บทที่2

รอยยิ้มที่ไม่ค่อยจะยิ้มให้กับใครง่ายๆ เผยขึ้นทันทีที่มาถึงร้านอาหารประจำที่เขาและแพรวาแฟนสาวชอบมานั่งทานด้วยกันบ่อยๆ เท่าที่เขาจะมีเวลาว่างจากงานพาเธอมา แต่สีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีของอีกฝ่ายทำให้กันธีเริ่มรู้สึกผิดที่เขาปล่อยให้เธอต้องรอนาน ซึ่งไม่บ่อยนักที่แฟนสาวจะแสดงอาการแบบนี้ให้เห็น จึงทำให้ค่อนข้างแปลกใจอยู่มาก

“ผมขอโทษนะครับแพรที่มาช้า แพรรอผมนานมากไหมครับ” น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนคนรู้สึกยิ่งสร้างความกดดันให้แก่แพรว่าเป็นเท่าตัว หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มที่แสนดีกับเธอเหลือเกิน แต่วันนี้เธอกลับจะทำร้ายเขาด้วยประโยคๆ หนึ่งที่เธอเองก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่ากันต์ธีร์จะรู้สึกอย่างไรบ้างหากได้ยินมันออกมาจากของเธอแต่ในเมื่อได้เลือกแล้วเธอก็ต้องข่มใจพูดมันออกไป! และจะต้องไม่มีการลังเลใดๆ ให้ต้องหนักใจกันอีก!

“ไม่นานค่ะ แพรเองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน กันต์คะ…แพรมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกกันต์ค่ะ” สีหน้าและแววตาที่ดูไม่เหมือนเดิมของแฟนสาวเริ่มทำให้กันต์ธีร์ใจคอไม่ดี เพราะไม่บ่อยนักที่แพรวาจะมีสีหน้าแบบนี้ให้เขาได้เห็น โดยปกติแล้วหญิงสาวจะร่าเริงแจ่มใสเสียมากกว่า เธอเป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจที่สุด เขามีโอกาสได้รู้จักกับเธอก็ตอนที่เธอมาประชุมแทนเจ้านาย แพรวาทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของบริษัทออกแบบเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะพยายามชวนให้เธอย้ายมาทำงานที่บริษัทของตัวเองด้วยกันตลอดแต่หญิงสาวก็ดื้อดึงที่จะทำงานที่เก่าของตัวเองไม่เปลี่ยน แต่เมื่อเห็นว่าสิ่งนั้นมันคือความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเธอเขาจึงไม่อยากขัดใจและปล่อยให้เธอได้ทำงานที่ตัวเองรักเรื่อยมาอย่างไม่คิดขัดใจ

“มีอะไรรึเปล่าครับแพร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” แพรวาสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเอื้อมมือไปบีบมือของแฟนหนุ่ม

“แพรว่า…เราสองคนเลิกกันเถอะค่ะกันต์!” คำพูดของแฟนสาวที่ว่าทำให้ตกใจแล้วยังไม่เท่ากับการปรากฏตัวของผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามาประชิดตัวของเธอพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย แพรวาตัดสินใจลุกขึ้นไปยืนเคียงข้างดนัย เจ้านายหนุ่มสุดหล่อของเธอที่ตอนนี้เป็นคนที่เธอรักและอยากจะใช้ชีวิตกับเขามากกว่าผู้ชายคนไหน เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นมันผิด

แต่เธอก็ไม่สามารถห้ามหัวใจของตัวเองไม่ได้จริงๆ

“นี่คือคุณดนัยค่ะกันต์ คุณดนัยเขาเป็นคนที่แพรรักและอยากจะแต่งงานด้วย แพรขอโทษสำหรับทุกสิ่งจริงๆ นะคะกันต์ แต่แพรรักเขามากกว่าคุณ กันต์จะโกรธจะเกลียดแพรก็ได้นะคะ แต่แพรขอร้อง…กันต์ปล่อยแพรไปเถอะนะคะ” คำพูดที่ยิ่งได้ยินมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้หัวใจเจ็บมากขึ้นเท่านั้น กันต์ธีร์เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าในชีวิตจะมีวันนี้ วันที่เขาถูกแฟนสาวที่คบกันมานานถึงสองปี ผู้หญิงที่เขารักและอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปด้วยกับเธอบอกเลิกอย่างไร้เยื้อใยด้วยเหตุผลที่น่าเจ็บใจที่สุดคือเธอรักคนอื่นมากกว่าเขา

