บ่วงกัมปนาท

รถสปอร์ตสีเขียวสะท้อนแสงคันหรูดับเครื่องจอดอย่างห่าม ๆ หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ ก่อนจะยื่นธนบัตรสีม่วงให้กับยามที่วิ่งมาเปิดกรวยที่จอดรถของอาจารย์ประจำคณะที่วันนี้ท่านคงไม่ได้เข้ามาสอน และมันก็เสร็จโจรอย่างเขา

ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่ เดินลากอีแตะกับเสื้อช็อปสีแดงเข้มมายังลานกว้างชั้นหนึ่งของคณะก่อนที่รุ่นน้องจะวิ่งเข้ามาปรนนิบัติพัดวีเช่นเคย

“อะไรไอ้จิ๋ว” ดวงตาคมเข้มตวัดไปมองคนข้าง ๆ ที่เอามืออุดจมูกตัวเอง

“เหม็นเหล้าฉิบหายเลย!” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะตวัดท่อนขาใส่ร่างผอมบางที่วิ่งหนีไปไกลแล้ว

‘กัมปนาท หรือ เจมส์’ ทิ้งตัวลงนั่งกับโต๊ะไม้ก่อนจะฟุบหน้าลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน เขาพึ่งนอนไปได้สามชั่วโมงเอง และวันนี้เสือกมีเรียนเช้า ที่จริงต้องพูดว่าเขาไปกินทำไมจะดีกว่า...

“สภาพมึงนี่เหมือนศพเดินได้...ปีสี่แล้วนะเว้ยไม่ต้องแดกเหล้าขนาดนี้แล้ว มันต้องจริงจังกับชีวิตแล้วไอ้เจมส์” เสียงของเพื่อนสนิทนามว่า ‘เต็นท์’ ดังขึ้นข้าง ๆ แต่คนยังไม่สร่างเห็นหาได้ใส่ใจกับคำพูดห่วงใยเหล่านี้

“กูแดกได้ กูก็ลุกได้ เหลือเวลาอีกชั่วโมงหนึ่ง...” กัมปนาทบอกเพื่อนทั้งที่ตัวเองยังหลับตาอยู่

“ต่อให้เมามากกว่านี้ ชีวิตมึงก็มีแต่เหี้ยลง กูไม่เห็นว่าชีวิตของคนที่มึงกำลังเรียกร้องความสนใจเขาจะมาใส่ใจมึงเลย...” เต็นท์ถอนหายใจและยิ่งเห็นเพื่อนเงียบแบบทุกครั้งที่เงียบ เขาจนปัญญา และบอกกับตัวเองเสมอว่าเหนื่อยจะเตือนแล้ว แต่พอเห็นมันเป็นแบบนี้ก็อดไม่ได้

“กูก็ทำใจอยู่...สิบกว่าปีมึงคิดว่ามันจะตัดใจได้ง่าย ๆ เหรอวะ?”

“มึงต้องพยายามกว่านี้ไอ้เจมส์...ไม่ใช่อ้าแขนอ้า...รับทุกครั้งไป” เต็นท์เการิมฝีปากเพราะกระดากปากจะพูดแล้ว

“กูจะนอนเงียบหน่อย”

“ถ้ามึงไม่เปิดรับใครสักคนเข้ามา มึงก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าที่มึงเป็นอยู่ทุกวันนี้มันเพราะรักจริง ๆ หรือเพราะเคยตัวกันแน่”

“.........”

“ลอง ๆ หาคบหาเลี้ยงเล่น ๆ ดู ไม่ใช่ก็เลิก ไม่ใช่เป็นผัวทิพย์ของสาว ๆ ที่ปล่อยให้เขาแห้งเหี่ยวตาย ไปเที่ยวกะกูไม่เห็นเอาใครสักคนดีแต่เล่น ๆ ไปงั้น”

“กูไม่ได้มั่วอย่างมึง...”

“มึงไม่ได้มั่ว...บูชาความรัก แต่คนที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้...อย่าให้กูพูดไม่ต่างกับกูหรอก”

“วันนี้พูดมากไปแล้วนะ ไปไกล ๆ ก่อนที่ส้นตีนกูจะทำงาน”