4

Chapter 4

“ปู่แก่มากแล้ว อยากอุ้มเหลนก่อนตาย ถ้าแมททำให้ปู่ได้ ปู่จะยกสมบัติทั้งหมดให้มากกว่าเดวิด”

“อะ…อะไรนะครับ!” ที่ถามไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่คุณปู่พูด แต่เขาแค่อยากได้ยินและมั่นใจอีกครั้ง ว่าเขาไม่ได้หูฝาดในสิ่งที่ท่านบอก

“ปู่แค่อยากมีเหลน ปู่อยากอุ้มเหลน” โอลิเวอร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง เขาอยากให้หลานชายมีเหลนให้เขาอุ้ม

เขามีหลานชายที่เกิดจากปีเตอร์แค่สองคน หลานชายคนโตเข้าพยายามพูดเรื่องนี้ แต่เดวิดปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมท่าเดียว ต่อให้บอกว่าจะไม่ให้อะไรสักอย่าง หากไม่ยอมทำตาม หลานชายคนโตก็ไม่สน ไม่ให้ก็ไม่เอา

รายนั้นหัวรั้นไม่ยอมทำตามง่าย ๆ แน่ เขาจึงเลือกมาตะล่อมหลานชาย เผื่อหลานคนเล็กจะยอมทำตามความต้องการ

“ให้ไอ้เดวิดแต่งงานมีเหลนให้สิครับ”

“ถ้ามันง่ายอย่างที่แมทพูด ปู่คงไม่มาขอร้องแมทอยู่อย่างนี้หรอก”

“เฮ้อ!”

“อย่าเฮ้อสิหลาน ปู่จริงจังนะ” ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เอ่ยอย่างไม่ลดละ

“ปู่ก็รู้ว่าผมยังไม่มีแฟน ผมยังไม่เจอใครที่ถูกใจ ผมจะแต่งงานมีเหลนให้คุณปู่อุ้มได้ยังไง” ชายหนุ่มทำหน้าหนักใจ เขามันพวกไม่จริงจังกับใคร ที่ผ่านมามีผู้หญิงขึ้นเตียงด้วยนับไม่ถ้วน ส่วนมากก็จะเป็นชั่วครั้งชั่วคราว เขาไม่เคยจริงจัง หรืออยากสานต่อความสัมพันธ์

“ถ้าหลานยังรักสนุกไม่อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตน ปู่จะลองหาผู้หญิงสักคนมาอุ้มท้อง ปู่จะให้เงินผู้หญิงคนนั้น พอคลอดเสร็จเราก็เอาเด็กมา” มันอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ถ้าหลานชายเขายังลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้ เขาได้แก่ตายก่อนเห็นหน้าเหลนพอดี

“ปู่ครับ” แมทธิวเสียงอ่อน เขาไม่พร้อมที่จะมีเด็ก เขาไม่พร้อมที่จะมีใครให้รับผิดชอบ แม้เด็กที่จะเกิดมาจะเป็นความต้องการของปู่ และปู่เขาจะดูแลเลี้ยงดูเอง แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากจะทำ “ผมไม่ได้อยาก…”

“ปู่เป็นมะเร็ง…” โงลิเวอร์โพล่งขึ้น

“อะไรนะครับ”

“ปู่เป็นมะเร็ง ปู่เพิ่งตรวจเจอเมื่อต้นปี ปู่เป็นมะเร็งลำไส้ระยะที่สาม ปู่อยากมีเหลนอุ้มก่อนปู่ตาย ความหวังทั้งหมดของปู่อยู่ที่แมท ช่วยปู่สักครั้งนะแมท”

“คุณปู่ครับ” แมทธิวเสียงอ่อน เขยิบเข้าไปนั่งข้างคุณปู่ พร้อมกับกุมมืออย่างห่วงใย “ทุกวันนี้หมอเก่งจะตายครับปู่ ผมจะหาหมอที่ดีและเก่งที่สุดรักษาอาการป่วยของคุณปู่ คุณปู่ต้องหาย คุณปู่ต้องอยู่กับผมไปนานๆ”

