ep15

สายแม่น้ำของไหลเอื่อย หาดทรายทอดยาวหน้าแล้ง คนหาปลาขยับลงไปกลางลำน้ำของ คำสีนั่งริมฝั่งเหม่อลอย บ่ายคล้อยบุญอินคงถึงเมืองแล้ว พ่อเฒ่าหาปลาเงยหน้าขึ้นมองแม่หญิงริมฝั่งนั่งอยู่สลอน บ้างก็ซักผ้า บ้างก็ซักล้างเครื่องมือ เครื่องใช้ แต่คำสีคนงามของหมู่บ้าน นั่งซึมเดียวดาย

“เป็นอย่างใด? คือนั่งหมดอาลัยเล่า สีเอ๊ย”

“ใจข้าน้อยหาย บอกบ่ถูก” คำสีเอื้อนคำ หน้าง้ำลงมองสายแม่น้ำของจะร่ำไห้

“ผัวเจ้าไปบ่นานก็คืนกลับ จะมามัวเสียอกเสียใจ บ่ถูกเด้อ” พ่อเฒ่าสอนนางคำสี ผู้มีสามีแล้ว

“ข้าน้อยรู้ เข้าใจอย่างที่พ่อเฒ่าบอก แต่ก็อดใจหายบ่ได้ บ่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น”

“คำสีเอ๊ย นางก็อยู่กินกับบุญอินมาหลายเดือนแล้ว น่าจะเข้าอกเข้าใจกับหน้าที่ของมัน มันเป็นทหารก็อย่างนี้ล่ะ นางจะมานั่งเศร้าให้ป่วยการทำไมหนอ?”

พ่อเฒ่ามองคำสีอย่างเป็นห่วง ผู้สาวงามนางนี้ร่าเริงเข้มแข็ง บ่เคยนั่งเศร้า นั่งจ่ม มาวันนี้ มานั่งอมทุกข์อยู่แคมแม่น้ำของ ผู้ผ่านโลกมามากอย่างพ่อเฒ่าก็ไม่สบายใจนัก เพื่อนของพ่อเฒ่าก็พ่อของผู้สาวนี้ จะไม่ดูดำดูดี มองผ่านเลย ก็บ่ได้

“พ่อเจ้าป่วยครานี้ ดีขึ้นยัง? คำสี” พ่อเฒ่าเปลี่ยนเรื่อง หวังให้คลายใจ

“บ่ดีดอก มีแต่ทรง โรคคนเฒ่า แค่บ่แย่ลงก็ดีแล้ว” นางคำสียิ้มให้พ่อเฒ่า รู้ดีว่าพ่อเฒ่าสูงวัยห่วงเพื่อนรักที่ผ่านกองทุกข์มาด้วยกัน

“พ่อเฒ่า ทำไมยังหาปลา? ลูกหลานออกเต็ม” คำสีเอ่ยถามผู้เฒ่า แม้รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแต่บ่เคยรู้จากปาก

พ่อเฒ่าบ่ตอบ หากทอดสายตากร้านโลกข้ามแม่น้ำของไปอีกฝั่ง นัยน์ตาครุ่นคิด ผู้สาวฝั่งโน้นเคยข้ามมาฝั่งนี้ หลายปีบ่เห็น แต่พ่อเฒ่าเช้าเย็นก็หาเหตุมาหาปลา หวังแลผู้สาวฝั่งโน้น แม้เพียงไกลกว่าพูดคุยถึง แต่ก็เป็นน้ำทิพย์ชโลมใจของผู้เฒ่าให้อยู่ได้

“ผู้สาวฝั่งโน้น พ่อเฒ่ายังมองหาอยู่หรือ?” คำสีมองตามรับรู้เรื่องรักของพ่อเฒ่าผ่านปากคำของพ่อตัว

“แม่เฒ่า บ่ว่าเอาดอกรึ?” คำสีกลั้นใจถาม

“เฒ่ากันแล้ว เวลาก็ล่วงมาแล้ว สุขใจแค่นี้ อย่าห้ามกันเลย”

พ่อเฒ่าหันมายิ้ม นัยน์ตากร้านโลกมีแววสุข

“เหตุใด พ่อเฒ่าบ่ใช้ชีวิตอยู่กับผู้สาวฝั่งโน้น?” เหตุนี้บ่เคยออกจากปากคำของพ่อเฒ่า หากปากคำพ่อตัว ผู้สาวบ่ยอมข้ามแม่น้ำของมาด้วย

“นาง....เขามีหน้าที่ เขายึดถือหน้าที่ ความรักมาทีหลัง พ่อเองก็จนปัญญา แต่รักก็คือรัก พ่อเลยได้มาเฝ้ามองเขาอยู่ตรงนี้”

