ep3

“คุณพลคะ คุณพล”

เสียงหวานใสปลุกเรียกร่างกำยำที่นอนแผ่หลาอยู่บนโซฟา สโรชายิ้มมองเพื่อนอย่างเวทนา เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบกลับบ้านและมักจะมาขลุกอยู่บ้านพักในค่ายทหารของตะวัน เจ้าจ่อยเล่าให้เธอฟังว่านายพลต้องมาอาศัยบ้านของผู้กองตะวันอยู่ เพราะปลอดภัยดี

“อ้าว คุณบัว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สักครู่ค่ะ แต่เห็นว่าคุณนอนมาหลายชั่วโมงแล้ว เลยต้องปลุก กลัวจะปวดหัว”

“บ่ายสามแล้วหรือ อืม... ผมนอนไปนานเหมือนกัน ว่าจะงีบแป๊บๆ ทำไมหลับสนิทอย่างนี้ก็ไม่รู้”

“หิวไหมคะ? บัวทำอาหารไว้แล้ว เผื่อคุณตื่นขึ้นมาจะหิว”

“ก็ดีครับ”

สโรชาลุกเข้าครัว ส่วนพลเดินเข้าห้องน้ำ เจ้าจ่อยที่กำลังเช็ดเครื่องทองเหลืองจึงต้องละมือไปช่วยคุณบัวของมัน

“ตะวันฝันร้ายหรือคะ?” สโรชารำพึงออกมาเมื่อพลบอกเล่าถึงความฝันซ้ำซากที่ตะวันกังวลอยู่

“ตะวันมันไม่เคยบอกคุณเลยหรือ?”

“ไม่ค่ะ บัวเพิ่งทราบจากคุณพลนี่เอง”

“ตายล่ะ งั้นผมก็ปากเสียที่เอาเรื่องนี้มาบอกคุณ”

“ไม่หรอกค่ะ ดีเสียอีก จะได้ช่วยกันคิด”

สีหน้าคนพูดวิตกเป็นห่วงคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน

“อาจจะเพราะเหตุนี้ พระท่านจึงบอกให้รอไปก่อน เพราะยังไม่มีฤกษ์แต่งงานของเราทั้งคู่”

“แต่เจ้าตะวันมันเชื่อที่ไหน”

“นั่นซิคะ ตะวันบอกแต่ว่าเอาฤกษ์สะดวกก็พอแล้ว”

ระหว่างที่พลกับสโรชาคุยกันอยู่นั้น ร่างของคนที่พูดถึงก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“ใช่ฤกษ์สะดวกน่ะดีที่สุด”

ผู้กองตะวันยืนพิงกรอบประตูมองคนรักและเพื่อนสนิทคุยกันอยู่สายตาที่ทอดมองลงมาเหนื่อยล้า

“คุณตะวัน!” เสียงสโรชาทักขึ้นอย่างตกใจ ไม่ใช่เพราะกำลังพูดคุยถึงเจ้าตัว แต่สภาพของตะวันต่างหาก

“คุณพลบอกว่าคุณฝันร้าย นอนไม่หลับ แต่บัวไม่คิดว่าสภาพคุณจะแย่แบบนี้”

สโรชากำลังยืนขึ้นหมายจะเข้าไปหา แต่ผู้กองหนุ่มเร็วกว่า ปราดเดียวเขาก็ก้าวมายึดบ่าคนรักให้นั่งลงดั่งเดิมแล้วขยับตัวนั่งบนโซฟาที่เหลือ

“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่พักผ่อนน้อย”

“มันเรื่องอะไรกันหรือคะ? เกี่ยวกับความฝันนั่น”

“แล้วเจ้าพล มันไม่ได้บอกคุณหรอกหรือ?”

เสียงกระแอมเบา ๆ แทรกขึ้น

“ฉันบอกแค่ว่า นายฝันร้ายเท่านั้นเอง”

“ฝันว่าได้ยินเสียงม้า” สโรชาเสริม

ตะวันนิ่ง เหยียดหลังพิงพนักโซฟา ถอนใจเบา ๆ

“อย่าโกรธคุณพลเลยนะคะ เขาแค่เป็นห่วงคุณเลยปรึกษาบัว”

สโรชาวางมือที่แขนของตะวัน เขารู้เธอกำลังขอโทษ

“เปล่าหรอก ผมไม่ได้โกรธใคร ผมแค่เหนื่อยเท่านั้น”

ตะวันหันมายิ้มให้กับคนรัก ยกมือตบเบา ๆ บนหลังมือของสโรชา ไม่เป็นไร...