“ปู่ก็อยากอยู่นะ ปู่อยากอยู่กับแมท แต่แมทก็รู้ว่าความตายมันห้ามกันไม่ได้ ช้าหรือเร็ว ปู่ก็ต้องตายอยู่ดี”

“แต่เรายื้อมันได้ครับปู่”

“ยื้อได้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ตาย”

“คุณปู่ครับ”

“แมทกับเดเป็นลูกปีเตอร์ เป็นสายเลือดโดยตรงของปู่ ปู่อยากให้แมทมีเหลนให้ปู่ได้ดูแล ได้เล่น ได้รักก่อนตาย แมททำให้ปู่ได้ไหม?” โอลิเวอร์รู้ดีว่าหลานชายหนักใจ แต่ไม้ผุใกล้ฝั่งอย่างเขา อยากให้หลานชายมีเหลนให้อุ้ม

“…” แมทธิวถอนหายใจ ถึงจะขัดใจในเรื่องนี้ แต่ในเมื่อปู่เขาต้องการ เขาก็จะไม่ขัด ท่านกำลังป่วย ถ้าได้สิ่งที่ต้องการ ท่านอาจจะมีกำลังใจรักษาตัวก็เป็นไปได้

“นะแมท”

“ครับ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกระลอก

“เดี๋ยวปู่จัดการเรื่องนี้เอง ปู่จะหาผู้หญิงหน้าตาสวย ๆ มาทำหน้าที่นี้ พ่อแม่หน้าตาดี เหลนปู่ต้องน่าตาน่ารักแน่นอน”

“เดี๋ยวผมหาเองดีกว่าครับปู่”

“ปู่จัดการให้ดีกว่านะ”

ถ้าผมต้องนอนกับใครสักคนเพื่อมีลูก ผมขอคนที่ผมถูกใจดีกว่าครับ”

“แบบนั้นก็ได้”

——

“หน้าบูดเป็นตูดเชียวนะมึง!” เดวิดเอ่ยขณะที่เดินออกมาจากบริษัทพร้อมแมทธิว วันนี้ประชุมกับผู้ลงทุนตั้งแต่เช้า ลากยาวมาจนเกือบเที่ยง กว่าจะได้ออกมาเล่นเอาเหมื่อยขบไปทั้งตัว

“ไม่ให้หน้าบูดเป็นตูดได้ไง ปู่น่ะอยากให้กูมีเหลนให้ มึงก็รู้ว่ากูยังไม่ได้คิดเรื่องนี้” แมทธิวบ่นอุบ

“มึงก็บ้าจี้รับปากเหรอวะ?!”

“ทำไงได้ ก็มึงไม่ยอมทำตามคำขอปู่ หวยเลยตกมาที่กูเลยไอ้เหี้ย!”

“ลูกไม้ตื้น ๆ อยากมีเหลนก่อนตาย”

“แต่ปู่เป็นมะเร็งจริง ๆ ไอ้หลานเนรคุณ แทนที่มึงจะเป็นคนได้ทำเรื่องพวกนี้ ดันเป็นกูที่ได้ทำ”

“เพราะกูมันค้านหัวชนฝาไง!”

“หวยเลยตกที่กูเลยไอ้เวร!” แมทธิวบ่น ที่รับปากไปก็เพราะอยากให้ปู่สบายใจ ท่านป่วยอยู่ และอาการป่วยของท่านก็เป็นเรื่องจริง เขาได้ถามลูกน้องคนสนิทของปู่ และโทรไปถามเพื่อนที่เป็นหมอที่ปู่เขารักษาตัว ปู่เขาป่วยเป็นมะเร็งจริง ๆ

“ถ้ารับปากแล้วก็ทำ ๆ ไปเหอะ”

