ จ่อยอ้อมลงมาเปิดประตูฝั่งซ้ายค่อย ๆ หิ้วปีกของบุรุษร่างสูงโปร่งลงมาจากรถอย่างทุลักทุเล เพราะเจ้าจ่อยตัวกระเปี๊ยกเมื่อเทียบกับร่างสูงโปร่งของผู้กองหนุ่ม สุดท้ายก็ถูกเท้ายันเข้าให้

“แกไปเปิดประตู ฉันประคองมันก่อน”

ร่างกำยำประคองเพื่อนที่เมามายไร้สติให้ก้าวเดินไปอย่างช้า ๆ ส่วนเจ้าตัวนั้น สติที่เหลือน้อยนิดก็พยายามขืนร่างจะเดินเอง

“ข้าเดินด้าย ม่ายต้องปาคอง”

เสียงอ้อแอ้ มือปัดป้องวุ่นวายทำให้พลต้องกระชับร่างเข้ากับตัวเองแล้วกรอกเสียงลงข้างหู

“เออ นายเดินได้ใช่ไหม? งั้นฉันปล่อย”

“อย่าครับ อย่าปล่อยผู้กองผม” จ่อยที่เปิดประตูรอถลามาประคองอีกด้านพยายามให้ผู้กองเดินให้ตรงทาง

“อีกนิดเดียวก็ถึงโซฟาแล้วครับ”

จ่อยค่อย ๆ บอกเจ้านาย ร่างผอมเกร็งนั่นเหมือนจะลากผู้กองมากกว่าประคอง แต่คนที่รับน้ำหนักมากสุดไม่พ้นจะเป็นเพื่อนอีกคน ร่างของตะวันถูกวางลงบนตั่งไม้สักยาวใกล้โต๊ะรับแขกอีกชุด เป็นจ่อยอีกครั้งที่กระวีกระวาดหาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดเนื้อตัวให้กับผู้กองหนุ่ม

“แกนี่รู้งานไปทุกเรื่องเลยนะ”

“คุณบัวสั่งไว้ครับ”

จ่อยหันมายิ้มซื่อ แล้วอธิบายความในใจให้กับพลฟัง

“ผู้กองมีบุญคุณกับผมครับ วันนั้นแม่ผมมาที่ค่าย มาเยี่ยมทหารใหม่ แกมาหาผมแล้วก็บอกว่าบ้านกับที่นากำลังจะถูกยึด แม่กับน้องสาวก็เลยจะเข้ากรุงเทพฯ หางานทำ ผมก็ได้ผู้กองนี่ล่ะครับเอาเงินไปไถ่ที่นาแล้วก็ให้แม่ผมทยอยใช้ ข้าวที่ผู้กองกินอยู่นี่ก็ข้าวใหม่ที่บ้านผมเองครับ”

จ่อยหันหลังกลับมาดูคนฟังอีกครั้งอย่างแปลกใจ เพราะเสียงเงียบหายไป ทำให้มันรู้ว่าที่พูดมาทั้งหมดพูดอยู่คนเดียว จ่อยลุกขึ้นไปเอาผ้าชุบน้ำเย็นอีกผืนมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ท่านนายพลของมันอีกคน ที่เวลานี้เมาหลับอยู่บนโซฟายาวอีกตัว

“กินยังกับสามล้อ จะไม่เมาได้ยังไง?”

จ่อยบ่นพึมพำแล้วนำผ้าห่มมาคลุมให้กับเจ้านายและเพื่อนเจ้านาย ก่อนที่ตัวเองจะแยกไปพักผ่อนเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ต้องลุกอีกแล้ว

ตะวันนั่งรอญาติของพลอย่างกระวนกระวายใจ เขาก้ำกึ่งในใจว่าจะมาหาบุคคลคนนี้ดีหรือไม่ พลบอกว่าญาติของเขาคนนี้เป็นจิตแพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องการสะกดจิตเพื่อบำบัดโรค เพิ่งจบมาจากอเมริกามีคนไข้มาขอคำปรึกษาเยอะมากมายจนต้องออกจากงานราชการมาตั้งคลินิกและเปิดการอบรมเพื่อเป็นวิทยาทานในเรื่องของ ‘จิต’ โดยเฉพาะ