“เอ่อ ลองให้พระท่านช่วยดูอีกครั้งไหมคะ? พระที่เราไปขอให้ดูฤกษ์ ดูเหมือนว่าท่านจะรู้อะไรแต่ไม่ได้พูดให้เราไม่สบายใจ”

“นั่นสิตะวัน นายน่าจะลองไปหาพระหาเจ้าให้ดูดวงก็ดีนะ ไปสาบงสาบานอะไรกับใครเขาไว้ จะได้อโหสิกรรมเขาไป” พลพูดขึ้นพลางขยับถอยร่างให้ไกลจากเท้าของเพื่อน

“สาบานอะไรหรือคะ” สโรชาขมวดคิ้วงุนงง

“ไม่มีอะไรหรอก! ผมจะไปสาบานอะไรกับใครที่ไหนได้ คุณก็รู้ว่าผมมีเพียงคุณคนเดียว”

“ไม่ชาตินี้ก็ชาติที่แล้วละมั้ง” พลแซวขึ้นมาหลังจากเห็นคู่รักเพื่อนทำท่าเหมือนจับผิด

“ตะวันคะ คุณลองไปหาพระให้ท่านตรวจดวงชะตาให้ดีไหม?” สโรชาชวนอีกครั้ง

“คุณก็รู้ว่าผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แล้วจะให้ผมไปนั่งฝืนตัวเองกับการทำนายได้ยังไงกัน ผมไม่ไปหรอก” ตะวันนิ่งเงียบไปสักครู่ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“จ่อย เอาเหล้าหลังตู้มาสิ ไปเซ็นโซดาร้านป้ามาด้วย ว่าง ๆ เดี๋ยวฉันไปจ่าย”

“นี่มันเพิ่งจะห้าโมงเองนะคะ?”

“ช่างผมเถอะ เมา ๆ ไป เดี๋ยวก็หลับ ดูสิว่าถ้าผมเมาเต็มที่แล้วเสียงควบม้ามันจะดังรบกวนผมอยู่อีกไหม?”

“เฮ้ย! แต่นายก็เมามาหลายคืนแล้วนะ” พลแย้งขึ้น

“มันยังไม่เต็มที่ว่ะเพื่อน วันนี้เมากับนาย เอาให้เต็มคราบไปเลย”

“คุณพลเขาก็ต้องมีธุระอะไรของเขานะคะ คุณเองก็ไม่ควรดื่มให้มันมากนัก” ตะวันสบตาสโรชา รู้ว่าเธอห่วงแต่เขายังไม่อยากทำตามใจเธอในเวลานี้

“ผมกินที่บ้านไม่ได้ไปกินที่ไหน เมาแล้วก็หลับที่นี่ ดีเสียอีก จะได้รู้ไปว่าเสียงควบม้ามันจะตามไปหลอกหลอนผมอีกหรือเปล่า?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ วันนี้ผมว่าง รับรองว่าผมจะดูแลให้คุณบัวเอง”

“ก็ห้ามไม่ฟัง บัวจะทำอะไรได้ล่ะคะ” สโรชากล่าวด้วยน้ำเสียงงอนเง้า

“ทำกับแกล้มสิ ผมชอบกับแกล้มฝีมือคุณ” ตะวันเย้าเอื้อมมือโยกศีรษะคนรักเบา ๆ

“ดูก่อนนะคะว่าของในตู้เย็นทำอะไรได้บ้าง?” สโรชาพูดเสียงสะบัด แต่ก็ยินยอมทำตามที่ตะวันร้องขอ

“ขอบคุณครับ”

น้ำเสียงหนักแน่นอย่างชายชาติทหาร พร้อมมือที่ตะเบ๊ะขึ้นที่หางคิ้ว ทำให้คนที่งอนอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ คล้อยหลังสโรชา ตะวันหันมาดูเพื่อนที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟา ขณะที่จ่อยยกเหล้า โซดา น้ำแข็ง มาเสิร์ฟที่โต๊ะรับแขก

“ขอบใจจ่อย” พลยื่นแบงก์ร้อยให้พลทหารที่รีบรับไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอยออกไปห่าง ๆ แต่พร้อมรับใช้

“ว่าธุระของนายมา นายพล”