ep17

ตะวันถอนใจมองตัวหนังสือที่อยู่ตรงหน้าแบบเลื่อนลอย นึกแปลกใจว่า ทำไมวิธีการเดียวกันกับที่หมอชยนต์ใช้ เมื่อมาทำเองจึงทำไม่ได้ เขาพยายามที่จะหลับฝันเหมือนคืนก่อน ก็ไม่ได้ฝันอะไรอีก เกิดอะไรขึ้นหรือ?

ตะวันพับหนังสือเก็บเพราะอ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง เขาเดินพล่านเพื่อหาบุหรี่สูบ สักครู่จึงนึกขึ้นได้ว่า เขาเลิกสูบมันไปนานแล้ว สโรชาเป็นคนขอร้องให้เขาเลิกสูบเอง

สโรชา... ตะวันคิดว่าเขารักสโรชา แม้จนบัดนี้เขาก็ยังคิดว่าเขาไม่ได้เลิกรักสโรชา แต่ทำไมเขาจึงตัดสินใจที่จะยุติความสัมพันธ์กับสโรชาลงไป ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่หมดรัก แต่บางอย่างรบกวนใจเขา เหมือนว่าเขาเจอความรักที่ร่วงหล่นหายไปหลายร้อยปีก่อน เหมือนว่าเขาจะเคยมีรักที่พลัดพรากจากกันนานแสนนาน และเขาต้องชดใช้

ตะวันไม่ใช่คนใจดำที่จะลืมสโรชาได้อย่างเย็นชา เขาคุ้นเคยกับสโรชามาเป็นเวลานาน ตั้งแต่สมัยเรียนตามจีบ ตามรับ ตามส่ง จนพ่อกับแม่ของสโรชา คุ้นเคยสนิทสนมกับเขาเป็นอันดี และเขาก็ไม่เคยมีใครนอกจากเธอ แต่ทำไมเมื่อถึงวันที่เขาจะเริ่มใช้ชีวิตคู่กับสโรชา เหตุการณ์เหล่านี้จึงเกิดขึ้น

นึกสงสาร... เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เขาต่างหาก...

อดีตบ้าบออะไรนะ จึงมาชักนำให้เขากลับไปรู้สึกผิดหวังรุนแรงจนไม่อาจทนให้เธอมารับรู้ได้ และที่สำคัญ แม้เขาจะไม่เคยหมดรักเธอ แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอมารู้ว่า ความรักที่ให้เธอทั้งหัวใจนั้น... แท้ที่จริง มันมีตะกอนที่นอนนิ่งสงบอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ บัดนี้ตะกอนเหล่านั้นมันฟุ้งกระจายจนกลบความรักที่เคยมีให้เธอจนเขาแทบจะมองไม่เห็น และสิ่งนั้นทำให้เขาลืมเลือนเธอไปในชั่วขณะ

“บัว คุณจะเข้าใจผมหรือเปล่านะ คำสีเขามาก่อนคุณ แม้เขาเป็นอดีต แต่ผมก็อยากเจอเขา ผมจะตามหาเขาให้ได้”

ตะวันพึมพำกับรูปภาพสโรชาที่ตั้งโชว์ไว้ ข้อมูลที่เขาเล่าให้หมอชยนต์ฟัง สามารถปะติดปะต่อกันได้ว่า คำสีคือสาวฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง

วันหยุดนี้เขานัดกับพลว่าเขาจะข้ามฝั่งไปเยี่ยมเพื่อน ตอนนี้เขารอแต่ว่าภาพสเกตจากความทรงจำของเขาจะเสร็จเมื่อไร เขาอยากให้พลช่วยตามหาผู้หญิงในภาพ อย่างน้อยก็ที่โน่น ไม่ใช่ที่นี่ เขาไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของสโรชามากกว่านี้

“บัว เดินหาซะทั่วเลย มานั่งอยู่ตรงนี้เอง”

รตีเพื่อนที่ชวนสโรชามานั่งวิปัสสนากรรมฐานที่วัดต่างจังหวัด เดินมาหา เพราะวัดแห่งนี้จะมีช่วงเวลาในการปล่อยให้ผู้ปฏิบัติธรรมสามารถใช้สถานที่ภายในวัดปฏิบัติกรรมฐานด้วยตัวเองได้ แต่จะมีการสวดมนต์เช้า-เย็น พร้อมเพรียงกัน โดยในช่วงการสวดมนต์เย็น จะมีพระนักปฏิบัติเทศน์สอนขั้นตอนในการวิปัสสนากรรมฐาน

“มีอะไรหรือรตี?”

