บทที่ 3

บนโต๊ะอาหารวิรัชฎามักจะมีเพียงขวัญนั่งกินข้าวด้วยเสมอ ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็พักใกล้กัน เพราะผู้จัดการสาวไม่อยากมารบกวนคนที่ชื่อว่าเป็นเจ้านายแม้จะสนิทกันขนาดไหนก็ตามที เพราะอยากให้กันและกันมีความเป็นส่วนตัว แต่เสียงกริ่งหน้าห้องที่ดังขึ้น ทำให้เพียงขวัญวางช้อนลง ก่อนจะเดินไปเปิดประตู และกลับมาพร้อมช่อดอกไม้ที่ไม่บอกก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนส่งมาให้

“อีกแล้วเหรอ” วิรัชฎาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ใบหน้าผู้เป็นเจ้าของช่อดอกไม้ลอยเข้ามาในความคิด จัสติน โจนาส นักธุรกิจหนุ่มที่เฝ้าส่งดอกไม้ให้เธอมาแรมปี แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับมองว่าเขาไม่ได้มีความจริงใจให้เลยสักนิด เพราะเห็นมีแต่ข่าวควงนางแบบคนนั้นคนนี้ไปทั่ว

“ใช่...อีกแล้ว”

“น่าเบื่อ ตื้ออยู่นั่นแหละ”

“ที่ตื้อ เพราะเขาชอบ” เพียงขวัญส่ายหน้าให้หญิงสาว ถึงจัสตินจะเจ้าชู้ แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะตื้อใครได้มากเท่านี้

“เพราะยังไม่ได้เราขึ้นเตียงต่างหาก”

“มองโลกในแง่ร้ายมากไปแล้วนะเคท”

“ก็จริง แต่ผู้ชายที่ไหนจะใสซื่อ ยอมรับเคทได้ รู้ทั้งรู้ว่าทำงานอะไร”

“ฝรั่งบางคนเขาก็ไม่ถือหรอก อีกอย่างพี่เชื่อว่าผู้ชายที่ได้ครองหัวใจและตัวของเคทคือคนที่โชคดีที่สุด” คำพูดของเพียงขวัญ ทำให้คนฟังส่ายหน้าให้ เพราะเธอไม่ได้หวังอะไรมากมายถึงเพียงนั้น แค่ไม่ต้องพบเจอพวกผู้ชายหัวงูโรคจิตก็น่าจะมากพอแล้ว

“คงไม่มีผู้ชายคนนั้นในโลกนี้หรอกค่ะ”

“อย่าพูดไป สวรรค์ท่านคงไม่ใจร้ายส่งเรามาเกิดโดยที่ไม่ส่งเนื้อคู่มาให้เราหรอก แล้วนี่จะให้พี่ทำยังไงกับช่อดอกไม้นี่ดีจ๊ะ”

“อืม....ห้องป้าแอนนี่ชั้นสี่คงอยากได้ดอกไม้สวยๆ แบบนี้สักช่อ”

“จ้ะ...พี่จัดการให้” เพียงขวัญยิ้มกริ่ม เพราะรู้ความหมายของคำพูดวิรัชฎาดี เธอก้าวไปยังประตูเปิดออกแล้วกดลิฟต์ลงไปยังชั้นสี่ เดินตรงไปห้องหัวมุม ก่อนจะเคาะประตูห้องเป้าหมาย ไม่นานเจ้าของห้องชาวอังกฤษอายุประมาณห้าสิบปีก็เปิดออกมาต้อนรับ เพียงขวัญจึงส่งดอกไม้ช่อสวยให้ แอนนี่ยิ้มชอบใจ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ

เมื่อเสร็จธุระ เพียงขวัญก็กลับขึ้นไปบนห้องของวิรัชฎาอีกครั้ง ซึ่งขณะนี้เจ้าของห้องกลับเข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวเพื่อจะออกไปพบเจ้าของหนังสือแนวอีโรติกชื่อดัง คุยเรื่องงานชิ้นสุดท้ายและการลาออกจากวงการนางแบบนู้ดอย่างเป็นทางการ หวังว่าจะไม่มีอะไรมาขัดขวางความต้องการนี้ของเธอได้อีก

เวลาประมาณ 9.00 น. วิรัชฎาและเพียงขวัญก็เดินทางมาถึงบริษัท หญิงสาวทั้งสองคนตรงไปยังลิฟต์ เพื่อขึ้นไปห้องทำงานของปิแอร์ทันที แต่ก่อนจะถึงหน้าลิฟต์เพียงไม่กี่ก้าว วิรัชฎาก็ต้องชะงัก เมื่อมีนางแบบในสังกัดคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางทางไว้ ก่อนจะเอ่ยทักพอเป็นมารยาทด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

“มอร์นิ่งนะเคธี”

“มอร์นิ่งอลิซ” วิรัชฎาเอ่ยทักอลิซ เหลียน นางแบบสาวชาวเวียดนามที่ถูกทาบทามให้มาเป็นนางแบบ

