ep2

ยังไม่ทันที่เขาจะออกจากบ้านพัก พลก็ขับรถสปอร์ตราคาแพงเลี้ยวเข้ามาหน้าบ้านของเขา

“ฉันว่าแล้ว ว่านายยังไม่ไปทำงาน ไงวะ เมื่อคืนฝันถึงม้าอีกล่ะสิ”

“มาแต่เช้าเลยนะ วันนี้วันทำงาน ฉันจะไปเซ็นชื่อก่อน”

“จากนั้นค่อยไปหาไรทาน ว่างั้น” พลกล่าวเหมือนกับรู้ว่าขั้นตอนต่อไปของตะวันจะทำอะไรบ้าง

“เฮ้ย! วันนี้ทำงาน ฉันเกงานเสียหลายวันเพราะนายนี่แหละ”

“ทำเป็นโกรธไปได้ ฉันนอนรอบ้านนายนี่ก็ได้ บ่าย ๆ นายก็กลับมา” พลยักคิ้วเหมือนรู้ว่าเพื่อนคงไม่ทำงานจริงจังนัก

“ได้ บ่ายก็บ่าย แต่บ่ายห้าโมงเย็นนะ แล้วเจอกัน”

ตะวันโยนกุญแจให้เพื่อน แล้วคว้าจักรยานยนต์คันโตขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้พลมองค้าง ก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินเข้าบ้าน

‘พล วัชรกร’ หนุ่มเจ้าสำราญที่เรียนอะไรก็ไม่จบไปซะทุกอย่าง ดีที่บ้านมีฐานะทำให้เขาได้ใช้ชีวิตสุขสบาย ไม่เดือดร้อน นาน ๆ ก็จะเข้าไปช่วยงานที่บริษัทของพ่อสักครั้ง แล้วก็หอบเงินมาเที่ยวต่อ พลรู้จักกับตะวันเพราะเรียนเตรียมทหารมาด้วยกัน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เขาถูกไล่ออกก่อนที่จะจบการศึกษา เกือบแล้วเชียวที่เขาจะได้ติดดาวบนบ่าเหมือนตะวัน

“ข้าวของเต็มตู้เย็น แต่ไม่มีอะไรกินได้สักอย่าง” พลบ่นอย่างหัวเสีย

“ผมมาแล้วครับ ท่านนายพลจะรับประทานอะไรครับผม” พลทหารหน้าเดิมเสนอหน้ามาทันทีที่พลปิดตู้เย็น

“ข้าวของเต็มตู้เย็น แกทำไรได้ก็ทำมาให้ฉันกินก็แล้วกัน”

พลตัดบท คุ้นเคยกับพลทหารคนนี้เป็นอย่างดี ‘นายเจษฎา เมืองดี’พลทหารเกณฑ์ที่ใกล้ปลดประจำการแล้ว เจษฎารูปร่างผอมเกร็งไม่น่าที่จะถูกคัดเลือกเข้ามาเป็นทหารได้ แต่ก็ได้เป็น หลังการฝึกเจษฎาได้มาช่วยงานกับกองร้อยฝึก แต่ส่วนใหญ่มักจะมาอยู่ประจำกับผู้กองตะวัน ตามคำสั่งแกมกำชับของจ่าโหด ผู้กองตะวันนี่เองที่เรียกเขาว่า ‘จ่อย’

“จะรับอาหารแบบเร็ว หรือแบบต้องใช้เวลาครับ” จ่อยทำหน้าซื่อถามคนที่หิวโซ

“เอาแบบที่ฉันกินได้ เดี๋ยวจะนอนอ่านหนังสือรอ เสร็จแล้วไปปลุกฉันด้วย เผื่อฉันหลับ”

จ่อยเปิดตู้เย็นค้นข้าวของอยู่ชั่วครู่ก็หายเข้าไปในครัว กว่าครึ่งชั่วโมงก็ยกอาหารมาเสิร์ฟให้กับ ‘นายพล’ ซึ่งผล็อยหลับไปแล้ว

“ท่านนายพลครับ อาหารเสร็จแล้วครับ”

“ฮืม” พลงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองเห็นอาหารก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

“ไข่เจียว! ข้าวของมีเต็มตู้ แกทำไข่เจียวให้ฉันกิน”

พลโวยวายเงื้อมะเหงกทำท่าจะเขกหัว แต่คนทำกับข้าวรู้ทันกระโดดออกห่าง พลจึงได้แต่ทำตาเขียว แต่ก็คว้าจานข้าวสวยโปะด้วยไข่เจียวขึ้นมาทาน

“ผมก็กลัวท่านนายพลทานไม่ได้น่ะครับ และกระผมเองก็มีฝีมือดีที่สุดในเรื่องการทำไข่เจียวนี่ละครับ” พลทหารพยายามชี้แจงด้วยใบหน้าทะเล้น