“แล้วผู้สาวคนนั้นล่ะพ่อเฒ่า”

“นาง...ก็จะมานั่งอยู่ทุกเย็น มานั่งมองพ่อหาปลา”

คำสีได้ยินคำกล่าว น้ำตารินถึงรักที่ยืนยงกว่า 40 ปี ที่พ่อเฒ่าเฝ้ามาหาปลาแคมแม่น้ำของนี้บ่เคยหยุด กี่วันที่ผู้สาวนั่งเฝ้าอยู่แคมแม่น้ำของอีกฝั่ง ทอดตามองผู้บ่าวหาปลา ซึ่งนับวันก็บ่ได้หาจริงจัง เพราะเรี่ยวแรงที่เคยมีก็หายไปตามสภาพของสังขาร

“อย่าให้พ่อต้องบอกเลย ว่านางเป็นใคร? พ่อเจ้าก็บ่ได้กล่าว แม่นบ่?”

“แม่นโด่ย” คำสีรับคำ

“หน้าที่ของเขาสำคัญกว่าพ่อ แต่รักของพ่อจะมั่นคงบ่ต่างจากหน้าที่ของเขาดอก คำสีเอ๊ย”

พ่อเฒ่าปาดน้ำตาที่รินลงมาเงียบ ๆ ข้างคำสีก็เช็ดน้ำตาป้อยสลดใจ

“วันนี้ บ่เห็นแคมแม่น้ำของฝั่งโน้นมีผู้สาวมานั่งจักคน” คำสีชะเง้อมอง

“บ่มาหลายวันแล้ว” พ่อเฒ่ากล่าวเสียงเบา

“พ่อเฒ่าบ่ข้ามแม่น้ำของไปหา”

พ่อเฒ่าส่ายหน้า ร่ำไห้อีกหน

“ครั้งสุดท้าย นางถูกพยุงมานั่งฝั่งโน้น ตรงศาลา เห็นบ่?” พ่อเฒ่าชี้ไปที่ศาลาไม้ท่าน้ำ

“นางป่วยไข้แต่ยังมาทุกเย็น เหมือนที่พ่อมาทุกเย็น ร่างของนางห่มผ้าผวยผืนหนานั่งมองพ่อ พ่อรู้สึกได้ นางยิ้มให้พ่อทุกครั้ง เหมือนที่พ่อยิ้มให้นาง” เสียงพ่อเฒ่าสั่นเครือ

นางบ่มาอีกแล้ว...

คำสีเข้าใจได้ว่านางเจ็บหนักหรืออาจสิ้นลมไปแล้ว แต่พ่อเฒ่ายังมาหาปลาที่แคมแม่น้ำของจุดเดิมทุกเย็นและเพ่งมองไปที่เดิมทุกครั้ง

อ้ายบุญอินกับนางโชคดีกว่าพ่อเฒ่าเสียนัก ไยนางจะต้องเศร้าอาดูร แค่ผัวไปทำงาน

คิดได้ดังนี้ คำสียิ้มปลอบใจพ่อเฒ่าที่ร่ำไห้สะอึกสะอื้น

“พ่อเฒ่า ออกเรือไปหานางเถอะ ร่ำลาครั้งสุดท้ายก็ยังดี บางทีนางอาจจะรออยู่”

พ่อเฒ่าส่ายหน้า เก็บแห เก็บข้องสะพายบ่า ส่งยิ้มให้คำสี ตะวันจวนลับฟ้า พ่อเฒ่ามองไปที่ศาลาหลังนั้นอีกครั้ง ยิ้มกับตัวเอง

“มา... พ่อจะกลับบ้านแล้ว อย่ามายุ่งมายากกับเรื่องของพ่อเลย”

พ่อเฒ่าย่างเท้านำหน้า แต่ละย่างก้าวดูเหมือนเนิ่นนานกว่าจะถึงบ้าน พ่อเฒ่าทรุดตัวลงนั่ง คำสีที่เดินตามหลังปรี่เข้าประคอง จวนได้เวลาแล้ว พ่อเฒ่ายิ้มคนเดียว

“แม่เฒ่า ๆ มาดูพ่อเฒ่า พ่อเหนื่อยนักหนา”

คำสีเรียกคู่ชีวิตจากหลังเรือน มาดูใจพ่อเฒ่าที่กำลังรวยริน แคมแม่น้ำของถึงบ้านบ่นานนัก แต่วันนี้นานเหลือเกิน

“พ่อใหญ่ แข็งใจไว้” แม่เฒ่ารุดประคองคู่ชีวิต เอ็ดเสียงเรียกลูกหลาน หาหยูกยาแลหมอยา แต่คนถูกประคองหลับตาเหมือนบ่อยากหายใจ