บทที่ 4 เนื้อย่าง A5

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยสองคนเปิดประตูร้านปิ้งย่างเข้ามาทั้งคู่ยังคงหัวเราะร่าเริงค้างจากเรื่องที่พูดคุยกัน กมลภัทรยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อตามกรอบหน้าด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวด้านนอก

“คุณนิลเชิญทางนี้เลยค่าาาา” กมลภัทรเงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานสาวเดินมาต้อนรับพวกเราอย่างดี...มันดีจนเธอนึกสงสัยว่านี่อาจจะเป็นร้านของคนที่ญานิตารู้จักหรือไม่ก็คงมาบ่อย

ดูจากการวางตัว กิริยามรรยาท การแต่งตัวรวมข้าวของเครื่องใช้ที่ญานิตาใช้ ก็รู้ได้เลยว่าเพื่อนใหม่เธอคนนี้ฐานะดีถึงดีมาก ดีจนกมลภัทรรู้สึกเกร็งขึ้นมาว่าถ้าหากญานิตารู้ว่าฐานะเธอเป็นเช่นไรจะยังคงคบหากับเธอหรือไม่ แต่ก็ช่างเถอะ...ไม่มีใครหนีความจริงพ้น และเธอก็ยอมรับได้ทั้งนั้น

ทันทีที่มาถึงโต๊ะญานิตาก็ยิ้มกริ่มดันร่างอวบอิ่มของเพื่อนให้เข้าไปนั่งก่อน และตัวเองถึงเดินมานั่งประจำที่ฝั่งตรงข้าม กมลภัทรมองอาหารนานาชนิดที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะและจ้องมองหน้าญานิตาด้วยประหม่าเพราะทุกอย่างมันคงจะแพงน่าดู

“นี่นิลโทรมาสั่งเหรอ...ของกินเยอะมากเลย นิลเห็นเราอ้วนใช่ไหม?” ญานิตาส่ายหน้าพรืดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย แต่ภายในใจของกมลภัทรคิดอย่างเดียวว่าเงินในธนาคารคงจะร่อยหรอลงหากมื้อนี้จะต้องจ่ายมากไปหน่อยคิดเสียว่าเป็นการทำความรู้จักกันและกำไรชีวิตในวันเหนื่อย ๆ แล้วกัน อีกอย่างอาทิตย์นี้เธอโอนเงินค่าใช้จ่ายในครอบครัวให้กับมารดาแล้ว

“เราเป็นลูกค้าประจำที่นี่เป็นของสมนาคุณของลูกค้าวีไอพีอย่างเราไง” กมลภัทรหัวเราะ บอกตรง ๆ ว่ารู้สึกถูกชะตากับญานิตามาก ผู้หญิงตรงหน้าดูเป็นคนรวยที่ไม่ได้อวดรวยเลย

“จริงเหรอ! โอเคแต่เราต้องหารกันนะห้ามเลี้ยง เป็นเพื่อนกันต้องอเมริกันแชร์!”

“ได้เลย ไทยแลนด์แชร์ ฮ่า!” ญานิตายิ้มจนปวดแก้มเพราะกมลภัทรเป็นผู้หญิงที่ตลกขัดกับลุคของเธอเหลือเกิน

“งั้นเรากินละน้าาาา” เสียงหัวเราะของสองสาวเรียกความสนใจของกลุ่มผู้ชายที่นั่งกันอยู่อีกด้านหนึ่งเป็นอย่างดี

เมื่อถึงเวลาเก็บเงินทั้งคู่ที่อิ่มจนท้องแทบระเบิดโดนเฉพาะกมลภัทรที่เพื่อนคะยั้นคะยอให้กินอาหารที่ตักมาให้ คนตัวอวบจึงกินมากเป็นพิเศษมากจนแทบจะล้นคอออกมาด้านนอกแล้ว

“ทั้งหมด 8,422 บาทค่ะ” ญานิตาหันขวับขึ้นมองหน้าคนพูด ก่อนที่กมลภัทรจะตาสว่างดึงเอาบิลไปดู!

“นิล! เนื้อที่เราสั่งมัน A5 เลยเหรออออ” ญานิตาส่ายหน้าพรืด และยังไม่หยุดกดโทรศัพท์

กมลภัทรหัวใจเต้นแรงคิดคำนวณเงินในบัญชี คิดไว้ว่าวันนี้อาจเสียไม่เกิน 2,000 บาทหรอก แต่นี่! 4,000 บาทเชียวเหรอ!

“ไหนบอกวันนี้เบา ๆ ไง!!” กมลภัทรเอ่ยออกมาอย่างลอย ๆ ญานิตาเบะปากจะร้องไห้ ก่อนจะหันไปมองที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน แต่กมลภัทรยังคงดีดนิ้วคำนวณภายในใจกับบิลในมือโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลย

“นิลมีบัตร...ใช้บัตรก็ได้ มื้อนี้นิลเลี้ยงเอง” ญานิตาพูดเสียงอ่อย กมลภัทรได้ยินเธอจึงส่ายหน้า แต่ยังไม่หยุดคิดคำนวณค่าใช้จ่ายในการกินอาหารมื้อนี้!

“เครื่องรูดบัตรเสียค่ะ” และนั่นก็ฉุดรั้งความคิดของกมลภัทรให้เงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานที่มาเก็บเงิน และสลับกับมองญานิตาที่หันไปทั้งตัวกวักมือเรียกใครสักคนในกลุ่มที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์เก็บเงิน...กลุ่มผู้ชายที่ญานิตาบอกว่าไม่รู้จัก

“พี่กวิ้น...มานี่หน่อยค่ะ” น้ำเสียงที่ญานิตาใช้มันช่างออดอ้อนร่างสูงที่หล่อดูดีราวกับเทพบุตร และเขากำลังเดินเข้ามาหาเราสองคน ไหนเมื่อกี้ถามบอกไม่รู้จักไง!

“ไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ?” ผู้ชายคนนั้นถามญานิตาพร้อมกับเอามือใหญ่วางลงกลางศีรษะ แค่นั้นก็บอกได้แล้วว่าสถานะทั้งคู่มันมากกว่าคนรู้จักแน่นอน กมลภัทรยกยิ้มเขินแทนเพื่อน แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันใดที่สายตาพาดผ่านไปทางมุมโต๊ะด้านหลังที่ผู้ชายของเพื่อนเดินมา

“.............” บิลในมือของกมลภัทรร่วงหล่นลงพื้น ก่อนที่หัวใจเธอจะแทบหยุดเต้น ริมฝีปากบางสั่นระริกและก้มหน้ามองหน้าตักตัวเองอย่างรวดเร็ว!

‘อย่าให้ฉันเจอเธอแล้วกัน...’