บทที่ 2 หลับหูหลับตา

ร่างอวบอัดในชุดเดรสเกาะอกผ้าตรงแขนเป็นซีทรูบาง ๆ ทรงผมม้วนลอนเซททรงอย่างดี เธอเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจกก่อนจะถอนหายใจออกมา ไม่มั่นใจเลยสักนิด…

“แกไม่ได้น่าเกลียดเลยมั่นใจในตัวเองหน่อย หน้าสวยก็กินขาดแล้ว ยิ้มสิ!” กมลภัทรยิ้มให้กับเชอร์รี่ที่ให้กำลังด้วยสายตาเอือมระอา เพื่อนคนนี้ก็เป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน แต่ถึงจะปากร้ายแต่ใจดี

“หน้าสวย ผิวขาว ผมยาว ชุดที่ฉันเลือกให้มันก็ปกปิดความอวบของแกได้ แต่อย่าให้อ้วนไปกว่านี้นะครีมเพราะมันจะทำให้แกทำงานไม่ได้ เป็นผู้หญิงดูแลตัวเองหน่อย ร่างกายเราต้องใช้หาเงิน” กมลภัทรเม้มริมฝีปาก

“หลับหูหลับตาไปเถอะ นั่ง ๆ ไปเดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว และจำไว้ถ้าลูกค้าที่นั่งด้วยให้กินเหล้าแก้วมันอย่ากินส่งแก้วให้เด็กเสิร์ฟไปเลย”

“และแกจะไปนั่งตรงไหน...”

“จะไปนั่งตรงไหนก็เรื่องของฉัน แกนั่งตรงไหนนั่นสำคัญ แกได้ลูกค้านั่งแล้วบอกให้เด็กเสิร์ฟเดินมาบอกฉัน และฉันจะแวะไปหาเอง” เชอร์รี่บอกเพื่อนพร้อมกับพามาส่งที่โซฟาด้านหน้าร้าน

“อย่าสนิทชิดเชื้อกับใคร ยิ้มได้ พูดคุยกับนังพวกนี้ได้แต่ผิวเผิน เพราะต่อหน้ามันดีลับหลังมันก็พร้อมจะแทงข้างหลังแก”

“บอกมาว่าสิ่งที่ฉันสอนมีอะไรบ้าง?” ก่อนจะไปเชอร์รี่ถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง และมือก็หยิบลิปสติกมาทาเคลือบลงบนริมฝีปากตัวเองอีกด้วย

“ใครเดินเข้ามาถ้าหล่อก็จ้องเขาไม่ให้ละสายตา ถ้าเขามายืนเลือกก็ให้ยิ้มให้ ถ้าไม่ชอบใครให้หลบตาและก็เปิดกระเป๋าหาของเอา...”

“อะไรอีก?”

“แต่ถ้าสี่ทุ่มแล้วยังไม่ได้นั่งให้ส่งยิ้มให้ทุกคนที่มายืนเลือก เพราะเดี๋ยวจะได้ทำงานฟรี นั่งกับใครก็ได้แล้วเวลานั้น” เชอร์รี่หันไปยกยิ้มมุมปากให้เพื่อน ก่อนจะส่งลิปสติกแบรนด์หรูอีกแท่งที่ยังไม่ได้เปิดใช้ให้กับกมลภัทร

“พกไว้ ถ้ายิ้มให้แล้วเขาไม่สนใจก็หยิบไอ้นี่ขึ้นมาทา...ทาลงบนปากช้า ๆ และก็จ้องมันไปด้วย”

“อือ” เชอร์รี่จับมือเพื่อนและออกแรงบีบ

“สี่หมื่น! ถ้าแกได้นั่งทุกวันแทรกเดียวก็ได้แล้ว หลับหูหลับตาทน ๆ ทำไป ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเรา แรดได้ตามสบาย” ก่อนที่กมลภัทรจะตอบอะไรเพื่อนออกไป เชอร์รี่ก็ถูกผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งกวักมือเรียกให้ขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน

หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงนั้นยืดหลังตรง เชิดหน้าขึ้น และมองไปที่ประตูตลอดเวลา...ก่อนที่จะมีกลุ่มลูกค้าผู้ชายเดินเข้ามา กมลภัทรฉีกยิ้มหวานจนปวดแก้ม

ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเธอ และงานแบบนี้แป๊บเดียวก็ได้จับเงินหมื่นแล้ว เธอจะทำแค่ 15 วันก่อนที่มหาลัยจะเปิด และเมื่อเธอได้ค่าเทอมครบก็จะไม่กลับมาทำงานแบบนี้อีก