ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

“ผมต้องการกาแฟดำหนึ่งแก้ว คุณช่วยไปเอามาให้ผมด้วย ห้องครัว ก็อยู่ทางด้านซ้ายมือของโต๊ะทำงานคุณ คุณเดินสำรวจดูได้เลย ส่วนเรื่องงาน หลังเที่ยงคุณค่อยเข้ามาเรียนรู้งานจากผม” คนอยากใกล้ชิดกับพนักงานคนใหม่บอกกล่าว ทั้งที่หน้าที่สอนงานมีคนรอสอนอยู่แล้ว

“ค่ะท่านประธาน” พราวรัมภารับคำอย่างโล่งอก ที่จะได้ออกไปให้พ้นสายตาแสนเร่าร้อนของเจ้านาย ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่ได้งานทำในวันนี้ เพราะท่าทีของเจ้านายดูไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย

“พราว!”

พราวรัมภาชะงักอีกครั้ง แล้วหันกลับมาทางคนเรียก “ท่านประธานต้องการอะไรเพิ่มเหรอคะ”

“ต่อไปเรียกผมว่าคุณกรณ์ ส่วนคุณก็แทนตัวเองว่าพราว โอเคไหม”

“ได้...ได้ค่ะท่าน เอ่อ…คุณกรณ์” พราวรัมภาขานรับเสียงตะกุกตะกัก ออกจะแปลกใจกับท่าทีของเจ้านายหนุ่มอยู่มากเหมือนกัน โดยเฉพาะแววตาของเขาที่มันเปล่งประกายบางอย่างออกมา แล้วที่แย่ไปกว่านั้นก็คือสายตานั้นมันทำให้ร่างกายเธอร้อนวูบวาบได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“งั้นคุณก็ออกไปเอากาแฟดำมาให้ผมได้เลย แต่ไม่ต้องรีบ ผมรอได้” บอกแล้วก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เพราะชอบใจกับสีหน้างงๆ ระคนแปลกใจของพนักงานสาวคนใหม่

“คุณกรณ์รอสักครู่นะคะ” บอกกล่าวจบแล้วก็หันไปจะเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู แต่ยังไม่ทันถึง ประตูเจ้ากรรมก็ถูกผลักเข้ามาชนเธอจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

“นังบ้า! มายืนทำอะไรตรงนี้” คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาจนบานประตูกระแทกหน้าพราวรัมภาอย่างจังต่อว่าอย่างหงุดหงิด ก่อนจะสั่งให้รีบหลบไป เพราะเกะกะทางเดิน ด้านพราวรัมภาก็รีบขยับหลีกทางให้ มือก็ลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันซวยอะไรของเธอ แต่ถึงจะซวยถึงสองครั้งสองครา ทว่าก็ยังมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น พอคิดแบบนี้แล้วอารมณ์หงุดหงิดและเจ็บก็ค่อยเบาลงหน่อย

ด้านกรณ์ก็ตกใจ ลุกพรวดจะเข้ามาดูอาการพนักงานสาวคนใหม่ แต่ถูกสาวสวยอีกคนโผเข้ากอดแล้วก็หอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา แล้วเกาะติดหนึบไม่ยอมปล่อย

“พราว เจ็บหรือเปล่า” ปากก็ถามไป มือก็คอยปลดมือของสาวสวยอีกคนออก ที่ดูจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

“กรณ์ขา จะไปถามทำไมคะ ก็แค่โดนชนนิดหน่อยเอง ไม่เจ็บหรอก คุณกลับไปนั่งนะคะ แล้วเดี๋ยววีด้าจะช่วยให้คุณผ่อนคลาย” วีรดา หรือ วีด้า อดีตคนเคยสนิทของท่านประธานรูปหล่อเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

“วีด้า ปล่อยผมก่อน”

“ไม่เอาค่ะ วีด้าคิดถึงคุณ” บอกกล่าวแล้วก็ใช้มือล็อคใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ แล้วแนบปากจูบปากหยัก ส่วนใครบางคนที่เงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจ อ้าปากค้าง มองสาวสวยที่ปล้ำจูบเจ้านายของเธอ

“วีด้า!”

“ทำไมต้องดุกันด้วย หรือคุณอายพนักงาน” สิ้นเสียงของสาวสวย พราวรัมภาที่คิดว่าตัวเองต้องรีบออกไปก็ลุกขึ้น จังหวะนั่นสาวสวยก็หันมาพอดี ทำเอาคนที่กำลังจะลุกชะงักกึก แล้วรีบก้มหน้าหนีจากนั้นก็รีบพาตัวเองออกจากห้อง