“ชีวิตบัดซบ!” แมทธิวเอ่ยก่อนจะมองไปที่มาสคอตหมีที่กำลังยื่นแจกใบปลิวอยู่ที่หน้าบริษัท

“ระวัง!” ปารารีพุ่งเข้าช่วยเหลือเด็กหญิงวัยสี่ขวบที่วิ่งไปที่ถนน ในขณะที่รถกระบะวิ่งพุ่งทะยานตรงมาด้วยความเร็ว

“กรี๊ดดดด!” เด็กหญิงกรีดร้องก่อนที่ร่างจะถูกดึงเข้าข้างทาง ดีที่หมีมาสคอตกอดเธอเอาไว้ และเอาตัวบังเอาไว้ ทำให้เธอไม่กระแทกกับพื้นข้างทาง แต่หัวมาสคอตพี่หมีก็กระเด็นไปไกล

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ปารารีลุกขึ้นสำรวจเนื้อตัวเด็กน้อย

“ฮึก ขอบคุณที่ช่วยเอลินนะคะ” เอลินร้องไห้ออกมาอย่างตกใจ ปารารีจึงกอดเด็กหญิงเอาไว้แล้วลูบหลังเบา ๆ

“ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ขวัญเอ้ยขวัญมา”

“เอลิน!” ฝนทิพย์เข้าสวมกอดลูกสาว “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เปล่าค่ะแม่ พี่คนสวยเขาช่วยเอลินเอาไว้”

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ช่วยลูกฉันเอาไว้” ฝนทิพย์กล่าวขอบคุณปารารีอย่างซาบซึ้งใจ “ถ้าไม่ได้คุณช่วยเหลือ ลูกฉันคงแย่”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจช่วย” ปารารียิ้มด้วยรอยยิ้มแสนสดใส เมื่อใบหน้าจะเต็มไปด้วยเหงื่อแต่ก็ไม่สามารถปกปิดใบหน้าสวยหวานนั้นได้เลย “คราวหลังหนูต้องเดินระวังนะคะ อย่าวิ่งไปแบบนั้นอีก”

“เอลินอยากได้ผีเสื้อค่ะ เอลินอยากจับไปเลี้ยง”

“ของบางอย่าง เราไม่จำเป็นต้องครอบครองเป็นเจ้าของนะคะ ถ้าน้องเอลินจับเจ้าผีเสื้อแสนสวยมาเลี้ยงมันอาจจะตายได้ พี่ว่าน้องเอลินปล่อยเจ้าผีเสื้อไว้โบยบิน ให้น้องเอลินมองมันดีกว่านะคะ”

“ค่ะ” เด็กหญิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“ฉันต้องขอบคุณคุณอีกครั้งนะคะ นี่ค่ะค่าตอบแทนที่คุณช่วยลูกฉัน” ฝนทิพย์ยื่นเงินให้

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจช่วย ไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร” ปารารียิ้ม เธอทำงานหาเงินก็จริง แต่ไม่ได้หวังผลตอบแทนจากการช่วยเหลือเด็กหญิง

“งั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวกลางวันตอบแทนที่คุณช่วยเหลือลูกฉันได้ไหมคะ?”

“ฉันต้องขอบคุณในน้ำใจของคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ” ปารารียิ้มก่อนจะย่อตัวลง เธอยื่นตุ๊กตาตัวเล็กให้ แม้ใบหน้าจะเปื้อนไปด้วยเหงื่อแต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “พี่ให้ค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” เอลินยิ้มพร้อมกับรับตุ๊กตาตัวเล็กจากพี่สาวใจดี ปารารีพูดคุยกับสองแม่ลูกอีกนิดหน่อย ก็เดินไปหยิบหัวมาสคอตมาใส่ ตั้งหน้าตั้งตาแจกใบปลิว ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างตั้งใจ

“ยื่นบื้ออะไร กูหิวข้าวแล้ว รีบไปกันเถอะ”

“อืม” แมทธิวพยักหน้า ก่อนจะเดินตามพี่ชายไป