บทที่ 1 เข้าวงการ

ผู้จัดการไนต์คลับเงยหน้าจากใบสมัครงานพร้อมกับดวงตาคมเข้มที่กวาดตามองไปทั่วร่างผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาราวกับจะผ่าพิสูจน์เธออย่างไงอย่างงั้น

“ตอนนี้นั่งดริ๊งคงไม่ได้ จ้างไม่ไหวและต้องเลือกแค่ตัวเด่นเท่านั้น ถ้าจะให้เสิร์ฟก็ได้อยู่” หญิงสาวเงยหน้าสบตากับคำพูดก่อนจะก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่กำกันอยู่บนตัก

“คุณไม้ช่วยหน่อยน่า ครีมมันร้อนเงิน รู้ว่ามันอวบแต่มันก็สวยนะ มันมาทำแทรกเดียวก็เลิกแล้ว หาเงินลงทะเบียนเรียน มันอุตส่าห์สอบติดมหาวิทยาลัยดังเลยนะ!” หญิงสาวอีกคนในชุดเดรสที่รัดจนหน้าอกอวบอิ่มล้นทะลักออกมานอกชุดที่สวมใส่ และยืนเท้าสะเอวพูดกับผู้จัดการร้านด้วยความสนิทชิดเชื้อ

‘ไม้’ ผู้จัดการร้านวางใบสมัครงานพร้อมกับใบเกรดเฉลี่ยลง ชายวัยกลางคนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานพร้อมกับสูบไปป์ไปด้วย มาทำงานกลางคืน แต่เอาใบเกรดแนบมาด้วย...ผู้จัดการร้านไปต่อไม่ถูกเลย!!

“ถ้าเป็นคนอื่นมันจะกล้ามายืนกดดันฉันแบบนี้ไหม...แกนะแก แกคิดว่าได้ตีระฆังทุกวันจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ!” คนหยิ่งผยองไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวคำพูดนั่นต่างกับคนต้นเรื่องที่นั่งตัวสั่นงก ๆ

“คือถ้าไม่รับ...ก็ไม่เป็นไรค่ะ ครีม...ไม่อยากทำให้รี่ลำบากนะ” มืออวบเอื้อมมาจับแขนเรียวเล็กของเพื่อนสนิท

“อย่าปัญญาอ่อนน่าครีม คุณไม้เขาก็แหย่ฉันไปงั้นแหละ แกรู้ไหมว่าฉันตีระฆังวันหนึ่งหาเงินเข้าร้านตั้งเท่าไหร่ จริงไหมคะ?” ไม้ส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนจะเบนสายตากลับมาจ้องมองหญิงสาวที่อยากจะมาเข้าวงการนี้

“ฉันไม่ถามหาเหตุผลหรอกนะไม่ต้องกลัวฉัน เพราะถ้าเธอมีทางเลือกอื่นคงไม่มีใครอยากมาทำงานแบบนี้...แต่ถ้าทางที่ดีอย่าเข้ามาเลย วงการกลางคืนเข้าแล้วมันออกยาก และถ้าอยากออกก็คงต้องได้มากกว่าที่ได้อยู่ ซึ่งงานธรรมดาอย่าหวังเลย” ดวงตาหม่นแสงจ้องมองเขาและกะพริบตาถี่ ๆ ไม้ถอนหายใจ คนตรงหน้าคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

‘กมลภัทร หรือ ครีม’ หญิงสาวหน้าตาจัดว่าดีเข้าขั้น แต่หากจะมายืนทำงานหน้าร้านเห็นทีคงจะไม่ได้เพราะน้ำหนักที่ดูจะอวบอัดมากไปเสียหน่อย

“คุณแค่รับมันทำงานก็พอ ส่วนเรื่องนั่งหนูจะเชียร์ให้เพื่อนเอง ลูกค้าแก่ ๆ เยอะแยะ อีกอย่างครีมมันมาทำแค่แป๊บเดียว” ไม้ส่ายหัวเอือมระอากับดาวเด่นประจำร้านที่พูดน้ำไหลไฟดับอย่างกับคิดมาจากที่บ้านแล้ว

“ตกลงว่าไง? หนูอยากรู้ว่าจะให้มันดริ๊งเท่าไหร่? หักเข้าร้านเท่าไหร่?” ผู้จัดการร้านถอนหายใจ เขาก็ยอมให้มันแค่คนเดียวนี่แหละ เพราะลูกค้าในมือมันเยอะ!

‘เชอร์รี่’ ไม่รู้มันจะเป็นนักเลงหัวไม้ไปถึงไหน วัน ๆ ก็ไม่เห็นมันจะสนใจใคร นี่คงเป็นเพื่อนสนิทที่พากันมาจากต่างจังหวัดแน่ ๆ

“เท่าหนูแล้วกัน ส่วนลูกค้าหนูเชียร์เอง จบนะ เซ็น ๆ หนูจะเอาไปให้บุคคล!” ไม้ตวัดลายเซ็นลงไปในใบสมัคร ก่อนจะมองสาวร่างบางที่ดึงกระชากเพื่อนสาวออกไปจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

ดวงตาคมเข้มมองตามไปโดยไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิด ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงรูปร่างแบบนี้มาทำงานเลย มันมี...แต่ดวงตาโศกคู่นั้นของ กมลภัทร ที่มองเขาราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายนั่นต่างหาก ผู้จัดการร้านรู้สึกว่าเธอไม่เหมาะกับวงการนี้...

“ก็ขอให้ไม่มีใครเรียกแล้วกัน จะได้เอาไปทำบัญชี...”