“เออ”

“ไม่ทราบว่า ท่านนายพลไปตรวจราชการที่ไหนมาครับ กลับมาหิวปานฉะนี้”

“บ่อน”

“อ้อ ไม่ดีนะครับ การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แถมยังทำให้เราเสียทรัพย์ การพนันไม่เคยทำให้ใครรวยนะครับท่านนายพล”

พลหยุดทานข้าวไข่เจียว วางจานลงแล้วเพ่งมองเจ้าพลทหารช่างเจรจา เจ้าคนพูดถอยกรูดติดฝาผนัง ยิ้มแหย ๆ

“ผมหวังดีน่ะครับ พ่อผมตายก็เพราะเล่นการพนันนี่ล่ะครับ”

“ทำไม”

“เสียแล้วไม่มีจ่ายนี่ล่ะครับ มันตามมาทวง หลายหน”

“เจ้าหนี้เลยส่องซะ”

“เปล่าครับ พ่อผมละอายใจลูกเมีย เลยส่องตัวเองดับ”

แม้คนพูด พูดเหมือนขำ แต่เจ้าตัวก้มหน้านิ่ง พลยกจานข้าวขึ้นทานต่อ ในใจคิด... ใครหลายคนคงอยากเลิก แต่เหมือนว่าจะมีผีพนันเข้าสิงอยู่ทำให้เลิกไม่ได้เสียที

“มันมีวัดไหนบ้างวะที่ทำให้คนเราเลิกเล่นการพนัน หรือว่าต้องไปวัดถ้ำกระบอก” พลถามเรื่อย ๆ แบบไม่ใส่ใจ

“ก็วัดใจนี่ล่ะครับ ชะงัดที่สุด”

เจ้าจ่อยวางภูมิจนน่าถีบ พลเหล่มอง อยากจะทำอย่างใจนึก

“จริง ๆ นะครับ ท่านนายพล ผู้กองตะวันแกก็ใช้วัดใจนี่ล่ะครับเลิกบุหรี่ ตอนนี้ไม่สูบบุหรี่แล้ว กินแต่เหล้า”

“นั่นสิ ใจของไอ้ตะวันมันแน่จริง ๆ ฉันก็อยากเลิกไปบ่อน ไม่นานหรอกฉันคงเลิกไป รออีกนิด”

“สาธุ ขอให้เลิกได้เถอะครับ คนดี ๆ อย่างท่านนายพลเนี่ย อย่าต้องเสียเพราะการพนันเลยครับ”

“ฉันอิ่มแล้ว” พลเลื่อนจานข้าวให้จ่อยเก็บ ดื่มน้ำ แล้วขยับตัวจะลงนอนต่อ

นึกถึงความฝันของเพื่อนที่เคยเล่าให้ฟัง เขาแปลกใจกับความฝันนั้น แต่พยายามกลบเกลื่อนเพื่อให้เพื่อนไม่กังวลเกินไปนัก ช่วงที่เขาออกจากโรงเรียนไปนั้น เขาต้องเจออะไรมากมาย ชีวิตมีเรื่องบังเอิญให้ได้ประหลาดใจเสมอ และเขาก็ทำตามสัญชาตญาณ สุดท้ายพ่อต้องส่งไปอยู่เมืองนอก และเขาก็ไม่ได้ปริญญาอะไรกลับมาสักใบ นอกจากปริญญาชีวิต

‘กลับมาก็ดีแล้ว มาเรียนรู้งานในบริษัทเราก็ได้ ขืนอยู่ที่โน่นก็สิ้นเปลืองเปล่า ๆ’ แม่ใหม่ของเขาเอ่ยขึ้นอย่างอารี

‘ครับคุณน้า ผมว่าผลาญที่โน่นไม่มันเท่ามาผลาญที่นี่หรอกครับ’

พลตอบเสียงเรียบ ส่งผลให้นางศุภกาญจน์แม่เลี้ยงถึงกับหน้าตึง ‘เอาเถอะ กลับมาก็ดีแล้ว ใบปริญญามันไม่ได้สำคัญหรอก แกมาดูกิจการพ่อดีกว่า เรียนรู้งานไป หัวดีอย่างแก พ่อไม่ห่วงหรอก’

พฤกษ์พ่อของเขาตัดบท พ่อรู้ดีว่าเขาทำงานหาเงินเที่ยวอยู่ที่เมืองนอก เงินที่ส่งไปไม่ได้ถูกเบิกใช้แม้แต่สตางค์เดียว และเขาก็ทำตามที่พูดเพราะตั้งแต่เขากลับมาเมืองไทย เงินในบริษัทถูกโอนเข้ากระเป๋าเขาเป็นว่าเล่น

หมดเวลาผลาญ สำหรับคนที่ผลาญมาเยอะแล้ว