ep10

บุญอินยิ้มโอบกอดนางไว้ด้วยใจรักไม่คลาย ผู้สาวเวียงพระธาตุ ล้วนงามบ่ผิดคำอีสาวข้างเรือน แต่บุญอินติดตาต้องใจผู้สาวหมู่บ้านนี้เสียแล้ว แม่น้ำของไหลรี่ชั่วนาตาปีอาจพัดก้อนกรวดมนกลมได้ แต่ใจของมันไม่ใช่ก้อนกรวดมนกลม เพราะใจของมันมีสติที่ยึดครองเหนียวแน่นบ่แปรเปลี่ยน

“งามฤาบ่? อ้ายบุญอิน”

“อันใดงาม” บุญอินถาม ทั้งที่ประจักษ์ใจอยู่

“ผู้สาวเวียงพระธาตุ”

บุญอินก้มหน้ามองหน้าแฉล้มอ่อนหวานอย่างหลงใหล ก่อนก้มลงจูบปรางนวลด้วยรักสิเน่หา

“ผู้สาวเวียงพระธาตุงามคักขนาด เพราะอยู่แต่ในเมือง แต่บ่งามเกินนางดอก คำสีของอ้าย”

‘คำสีของอ้าย’

**************

ตะวันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หายใจหอบแรง ‘บุญอิน’ กับ ‘คำสี’ คำสีผู้มีใบหน้างามนัก สวยงามน่ารัก น่าใคร่ ตะวันจับใจคำสีจนเสียดายที่เขาตื่นขึ้นมาจากภวังค์เร็วเกินไป

“ไปล้างหน้า ล้างตาก่อนเถอะคุณ ครั้งนี้คุณไปลึกมาก”

ตะวันขัดใจหมอชยนต์ เหมือนกับสิ่งที่หมอชยนต์กล่าวมานั้นไม่ถูกต้อง เขาเพิ่งจะคุยกับคำสีไปเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น

เมื่อตะวันกลับเข้ามาแล้ว หมอชยนต์นั่งรอเขาที่เก้าอี้ตัวเดิม ท่าทางของหมอชยนต์เรียบเรื่อย

“อาหมอ นี่มันบ่ายโมงกว่าเชียวหรือครับ?”

ตะวันถามอย่างตกใจ วันนี้เขามาหาหมอชยนต์ตั้งแต่เช้า และเริ่มต้นให้หมอชยนต์สะกดจิตเขานำสู่อดีตกาล ภาพที่เขาเห็น เสียงที่เขาได้ยิน มันเป็นเพียงชั่วครู่ แต่เมื่อเขากลับมา เวลามันผ่านไปหลายชั่วโมงจนเขาไม่อยากจะเชื่อ

“จิตของคุณดิ่งลึกมาก เพราะคำสั่งภายใต้จิตใต้สำนึกของคุณ ต้องการค้นหาสิ่งที่คุณสงสัย”

“เพราะอย่างนี้ใช่ไหมครับ? ทำให้ผมหลับไปหลายชั่วโมงทีเดียว”

ตะวันนวดต้นคอตัวเองเบา ๆ เหมือนว่าครั้งนี้เขาปวดหัวเล็กน้อย

“กว่าคุณจะจมดิ่งลงในภวังค์ กว่าที่คุณจะจับสัญญาณของอดีตได้ ก็ใช้เวลาอย่างที่คุณเห็น”

“คนอื่น ๆ ก็เป็นอย่างผมหรือครับ?”

ตะวันอดไม่ได้ที่จะถึงถามคนอื่น ๆ ที่เคย... ระลึกชาติ

“ก็แล้วแต่นะครับ บางคนก็ดิ่งเร็ว บางคนก็ช้า และบางคนไม่สามารถระลึกชาติได้เลย”

“เพราะอะไรหรือครับ?”

“หลายสาเหตุ แต่ผมอยากให้คุณรู้เฉพาะเรื่องของคุณน่าจะดีกว่านะครับ เพราะตอนนี้ท่าทางคุณแย่มากทีเดียว”

เรื่องของคนไข้คนอื่น ๆ เขาไม่อยากพูดถึงนัก แต่จะเล่าให้คนไข้รายอื่นฟังบ้างเป็นวิทยาทาน ก็ส่วนใหญ่มักจะไม่เล่านอกจากในงานทางวิชาการที่ต้องยกตัวอย่างเท่านั้น

ตะวันกะพริบตา ครั้งนี้ก็เหมือนครั้งก่อน เขาง่วงมากเหลือเกิน แต่ทำไมวันนี้เขามีอาการปวดหัวร่วมอยู่ด้วย

“ค่อย ๆ เดินไปพักนะครับ คุณรู้อยู่แล้วว่านอนตรงไหน?”

เสียงหมอชยนต์แว่วมาไกล ๆ ทั้ง ๆ อยู่ไม่ห่างจากตัวเขาเท่าใดนัก

“ทำไมผมถึงง่วงนักละครับ?”

“คุณใช้พลังมาก ต้องพักผ่อนน่ะครับ แต่การหลับแบบนี้ของคุณ เป็นการหลับแบบธรรมชาติ และเพราะคุณได้ใช้พลังงานไปมาก คุณจึงหลับลึก และตื่นขึ้นมาอย่างแจ่มใส”

หมอชยนต์กล่าวอธิบาย เมื่อเห็นว่าสติของตะวันยังพอรับรู้ได้

“นั่นน่ะสิครับ ผมหลับลึกและตื่นอย่างสบาย หลังจากที่มาหาอาหมอ ขอบคุณนะครับอาหมอ”

เสียงนั้นพึมพำผ่านลำคอและเงียบไปในที่สุด เขาหลับแล้ว

คนไข้รายนี้ของเขา ดูไม่เหมือนคนไข้รายอื่น ๆ ที่มักจะระลึกชาติในจุดที่เป็นปัญหาโดยตรง และสามารถแก้ไขมันได้ตามเคสแต่ละคน หากเป็นเคสเกี่ยวกับกรรม ก็ทำสังฆทาน อโหสิกรรม หากเป็นเคสเกี่ยวกับความหวาดกลัว เขาจะชักจูงจิตให้เข้มแข็ง จนต่อสู้กับมันได้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...

ข้อมูลที่เขานำมาปะติดปะต่อกันหลังจากที่ตะวันมารักษากับเขาโดยเลือกวิธีการสะกดจิตเพื่อค้นหาคำตอบในความฝัน เขาย้อนกลับไปถึงชาติที่แล้วของเขา

ม้า บุญอิน และ คำสี ๓ อย่างนี้ คือ สิ่งที่เขากำลังค้นหาคำตอบ

ตอนนี้เขาพอจะจับต้นชนปลายได้บ้างแล้วว่าบุญอินและคำสีนั้นคือคู่รักกัน และม้าคือพาหนะของบุญอิน แต่เหตุใดบุญอินจึงตามหาคำสีในการสะกดจิตครั้งแรก เกิดอะไรขึ้นกับคำสีหรือ? บุญอินจึงติดตามหาคำสีอย่างบ้าคลั่ง

เขาสังหรณ์ใจอย่างหนึ่งขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล อาจจะด้วยเพราะความเป็นหมอที่ผ่านการบอกเล่าเรื่องราวของคนไข้มาร้อยแปดพันเก้า เขาเชื่อว่าบุญอินติดตามค้นหาคำสีมาตั้งแต่อดีตชาติ แต่จะนานเท่าใด? ไม่สามารถคำนวณได้ แต่การตามหานั้น ติดตามค้นหามาจนถึงชาตินี้ ชาติที่บุญอิน คือ ผู้กองตะวัน