สโรชาหันไปยิ้ม เมื่อเห็นเพื่อนปาดเหงื่อ แม้ทางวัดจะร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ แต่เพื่อนคงเดินอยู่หลายรอบ กว่าจะพบเธอที่นั่งหลบมุมอยู่

“แม่ชีแสงอยากพบเธอน่ะ ไม่รู้เพราะอะไร ฉันไปดื่มน้ำปานะ ท่านก็มาถามว่าเพื่อนอยู่ไหนล่ะ คนที่มาด้วยกัน แล้วก็บอกว่า ถ้าว่าง ๆ ให้ไปปฏิบัติธรรมกับท่านที่กุฏิท่าน”

“แม่ชีคงเห็นเรามาใหม่”

“คงงั้น คงจะสอนส่วนตัวให้ละมั้ง จะไปเลยไหม ฉันอยากรู้ว่าแม่ชีจะสอนอะไร?”

รตีพาสโรชาเดินลัดเลาะพุ่มไม้ไปยังเรือนไม้หลังเล็ก ๆ ที่แม่ชีแสงอาศัยอยู่ ห่างจากโบสถ์ วิหาร ศาลาของวัดอยู่มากโข บรรยากาศเงียบมากจนทั้งคู่คิดว่าไม่มีคนอยู่ แต่พอเดินถึงหน้ากุฏิ แม่ชีก็เดินมาเปิดประตูเชิญขึ้นไปบนเรือน สโรชาหันมองรตีอย่างสงสัยแต่ใจคิด เสียงเดินคงดังและผู้รอรู้อยู่มีคนมา

แม่ชีแสงอายุสูงวัย แต่ใบหน้าอ่อนเกินจริงยิ้มทักทายทั้งคู่ที่ก้มลงกราบ

“สบายใจขึ้นไหม มาอยู่นี่สองวันแล้ว คงปรับตัวได้”

“ได้ค่ะ แม่ชี อยู่สบายกว่าที่คิดไว้”

“ปล่อยวาง แล้วทุกอย่างจะดีเอง”

แม่ชียิ้ม คำพูดเหมือนสอนกว้างหากจี้จุดใจของคนคิด สโรชาก้มหน้านิ่ง เธอจะปล่อยวางได้อย่างใด เมื่อใจหวนระลึกนึกถึงตลอด แค่ฉาบหน้ายิ้มแย้ม ไม่มีอะไร แต่ใจกำลังร่ำไห้ ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

“วาระของชีวิต เป็นไปตามกรรมลิขิต ฝ่ายหนึ่งเฝ้าคอย ฝ่ายหนึ่งตามหา เกิดดับต่างกัน วนเวียนอยู่อย่างนั้น กว่าจะพบ กว่าจะเจอ กว่าจะเวียนมาพร้อมหน้า”

แม่ชีหันหยิบหนังสือธรรมะยื่นให้ การอ่านบางทีคลายความฟุ้งซ่านของจิต การนั่งสมาธิ แม้ดีแต่จิตพะวง ต้องค้นหาแนวทางในหนังสือก่อน การสอนจึงแล้วแต่จริตคน

“หนังสือธรรมะ เอาไปอ่าน เผื่อจะเข้าใจอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่มีเกิด มีดับ อยู่บนโลกนี้ได้”

สโรชาไหว้ยื่นมือรับ รู้สึกคุ้นเคยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยเมตตานี้

เกิด ดับ ต่างกัน กว่าจะเจอพร้อมหน้า... แม่ชีแสงกับเธอคงเคยอุปถัมภ์ค้ำจุนกันมาจึงทำให้เจอกันอีกในชาตินี้

ไม่ทันที่ความคิดจะส่งผ่านออกมาเป็นคำพูด แม่ชีผู้เปี่ยมบุญก็กล่าวตอบให้ได้ยิน

“หลายคนพบเจอกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเพราะกรรมลิขิตให้เจอกัน”

สโรชายิ้ม เอ่ยปากอย่างใจคิด

“แสดงว่าแม่ชีกับบัว เคยอุปถัมภ์ค้ำจุนกันมาก่อนใช่ไหมคะ?”

“จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ หรือจะเรียกว่าเป็นการผูกกรรมกันมาก็ได้”

รตีที่นั่งเงียบอยู่นานนึกสงสัยในคำพูดของแม่ชีแสง เธอเองคุ้นเคยกับวัดแห่งนี้ เพราะใช้เวลาว่างมาปฏิบัติธรรมอยู่เสมอ แม้ในการปฏิบัติธรรมจะไม่ยินดีที่จะรู้เรื่องที่ไม่ใช่ของตนและให้รู้เพียงใจของตน สำรวจจิตของตนเท่านั้น แต่เธอก็ยังเป็นปุถุชนที่อยากรู้ความเป็นไปของคนอื่น จะว่าคนอื่นก็คงไม่ใช่ เพราะคนที่เธออยากรู้เรื่องนี้ก็คือเพื่อนสนิท