สีหน้าของตะวันอิดโรยเป็นผลมาจากความคิดที่วิตกกังวลกับมโนภาพที่เห็น เสียงม้าควบที่เคยได้ยินอยู่แต่ไกลกลับใกล้เข้ามาใกล้เข้ามา จนทุกวันนี้มันดังอยู่ในสมองเขานี่เอง และเขาคาดเดาได้ว่าคนที่ควบม้าคือเขาเอง ส่วนคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นนั้นคงไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เขาจำไม่ได้จริง ๆ ว่า เขาคร่ำครวญราวกับสูญเสียสิ่งมีค่าในชีวิตไป หรือคนคนนั้นไม่ใช่เขา เพียงแต่อยากจะสื่ออะไรบางอย่างให้กับเขาได้รับรู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

“ตะวัน นี่อาหมอชยนต์ อาฉัน อาครับคนนี้ตะวันเพื่อนผมครับ”

พลกลับออกมาจากห้องส่วนตัวของหมอชยนต์แล้วแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน ท่าทีของหมอชยนต์เป็นคนสูงวัยที่ดูใจดี ยิ้มรับกับท่าทีเก้อเขินของชายหนุ่ม

“เชิญข้างในดีกว่านะครับ พลเขาโทร.มาบอกผมแล้วว่าของคุณเป็นกรณีพิเศษ เพื่อนเขา ผมจึงอนุญาตให้มาปรึกษาส่วนตัวที่บ้านได้”

หมอชยนต์กล่าวขึ้นอย่างรู้ใจที่ตะวันอาจกลัวที่จะถูกคนมองว่า ‘บ้า’ ที่มาหาจิตแพทย์ ทั้งที่ความจริงแล้ว สังคมน่าจะเข้าใจอย่างถูกต้องเสียทีว่าคนที่มาหาจิตแพทย์ไม่ใช่คนที่เป็นบ้าเสมอไป บางคนแค่เครียดและอยากมีคนให้ระบายและให้คำปรึกษาเท่านั้น ไม่ต้องใช้ยาในการรักษา แต่บางคนก็ต้องยอมรับว่าต้องใช้ยาควบคุมระบบทางประสาท

“พลเขาเล่าให้ผมฟังว่าคุณฝันซ้ำซาก แล้วก็ค่อย ๆ มีพัฒนาการที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวของคุณเอง”

หมอชยนต์พาตะวันมานั่งที่เก้าอี้ภายในห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสือที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ ถ้าเป็นที่บ้านของเขามันควรจะเป็นห้องสมุดมากกว่าจะเป็นห้องนั่งเล่น

“สนใจอยากจะอ่านเล่มไหน ผมอนุญาตให้ยืมไปอ่านได้นะครับ”

หมอชยนต์เปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นคนไข้หนุ่มหันไปมองรอบ ๆ โดยไม่ได้ใส่ใจคำถามของเขา

“เอ่อ ผมก็ชอบอ่านหนังสือนะครับ แต่ของอาหมอเนี่ยดูเหมือนจะมีทุกแนวเลย และไม่น่าเชื่อมีหนังสือธรรมะจำนวนมากกว่าหนังสือปรัชญาจิตวิทยาเสียอีก”

“ครับ ผมชอบศึกษาหนังสือธรรมะ คนไข้หลายรายก็ต้องใช้ธรรมะบำบัด” หมอชยนต์ยิ้ม จับตาคนไข้แบบอามองหลานไม่ใช่มองคนไข้

“ผมขอโทษที่เสียมารยาท” ตะวันรู้สึกตัวกล่าวขอโทษ ที่ไม่ตอบคำถาม แถมยังเถลไถลไปนอกเรื่อง

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณพร้อม ก็พูดคุยกับผมสบาย ๆ “

“เอ่อ ขอโทษนะครับ วันนี้อาหมอไม่มีคนไข้หรือครับ?”

“วันเสาร์อาทิตย์ผมยกให้เป็นวันครอบครัว วันญาติมิตรน่ะครับ แต่เมื่อเช้า เจ้าพลโทร.มานัดผมวันเสาร์ ทุกเสาร์ขอคิวให้เขาอันดับแรก เพื่อช่วยให้คำปรึกษาคุณ”