“นี่เองสินะ…เหตุผลที่ทำให้คุณไม่ยอมลาออกจากไอ้บริษัทบ้าๆ นั่นเพื่อไปทำงานที่บริษัทของผม! ขอบคุณมากนะครับแพร ขอบคุณมากที่วันนี้คุณได้ทำให้ผมได้รู้ว่ารักแท้มันไม่มีอยู่จริง! ลาก่อนนะครับ ผมขอให้คุณโชคดี!” สิ้นเสียงที่ดังกังวาลจนแขกรายอื่นๆ รอบร้านเริ่มหันมามองกันต์ธีร์ก็ลุกขึ้น เขาจ้องมองอดีตแฟนสาวกับชายอีกคนอย่างเครียดแค้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยเพราะแพรวาได้เลือกแล้วที่จะปล่อยมือจากเขาเพื่อไปคว้าผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ คงเป็นเขาที่ต้องพาตัวเองจากมาพร้อมกับหัวใจที่ปวดร้าวระบม

คนที่หลับลึกไปนานสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ ทันทีที่ลืมตาแล้วพบว่าเป็นใครมนสิชาก็แทบจะกรีดร้องออกมาทันที แต่ดูเหมือนการกระทำนั้นของเธอมันจะยิ่งทำให้คนที่เฝ้ารอจังหวะนี้มานานสบโอกาส เพราะทันทีที่เสียงหลุดรอดออกมาริมฝีปากหนาก็ทาบทับบดขยี้ลงมาอย่างไม่คิดปราณีกัน กันต์ธีร์ที่เมาจนแทบไม่มีสติกำลังเคลิบเคล้มไปกับรสหวานละมุนติดลิ้นของคนใต้ร่างที่กำลังดิ้นรนขัดขืนเป็นพัลวัน เขากดมือน้อยๆ ที่กำลังระดุบแผงอกของตัวเองมาตรึงไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างที่เหลืออยู่ก็จัดการกระชากเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่เธอสวมใส่อยู่ออกไปจากร่างกายอ้อนแอ้นอย่างรวดเร็วจนอีกคนน้ำตาไหลพรากเป็นทางยาวด้วยความกลัว

“อื้อ!! พี่กันต์! นี่มนนะคะ พี่กันต์อย่าทำมน! อื้อ…” มนสิชาพยายามร้องห้ามเมื่ออีกคนยอมผละริมฝีปากออกห่างแค่เพียงชั่วครู่เดียว จูบแรกในชีวิตแม้ว่ามันจะถูกแย่งชิงไปจากชายที่รักหมดหัวใจจนไม่เหลือที่ว่างจะให้ใครคนไหน แต่รสชาติมันของกลับไม่ได้หวานล้ำเหมือนที่เคยวาดฝันเอาไว้เลยสักนิด จูบของเขาอัดแน่นไปด้วยความโกรธกริ้วจนเธอไม่รู้ว่ามันขมเพราะเหล้าหรือว่าขมเพราะความดุดันที่กำลังพลุกพล่านไปทั่วของเขากันแน่ แต่ที่รู้ๆ คือเขาทำทุกอย่างด้วยความป่าเถื่อน!

“ผมรักคุณ เราจะเป็นของกันและกัน นะครับ…ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด…” คำพูดของเขาทำให้คนที่เคยดิ้นเร้าๆ ชะงักค้างไปทำให้อีกคนมีเวลาที่จะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากลงไปทั่วเรือนร่างที่ไม่ว่าจะลากผ่านไปตรงไหนก็มักจะมีเสียงร้องคราญครางน่าฟังของคนใต้ร่างดังตามมาให้ยินไปเสียทุกครั้งไป ไม่นานร่างของทั้งคู่ก็หลอมรวมเป็นหนึ่งท่ามกลางเสียงกรีดร้องของมนสิชาที่เจ็บปวดน้ำตาไหล หากแต่เธอกลับยอมเจ็บขอแค่ได้ยินคำว่ารักจากปากของเขาอีกครั้ง คำว่ารักที่กันธีพร่ำบอกกันไม่ยอมหยุดสร้างความสุขสมจนเธอรู้สึกว่าเตียงนี้คือสวรรค์ที่เขาจูงมา แต่แล้วทุกสิ่งก็พังทลายลงเมื่อประโยคสุดท้ายของเขาดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงร่างกำยำที่เกร็งกระตุกเมื่อขยับโยกย้ายมาจนสุดทางฝันที่แสนสุขล้นอย่างที่ทั้งสองไม่เคยพบมาก่อน

