บทที่ 3 เพื่อน

ร่างอวบอัดในชุดนักศึกษาเรียบร้อยพอดีตัว หญิงสาวกระชับกระเป๋าผ้าตัวเองแน่น หันซ้ายแลขวาไม่รู้จะไปเข้าพวกกับใคร แต่แล้วสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างบางระหงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนหัวซ้ายหันขวาอยู่เช่นกัน ซึ่งเมื่อเห็นป้ายห้อยคอเธอก็รู้ทันทีว่านี่แหละเพื่อนของเธอ...

มือขาวซีดยื่นไปแตะข้อศอกของคนตรงหน้า หญิงสาวคนนั้นหันมาทางกมลภัทรทั้งด้วย ดวงตากลมโตฉายแววสงสัยก่อนจะยิ้มเป็นมิตรส่งมาให้...เธอคนนี้สวยจนหัวใจกระตุก

“เราชื่อครีม...เธอละชื่ออะไร?”

“เรานิล...”

“อือ เดินไปสิ พี่เขาบอกให้เดินไปแล้ว” นิลพยักหน้าและเดินไปตามที่กมลภัทรบอกให้เดินไป

ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ ดีว่าลานนี้มีต้นไม้ใหญ่โค้งคุมเอาไว้ไม่งั้นน้อง ๆ นักศึกษาปีหนึ่งที่นั่ง ๆ กันอยู่คงจะร้อนจนพ่นไฟกันได้แล้ว

“พี่ไม่สนใจว่าใครจะเป็นลูกหลานหรือรุ่นน้องของรุ่นพี่คนไหน กฎก็คือกฎนะคะ ป้ายต้องห้อยคอไว้ตลอด รองเท้าห้ามใส่ส้นสูงเว้นผ้าใบเอาไว้ได้ กระโปรงห้ามสั้น ผู้ชายห้ามใส่ยีน ผมห้ามทำสี ปล่อยได้ไม่ว่ากัน และทุกครั้งที่มีประชุมต้องเข้าร่วมทุกครั้งห้ามปฏิเสธ!”

“บ้าอำนาจชะมัด...นี่มันปีไหนแล้ว ห้ามรุ่นน้องทำสีผมแต่ตัวเองทำสีแดง ย้อนแย้งไปนะเราว่า” กมลภัทรไม่ค่อยชอบการรับน้องแบบนี้เท่าไหร่ และดูเหมือน ‘ญานิตา หรือ นิล’ ก็ไม่ชอบเช่นกันเราทั้งคู่จึงชวนกันพูดคุยเรื่องอื่นซะมากกว่า

“นี่สองคนนั้นกระซิบอะไรกัน!” กมลภัทรตอบออกไปว่า ‘เปล่าค่ะ’ แล้วก็ยิ้มส่งไปเป็นยิ้มที่คนได้รับคำตอบคงจะหัวร้อนน่าดู

“ก็เห็นอยู่ว่าคุย! เวลาพี่พูดต้องฟัง!” เสียงดังสนั่นชนิดที่ว่าทั้งพื้นที่ตรงนี้เงียบกริบ...

“เราแค่ถามชื่อกัน ปากเราพูดแต่หูเราก็ฟังที่พี่ว้ากพูดอยู่นะคะ” กมลภัทรขยับแว่นที่สวมและทำหน้าตาเรียบนิ่ง คำพูดฉะฉานที่ไม่ได้เข้ากับกิริยาหงิม ๆ ของเธอเลยสักนิดเดียว

“ปากดีนักก็ลุกมายืนข้างหน้าด้วยกันทั้งคู่!” คนโดนตวาดลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปที่พี่คนนั้นบอก แต่ญานิตากลับคว้ามือนุ่มนิ่มของเธอไว้

“ไม่เกี่ยวกับนิล ครีมไปเองได้” แต่มีหรือญานิตาจะยอม เธอลุกเดินจูงมือไปกับเพื่อน...ใช่ตอนนี้ดูเหมือนว่ากมลภัทรและญานิตาจะเป็นเพื่อนกันแล้ว

ทั้งคู่โดนสั่งให้ไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลสองรอบ แต่ยังไม่ทันจะได้ครึ่งรอบเลย ก็มีนักศึกษาผู้ชายที่สวมช็อปสีแดงเดินมาบอกว่าไม่ต้องวิ่งแล้ว…

“แต่นิลกับครีมยังวิ่งไม่ครบเลยนะคะ เราไม่อยากมีปัญหา มีรุ่นพี่เฝ้าอยู่ตรงนั้นค่ะ” ญานิตาบอกรุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินมาทักราวกับสนิทสนมกันมาก

“น้องนิลรอตรงนี้ เดี๋ยวจะมีคนเอาน้ำมาให้” ก่อนที่พี่ผู้ชายคนนั้นจะวิ่งไปล็อกคอพี่ผู้ชายอีกคนที่เป็นตัวแทนมาเฝ้าพวกเธอ กมลภัทรมองด้วยความเคลือบแคลงหรือว่าญานิตาคนนี้มีพี่ชายอยู่ที่นี่

“เขาต่อยกันเหรอ...” กมลภัทรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ

หญิงสาวสองคนหันไปมองภาพนั้นเพราะเหมือนว่าพี่คนที่ใส่ช็อปสีแดงจะรู้จักกับพี่ผู้ชายที่มาเฝ้าเธอ และกลุ่มผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ก็พากันเดินไปทางนั้น

“น้องนิล...น้ำครับ” เสียงเรียกชื่อจากทางด้านหลังทำให้คนทั้งคู่หันไปมอง กมลภัทรรับน้ำดื่มที่คนมาใหม่ยื่นมาให้เธออย่างเสียไม่ได้

“นิลรู้จักคนพวกนั้นเหรอ?”

“ไม่...เราไม่รู้จัก” กมลภัทรมองนัยน์ตาดำขลับที่แสนจะหลุกหลิกของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา เธอจะรู้แค่ที่เพื่อนอยากให้รู้เท่านั้น ทุกคนล้วนมีความลับ...กมลภัทรเองก็เช่นกัน