อีโรติก ซึ่งขณะนี้กำลังจะมีผลงานให้ได้ชมกันทั่วโลก ถ้ามีภาพปรากฏออกไปเมื่อไหร่ เธอคนนี้น่าจะดังไม่น้อย เพราะรูปร่างหน้าตาน่ารัก บวกกับหุ่นที่ละลายใจหนุ่ม รับรองดังแน่นอน

“เสื้อตัวนี้ซื้อจากไหนคะ สวยเชียว” อลิซยื่นมือไปจับเสื้อโค้ชสีดำตัวที่วิรัชฎาสวมอยู่ ทำหน้าทำตาเหมือนเด็กประหนึ่งว่าอยากได้มาครอง

“อยากได้เหรอ” เพียงขวัญเอ่ยถามขึ้นแทนเจ้าของเสื้อ

“ค่ะ อยากได้ม๊าก...มาก” นางแบบรุ่นน้องเน้นเสียงสูง ใจนั้นอยากได้ทุกอย่างที่เป็นของวิรัชฎาอยู่แล้ว เธอต้องขึ้นมาแทนที่นางแบบรุ่นพี่คนนี้ให้ได้ สาวเอเชียคนต่อไปที่จะโด่งดังในฐานะนางแบบหนังสืออีโรติกคือเธอเท่านั้น

“เอาไปสิ”

“เคธี” ผู้จัดการสาวเอ่ยเรียกชื่อในวงการของวิรัชฎาเสียงสูง เพ่งมองการกระทำของเธอ ที่ตอนนี้ถอดเสื้อโค้ชยี่ห้อดังออกแล้วยื่นใส่มืออลิซไปอย่างไม่สนใจ

“อุ๊ย! จริงเหรอคะ เคธีใจดีจังเลย”

“ไม่เป็นไร ดีแล้วที่ชอบ” พูดจบวิรัชฎาก็เดินจากไป เพียงขวัญมองหน้าอลิซก่อนจะส่ายหน้าให้อย่างระอากับพฤติกรรมแบบนี้ เห็นใสซื่อก็เถอะ แต่เวลาอยู่กับวิรัชฎาทำไมถึงได้ร้ายกาจนักก็ไม่รู้ อลิซยักไหล่ให้เหมือนคนไม่สนใจ ก่อนจะเดินยิ้มจากไป เพียงขวัญนั้นได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก้าวยาวๆ ตามวิรัชฎาให้ทัน ก่อนจะถามขึ้นขณะอยู่ในลิฟต์

“ไปให้อลิซทำไม”

“ก็แค่เสื้อตัวเดียว” วิรัชฎาเอ่ยตัดปัญหา ใช่ว่าเธอจะชอบอลิซ เพียงแค่ไม่อยากก่อเรื่องเท่านั้นเอง ของใช้นอกกายไม่นานเธอก็เลหลังทิ้ง ถ้ายังมีประโยชน์กับคนอื่นอยู่เธอก็ยกให้

“แต่นี่หลายครั้งแล้วนะ เดี๋ยวก็ขอนั่นขอนี่เคทอยู่เรื่อย”

“ช่างเถอะค่ะ” หญิงสาวหันมายิ้มให้ผู้จัดการส่วนตัว เมื่อประตูลิฟต์เปิดก็ก้าวออกไป เพียงขวัญได้แต่ส่ายหน้าให้ตามเคย วิรัชฎาเป็นคนยอมอะไรง่ายๆ แบบนี้นะสิ อลิซถึงอยากปีนเกลียวอยู่เรื่อย มีหรือที่เธอจะมองไม่ออกว่าเด็กนั่นต้องการอะไร

ส่วนอลิซนั้น เธอเดินกำเสื้อโค้ชของวิรัชฎามาที่ด้านหลังบริษัท มืออีกข้างมีมีดคัตเตอร์ เมื่อเดินมาถึงถังขยะก็กรีดเสื้อโค้ชในมือจนไม่เหลือชิ้นดี สีหน้าโหดเหี้ยมไม่มีแววของความน่ารัก น่าเอ็นดูอย่างที่เสแสร้งให้ทุกคนได้เห็น เธอแค้นที่วิรัชฎาได้ดีกว่า แม้จะเป็นรุ่นพี่ก็ตาม เพราะมีแต่คนคอยสนับสนุนเธอทั้งๆ ที่หน้าตาก็งั้นๆ ยิ่งนับวันก็ยิ่งแก่

สู้สาวๆ อย่างเธอก็ไม่ได้ ที่สู้ทนเรียนภาษาอังกฤษที่ไม่ชอบ ไม่ใช่ภาษาเกิด ทิ้งบ้าน ทิ้งครอบครัวแล้วมาอยู่ที่ลอนดอน หวังโด่งดังในฐานะนางแบบหนังสืออีโรติกชาวเอเชีย แต่มาอยู่เกือบปีแล้ว เธอนั้นยังไม่มีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันเลยด้วยซ้ำ ชื่อเสียงก็ดังแค่วงแคบๆ คิดแล้วก็ให้แค้นใจ ยิ่งแค้นอลิซก็ลงแรงมีดมากขึ้นเท่านั้น ก่อนจะกลับไปตีหน้าสวยในออฟฟิศ เหมือนก่อนหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น