’ผมรักคุณนะครับ…แพร’

นั่นคือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนที่รักษ์ที่แวะมารับน้องสาวที่คอนโดของเพื่อนรักจะเป็นคนแรกที่ได้เห็นภาพของกันต์ธีร์กับมนสิชาที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงอยู่ภายในห้อง ทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรมากนักเพราะต่างฝ่ายต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งมนสิชายิ่งไม่ต้องพูดถึงรายนั้นโผเข้ากอดพี่ชายก่อนจะเริ่มต้นร้องไห้ราวกับฟ้าจะถล่มจนทั้งรักษ์และกันต์ธีร์ต่างก็พากันทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน สุดท้ายรักษ์ที่มีสติมากกว่าใครๆ จึงตัดสินใจที่จะพาทั้งสองมายังบ้านกันตนารักษ์เพราะคิดว่าคุณป้าผู้มีความยุติธรรมที่สุดของเขาน่าจะเป็นคนเดียวที่หาทางออกให้กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดเพราะท่านดูเหมือนจะคิดทางออกของปัญหานี้ได้จริงๆ หนำซ้ำยังทำท่าเหมือนไม่ตกใจเลยสักนิด ออกจะดูยินดีเสียด้วยซ้ำไปที่น้องสาวเขากับไอ้กันต์ได้เสียกัน

“ถ้าลูกไม่คิดจะปฏิเสธเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แม่คงต้องขอสั่งให้ลูกรับผิดชอบน้องนะกันต์! น้องเป็นผู้หญิงจะเสียหายเอาได้” กันต์ธีร์เงยหน้าจ้องมองมารดาอยู่ครู่ก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักที่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังโกรธกันอยู่ เขาเองก็ใช่ว่าจะอยากให้เรื่องมันแบบนี้ หากแต่จำอะไรก็ไม่ค่อยได้เลยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอธิบายให้ทั้งสองคนเข้าใจตัวเองได้จากตรงไหนดี เขาจำได้ลางๆ แค่ว่าหลังจากที่ถูกแพรวาแฟนสาวบอกเลิกเขาก็ตรงดิ่งไปนั่งดื่มเหล้าที่ผับประจำของตัวเอง จนเมาได้ที่จึงขับรถกลับที่คอนโดของตัวเอง หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยนอกจากเสียงร้องตกอกตกใจของเพื่อนรักที่ถือวิสาสะใช้กุญแจสำรองที่เขาเคยให้มันเอาไว้นานแล้วไขเปิดเข้ามาด้านใน

“ครับคุณแม่…” กันต์ธีร์ในยามนี้รู้สึกเหมือนตัวเองคือหนูติดจั่น จะให้เขาปฏิเสธอะไรได้ในเมื่อภาพที่เห็นมันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย ไหนจะรอยหยดเลือดจางๆ บนผ้าปูที่นอนนั่นอีก ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าเขาคือคนแรกของมนสิชา คือคนแรกที่ได้ลิ้มรสความสวยสดของเธอ หากแต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนอกเสียจากความหอมหวานที่เหมือนจะติดลิ้นอยู่ ความหวานที่มันคงมาจากส่วนไหนสักแห่งบนร่างกายของหญิงสาวที่เขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันแตะต้องเธอ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้ วันที่กลืนน้ำลายตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นเราสองคนต้องแต่งงานกัน! ตกลงตามนี้นะจ๊ะ ตารักษ์ล่ะว่ายังไงลูก” รักษ์ไม่ได้แสดงอาการดีใจอะไรออกมามากนัก เขาหันไปมองน้องสาวอยู่ครู่ก่อนจะยอมพยักหน้ารับเห็นดีกับทางออกนี้ของทุกคนไปอีกราย เพราะอย่างน้อยนี่ก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับน้องสาวของเขาที่เสียหายยับเยิน